Ο ψυχικά ασθενής και η ελληνική κοινωνία

Πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων ο αστυνομικός που 'λάλησε' και πυροβόλησε το σεκιουριτά. Σαφώς η πτυχή του θέματος, που αφορά την υποβαθμισμένη έως ανύπαρκτη συνδρομή ψυχολόγων στην επιλογή του αστυνομικού προσωπικού, είναι άκρως σημαντική. Πέρα απ'αυτό όμως, ο,τι δήποτε άλλο τονίζεται και προβάλλεται, απηχεί την υπανάπτυκτη αντίδραση μιας κοινωνίας απέναντι στους ψυχικά ασθενείς.
Τι ακριβώς είπε, τι δεν είπε, πως κοίταζε και όλες αυτές οι οδυνηρά λεπτομερείς περιγραφές θρέφουν την έμφυτη περιέργεια όλων εκείνων που αντιλαμβάνονται την ψυχική ασθένεια τουλάχιστον ως νούμερο τσίρκου και σαφώς ως κάτι που δεν τους αφορά. Ολοι αυτοί που νιώθουν αυτήν την πλανεμένη συναίσθηση υπεροχής έναντι του αδύναμου, μου θυμίζουν εικόνες ιθαγενών που αιχμαλωτίζουν στο κλουβί το λευκό ιεραπόστολο και τον κοιτούνε βλακωδώς με τις ώρες... Γι'αυτό κ.Αυτιά, κλείσε το διάπλατα ανοιγμένο από την απορία στόμα και μη δίνεις τροφή στους καρχαρίες....

Ο Θεός να με λυπηθεί

Ήταν περίπου μία το μεσημέρι όταν χτύπησε το τηλέφωνο στο γραφείο: "Μωρέ, είναι εδώ μία κοπέλα, από την Κύπρο, οι γονείς της είναι αγνοούμενοι..." άκουσα τη φωνή της μαμάς μου να προλογίζει το λόγο του τηλεφωνήματος. Κρύος ιδρώτας μ'έκοψε... Η προσφιλής μου μητέρα, παρά την περί του αντιθέτου ιδέα για τον εαυτό της, συχνά-πυκνά επιδεικνύει συμπεριφορά αφελή. Ποτέ, λόγου χάρη, δε ξαποστέλνει στο τηλέφωνο τις ενοχλητικές από τα ινστιτούτα καλλονής που παρανόμως μας καλούν στο σπίτι και προσπαθούν να πασάρουν υπηρεσίες αλλά το ρίχνει στο 'πάρτε αργότερα'.
"...έγινε μία κλήρωση για συνταξιούχους του δημοσίου (;!) στο Μουσείο Γουλανδρή (;!) και εγώ και η κ.Αθανασίου (μία συγκάτοικος) κερδίσαμε ένα τραπεζομάντηλο και μία εικόνα του Χριστού 650 ευρώ αλλά μπορούμε να την εξοφλήσουμε με δόσεις σε ...έξι χρόνια (!!!)" συνέχισε η μητέρα.
Άρχισε να με καταλαμβάνει συναίσθημα πανικού: "Μαμά, διώξτην αμέσως. Είναι απατεώνισσα, προς Θεού! Πες μια δικαιολογία, ότι δεν έχουμε οικονομική δυνατότητα ..."

Σιγά μην δεν υπήρχε απάντηση στο επιχείρημα αυτό: "Μου τη δίνει μόλις εκατό ευρώ, σχεδόν με παρακαλάει η κοπέλα..." εξακολούθησε η χαζοβιόλα μάνα.
"Είναι δυνατόν από τα 650 να πέφτει στα ... 100; Είσαι τρελλή; Δεν υπάρχει αυτό!" άρχισα να τσιρίζω προξενώντας την περιέργεια των συναδέλφων στο γραφείο, "διώχτην!"
Εφιάλτης. Όταν μετά από λίγο ξαναπήρα τηλέφωνο, με διαβεβαίωσε ότι εκείνη είχε φύγει.

Μου πήρε ώρα να συνέλθω καθώς αναλογιζόμουν τις προεκτάσεις του συμβάντος: Μια εύπιστη γυναίκα ανυπεράσπιστη που ανοίγει πανεύκολα την πόρτα της σε αγνώστους... Τό'ριξα και λίγο στην πλάκα ώσπου ήρθε η στιγμή να επιστρέψω σπίτι... Οποία έκπληξη με περίμενε με το που μπήκα στο χωλ. Μια πλαστική εικόνα (απομίμηση ξύλου και ...ανοξείδωτου;) ήταν θρονιασμένη σε περίοπτη θέση...

