Γούτσου γούτσουυυυυυυυ!

Έχω καιρό να γράψω κι είπα να σας φαιδρύνω λίγο τη διάθεση!

Champions League in Athens

Οδηγούσα για τη δουλειά μου σήμερα απογευματάκι και τσουπ νάτοι! Πέντε έξι ξανθοκόκκινοι τύποι, με ερυθρόλευκα μαντήλια στο λαιμό, ανηφόριζαν το δρόμο που οδηγεί από την Πατησίων "καρφί" στον ΄Αγιο Γεώργιο Κυψέλης.
Ήταν προφανές (ακόμα και σε μένα την άσχετη) ότι επρόκειτο για Βρετανούς. Επίσης προφανές το ότι ήταν μεθυσμένοι: Βάδιζαν στη μέση του δρόμου, όχι απολύτως ισορροπημένα αδιαφορώντας για την ουρά των αυτοκινήτων που σχηματιζόταν πίσω τους. Το αξιοσημείωτον -για τη συνήθη νοοτροπία του Έλληνος- ήταν ότι τα ΙΧ δεν τους κόρναραν...Μάλλον επρόκειτο για οδηγούς θιασώτες της ιδέας της "ελληνικής φιλοξενίας".
Το τρέκλισμα των Βρετανών ήταν πλήρης επιβεβαίωση των ρεπορτάζ που ήθελαν να έχουν εξαντληθεί όλα τα αποθέματα μπύρας στο λεκανοπέδιο. Ανέμελοι σχεδόν ευτυχισμένοι οι οπαδοί της Λίβερπουλ είχαν πάρει το δρόμο για το πουθενά. Ή ίσως για το γήπεδο. Με τα πόδια.
Μπορεί να είχαν πληροφορηθεί την περίπτωση του συμπατριώτη τους που ξυλοκοπήθηκε από 'Ελληνα "ταρίφα" επειδή δεν του έδωσε εκατό ευρώ από το αεροδρόμιο προς το ξενοδοχείο του στη Γλυφάδα. Ο "ταρίφας" κι αν ήταν υπέρμαχος της "ελληνικής φιλοξενίας"!

Κριτική Βαγγέλη

Ο Βαγγέλης είναι αρνητικός. Ως προς τον κήπο. Μαθηματικός, μεγάλος άνθρωπος (εντάξει, όχι όσο η Ακρόπολη) μου εξέθεσε το συλλογισμό του εκτός blog.
Δε γράφει εδώ μέσα διότι, όπως λέει, αφενός δε μπορεί (κάποια χαζομάρα μάλλον κάνει, βάζω στοίχημα...) και, αφετέρου, μας βρίσκει πολύ επικριτικούς, επιθετικούς, απόλυτους,"ξερόλες"... Κι εκείνος, ο καημενούλης, αυτοπροσδιορίζεται ως πολύ ήσυχος και ειρηνικός άνθρωπος.
"Δύο φορές έχεις αναφερθεί σε εξηντάρηδες και τις δύο φορές δείχνεις ότι θα επιθυμούσες να φαίνονται σαν να πηγαίνουν για απόσυρση!" μου είπε ο Βαγγέλης.
O ίδιος στα πενήντα του ισχυρίζεται ότι ντύνεται όπως ντυνόταν στα είκοσί του κι ότι δε φόρεσε ποτέ κοστούμι και γραβάτα.
Δε μπορώ να σκεφθώ κάποιον να απέχει όλη του τη ζωή από τα ενδυματολογικά παιχνίδια. Μάλλον μπορώ να σκεφθώ έναν. 'Οχι, δύο! (Τον έναν τον ενσάρκωνε με επιτυχία ο Τζόνι Βάισμίλερ...κι ο άλλος κοιμόταν αγκαλιά με το ρόπαλό του).
Δεδομένου ότι όλες μας γουστάρουμε τους άνδρες που ντύνονται ωραία, συμπονώ βαθύτατα την κυρία Βαγγέλη. Αν βέβαια και η ίδια ντύνεται όπως στα είκοσί της, τότε ούτε γάτα ούτε ζημιά. Μια χαρά "εναλλακτικό" ζευγάρι ο Βαγγέλης κι η Βαγγέλαινα....
Αν όμως όχι, πως και που τον κυκλοφορεί τον "εικοσάχρονο" η έρμη;
Και να φανταστείτε, ο Βαγγέλης ζει στην επαρχία (antonis, συνάδελφος!), όπου ως γνωστόν ακολουθείται αυστηρό ενδυματολογικό πρωτόκολλο ειδικώς κατά τας Κυριακάς, αργίας και σχόλας...
Άποψη; Έλλειψη αίσθησης του style που μετατράπηκε -αναγκαστικά- σε άποψη; Μέλος κοινότητας Άμις;
Ίσως, πάλι, να φταίει το αριστερό σκληροπυρηνικό του παρελθόν (ενώ οι Ρηγάδες, αγάπη μου, μες στη μόδα ήταν πάντα!)
"Σαν να σε ενοχλεί ο διάχυτος ερωτισμός!"... Ο πέλεκυς της κριτικής έπεσε δριμύς επί της κεφαλής μου ακόμη μία φορά. Αφορμή το ξέκωλο του προηγούμενου post.
" 'Αλλο ερωτισμός άλλο ξεκ...!" του επεσήμανα για να εξηγήσει: "Κι εμένα με ενοχλούν κάποια πράγματα αλλά δε θέλω να είμαι απόλυτος σε θέματα αισθητικής. Η κυρία που είναι κραγμένα διαθέσιμη με ενοχλεί λιγότερο από μία στριμμένη ανέραστη".
Και τι πα'να πει αυτό δηλαδή; Δε θα σχολιάσω την προ των οφθαλμών μου "σουσού" επειδή κάπου κοντά κατοικοεδρεύει και μία ... στρίντζω; Α παπάαααα....!

