Στο έλεος του τυχαίου

Από τύχη ζω ... Ένα μαύρο seat ibiza με 'απλώστρα' από πίσω και φιμέ τζάμια με προσπέρασε με μεγάλη ταχύτητα από δεξιά τη στιγμή που, έχοντας εγκαίρως βγάλει φλας, είχα αρχίσει να στρίβω δεξιά για να βγω από τη Βεΐκου προς Χαλάνδρι...
Είχε προηγηθεί ένας ελεϊνός ταρίφας, που προηγούνταν στη Γαλατσίου, ο οποίος σε απόσταση 200 μ. κοκκάλωσε το αμάξι χωρίς προειδοποίηση δύο φορές για να πάρει πελάτες.
Άλλη μια δυσάρεστη πρωινή εμπειρία, -εκ της οποίας, ναι μεν δεν κινδύνευσε η σωματική μου ακεραιότητα, πλην όμως είναι αξιομνημόνευτη- αποκόμισα στην πλατεία Βικτωρίας, όπου υπήρξα αυτόπτης μάρτυς της ούρησης ενός τύπου, ο οποίος με μέτωπο την πλήρη οχημάτων οδό Αριστοτέλους, έβγαλε έξω το πουλί του και ανακουφίστηκε με μεγάλη άνεση μέρα-μεσημέρι.
Η καημένη η πάλαι ποτέ "Πλατεία Αγάμων" έχει μετατραπεί σε διαμετακομιστικό κέντρο αποβρασμάτων και περιθωριακών πάσης εθνικής προέλευσης (το 'πάσης' είναι υπερβολικό, τριτοκοσμικών εθνικών προελεύσεων, είναι η ακριβής έκφραση).
Η γαϊδουριά και η εγκληματική ανευθυνότητα όσων οδηγούν στους δρόμους της Αττικής σε συνδυασμό με την απόλυτη παρακμή και τον 'κωσταλεξισμό' του κέντρου της Αθήνας, γεννούν απόλυτα αποκαρδιωτικά συναισθήματα.
Η διαδικασία αποξένωσης από το έμψυχο και άψυχο περιβάλλον συνεχίζεται ακάθεκτη... Για μένα και πολλούς άλλους...