One night at the zoo

Tόπος: Βar - restaurant στην περιοχή γηπέδου Παναθηναϊκού.
Χρόνος: Μεσοβδόμαδα.
Σκηνικό: Χλιδάτο.
Πρωταγωνιστές:
Παρέα υπ'αρ.1: Καμια δεκαπενταριά άτομα. Οι μισοί άνδρες μέσης ηλικίας και βάλε. Παντελονάκια, πουκαμισάκια, μανικάκια. Κάτι μεταξύ γιατρού-κλινικάρχη και ορκωτού λογιστή. Ξεχωρίζει ένα πενηντάρης, κοστουμαρισμένος, με σκληρά χαρακτηριστικά και μακρύ γκρίζο μαλλί. O "άνετος". Με το βλέμμα "φευγάτο", να "σκανάρει" συχνά το περιβάλλον.
Η υπόλοιπη παρέα τριαντάρες. Και ξανθές. Εκτός από μία. Εμφάνιση "καλές περιοχές Χολαργού". Μία ξανθή λάμπει περισσότερο από τις άλλες (χρυσά παπούτσια, χρυσή τσάντα -απομίμηση channel, μία Πάρις Χίλτον σε λαϊκή εκδοχή). Η καστανή της παρέας όμως είναι που ελκύει τα βλέμματα. Ξέκωλο φουστάνι γαρ.

Στο επίκεντρο ο εορτάζων. "Πόσο νά'ναι, πόσο νά'ναι;!"Κοντός. Με στενό τζιν και κολλητό μαύρο μπλουζάκι. Ζώνη με τετράγωνη, χρυσή, εντυπωσιακή αγκράφα. Παρά τη φιλότιμη προσπάθεια, είναι εξήντα. Το κερένιο ερωτηματικό στην τούρτα βολικό αλλά ανεπαρκές να θολώσει τα νερά. Τα οποία νερά ταράζει αρκούντως η καστανή της παρέας. Το "ξέκωλο" (το κορίτσι δηλ. που φορούσε το ξέκωλο φόρεμα, συνεκδοχή, constantinos darling, ριμέμπερ;)χαριεντίζεται και επιδεικνύει κατά λάθος εξ επίτηδες το βρακάκι της.

Ο εξηντάρης - τζόβενο ως καλός οικοδεσπότης πάει πότε 'δω και πότε 'κει. Είναι χαρούμενος.

"Την καστανή θα την "πάρουν" όλα τα "τεκνά" το βράδυ, του viagra βοηθούντος" σχολιάζει κάποιος που παρακολουθεί τη σκηνή. Ο "άνετος" ίσως να απέχει, σκέφθηκα. Ήδη είχε εστιάσει το ενδιαφέρον του στο διπλανό τραπέζι με κάτι πιτσιρίκες... Το "ξένο" είναι πιο γλυκό.

Παρέα υπ'αρ.2: Ακριβώς πίσω από την προηγούμενη, αποτελούμενη από τρεις γυναίκες. Η μία στα τριάντα, μάλλον ευτραφής και ντυμένη συντηρητικά. Η άλλη μάλλον μικρότερη κι εντελώς αδιάφορης εμφάνισης. Αόρατη. Η τρίτη, συνομίληκη της δεύτερης, "όλα τα λεφτά": Φόρεμα μίνι με τεράστιες ασημένιες παγιέτες. Σχεδόν με ζάλισε.

Αφοσιωμένες στην κουβέντα τους, έριχναν πεταχτές ματιές τριγύρω κάπου-κάπου. Στοίχημα ότι, παρά την παγέτα, μόνες θα έμεναν. Και φυσικά μόνες θα έφευγαν. Λάθη στρατηγικής σημασίας. Δεν κάθεσαι, χρυσή μου, σε τραπέζι μακριά από το μπαρ και τους όρθιους. Που ούτως ή άλλως ήταν ελάχιστοι εκείνο το βράδυ. Και βασικά, ΔΕΝ κάθεσαι. Εδώ, στα "ορθάδικα", ο άλλος σχεδόν σου ακουμπά τον κ...λο και διστάζει να μιλήσει. Όχι να έχει να δρασκελίσει κι άδεια τραπέζια από πάνω!

Α, λίγο αργότερα "έσκασε μύτη" κι η Μιμή Ντενίση. Αεράτη και χαμογελαστή χάθηκε στα ενδότερα του μαγαζιού. Άν ήμουν άντρας και γκέι θα την είχα αφίσα στο δωμάτιό μου. Δεν είμαι όμως. Τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Διότι με τόσα μεταλλαγμένα ουδείς γνωρίζει τα μέλλοντα να συμβούν...