One night at the zoo

Tόπος: Βar - restaurant στην περιοχή γηπέδου Παναθηναϊκού.
Χρόνος: Μεσοβδόμαδα.
Σκηνικό: Χλιδάτο.
Πρωταγωνιστές:
Παρέα υπ'αρ.1: Καμια δεκαπενταριά άτομα. Οι μισοί άνδρες μέσης ηλικίας και βάλε. Παντελονάκια, πουκαμισάκια, μανικάκια. Κάτι μεταξύ γιατρού-κλινικάρχη και ορκωτού λογιστή. Ξεχωρίζει ένα πενηντάρης, κοστουμαρισμένος, με σκληρά χαρακτηριστικά και μακρύ γκρίζο μαλλί. O "άνετος". Με το βλέμμα "φευγάτο", να "σκανάρει" συχνά το περιβάλλον.
Η υπόλοιπη παρέα τριαντάρες. Και ξανθές. Εκτός από μία. Εμφάνιση "καλές περιοχές Χολαργού". Μία ξανθή λάμπει περισσότερο από τις άλλες (χρυσά παπούτσια, χρυσή τσάντα -απομίμηση channel, μία Πάρις Χίλτον σε λαϊκή εκδοχή). Η καστανή της παρέας όμως είναι που ελκύει τα βλέμματα. Ξέκωλο φουστάνι γαρ.

Στο επίκεντρο ο εορτάζων. "Πόσο νά'ναι, πόσο νά'ναι;!"Κοντός. Με στενό τζιν και κολλητό μαύρο μπλουζάκι. Ζώνη με τετράγωνη, χρυσή, εντυπωσιακή αγκράφα. Παρά τη φιλότιμη προσπάθεια, είναι εξήντα. Το κερένιο ερωτηματικό στην τούρτα βολικό αλλά ανεπαρκές να θολώσει τα νερά. Τα οποία νερά ταράζει αρκούντως η καστανή της παρέας. Το "ξέκωλο" (το κορίτσι δηλ. που φορούσε το ξέκωλο φόρεμα, συνεκδοχή, constantinos darling, ριμέμπερ;)χαριεντίζεται και επιδεικνύει κατά λάθος εξ επίτηδες το βρακάκι της.

Ο εξηντάρης - τζόβενο ως καλός οικοδεσπότης πάει πότε 'δω και πότε 'κει. Είναι χαρούμενος.

