Από το Lifo

Πολιτική διάσταση της γόπας

Ο τρόπος που έκοψαν το κάπνισμα στην Ιταλία αποτελεί δείγμα πολιτικού πολιτισμού εκ μέρους των πολιτών αλλά και σωστού προγραμματισμού, με σαφές χρονοδιάγραμμα και αποφασιστικότητα υλοποίησης εκ μέρους των αρμοδίων Αρχών, που εκεί είναι αρμόδιες.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

Smoking No Smoking
Δεν τολμάει εδώ, ακόμα ούτε ένας υπουργός Υγείας να θέσει ως επείγον το θέμα αυτό. Φοβάται τις συγκρούσεις. Φοβάται τις αντιδράσεις. Φοβάται τα συμφέροντα. Φοβάται,δυστυχώς, τους πέντε, δέκα, εκατό, χίλιους θιγόμενους, που θα βγουν στα παράθυρα και θα τα μετατρέψουν σε κόλαση.
Είμαι πρώην καπνιστής, λέω. Πλησιάζουν 7 χρόνια που πέταξα το τσιγάρο από τη ζωή μου και, με πολύ λιγότερη δυσκολία απ' όσο πίστευα (μολονότι μέσα σε νορμάλ ημέρα έκαιγα τουλάχιστον 2 πακέτα), δεν ξανακοίταξα πίσω. Ως «πρώην», χρίζομαι αυτομάτως και «φανατικός αντικαπνιστής» - κάτι σαν... επίτιμος πρόεδρός τους! Έτσι πάει το πράγμα, αφού μόνο όποιος έχει δοκιμάσει το δηλητήριο ξέρει, σταματώντας το, πόσο μεγάλο είναι το έγκλημα που έκανε και στον εαυτό του και κυρίως στους άλλους.
Θα δώσω, όμως, στο σημερινό μου σημείωμα, μια «πολιτική διάσταση στη γόπα» - δεν το ‘χω σκοπό, δηλαδή, να έρθω σε αντιπαράθεση με τους θεριακλήδες ούτε και με τις εταιρείες που τους προμηθεύουν το δηλητήριό τους. (Δόξα τω θεώ, ένα από τα πολλά «δωράκια» που έκανα στον εαυτό μου, προσφορά των χρημάτων που γλύτωσα από αυτή την κακή συνήθεια, είναι και ένα ταξίδι κάθε χρόνο σε ευρωπαϊκή πόλη, για ένα γουίκεντ, με τη γυναίκα και το παιδί μου, όλα τα έξοδα πληρωμένα από... τις καπνοβιομηχανίες! Από αυτά, δηλαδή, που δεν τους δίνω πια...). Ένας από τους αγαπημένους προορισμούς ήταν, και είναι ακόμα, η Ρώμη - αυτό το υπέροχο, υπαίθριο, ζωντανό μουσείο της Ευρώπης.
Εκεί λοιπόν συνέβη, ως γνωστόν, το «αδύνατον». Δηλαδή, μέσα «σε μια νύχτα», οι θεριακλήδες Ιταλοί, που συχνά υπερηφανευόμαστε εμείς ότι είμαστε με δαύτους «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα», το έκοψαν μαχαίρι. Ο τρόπος που το έκοψαν (χωρίς «επαναστάσεις», χωρίς σαχλαμάρες του τύπου «παραβιάζονται τα συνταγματικά και ανθρώπινα δικαιώματά μου», χωρίς παρανομίες στη ζούλα, και άλλα παρόμοια) είναι και δείγμα πολιτικού πολιτισμού εκ μέρους των πολιτών αλλά και σωστού προγραμματισμού, με σαφές χρονοδιάγραμμα και αποφασιστικότητα υλοποίησης εκ μέρους των αρμοδίων Αρχών, που εκεί είναι αρμόδιες.
Κλήθηκαν όλοι οι φορείς να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι, με σαφή ατζέντα και ξεκάθαρο στόχο: «Να γίνουμε μια χώρα καθαρή από καπνό τσιγάρου. Να κοιτάξουμε την υγεία μας. Να επενδύσουμε στην ποιότητα της ζωής μας και όχι στην εκ των υστέρων τακτοποίηση μιας συχνά ανεπανόρθωτης ζημιάς». Όποιος «έβγαινε» από αυτόν τον διάλογο αναλάμβανε και το κόστος της αποχώρησής του. Αυτοί που έμεναν εξηγούσαν στον κόσμο «γιατί και πώς». Σε δύο μήνες μέσα, πάρθηκαν οι αποφάσεις. Ακολούθησε ένα διάστημα έξι μηνών προετοιμασίας της κοινής γνώμης. Με ουσιαστικές «παρεμβάσεις», όχι με πανάκριβες διαφημιστικές καμπάνιες, που συνήθως πλουτίζουν εκείνους που τις «μεταφέρουν», και μικρό αποτέλεσμα έχουν.
