Dead end

Δεν ξέρω αν δέχεσθε ανάλογα ερεθίσματα από το περιβάλλον σας, αλλά προσωπικά νιώθω ν'απλώνεται ένα πέπλο δυσαρέσκειας και δυσθυμίας τόσο στον εργασιακό όσο και στον ευρύτερο κοινωνικό μου περίγυρο. Η διεθνής οικονομική κρίση που για την συντριπτική πλειονότητα είναι ασαφής -παράμετρος που από μόνη της, πέραν της ουσίας, καθιστά το φαινόμενο πιο απειλητικό-, η ειδικότερη οικονομική κατάσταση στη χώρα μας, που κάθε άλλο παρά ανθηρή είναι, η απουσία ορατής βελτίωσης κι η αδυναμία καλλιέργειας ελπίδας από τους ιθύνοντες, η απραξία μας ή ακόμα χειρότερα η συνέργειά μας στο μπάχαλο, όλα αυτά άρχισαν πια να βαραίνουν σοβαρά στους ώμους μας.
Σαν μικροί Ατλαντες, σηκώνουμε τις ανεπάρκειες της κοινωνίας μας και τα γόνατα αρχίζουν να λυγίζουν. Ακόμα και τύποι ανέμελοι, σαν να έχουν αρχίσει να συνοφρυώνονται τελευταίως...Μικροστελέχη του κυβερνώντος κόμματος διακατέχονται από ηττοπάθεια και προσπαθούν ν'αρπάξουν ό,τι μπορούν... Τώρα που -ακόμη- 'γυρίζει'...
Γιατί καλά τα ψέματα, ειδικά αυτά που επιλέγουμε οι ίδιοι για να χαθούμε μέσα τους, αλλά κάποια στιγμή τελειώνουν. Και τότε βλέπουμε πως δεν είμαστε αυτοί που θέλαμε να δείχνουμε ότι είμαστε... κι ότι η γύμνια μας είναι πλεον ορατή σε όλους. Νομίζω ότι η στιγμή αυτή ήρθε. Η έλλειψη υποδομής, ουσιαστικού έργου, η αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού, τα χαμένα χρόνια είναι μπροστά μας πια και μας χλευάζουν.
Κι εμείς ακόμη κοροϊδευόμαστε αναμετάξυ μας με γκάλοπ, με αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων, με μπουζουξούδες και πτωχούς μπουζουκόβιους βουλευτές περιφερείας.