"Την καστανή θα την "πάρουν" όλα τα "τεκνά" το βράδυ, του viagra βοηθούντος" σχολιάζει κάποιος που παρακολουθεί τη σκηνή. Ο "άνετος" ίσως να απέχει, σκέφθηκα. Ήδη είχε εστιάσει το ενδιαφέρον του στο διπλανό τραπέζι με κάτι πιτσιρίκες... Το "ξένο" είναι πιο γλυκό.

Παρέα υπ'αρ.2: Ακριβώς πίσω από την προηγούμενη, αποτελούμενη από τρεις γυναίκες. Η μία στα τριάντα, μάλλον ευτραφής και ντυμένη συντηρητικά. Η άλλη μάλλον μικρότερη κι εντελώς αδιάφορης εμφάνισης. Αόρατη. Η τρίτη, συνομίληκη της δεύτερης, "όλα τα λεφτά": Φόρεμα μίνι με τεράστιες ασημένιες παγιέτες. Σχεδόν με ζάλισε.

Αφοσιωμένες στην κουβέντα τους, έριχναν πεταχτές ματιές τριγύρω κάπου-κάπου. Στοίχημα ότι, παρά την παγέτα, μόνες θα έμεναν. Και φυσικά μόνες θα έφευγαν. Λάθη στρατηγικής σημασίας. Δεν κάθεσαι, χρυσή μου, σε τραπέζι μακριά από το μπαρ και τους όρθιους. Που ούτως ή άλλως ήταν ελάχιστοι εκείνο το βράδυ. Και βασικά, ΔΕΝ κάθεσαι. Εδώ, στα "ορθάδικα", ο άλλος σχεδόν σου ακουμπά τον κ...λο και διστάζει να μιλήσει. Όχι να έχει να δρασκελίσει κι άδεια τραπέζια από πάνω!

Α, λίγο αργότερα "έσκασε μύτη" κι η Μιμή Ντενίση. Αεράτη και χαμογελαστή χάθηκε στα ενδότερα του μαγαζιού. Άν ήμουν άντρας και γκέι θα την είχα αφίσα στο δωμάτιό μου. Δεν είμαι όμως. Τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Διότι με τόσα μεταλλαγμένα ουδείς γνωρίζει τα μέλλοντα να συμβούν...

Το μπάνιο στη Ραφήνα

Καύσωνας στο κέντρο και -οποία έκπληξη!- βοριάς ψυχρός στη Ραφήνα. Στη μία άκρη της παραλίας, πέντ'έξι νοματαίοι. Ένας ηλικιωμένος στη σκιά διάβαζε - με κόπο λόγω αέρα- την εφημερίδα του. Δύο κοπελίτσες με προσπέρασαν και κατέλαβαν θέση κοντά στο βράχο, λίγα μέτρα μακριά από την πρωταγωνίστρια του σκηνικού: Μια ηλιοκαμένη -λίγο πριν απ'το μελάνωμα,Θού Κύριε!-κυρία, ευτραφή και λίγο περασμένης ηλικίας, τεζαρισμένη στην άμμο και σε τρυφερό εναγκαλισμό με το μεγαλόσωμο Golden Retriever της.

Πιο 'κει ένα ζευγάρι με ένα αγοράκι γύρω στα 12.

Αφού παρακολούθησα το πολύ σύντομο φλερτ των κοριτσιών με το κρύο νερό, (μπήκαν-βγήκαν στο άψε- σβήσε), επεχείρησα ηρωική είσοδο. Σε καλό μου βγήκε. Μόλις συνήθιζες λίγο, το υγρό στοιχείο σε αντάμειβε. ΄Ο,τι έπρεπε για μία ακόμη μέρα απογοήτευσης στη χαβουζόπολη.

Και πάντα έτσι είναι στην συγκεκριμένη παραλία, τέτοια εποχή ή φθινόπωρο, μακριά από τα cabrio και τους θερινούς επιδειξιομανείς. Σαν να εισέρχεσαι σε ένα χωροχρόνο που καμία σχέση δεν έχει εκείνον στον οποίο ανήκεις. Λες και κάπου εκεί υπάρχει εκείνο το αόρατο πέρασμα που σε οδηγούσε σε άλλη εποχή, στο παλιό σίριαλ της δεκαετίας του ΄70 (;)...

