Το μπάνιο στη Ραφήνα

Καύσωνας στο κέντρο και -οποία έκπληξη!- βοριάς ψυχρός στη Ραφήνα. Στη μία άκρη της παραλίας, πέντ'έξι νοματαίοι. Ένας ηλικιωμένος στη σκιά διάβαζε - με κόπο λόγω αέρα- την εφημερίδα του. Δύο κοπελίτσες με προσπέρασαν και κατέλαβαν θέση κοντά στο βράχο, λίγα μέτρα μακριά από την πρωταγωνίστρια του σκηνικού: Μια ηλιοκαμένη -λίγο πριν απ'το μελάνωμα,Θού Κύριε!-κυρία, ευτραφή και λίγο περασμένης ηλικίας, τεζαρισμένη στην άμμο και σε τρυφερό εναγκαλισμό με το μεγαλόσωμο Golden Retriever της.

Πιο 'κει ένα ζευγάρι με ένα αγοράκι γύρω στα 12.

Αφού παρακολούθησα το πολύ σύντομο φλερτ των κοριτσιών με το κρύο νερό, (μπήκαν-βγήκαν στο άψε- σβήσε), επεχείρησα ηρωική είσοδο. Σε καλό μου βγήκε. Μόλις συνήθιζες λίγο, το υγρό στοιχείο σε αντάμειβε. ΄Ο,τι έπρεπε για μία ακόμη μέρα απογοήτευσης στη χαβουζόπολη.

Και πάντα έτσι είναι στην συγκεκριμένη παραλία, τέτοια εποχή ή φθινόπωρο, μακριά από τα cabrio και τους θερινούς επιδειξιομανείς. Σαν να εισέρχεσαι σε ένα χωροχρόνο που καμία σχέση δεν έχει εκείνον στον οποίο ανήκεις. Λες και κάπου εκεί υπάρχει εκείνο το αόρατο πέρασμα που σε οδηγούσε σε άλλη εποχή, στο παλιό σίριαλ της δεκαετίας του ΄70 (;)...

Τώρα τελευταία σκέφτομαι να εγκατασταθώ μόνιμα στη Ραφήνα. Θα πιάσω φιλίες και με την ηλιοκαμένη να μου πει το μυστικό τoυ τροπικού της μαυρίσματος... Κι αν με συμπαθήσει και το Retriever, τότε ποιός ξέρει, ίσως να ξαπλώνουμε κι οι τρεις μαζί κάτω από τον ήλιο, ανέμελοι κι ευτυχισμένοι στη δική μας παράλληλη πραγματικότητα...