Ατλάντα - Αύγουστος 2008

Σε συνέχεια του από 19.8.2008 post περί Ατλάντας (http://poupsigarden.blogspot.com/2008/08/blog-post_19.html), ιδού μερικές φωτό...

Η θέα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου μου...

Το ξενοδοχείο μου.

Το εστιατόριο του Glenn Hotel. Το Μαξίμ είναι από τα καλύτερα στην Ατλάντα. Εκεί έφαγα τα περίφημα καβουροπόδαρα ....

... με sauce Μαδαγασκάρης, που βλέπετε...

...αλλά και τα burgers τα τίμησα δεόντως. Δεν είχα και τι άλλο να κάνω στην Ατλάντα, βλέπετε. Από τις οκτώ το βράδυ έπεφτα για ύπνο. Να μην απολαύσω το φαγητό μου τουλάχιστον;

Το Centennial Olympic Par, που είχε διαμορφωθεί για τους Ολυμπιακούς στην Ατλάντα. Τώρα χρησιμοποιείται για βόλτες, υπαίθριες συναυλίες. Όχι, δεν έχει γεμίσει σκουπίδια και όχι δεν έχει παραδοθεί σε ... τραπεζοκαθίσματα κατά τα ελληνικά ειωθότα.

Οι πίδακες νερού είναι πολύ γνωστή ατραξιόν στην Ατλάντα. Πιτσιρίκια αλλά και μεγαλύτερες ηλικίες επωφελούνται από τη δροσερή ανάπαυλα κάθε καλοκαίρι...

Η περιοχή Atlantic Station. Θεωρείται trendy. Εχει εστιατόρια, μπουτίκ, καφετέριες...

Αδιάφορη...

Ρίχτε μια ματία στο κτήριο. Οι υαλοπίνακες που λείπουν καταστράφηκαν από έναν κυκλώνα. Απ'ότι μου έλεγαν ντόπιοι, ήταν κάτι τρομακτικό...

Το συνηθισμένο διάλειμμα με κολατσιό κατά τις 12 το μεσημέρι.

Στο κέντρο της Ατλάντας, εκτός από τους γιάπηδες των γραφείων, κυκλοφορούν πολλοί αφροαμερικανοί μάλλον περιθωριακοί...

Δύο δολλάρια επιπλέον στο κόμιστρο λόγω της αύξησης της τιμής του πετρελαίου.

Ή τα ξενοδοχεία στην Αμερική έχουν μανία καθαριότητας, ή απλά είμαι ... 'τυχερή'. Μετά τη Ν.Υ. και στην Ατλάντα, αντίκρυσα απροειδοποίητα ένα πρωινό ένα μαντράχαλο να κρέμεται μπροστά στο παράθυρό μου...

Coca Cola Museum

Μα που ζω;!

Πριν από λίγες ημέρες, για πρώτη φορά στη ζωή μου, στη χώρα μου και στη γειτονιά μου, απευθυνόμενη σε μία γυναίκα που περίμενε στη στάση του τρόλει, τη ρώτησα εντελώς αυθόρμητα αν μιλάει ελληνικά... Κι αυτό για να της επισημάνω την παρουσία στην στάση ενός ανώμαλου τύπου που 'χουφτώνει' ανυποψίαστες γυναίκες στα μέσα συγκοινωνίας...
Η γυναίκα, Ελληνίδα όπως αποδείχθηκε, μου χάρισε ένα πικρό χαμόγελο: "Ναι, περίεργο, δεν είναι;!"

Σήμερα καθώς περπατούσα από την πλατεία Βάθης προς τον Άγιο Παντελεήμονα συναντούσα αναρίθμητες ομάδες μελαψών αλλοδαπών, με τη χαρακτηριστική γενειάδα του φανατικού ισλαμιστή.
Που πήγαιναν; Μα είναι τόσοι πολλοί! Κι όταν χθες μέσα στο τρόλεϊ στάθηκε δίπλα μου ένας μικροκαμωμένος ιρακοπερσο-κάτι, με ισχνή λιγδωμένη γενειάδα, που κοιτούσε με κοκαλλωμένο βλέμμα στο κενό, άθελά μου έσφιξα την΄τσάντα μου και σκέφθηκα: "Λες να ανατιναχθεί ΤΩΡΑ;!

Το κερασάκι στην τούρτα: Επιστρέφοντας πριν από λίγη ώρα στο σπίτι μου, αντίκρυσα ένα συγκεντρωμένο πλήθος στην πλατεία. Σε ένα παγκάκι ήταν ξαπλωμένος, ημιθανής -εάν πιστέψω όσα έλεγε μια γυναικούλα- ένας από τους εκατοντάδες Ασιάτες που περιφέρονται νυχθημερόν λεροί και ημίγυμνοι στην περιοχή. Οι φίλοι του, του έριχναν νερό στο πρόσωπο. Κύριος οίδε πως τραυματίστηκε και τόσο σοβαρά. Ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ των εξαθλιωμένων εθνοτήτων που διαβιούν λάθρα στην περιοχή; Θα το μάθω από το αστυνομικό δελτίο, απόψε, στα σίγουρα.

Η Ολυμπιακούς κάνουμε ή παραολυμπιακούς...