Τώρα τελευταία σκέφτομαι να εγκατασταθώ μόνιμα στη Ραφήνα. Θα πιάσω φιλίες και με την ηλιοκαμένη να μου πει το μυστικό τoυ τροπικού της μαυρίσματος... Κι αν με συμπαθήσει και το Retriever, τότε ποιός ξέρει, ίσως να ξαπλώνουμε κι οι τρεις μαζί κάτω από τον ήλιο, ανέμελοι κι ευτυχισμένοι στη δική μας παράλληλη πραγματικότητα...

Πάω για μπάνιο

Απεργία ΓΣΕΕ και AΔΕΔΥ κι άλλων κλάδων, στάσεις εργασίας στα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Η αποχή από την εργασία σε συνδυασμό με την υψηλή θερμοκρασία με σπρώχνουν στην παραλία. Πάω για μπάνιο. Καλή συνέχεια σε όσους εργάζονται...

Eurovision 2007

Απ’όλη την ιστοριούλα της Eurovision, προσωπικά ένα κρατώ: Το που έδωσαν τις ψήφους τους οι Ελληνες ή μάλλον οι νεότευκτες «ελληνικές οικογένειες»!
Τα τραγούδια της Βουλγαρίας, Ρωσίας και Μολδαβίας ήταν εκείναν που απέσπασαν τη μεγαλύτερες βαθμολογίες από ελληνικής πλευράς και μη βιαστείτε να συμπεράνετε ότι οφείλεται στις ενδεχομένως σέξι τραγουδίστριες, που ενσαρκώνουν –υποθετικά- το αιώνιο απωθημένο του μέσου Έλληνα ανδρός: Αλλοδαπή του πρώην ανατολικού μπλοκ, καλλονή και ‘εύκολη’.
Όχι κυρίες και κύριοι...Δεν ψήφισαν τα «λιγούρια». Ψήφισαν όλες αυτές οι νέες «Ελληνίδες» μαμάδες από τη Βουλγαρία, την πρώην Γιουγκοσλαβία, τη Ρωσία, τα παιδάκια τους κ.ο.κ.
Όσον αφορά τώρα τα διαγωνισθέντα τραγουδάκια ήταν αρκετά τα ‘νια νιά’, ήτοι νερόβραστες μπαλάντες («άντε μάστορα να τελειώνουμε» ένα πράμα, βλέπε Βοσνία, Αρμενία).
Υπήρχαν -και ξεχώρισαν- ‘τρελλές’ ερμηνεύτριες (Ουκρανία) ενώ από τη Σέρβα Μαρία, εμένα στο μυαλό μου μόνο έμεινε εκείνη η σφιγμένη γροθιά της, που αιωρούνταν απειλητικά άμα τη ανακοινώσει της βράβευσής της.
Κάποιος γνωστός έκανε λόγο για ... gay convention.
Το έθνικ πάλι στα φόρτε του, όπως εκείνο της Βουλγαρίδας-τσιρίδας, της Ιρλανδίας καθώς και των απόγονων του Μεγάλου Αλεξάνδρου- είναι βαρειάαα- βαρειάααα η ... (ωχ..από αλλού είναι αυτό!). Έλεγα, λοιπόν, ότι οι γείτονες Σκοπιανοί δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη βαρειά τους παράδοση κι εκπροσωπήθηκαν με διασκευή του νανουρίσματος που πιθανότατα έλεγε στον πατριάρχη τους Μεγαλέξανδρο η μήτηρ του, Ολυμπιάς.
Κάποιες αξιοπρεπείς παρουσίες (Γερμανία, Λευκορωσία, Ουγγαρία, Λιθουανία).
Καν’νά δυο γουστόζικα (Γαλλία- μου άρεσε και το ψήφισα- και Σουηδία).
Κάποια αδιάφορα (Ισπανία, Ιρλανδία, Φινλανδία)...
Υπήρχαν επίσης τα εντελώς σκατένια (Γεωργία, Λεττονία, Ρωσία – σιγά, ρε αγόρια, ούτε φαντάρια νά’σαστε!), τα «άρτσι μπούρτζι» βλέπε Τουρκία (ε και λίγο ημείς)...
Και το ανεξάρτητο/ανένταχτο της Μολδαβίας, με ωραίο κοστούμι δηλαδή παντελόνι εξαεριζόμενο, ή όπως είπε μία «ψυχή» «από τη μέση και κάτω ...φωνάρα!»

