H φίλη μου η Θελξινόη, ικανή συνάδελφος και καλό παιδί, ήταν πολύ απογοητευμένη χθες. Ζήτησε αύξηση (παίρνει το βασικό) και η ικανοποίηση του αιτήματος παραπέμφθηκε στις καλένδες (η πρώτη και τελευταία αύξηση που είχε λάβει ανερχόταν στο ύψος των ... 60 ευρώ)... Ζήτησε να αναλάβει έναν τομέα, τα ίδια.Η Μαρία δεν είναι κολλητή των προϊσταμένων. Κάνει αξιοπρεπώς τη δουλειά της και με ικανοποιητικό αποτέλεσμα.
Στο πρόσωπό της συντρέχουν όμως δύο βασικά μειονεκτήματα: Πρώτον, είναι γυναίκα και εργάζεται σε ένα βαθιά φαλλοκρατικό χώρο. Δεύτερον, δεν είναι πουτάνα. Ειδικά το τελευταίο, δύσκολα συγχωρείται.
Ετσι λοιπόν, σκέφτεται σοβαρά -και εκείνη- την εναλλακτική της αναζήτησης μιας δουλειάς στας Ευρώπας.
Με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι από τότε που κι εγώ άρχισα να συζητώ το ενδεχόμενο αυτό, διαρκώς πέφτω πάνω σε γνωστούς και φίλους που γυροφέρνουν τη σχετική ιδέα στο μυαλό τους.
Ο Σπύρος, με καλή θέση σε ιδιωτική εταιρία, με εξέπληξε πρόσφατα όταν μου είπε ότι ήδη έχει στείλει βιογραφικά στις Βρυξέλλες.
Ο φίλος μου ο Γιάννης, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, έλεγε πως θα προτιμούσε τη βόρεια Σουηδία αλλά η επιθυμία του αυτή είναι ασύμβατη με το χόμπι της γυναίκας του που είναι χειμερινή κολυμβήτρια.
Νομίζω ότι είμαστε στις απαρχές μίας τάσης που θα στέλνει απογοητευμένους Ελληνες στο εξωτερικό για μία δεύτερη ή τρίτη καριέρα.
Πριν από χρόνια ούτε κι εγώ ούτε και πολλοί άλλωστε από τον κύκλο μου θα συζητάγαμε κάτι τέτοιο. Οι συνθήκες βέβαια ήταν διαφορετικές. Μόλις είχε ξεκινήσει η ελεύθερη διακίνηση και εργασία στην ΕΕ.
Με την πάροδο των ετών, η εμπειρία της ελληνικής πραγματικότητας σε συνδυασμό με το άνοιγμα των ευρωπαϊκών οριζόντων, έκανε κάποιους από μας να αναθεωρήσουμε το "πατρίδα μου γλυκειά" ...
Όχι ότι είναι πολύ εύκολο. Δεν είναι όμως κι ακατόρθωτο. Η ελπίδα άλλωστε πεθαίνει τελευταία...