"Δεν αισθάνομαι καμία υποχρέωση να είμαι γενναιόφρων έναντι ουδενός. Τόσο ο κ.Κώστας Καραμανλης όσο και ο κ.Γ.Παπανδρέου, αν δεν κάνω λάθος, διεκδικούν την ψήφο μας. Δεν νομίζω ότι εμείς τους παρακαλούμε να μας κυβερνήσουν -μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Ας υφίστανται λοιπόν την κριτική και ας αφήσουν τον κόσμο να κρίνει την ποιότητά της: αν είναι εμπαθής και κακόγουστη ή δίκαιη και εύστοχη. Ειδική μεταχείριση δεν υπάρχει. Για να το πω μεταφορικά: ή Ολυμπιακούς κάνουμε ή Παραολυμπιακούς -αποφασίστε..."


"Τα μάθατε τα νέα;"
Του Στέφανου Κασιμάτη, εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 9.10.2008

Απάντηση του συντάκτη σε στέλεχος του ΠΑΣΟΚ , που του καταλογίζει 'έλλειψη γενναιοφροσύνης" στην κριτική του για τον Γ.Παπανδρέου.

Dead end

Δεν ξέρω αν δέχεσθε ανάλογα ερεθίσματα από το περιβάλλον σας, αλλά προσωπικά νιώθω ν'απλώνεται ένα πέπλο δυσαρέσκειας και δυσθυμίας τόσο στον εργασιακό όσο και στον ευρύτερο κοινωνικό μου περίγυρο. Η διεθνής οικονομική κρίση που για την συντριπτική πλειονότητα είναι ασαφής -παράμετρος που από μόνη της, πέραν της ουσίας, καθιστά το φαινόμενο πιο απειλητικό-, η ειδικότερη οικονομική κατάσταση στη χώρα μας, που κάθε άλλο παρά ανθηρή είναι, η απουσία ορατής βελτίωσης κι η αδυναμία καλλιέργειας ελπίδας από τους ιθύνοντες, η απραξία μας ή ακόμα χειρότερα η συνέργειά μας στο μπάχαλο, όλα αυτά άρχισαν πια να βαραίνουν σοβαρά στους ώμους μας.
Σαν μικροί Ατλαντες, σηκώνουμε τις ανεπάρκειες της κοινωνίας μας και τα γόνατα αρχίζουν να λυγίζουν. Ακόμα και τύποι ανέμελοι, σαν να έχουν αρχίσει να συνοφρυώνονται τελευταίως...Μικροστελέχη του κυβερνώντος κόμματος διακατέχονται από ηττοπάθεια και προσπαθούν ν'αρπάξουν ό,τι μπορούν... Τώρα που -ακόμη- 'γυρίζει'...
Γιατί καλά τα ψέματα, ειδικά αυτά που επιλέγουμε οι ίδιοι για να χαθούμε μέσα τους, αλλά κάποια στιγμή τελειώνουν. Και τότε βλέπουμε πως δεν είμαστε αυτοί που θέλαμε να δείχνουμε ότι είμαστε... κι ότι η γύμνια μας είναι πλεον ορατή σε όλους. Νομίζω ότι η στιγμή αυτή ήρθε. Η έλλειψη υποδομής, ουσιαστικού έργου, η αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού, τα χαμένα χρόνια είναι μπροστά μας πια και μας χλευάζουν.
Κι εμείς ακόμη κοροϊδευόμαστε αναμετάξυ μας με γκάλοπ, με αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων, με μπουζουξούδες και πτωχούς μπουζουκόβιους βουλευτές περιφερείας.

Η μοιρασιά της πίττας

Επί ΠΑΣΟΚ η διαχείριση των "λαφύρων της εξυσίας" (με τη θεμιτή και αθέμιτη έννοια) γινόταν με τρόπο που επέτρεπε να ποτίζεται ολόκληρη η πυραμίδα. Αν, λόγου χάριν, ο υπουργο΄ς Μεταφορών είχε τη δυνατότητα 100 διορισμών, έπαιρνε εκείνος τη μερίδα του και μοίραζε το υπόλοιπο στους βουλευτές, ακόμη και στους συνδικαλιστές. Με τον τρόπο αυτό οι περισσότεροι έμεναν ικανοποιημένοι. Σημειωτέον, δε, ότι η λογική της δίκαιης μοιρασιάς ίσχυε σε όλα τα επίπεδα διαχείρισης των λαφύρων της εξουσίας, όχι μόνον σε αυτό του παραδείγματος. Έτσι η ικανοποίηση των πολλών συνέβαλλε στην εδραίωση αυτού που οι νεοδημοκράτες ως αντιπολίτευση ονόμαζαν 'σύστημα ΠΑΣΟΚ'
Αν το ΠΑΣΟΚ εισήγαγε τη σοσιαλιστική διαχείριση των λαφύρων, η Νέα Διακυβέρνηση προχώρησε στην παλινόρθωση της φεουδαρχικής διαχείρισης. Οι "δουλειές" σήμερα γίνονται σε έναν π ολύ στενό κύκλο και μέντουν εκεί -και τούτο ισχύει είτε μιλάμε για απλούς διορισμούς είτε για σπουδαιότερα πράγματα. Τον φθόνο, την οργή, ίσως και το μίσος, που συσσωρεύονται στους αποκλεισμένους από τη μοιρασιά, οι ισχυροί της κυβέρνησης ούτε τα υποψιάζονται. Τώρα, με την εξέγερση των Δαϊλάκηδων, Γιαννόπουλων, Μανώληδων και λοιπών, αρχίζουν να παίρνουν μια ιδέα...

Από τη στήλη "Τα μάθατε τα νέα;" , εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ", 3 Οκτωβρίου 2008