Μαδρίτη: Μητρόπολη

Τάπας μπαρ στην περιοχή Latina.

Κτήρια εμβληματικού χαρακτήρα βρίσκονται παντού.

Plaza de Colon. Μεταμοντέρνος ουρανοξύστης.

Στο μετρό, το διάβασμα είναι διαδεδομένο.

Μουσείο Reina Sofia. Εξωτερικό ασανσέρ.

Στο βάθος το τσαρδί της Real.

Ο... Ναός.

Φάτσα.

Γιαγιά με στυλ. Δε μπορούσα να μην την απαθανατίσω.

Οι Ισπανοί βγαίνουν έξω για να καπνίσουν. Από το 2006 έχει απαγορευτεί το κάπνισμα σε όλους τους δημόσιους χώρους.

Οι οροφές των κτηρίων είναι κάτι σαν κίντερ -έκπληξη

Plaza de Espana. Η περιέργεια έφαγε τη γάτα...

Mύδια, patatas bravas και pimientos de Padron. Μία στις τόσες καίει ΠΟΛΥ. Ρώσικη ρουλέτα.

Η Chueca θεωρείται gay friendly περιοχή. Είδα αγοράκια με φούστες και κολλάν. Ο gay περιοδικός τύπος, που έτυχε να ξεφυλλίσω σε ένα από τα μπαράκια, αξιόλογος...

Τυπικό μπαράκι με τάπας στην plaza de Santa Ana. Στέκι του νεαρόκοσμου κι ουχί μόνον.

Κατάστημα της αλυσίδας Museo del Jamon. Προσφέρουν καλές και φτηνές λύσεις στον πεινασμένο διαβάτη.

Τα πεζοδρόμια είναι μεγάλα και ελεύθερα...βαρών. Η πόλη είναι φιλική στον πεζό.

Tα ανάκτορα. Τα επισκέπτονται χιλιάδες τουρίστες. Η αξιοποίηση των αντίστοιχων δικών μας θεωρείται τουλάχιστον ως απόπειρα παλινόρθωσης της μοναρχίας.

H βασιλική Rolls Royce πάει να παραλάβει το βασιλιά που έπινε καφεδάκι στην plaza Mayor.

" Γαύροι" στην plaza de Espana. Λίγο πριν τη 'φάνε" -ως ανεμένετο- απο τη Real.

Photos by poupsi. Copyright reserved

Από το βορρά στο νότο. Μαδρίτη. Με έναν καιρό αρκετά ψυχρό, με πλήθη στους δρόμους, με πλατείες, μουσεία,μαγαζιά με τάπας και jamon, καλή αγορά, αριστοκράτες και ισχυρή gay community.
Η πρώτη φορά που είχα βρεθεί πάλι εδώ χάνεται στις απαρχές της εφηβείας. Η τωρινή μου εντύπωσή συνοψίζεται σε μία λέξη: "Huge!"... "Εnorme!"
Στην πραγματικότητα, μαζί με τα περίχωρα, είναι περίπου 200 τ.χλμ. μεγαλύτερη από Αθήνα και την πρώην"περιφέρεια πρωτευούσης" ενώ κατοικείται από πέντε και κάτι εκατομμύρια ψυχές. Όχι, δεν πάσχει από τον υδροκεφαλισμό της Ελλάδας, όπου ο μισός πληθυσμός της χώρας έχει εγκατασταθεί στο λεκανοπέδιο. Οι Ισπανοί είναι -ζωή να 'χουνε- 40 εκατομμυριάκια.
Οι τεράστιες λεωφόροι και τα επιβλητικά κτήρια, τα απομεινάρια της παλιάς αίγλης, -συσσωρευμένα σε μουσεία και ανάκτορα-, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία στον επισκέπτη ότι πατά το έδαφος μίας ξεπεσμένης αποικιοκρατικής δύναμης. Μιλιούνια λατινοαμερικάνοι αποτίουν φόρο τιμής "εκεί όπου ξεκίνησαν όλα". Η Μαδρίτη δείχνει -και στις καρδιές κάποιων είναι- Μητρόπολη. Επίσης δείχνει ένας πολύ ευχάριστος τόπος να ζεις.
Καταρχάς είναι η πρωτεύουσα των μεζέδων.Το φαγητό και το ποτό κατά πολύ φθηνότερα απ'ότι στην Ελλάδα: Σε ένα μέσο μπαρ μπορείς να πιεις μπύρα, που συνοδεύεται από τάπας, με 2 ευρώ.
Στα Museo del Jamon -καταστήματα που ειδικεύονται στο jamon- δύο πιάτα γεμάτα jamon serrano και τρεις μπύρες κοστίζουν μόλις 9 ευρώ. Ε-ξ-α-ι-ρ-ε-τ-ι-κ-ό κρασί, σε σε μάλλον ακριβό εστιατόριο, προσφέρεται για 16 ευρώ.
Μπορεί να μη βρίσκουμε ποικιλία στο ύφος των μπαρ, αλλά όταν έχεις σιχαθεί να πληρώνεις ένα ποτό 8-10 ευρώ (και με συνοδευτικό, στην καλύτερη περίπτωση, κατουρημένα "αράπικα"), ποιός την χ...ζει την ποικιλία...
Ήπια capuccino -καθιστή- από 1,20 έως 2,50 ευρώ.
Τα καταναλωτικά αγαθά είναι κατά κανόνα πιο φθηνά απ'ότι στην Ελλάδα. "Ολα είναι πιο φθηνά εδώ!" επεσήμανε η Pilar, που γνωρίζει από Ελλάδα καθώς η αδελφή της είναι παντρεμένη στην Αθήνα κι έρχεται συχνά. Είναι η ίδια η Pilar που σέρβιρε κρασί από το σούπερ μάρκετ, κόστους 1,30 ευρώ, σε σνομπαρία λεσβία γνωστή της, για να της τη "σπάσει". Κι όταν η γνωστή εκθείασε το κρασί, της πέταξε στα μούτρα το πόσο κάνει για να την αφήσει σύξυλη.
Εντάξει, τα ενοίκια στη Μαδρίτη είναι πολύ τσιμπημένα.Οι μισθοί όμως είναι πολύ καλύτεροι από τους δικούς μας. Ο Γιάννης, μηχανικός με διδακτορικό, έπιασε την πρώτη του δουλειά με μισθό 1.600 ευρώ. Χωρίς μέσον. Με το βιογραφικό του.
Επίσης τα ταξί είναι ακριβότερα αλλά όχι και το χάλι της Στοκχόλμης.
Είσοδος στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Reina Sofia, 6 ευρουδάκια.
Το μετρό δαιδαλώδες. Σε καλή κατάσταση, εν γένει. Κι αυτό πάει παντού. Όχι σα το δικό μας, που είναι τρεις γραμμές όλο κι όλο και έχει και 20 λεπτά ακριβότερα...
Τα ρούχα, φιρμάτα και μη, επίσης κοστίζουν λιγότερο (καλά, αυτός ο Λάκης -ο Γαβαλάς ντε, ο εισαγωγέας των Burberry στην Ελλάδα-, θέλει πολύ ξύλο).
Στο μεγαλύτερο El Corte Ingles της Μαδρίτης, προσφέρθηκαν και κόντυναν ένα παντελόνι όχι μόνο αυθημερόν αλλά μέσα σε μιάμιση ώρα: "Ε, αφού φεύγετε αύριο να σας εξυπηρετήσουμε!" Τρελλά πράγματα δηλαδή! (Την τελευταία φορά που είχα βρεθεί στον Καρούζο, μου είχαν κάνει τη χάρη να πραγματοποιήσουν μία μεταποίηση στο λογικό χρονικό διάστημα των ... 10 ημερών).
Όπως μου εξήγησε η Pilar, στο συγκεκριμένο κατάστημα, μπορείς να επιστρέψεις ο,τιδήποτε αγόρασες και δε σου άρεσε μέσα σε τρεις μήνες. Δε χρειάζεται καν να επικαλεστείς κάποιο λόγο.
Η παρουσία της αστυνομίας είναι έντονη. Το τρομοκρατικό χτύπημα στην Atocha ήταν μεγάλο σοκ για τους Ισπανούς.
Δύο άγνωστες κυρίες, καθόλα αξιοπρεπείς, έσπευσαν να μας προειδοποιήσουν να μη περνάμε από τις υπόγειες διαβάσεις πεζών ούτε καν τη μέρα. Η παρουσία πολλών Ρουμάνων, Βουλγάρων και Αφρικανών του κοινού ποινικού δικαίου στη χώρα, προκαλεί συναισθήματα ανασφάλειας στους Μαδριλένιους. Λογικό.
Η μέση Ισπανίδα είναι λιγότερο κομψή από τη μέση Ελληνίδα. Η τελευταία βέβαια συχνά ρέπει στην υπερβολή (όταν, πάντως, η Σπανιόλα είναι κακοντυμένη είναι -πιστέψτε με- πολύ κακοντυμένη. Το κιτς που είδα στη Μαδρίτη, δε το έχω δει στην Αθήνα σε τόσο μεγάλη ποσότητα).

Η Μαδρίτη δε με απογοήτευσε.

Ναι, θα μπορούσα να ζήσω (και) στη Μαδρίτη.