΄Οπως προείπα ψήφισα Γαλλία κι επίσης κατά λάθος Ισπανία, δύο φορές Λευκορωσία (μία εκπρόθεσμα και μία έγκυρα).
What about you darlings?

Λαδομπούκες, κασεράκια που λυώνουν μέσα σε μπιφτεκάρες κι άλλα τινά...

(photo by poupsi-copyright reserved)

Αφιερώνω την παρούσα φωτό (από ένα κυριακάτικο μεσημέρι στο Θησείο) στο φίλτατο constantinos και στις διατροφικές του επιλογές...Κι εις...λιπαρότερα!

The Quiet Man

Τάκης. Μέτριας εμφάνισης και μάλλον μέτριας ευφυίας. Το ατού του; Η "ωραία οικογένεια" που έστησε με την συμπαθητικούλα Κούλα και τα δύο -αντιπαθητικά ειν'αλήθεια- κουτσούβελα που αράδιασαν έτσι διότι "προορισμός του ανθρώπου είναι να κάνει οκογένεια", διότι "αν δεν κάνεις παιδιά, δεν έχεις κάνει τίποτε" κι άλλα τέτοια...

Δημόσιος υπάλληλος. Με φωτογραφίες της οικογένειας στο πορτοφόλι του. Με τα κατορθώματα του Κωστάκη και της Γιαννούλας στην άκρη των χειλέων του κι ανεξαρτήτως του θέματος συζητήσεως. Γιατί "ο μπαγάσας ο μικρός είναι πολύ έξυπνος!". Και γιατί η οκτάχρονη Γιαννούλα -μια μικρογραφία της υπουργού Παιδείας χωρίς την τσάντα- έχει μεγάλο ταλέντο στο μπαλέτο, όπως λέει η συνοικιακή χοροδιδασκάλισσα.

Κι αυτός με το χαμόγελο. Και με τα μπαγκάζια στη σχάρα του toyota κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα που πάνε να επισκεφθούν τους παπούδες στην επαρχία. Το ταψί με την κοτόπιτα όμως -πεσκέσι για τον παππού- το φυλάνε μες στ'αμάξι. Η Κούλα, βλέπετε, είναι εξαίρετη νοικοκυρά. Και τα παιδιά της και τον άντρα της τους έχει όλους "του κουτιού". Και μορφωμένη. Πτυχιούχος της ΑΣΣΟΕ, λογίστρια. Ο Τάκης ακτινοβολεί απο οικογενειακή ευτυχία. Δυο χρόνια αίσθημα είχε με την Κούλα. Και τώρα νιώθει δικαιωμένος για την επιλογή του και το διατυμπανίζει.

Τουλάχιστον όσο βρίσκεται σε ακτίνα λίγων χιλιομέτρων από την εστία του. Διότι όταν απομακρύνεται από αυτήν....άστα να πάνε.

Πλήρης μεταμόρφωση. Το μάτι θολώνει. Τα ρουθούνια πάλλονται από προσδοκία. Προσδοκία ποδόγυρου. Προσδοκία με απόγνωση μαζί.

"Δεν μπορούσαμε να τον συγκρατήσουμε!" διηγείται ο Χρήστος, συνάδελφος του Τάκη, αναφερόμενος σε μία από τις λίγες φορές που βρέθηκε εκτός Ελλάδος για υπηρεσιακούς λόγους κι είχε την ατυχία να συνοδεύεται από τον "οικογενειάρχη-πρότυπο".

"Δεν ήθελε να ξεκολλήσει από μία καφετέρια διότι σε απόσταση πενήντα μέτρων βρίσκονταν κάτι νιάνιαρα, που ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ είχαν καταδεχθεί να του ρίξουν μια ματιά. Η απλή περιέργεια των σε εφηβική ηλικία άχαρων Γερμανίδων είχε εκτοξεύσει τη...λίμπιντο του Τάκη στα ύψη.

"Μετά, μας ζήταγε πουτάνες!" συνεχίζει ο Χρήστος. "Βρε χριστιανέ μου, που να τις βρούμε τις πουτάνες εδώ πέρα. 'Ενα γερμανικό κωλοχώρι του κερατά είναι, αμάν να τελειώνουμε να φύγουμε μια ώρα αρχύτερα" του έλεγαν.