Δεν επελέγησαν «μέσες λύσεις», του τύπου «να βάλουμε και δυο τραπεζάκια στην άκρη για τους μη καπνιστές». Όπου δοκιμάστηκαν ημίμετρα, έχουν αποτύχει. Ενημερώθηκαν όλοι οι «άμεσα ενδιαφερόμενοι». Και σε όλους δόθηκε ο χρόνος και η δυνατότητα να προσαρμοστούν στη «νέα τάξη πραγμάτων». «Μια χώρα καθαρή, με πολίτες υγιείς». Αυτό ήταν το σύνθημα της Ιταλίας.
Το «πείραμα» όμως, εάν επέτυχε, επέτυχε επειδή το ήθελαν οι πολίτες. Ακόμα και εκείνοι που, έως σήμερα, δυσκολεύονται μετά από το ωραίο τους δείπνο να μην ανάψουν το τσιγάρο τους. Ο πολιτικός πολιτισμός των ανθρώπων εκεί (και εδώ είναι το δικό μας, μεγάλο έλλειμμα) έμαθε να θέτει το κοινό συμφέρον πάνω από το ατομικό. Αλλά και να αντιλαμβάνεται ότι κάτι που είναι καλό για όλους, στο τέλος «θα είναι και για μένα».
Δεν είναι ότι οι Ιταλοί δεν έχουν τις σκληρές αντιπαραθέσεις τους - αυτοί κι αν τις έχουν. Με τα χρόνια όμως, και ίσως εδώ να βοήθησε ότι έμαθαν, με τις πολλές συμμαχίες μεταξύ των κομμάτων, είτε σε κυβερνητικό επίπεδο είτε σε άλλο, να συνεργάζονται και να είναι λιγότερο δογματικοί, αυτές οι αντιπαραθέσεις από στείρες και γραφικές, που κατάντησαν εδώ, γίνανε εκεί ουσιαστικές και γόνιμες. Δεν τολμάει εδώ, ακόμα, ούτε ένας υπουργός Υγείας να θέσει ως επείγον το θέμα αυτό. Φοβάται τις συγκρούσεις. Φοβάται τις αντιδράσεις. Φοβάται τα συμφέροντα. Φοβάται, δυστυχώς, τους πέντε, δέκα, εκατό, χίλιους θιγόμενους, που θα βγουν στα παράθυρα και θα τα μετατρέψουν σε κόλαση.
Πώς θα συνεχίσει να πορεύεται έτσι, όμως, αυτός ο τόπος; Προσέχοντας, συνεχώς, μην ενοχλήσει τον έναν η τον άλλον, που, συνήθως, όλοι αυτοί μαζί, οι «θιγόμενοι», ενοχλούν το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.
Πήρε μιαν απόφαση πριν λίγο καιρό ο υπουργός Υγείας να απαγορευθεί η πώληση τσιγάρων σε ανήλικους. Είδα δυο τηλεοπτικά ρεπορτάζ που ήδη έχουν εξευτελίσει το μέτρο αυτό, μία φορά μάλιστα ενώπιον αστυνομικού. Και έμαθα, την περασμένη εβδομάδα, ότι ένας πολίτης, που αθλείται λιγάκι ο άνθρωπος στον Αθλητικό Όμιλο Κηφισιάς, αναγκάστηκε να καταφύγει στα δικαστήρια ώστε να πεισθεί ο Ομιλος (αθλητικός, επαναλαμβάνω) να προστατεύσει στην κλειστή αίθουσα εκεί τα μη καπνίζοντα μέλη του από τα άλλα!
Αυτή είναι η διαφορά μας. Και αυτός είναι ο δικός μας πολιτικός πολιτισμός. Ο νόμιμος να αισθάνεται άσχημα που αναγκάζεται να προσφύγει στη δικαιοσύνη για να του επιβεβαιώσει ότι έχει δίκιο, ενώ ο παράνομος (γιατί είναι παράνομο, υποτίθεται, να καπνίζεις εντός αθλητικών χώρων) να εξακολουθεί να πουλάει τσαμπουκά και να... καπνίζει κλέφτικα!


http://www.lifo.gr/content/i104/x6/1003.html