"Μου την άφησε 50 ευρώ!" περηφανεύτηκε η χαζή αφήνοντάς με 'κάγκελο'. Την έκρηξη νεύρων, που ακολούθησε από πλευράς μου, δε θα σας την περιγράψω...
Θα μπορούσαν να την είχαν σφάξει...
΄Η μπορεί να το προγραμματίζουν για το άμεσο μέλλον αξιοποιώντας τις πληροφορίες που συνέλεξε η 'κόρη' των...αγνοουμένων. Ο καιρός θα δείξει. Διότι εκτός από εύπιστη, η μητέρα είναι και ξερόλα. Του χειρίστου είδους.

Η κουφή, οι βάρβαροι και οι ιπτάμενοι αρουραίοι

Έχω μια ευαισθησία στο θόρυβο. Για να καταλάβετε, κοιμάμαι σχεδόν μονίμως με ωτοασπίδες και όταν ταξιδεύω έχω πάντα ένα κουτάκι από δαύτες στην τσάντα μου. Στον πολυκατοικία όπου μένω είχαμε ανέκαθεν πρόβλημα με τον απο πάνω μας. Τόσο ο μπάρμπα Διονύσης όσο και η συμβία του ήσαν θεόκουφοι. Θυμάμαι έντονα τον πατέρα μου να επιστρατεύει το γνωστό σκουπόξυλο και να χτυπά το ταβάνι κάθε φορά που η κατάσταση εξετρέπετο... Τα τελευταία χρόνια, λίγο πριν ο κουφός συγκάτοικος αποδημήσει εις Κύριον είχε προμηθευτεί ακουστικά προς μεγάλη ικανοποίηση όλων μας. Συνήθεια, που μετά το θάνατό του, υιοθέτησε και η κουφή χήρα, αν κρίνω από το αποτέλεσμα (ησυχία). Τον τελευταίο καιρό όμως, παραδόξως, η χήρα ξεσαλώνει. Το τι ελληνική ταινία έχω παρακολουθήσει χωρίς τη θέλησή μου εξαιτίας της υψηλής έντασης της τηλεόρασης στον πάνω όροφο, δε λέγεται! Δυο μέρες τώρα, η τηλεόραση ανοίγει κατά τις ... 11 το βράδυ, όταν δηλαδή ο φυσιολογικός κόσμος ησυχάζει.
Η κουφή γραία ήρθε να προστεθεί σε ένα επίσης νέο φαινόμενο, τις γκαρίλες των Πακιστανών (;) που νοικιάζουν ένα παράπηγμα στην ταράτσα γειτονικού διώροφου. Ως γνήσιοι εκπρόσωποι των βαρβαρικών φυλών στις οποίες ανήκουν, οι μαυριδεροί γείτονες αλαλάζουν στην ταράτσα καθημερινά καθώς την έχουν μετατρέψει σε ένα είδος σαλονιού και δέχονται εκεί τους φίλους τους. Όταν δεν ομιλούν την γλώσσα τους (η άρθρωση της οποίας ωθεί τον ομιλούντα να ανοιγοκλείνει διάπλατα το στόμα και να εκτοξεύει φραστικά βλήμματα οδυνηρά στα συνηθισμένα σε πιο εκλεπτυσμένες μορφές λεκτικής επικοινωνίας ευρωπαϊκά ώτα), τότε, τινάζουν! Μαζεύονται δυο-τρεις και κοπανούν τα στρώματά τους, τα μαξιλάρια τους κλπ. Κι όλα αυτά σε ώρες κοινής ησυχίας.
Τέλος, προς μεγάλη μου δυστυχία, επανακάπτουν στο μπαλκόνι μου τα κωλόπουλα, που είναι γνωστά και ως 'ιπτάμενοι αρουραίοι'. Εδώ κι ένα χρόνο οι ειδικές ακίδες απωθούσαν τα περιστέρια, έλα όμως τώρα που τα μ.......να εντόπισαν κενό στο σύστημα κι όλο πιο συχνά εγκαθίστανται έξω από το δωμάτιο παράγοντας τον γνωστό και άκρως απεχθή ήχο.

Φίλτατοι, οι ωτοασπίδες πλέον δεν μπορούν να ανταποκριθούν πλέον στο έργο τους. Το '100' δεν έρχεται συνήθως στις περιπτώσεις διατάραξης κοινής ησυχίας (έχουν σπουδαιότερο έργο προφανώς, τραβάνε τα μουστάκια των Κρητικών στο λιμάνι). Είμαι σε απόγνωση. Τι να πράξω;