"Ρε μαλάκα, ένα τεταρτάκι από το σπίτι σου στην Αθήνα έχει "πιάτσα". Να, κάτι δίμετρες. Πού να τρέχεις εδώ τώρα!" του ξαναλέγανε. Τίποτε αυτός. Κατέστρωσε σχέδιο κανονικό. Ξύπνησε ξημερώματα, πήρε λεωφορείο, τρένο και πήγε στην πιο κοντινή πόλη, καμια εξηνταριά χλμ μακριά απο το χωριό. Ποτέ δεν έμαθαν τι ακριβώς επέτυχε εκεί. Ο Τάκης γύρισε εξίσου αλαφιασμένος όσο ήταν όταν έφυγε.

Κι η Κούλα δεν έμαθε ποτέ τίποτε. Αυτή είναι σίγουρη για το άμεμπτον του χαρακτηρος του Τάκη.

'Οπως κι η Αλίκη δεν έμαθε ποτέ για τον Οδυσσέα.

Που στο περιθώριο του ιατρικού συνεδρίου, πήγε με τους συναδέλφους σε "μασαζάδικο" και "πήρε τρεις πουτάνες μαζί, τόση μανία είχε!", όπως μετέφερε χαρακτηριστικά ένας συνάδελφός του.

Ο συγκροτημένος επιστήμονας, με την ήσυχη ζωή, εζήλωσε τον βίον του Χιου Χέφνερ. "Και πλήρωσε ο μαλάκας και με πιστωτική κάρτα" όπως επεσήμανε γελώντας ο συνάδελφος...

Aγαπητή poupsi

Εδώ κι ένα περίπου χρόνο συζώ με τον Κ. Μετακόμισα στο σπίτι του ευθύς αμέσως μόλις χώρισα από τον πρώην σύζυγό μου Λ.. Λίγο η ανάγκη αναπλήρωσης της σταθερότητας του έγγαμου βίου, λίγο η ενθουσιώδης του συμπεριφορά ή ο παρορμητισμός και των δύο μας, λίγο ή πολύ εκείνος ο περίεργος ερωτικός σπινθήρας, η απόφαση περί συγκατοίκησης ελήφθη στο πιτς φιτίλι.
Ο Κ. είναι πολύ περιποιητικός, γενναιόδωρος, τρυφερός. Και πραγματικά έχω βρει σ'αυτόν στοιχεία που μου έλειπαν από την προηγούμενη σχέση μου. Ομως...Ομως...
Ο Κ. επιδεικνύει μία συμπεριφορά προσκόλλησης σε μένα που εκδηλώνεται, επί παραδείγματι, ως εξής:
Δεν θέλει απλώς να του έχω έτοιμο κάποιο φαγητό κάθε μέρα. Θέλει να του το σερβίρω η ίδια και μάλιστα τις ώρες που εκείνος σχολάει από τη δουλειά του. Είτε είμαι στη δική μου δουλειά, είτε κάνω κάτι για μένα, ένα γυμναστήριο βρε αδελφε τα Σάββατα, θα πρέπει με την ψυχή στο στόμα να παρατήσω τα πάντα, προκειμένου να ... σερβίρω το ήδη έτοιμο φαγητό.
Λίγο πριν την αναμενόμενη ώρα άφιξής μου στο σπίτι με βομβαρδίζει με τηλέφωνα υπενθυμίζοντας κομψά ή λιγότερο κομψά την υπέρτατη υποχρέωση μου για σερβίρισμα. Λέει ότι δεν τον ενδιαφέρει αν θα φάει μόνος. Αρκεί να είμαι εκεί, έτοιμη με την κουτάλα στο χέρι...
Πέραν αυτού, ο Κ. θεωρεί επιβεβλημένο να γνωρίζει ασήμαντες λεπτομέρειες της καθημερινότητάς μου και δη εκ των προτέρων: Αν, πχ δεν αγοράσω την Τρίτη το e pass της Αττικής οδού, δεν τον ενημερώσω και ανακαλύψει την έλλειψή του την Τετάρτη, αυτό, κατ'εκείνον, αποτελεί μείζον παράπτωμα.
Αν τυχόν φορώ παπούτσια που δεν έχει ξαναδεί, θα θεωρήσει ότι εγώ τα αγόρασα χωρίς να τον ενημερώσω. Μάλιστα δε θα μου το πει και θα μου κρατήσει μούτρα. Μη σας πω ότι θα βουρκώσει από πάνω και θα κάθεται σα δαρμένος σκύλος στον καναπέ.
Χθες μου επεσήμανε ότι δεν έχω φορτιστή κινητού για το αυτοκίνητο και ότι θα πρέπει το συντομότερο να αγοράσω έναν διότι αν μείνω από μπαταρία, τότε, οϊμέ και τρις αλί, τι θα κάνει εκείνος!
Επίσης ανοίγει όλες τις επιστολές με παραλήπτη εμένα με την αιτιολογία ότι κι εγώ δικαιούμαι να κάνω το ίδιο.
Δυστυχώς, η παράλογη αυτή συμπεριφορά του δεν αντισταθμίζει τα όποια καλά στοιχεία του χαρακτήρα του.
Τον έχω προειδοποιήσει ότι η ανεκτικότητά μου είναι πολύ περιορισμένη.
Θεωρείς ότι ο Κ. στα 35 του μπορεί να αλλάξει συμπεριφορά;
Τι υποδηλώνει η συμπεριφορά του αυτή;

