"...Χωρίς παραγωγική ορμή, δίχως αποτελεσματική διοίκηση, χωρίς παιδεία, χωρίς καινοτομίες, χωρίς επιχειρηματική κουλτούρα, χωρίς λειτουργία κοινότητας, χωρίς πίστη στις δυνάμεις της, η Ελλάδα βουλιάζει αργά, τελετουργικά, αυτάρεσκα, στο τέλμα της. Στο τέλμα του εαυτού της.
Δεν μπορούμε να πούμε ακριβώς ποιές δυνάμεις κρατούν τη χώρα στο τέλμα. Είναι πολλές και διαφορετικές. Είναι οι πολιτικές δυναστείες, που έχουν ως μόνη λειτουργία την αυτοαναπαραγωγή τους εις βάρος του κοινωνικού σώματος. Είναι η διεφθαρμένη διοίκηση, απαρτιζόμενη από στελέχη με ελαστική συνείδηση και χαμηλή απόδοση. Είναι η αρπακτική ελίτ των μεγαλοεπιχειρηματιών, που πλουτίζουν από την κρατική οικονομία χωρίς να επενδύουν ούτε πολλοστημόριο των κερδών τους στην κοινωνική ανάπτυξη. Είναι η διαλυμένη εκπαίδευση, που υπονομεύει τραγικά το παρόν και το μέλλον.
Είναι εντέλει η φαλκιδευμένη, η ψεύτικη δημοκρατία της καθημερινής ζωής΄μία δημοκρατία που στηρίζεται σε οκνούς, φθονερούς, αυτάρεσκους, δειλούς πολίτες, με ολόιδιους ηγέτες. Που φοβούνται το μέλλον και αγωνιούν για το παρόν΄μα ταυτοχρόνως τρέμουν τις αλλαγές, αποφεύγουν τις καινοτομίες, μισούν τις θυσίες, δεν αναλαμβάνουν ρίσκα. Πολίτες και ηγέτες κατοπτρικά ίδιοι, χωρίς πνοή και όραμα, χωρίς πίστη και αγάπη. Μόνη αλήθεια μας, ο φόβος- να τρώει τα σωθικά και να παγώνει. Εμείς είμαστε το τέλμα"
(Σχόλιο, του ΝΙΚΟΥ Γ.ΞΥΔΑΚΗ, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 4.1.2008)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
7 σχόλια:
Ευχαριστώ το guacamole, που μου υπέδειξε το άρθρο. Οπως εύστοχα διατύπωσε ο καλός φίλος, το άρθρο αποτελεί ουσιαστικά την τεκμηρίωση της φράσης του γιατρού Ανευλαβή "Κύριοι, πάρτε το χαμπάρι: Τελειώσαμε ως χώρα!"
Πολύ μαυρίλα ρε παιδιά, δε νομίζω ότι είναι έτσι τα πράΜατα!
Έτσι είναι τα πράματα, αθώο μου κουτάβι...ακριβώς έτσι. (Ξέρω, εσύ έχεις και ... διαπλανητικές επιρροές που ενδεχομένως σε αποπροσανατολίζουν...Κυττάς μακριά και δε βλέπεις αυτά που διαδραματίζονται κάτω από τη μύτη σου, γεια!)
Ουδόλως διαφωνώ. Αλλ' ήτο η Ελλάς πολιτισμένη χώρα παλαιά και εν μια νυκτί ήρχισεν η πτώσις συνεχιζομένη; Ουχί, λέγω υμίν. Ανέκαθεν εις την αυτήν κατάστασιν ευρίσκετο, εις τέλμαν. Πλείστοι ενδιαιτώνται εις τον πυθμέναν και ολίγοι εις τα νούφαρα. Οι δε ανησυχούντες αιωρούνται ασφυκτιούντες εν μέσω των δύο, ματαίως αναζητούντες λύτρωσιν εις κήπους διαλόγου. Αμήν, αμήν λέγω υμίν, ουκ έστιν χώρα χείρων της Ελλάδος, πλην Ουγάντας και Σουρινάμε. Ήγγικεν γαρ η ώρα της δράσης.
Πω πω, τις κάλτσες του...
Ζηλεύουμε, ζηλεύουμε Constantinos?
Όχι βέβαια, απλά θαυμάζουμε!
Δημοσίευση σχολίου