Πάτησα έναν πεζό, πειράζει;

Θα το ... ρίξω το επίπεδο, σας προειδοποιώ, αλλά δεν πάει άλλο: Ρε παιδιά, από τους κουτσαβάκηδες-επιβήτορες-αλήτες κ.ο.κ. της ασφάλτου, ποιος θα μας σώσει;
Τα τελευταία δύο χρόνια διαπιστώνω έντρομη ότι η κατάσταση στους δρόμους έχει εκτραχυνθεί όχι μόνο εξαιτίας του υπερβολικά μεγάλου αριθμού αυτοκινήτων αλλά κυρίως εξαιτίας του δολοφονικού τρόπου οδήγησης μιας μεγάλης μερίδας οδηγών-κάφρων ή οδηγών-ούφο.
Η τελευταία κατηγορία μπορεί κάποια στιγμή να προκαλέσει μέχρι και συναισθήματα συμπάθειας ή έστω μέτριας αντιπάθειας ("ε τον καημένο, τι φταίει που ξεκλήρισε ένα σόι ολόκληρο στο πολυμορφικό, αφού είναι γκαβούλιακας", "έλα μωρέ, μη συνερίζεσαι το μαθουσάλα, λογικό είναι να περάσει με κόκκινο, στην ηλικία του δεν έχει και πολύ χρόνο στη διάθεσή του!", "Γυναίκα είναι, το αφύσικο θα ήταν να ΜΗΝ βάφεται στο καθρεφτάκι!")
Αν θέλετε, ο νομικός χαρακτηρισμός που προσιδιάζει στα τροχαία ατοπήματα της κατηγορίας των οδηγών-ούφο είναι εκείνος της αμέλειας (από βαρεία έως ελαφρά).
Αντιθέτως η συμπεριφορά των οδηγών-κάφρων εμπεριέχει κάποια μορφή δόλου ("γνωρίζω ότι θα προκαλέσω ατύχημα αλλά στα παπάρια μου" ή, στην καλύτερη περίπτωση, "γνωρίζω ότι υπάρχει ενδεχόμενο ατυχήματος αλλά ελπίζω ότι θα το αποφύγω επειδή είμαι οδηγάρα!")
Σε τι να πρωτοαναφερθεί κανείς; Στα "φτιαγμένα" που τα οδηγούν διψασμένοι για αίμα φυγόδικοι και παρανοϊκοί λιγδιάρηδες ή στα αυτοκίνητα τύπου "κοίτα τι μεγάλο που το έχω!" ...
Ο Κ.Καββαθάς έχει εύστοχα αποτυπώσει στα άρθρα του την τραγωδία που συντελείται καθημερινά στους ελληνικούς δρόμους με θλιβερούς πρωταγωνιστές διάφορους συμπλεγματικούς καθώς και την ιδιότυπη σχέση του Ελληνα με το αυτοκίνητο (www.kavvathas.gr). Παραθέτω ένα απόσπασμα:

Αυτό που με κάνει να φέρνω στο νου το «είπανε της γριάς να... κι αυτή το...» είναι το γεγονός ότι η Ελλάδα γέμισε τεράστια, ενεργοβόρα, ανασφαλή (λόγω βάρους και, στις περισσότερες περιπτώσεις, κακών αναρτήσεων) αυτοκίνητα, τα οποία οδηγούν άνθρωποι που στην πλειονότητά τους δεν υπολογίζουν κανέναν και τίποτα. Η δουλειά μου μου επιβάλλει να οδηγώ ΟΛΑ τα αυτοκίνητα που παίρνουμε στους 4Τ. Κάθε μέρα κι ένα διαφορετικό μοντέλο. Αυτό μου επιτρέπει να παρατηρώ τις συμπεριφορές των οδηγών. Με το Panda, με αντιμετώπιζαν σαν κατώτερη μορφή ζωής. Με την BMW 645CSi, ήρθαν τα πάνω, κάτω. Ο δρόμος άνοιξε σαν τη θάλασσα στη γνωστή παραβολή της Παλαιάς Διαθήκης και μόνο ένα «φτιαγμένο» Civic ξεπέρασε τα 240 χ.α.ώ. για να «μου δείξει». Θα μπορούσα να τον έχω «πατήσει», αλλά εκείνος πήγαινε για κόντρα κι εγώ για να πετάξω αεροπλάνο, γι’ αυτό αποφάσισα ότι τον έχω χεσμένο, όπως όλα τα συμπλεγματικά άτομα που τρομοκρατούν τον κόσμο με τα συναρμολογούμενά τους. Δε θα σταματήσω να λέω ότι οι δημόσιοι δρόμοι δεν είναι πίστες και πως, αν κάποιος θέλει να βγάλει το άχτι του, τα απωθημένα του, να δείξει τι «οδηγάρα» είναι, δεν έχει παρά να πάρει αγωνιστική άδεια, να φορέσει φόρμα, μπαλακλάβα, κράνος και γάντια, και να λάβει μέρος σε αγώνες. Τα υπόλοιπα, εκτός από πολιτική αφασία και άγνοια της σωστής οδήγησης, χαρακτηρίζονται από αισθητική φανοποιού της δεκαετίας του ’60, κάτι που είναι... χειρότερο απ’ όλα τα προηγούμενα.

http://www.kavvathas.gr/show.php?cat_id=146&page_id=618