Με εκτίμηση, Ελπινίκη

(Δια την αντιγραφή poupsi. Το παρόν είναι "παραγγελιά" μίας φίλης. Παρακαλώ τους φίλτατους κυβερνοσυνομιλητές να εισφέρουν το απόσταγμα της εμπειρίας τους)

(Anna-) Maria's back!

Η Μαρία Αλιφέρη επέστρεψε! Καλεσμένη της τελευταίας εκπομπής "Αποδείξεις" του Ν. Ευαγγελάτου, η διαχρονική καλλονή της μαυρόασπρης ελληνικής tv striked back. Μετά από μία τόσο μακρινή απουσία σίγουρα έκανε αίσθηση στους απανταχού θαυμαστές της (πολλοί εκ των οποίων-δεν αμφιβάλλω καθόλου- την απόλαυσαν από ουράνια ενδιαιτήματα τώρα πια...)
Τηλεοπτικό περιοδικό προσφέρει στους αναγνώστες του τις ταινίες του Στάθη Ψάλτη, του Μουστάκα, του Π.Μιχαλόπουλου "και των άλλων παιδιών" -και μη- της δεκαετίας του ΄80 χαρακτηρίζοντάς τις cult. Ο "Ροζ Γάτος" μάλιστα εξαντλήθηκε (ήταν με το Μουστάκα, μάλλον αυτή δεν την έχω δει).
Τα τραγουδάκια του ΄80 ακούγονται παντού. "Ρόδα, τσάντα και κοπάνα", "Just an illusion", "Ευρωμπάσκετ ΄87" κι εγώ χαζεύω φωτογραφίες της εποχής εκείνης, μειδιώ με το μαλλί που κατέληγε σε "ουρά" και το οποίο μου είχε επιδαψιλεύσει κομπλιμέντα του τύπου "Γεια σου Σαραβάκο μου!" ή, και σε έκδοση για τους φαν του γερμανικού ποδοσφαίρου, "Ρουμενίγκε μου!"
Σχολείο και φοιτητικά χρόνια που πέρασαν ξένοιαστα, disco θρίαμβοι με ρούχα από το "Βenetton", τη Βettina, black russian και screw driver, οικογενειακές στιγμές ευτυχίας. Τώρα, που πια δεν ντρέπομαι να ξαναβλέπω τα "ντοκουμέντα" της, τώρα που φέρνω στη μνήμη μου τα διατρέξαντα, συνειδητοποιώ πως η δεκαετία του '80 ήταν καλή μαζί μου.
Ίσως να μετανιώνω που δεν την έζησα έντονα αλλά σίγουρα χαίρομαι που ήμουν εκεί. Και ένα κομμάτι της επιβιώνει μέσα μου. Όπως εκείνη η ξεχασμένη βάτα τεραστίων διαστάσεων που μου έκλεισε χθες το μάτι μέσα από ένα συρτάρι. Την κοίταξα με νόημα. Οι survivors αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον.