Μαρία η ...έγγαμη!

Η Μαρία, συνάδελφος, άξιο και καλό παιδί, παντρεύτηκε τον καλό της Εμέλ-Φίλιππο στη γενέτειρά της Κρήτη (http://www.mybigfatcretanwedding.blogspot.com/).
Όπως μπορείτε να 'διαβάσετε' στα πρόσωπά τους, o κοινός βίος προιωνίζεται, at least, ευχάριστος! Και στα δικά μας οι ελεύθεροι!

Πού'σαι Μάη μου...

Χθες πήγα για μπάνιο στην ίδια παραλία που είχα πάει το Μάιο (βλ.post 15.5.07).
Τα νερά ήταν άθλια: ό,τι λογής σκουπίδι είχε βγει στα ρηχά. Σ'αυτήν την αμφίβολης καθαρότητας θάλασσας, διάφορα νήπια, - Σέρτζιοι και Κατερινούλες, συλφιδούλες και ελεφαντάκια- τσαλαβατούσαν (φυσικά) στριγγλίζοντας υπό τα όμματα των περήφανων ή βαριεστημένων γονέων τους.
Υπό το κράτος της ζέστης, έκανα την απονενοημένη βουτιά τσιρίζοντας κάθε φορά που ένα πλαστικό ποτήρι ή σακούλα μου ακουμπούσε τη γάμπα.
Στην παραλιακή ταβέρνα, όπου πηγαίνω από πιτσιρίκα, η ψητή σαρδέλα ήταν άριστη, ο τηγανητός γάβρος όμως υστερούσε έως δεν τρωγόταν.
Συνοψίζοντας: Καλοκαιρινό μπάνιο στις "Μαρίκες": An experience I wouldn't repeat.

Παιχνίδια ενηλίκων με υπογραφή

Ήταν μία από τις εκπλήξεις του πρόσφατου ταξιδιού στις Βρυξέλλες. Στη boutique της Sonia Rykiel, ανάμεσα στα διάφορα, υπήρχε ειδική γωνιά με ... sex toys, τα οποία λανσάρει η συγκεκριμένη φίρμα. Έμεινα!. Σινιέ σεξοβοηθήματα! Σε συνέντευξή της,η Natalie Rykieλ είχε πει επ'αυτού χαρακτηριστικά: "Βγάλαμε τα sex toys από το γκέτο τους! Τα ξαναντύσαμε με σατέν και στρας, αναδείξαμε τη χιουμοριστική τους διάσταση, με στόχο όχι μία μοναχική και θλιβερή έκφραση της σεξουαλικότητας αλλά ένα παιχνίδι ερωτικό κατά μόνας ή για δύο!" Πράγματι, η ανακάλυψη των sex toys μέσα στο λαμπερό κατάστημα της Boulevard de Waterlοo, προκαλούσε μια αρχική έκπληξη στα όρια της αμηχανίας. Όμως πολύ σύντομα, βοηθούσης και της γλυκύτατης πωλήτριας, τα προϊόντα απενοχοποιούνταν και σημασιολογικά δε διέφεραν και πολύ από την χρυσή τσάντα παραδίπλα ή από το ριγέ σύνολο πιο 'κει...Φαντάζομαι πως οι δικοί μας μόδιστροι, αν τυχόν το είχαν πάρει χαμπάρι, θα τη μιμούνταν. Το όλο θέμα είναι άλλωστε πολύ αβανταδόρικο επικοινωνιακώς.Ήδη φαντάζομαι πρωτοσέλιδο σε life style περιοδικό τον Ψινάκη με ένα βελούδινο δονητή ανά χείρας, τη Γωγώ να χαχανίζει σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου κ.ο.κ. Έχω να πάω σε ένα γάμο αυτές τις μέρες και δεν έχω πάρει δώρο ακόμη...Λέτε;!

"Τόση απελπισία οι κουλές;"

Έπεσε στα χέρια μου, πριν καν'να δυο μέρες, ένα gay περιοδικάκι που κυκλοφορεί κάθε θερινή, νομίζω, σεζόν, στη Μύκονο. Εκεί, ανάμεσα στα διάφορα αρθράκια που παρεμβάλλονται των διαφημιστικών καταχωρήσεων, είδα κι ένα που, εν ολίγοις, έλεγε το εξής: "Πολλές "αδελφές" παντρεύονται στη Μύκονο. Ξέρετε όμως ότι παντρεύονται ...γυναίκες; Κι αυτές οι "κουλές" (εν.τις γυναικες), τόση απελπισία πια;"

Ο συντάκτης του συγκεκριμένου άρθρου αποτύπωσε την έκταση ενός φαινομένου, που όλοι λίγο-πολύ έχουμε αντιληφθεί: Την ένωση "ενώπιον Θεού και ανθρώπων" ομοφυλόφιλων ανδρών με γυναίκες, κατά κανόνα ετεροφυλόφιλες...

Κι ενώ κάτι τέτοιο, από την πλευρά των gay ανδρών ανδρών, έχει σχετικά εύλογη αιτία ( "οχύρωση" έναντι του υφέρποντα ή και πρόδηλου κοινωνικού ρατσισμού), ερώτημα τίθεται για τις γυναίκες που συναινούν σε έναν τέτοιο γάμο. "Τόση απελπισία οι κουλές;", όπως εύστοχα διατυπώνει ο (επίσης gay συντάκτης) του άρθρου.

Μια πρώτη απάντηση στην ερώτηση, θα ήταν "ναι, τόση!".

Πράγματι, οι σχέσεις ανδρών-γυναικών, όπως αυτές διαμορφώνονται σε ένα περιβάλλον ρευστών πλέον αρχών και σταθερών, είναι δύσκολες. Οταν ένας άνδρας "αλλιώτικος από τους άλλους" αποτελεί, πέραν της ιδιαιτερότητάς του, "καλό πακέτο" (ήτοι status quo, συμπεριφορά, εμφάνιση), και δεν είναι και κραυγαλέα περίπτωση θηλυπρέπειας, τότε ναι, κάποιες γυναίκες το παίρνουν απόφαση. Σαφώς έχουν προηγηθεί απογοητεύσεις με διάφορους straight γκόμενους ενώ η συνειδητή επιλογή gay συζύγου ενισχύεται συχνά από την επιθυμία άμεσης τεκνοποίησης: Οι straight συχνά-πυκνά κάνουν τους "ζόρικους" ως γνωστόν...

Οι συγκεκριμένες γυναίκες προφανώς θεωρούν πως η σεξουαλική προτίμηση του συζύγου τους δεν θα επηρεάσει τη δημιουργία μίας σωστής οικογένειας.

Βέβαια, υπάρχουν κι εκείνες που ελκύονται από ομοφυλόφιλους. Αυτές, που ξέρετε, θέλουν να τους φέρουν στον ίσιο δρόμο κι άλλα τέτοια ψυχοπαθολογικά...Το ψυχοπαθολογικό ίσως να ενυπάρχει σε κάποιες από τις "συνειδητοποιημένες", εκτιμώ...αλλά δεν είμαι και ειδική άρα μεγάλη κουβέντα δε λέω (σπόντα, Constantinos!)

Φυσικά, εκτός από τις συνειδητοποιημένες, υπάρχουν κι οι χαζές. Που δεν το παίρνουν χαμπάρι παρά μόνον όταν πιάσουν το σύζυγο επ'αυτοφώρω με τον Σάκη τον υδραυλικό. Κι είναι πολλές από δαύτες σας διαβεβαιώ. Οι χαζές, ξεκινούν από την κατηγορία της αθώας (η κατάταξη γίνεται με το ηλικιακό κριτήριο) και "αναβαθμίζονται" στην κατηγορία της χαζής, εφόσον η άγνοια επεκτείνεται και πέραν της πολύ νεαρής ηλικίας...

Και μία τρίτη κατηγορία είναι οι πληρωμένες. Εδώ συγκαταλέγονται όσες λαμβάνουν μισθό (κανονικότατα) προς τούτο, όσες επιθυμούν να προβληθούν στο πλευρό του διάσημου gay συντρόφου ή όσες επιδιώκουν και τα δύο: Λεφτά και Δόξα (μου ήρθε τώρα στο μυαλό η εικόνα εφοπλιστή που φιγουράρει στις κοσμικές στήλες συνοδευόμενος από την εντυπωσιακή Σουηδέζα μνηστή του τάδε. Ο εφοπλιστής είναι τόσο ...λαλάκης που αμέσως κανείς σκέφτεται σε τι ύψος να ανέρχονται οι αποδοχές της αιώνιας μνηστής).

Έχω υπάρξει αθώα και δι'ολίγον χαζή (τη γλίτωσα πολύ φθηνά, χωρίς κόστος). Επίσης υπήρξε κάποτε μία φευγαλέα σκέψη να μεταπηδήσω στην κατηγορία της συνειδητοποιημένης. Πολύ φευγαλέα... Απεταξάμην το Σατανά, though... "Πληρωμένη" δεν έχω διατελέσει αλλά όπως έλεγε κι ένας μουρντάρης φιλόλογος στο λύκειο "ουδεις γνωρίζει τα μέλλοντα να συμβούν"!!! So, wish me luck!

My favorite

Aπ'όλα τα muppet, ο Animal ήταν το αγαπημένο μου. Κάποτε μάλιστα το συγκεκριμένο muppet μου άρεσε και σε άνδρα. Τελικά, ευτυχώς, ιάθηκα και πέρασα από το χαμηλής συναισθηματικής νοημοσύνης πρότυπό μου σε πιο Κέρμιτ τύπους: ευγενείς και με χιούμορ.

Ο συγκεκριμένος κούκλος ενσαρκώνει πλέον για μένα τη φαντασίωση της απόλυτης εκτόνωσης. Πόσες φορές δεν έχουμε επιθυμήσει να τα σπάσουμε όλα, χωρίς φυσικά να υποστούμε τις όποιες συνέπειες ... Ο άνθρωπος, όπως λένε οι ψυχολόγοι, είναι αμφίθυμος απέναντι στη βία. Στις πολιτισμένες κοινωνίες την καταδικάζουμε αλλά ενίοτε μας ελκύει. Ανομολόγητα όμως.

Μακάρι να είχα μια Val-Dieu τώρα. Θα την ύψωνα και θα έπινα στην υγειά των απανταχού Animal: Ειναι χρήσιμοι ωσάν παιδική ασθένεια: Σου χαρίζουν αντισώματα. Αρκεί φυσικά να πέσεις πάνω τους σε μικρή ηλικία...

Frankenstein's bride

Δύσκολη μέρα σήμερα...Α παπαπάαααα! Αν μπορούσε να απεικονισθεί η ψυχολογική μου κατάσταση αυτή τη στιγμή θα έπαιρνε τη μορφή του παραπάνω πορτρέτου: Freak, c'est chic!!! Άσε που βιώνω και την πλήρη εγκατάλειψη! Doesn't anybody love me anymore?!

Βρυξέλλες και ξερό ψωμί.

(photos by poupsi-copyright reserved)

Tην πρώτη φορά που είχα βρεθεί στις Βρυξέλλες ήταν, νομίζω, Φεβρουάριος. Είχε κρύο και βροχούλα και εγώ μόνο μία ημέρα στη διάθεσή μου. Ίσα-ίσα που είχα προλάβει να πεταχτώ για ένα σύντομο δείπνο στις brasseries γύρω από την Grand- Place. Άσε που το ξενοδοχείο μου βρισκόταν στην περιοχή των γραφείων της Κομισιόν, όπου τα πάντα ήταν νεκρά μετα τις πέντε-έξι το απόγευμα.
Αυτή τη φορά όμως ήταν διαφορετικά. Ο καιρός, αν και μεταβαλλόταν ώρα με την ώρα, από δροσούλα σε ζέστη και από βροχή σε λιακάδα, ήταν ευχάριστος κι επέτρεπε την περιπλάνηση, έστω αργά το απόγευμα όταν μπορούσα να ξεκλέψω χρόνο από τις υποχρεώσεις μου.
Η εικόνα της πόλης, όπου -κατά προσφιλή δημοσιογραφική ρήση- "χτυπά η καρδιά της ενωμένης Ευρώπης", είναι πια ξεκάθαρη για μένα:
Τα περί "κρυόκωλης Βρυξέλλας" δεν ευσταθούν. Τουναντίον. Οι Βρυξέλλες είναι όμορφες κι έχουν τα πάντα: Καλαίσθητες "γωνιές" για φαγητό ή μια μπύρα, jazz bar, τουριστικές "ατραξιόν", εμπορικά καταστήματα και μεγάλους Οίκους, διεξόδους για τους έχοντες πολιτιστικά ενδιαφέροντα, φινετσάτους και, κατά βάση, ευγενείς κατοίκους, γηγενείς ή "κοινοτικούς".
Ο ταξιτζής που μετέφερε εμένα και τη συνάδελφό μου από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο, μας ζήτησε δύο φορές ... "συγνώμη" επειδή είχαμε πέσει σε μποτιλιάρισμα.
Η κυρία που έπινε καφέ δίπλα μας, σε ένα συμπαθητικό πεζόδρομο, ζήτησε την άδειά μας για να καπνίσει σε ανοικτό χώρο.
Οι σερβιτόροι ματαίως προσπαθούσαν να μας περιορίσουν τον πληθωρικό χαρακτήρα των παραγγελιών μας: "Μα για δύο άτομα είναι πολλά!", "Θα πεινάτε πολύ μάλλον, ε;"
Η κίνηση στην πόλη, ακόμη και αργά -νύχτωνε μετά τις δέκα- ήταν απρόσκοπτη: Το ωρολόγιο πρόγραμμα των μέσων συγκοινωνίας ήταν αναρτημένο στις στάσεις και τηρούνταν με ανατριχιαστική ακρίβεια.
'Εντεκα το βράδυ "κόψαμε" δρόμο μέσα από πάρκο χωρίς να νιώσουμε φόβο (εντάξει, αυτό το τελευταίο ενδεχομένως να ήταν μία μικρή απερισκεψία ακόμη και για τις ήσυχες Βρυξέλλες).
Σκυλάκια ευγενικής καταγωγής, χάρμα ιδέσθαι, ακολουθούσαν ή προπορεύονταν των κυρίων τους με χαρακτηριστικό πηδηχτό βηματισμό.
Περιέργως πως και σε αντίθεση με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα φινέτσας, κάποια σκυλοκακά κοσμούσαν τα πεζοδρόμια.
Η μπύρα Val-Dieu brune είναι εξαιρετική.
Οι αλμυρές τάρτες επίσης.
Τα τεϊοποτεία ή αν θέλετε τα cafe με τεράστια ποικιλία τσαγιού βρίσκονται παντού.
Ένα κομψό champagne bar θα είχε άραγε τύχη στην Ελλάδα (ε, denangous, τι λέτε εσείς που είσθε κοσμοπολίτης);
Οι πωλήτριες των καταστημάτων "υψηλού προφίλ" είναι ακριβώς το αντίθετο από τις Ελληνίδες συναδέλφους τους. Είναι σωστές επαγγελματίες, δηλαδή χαμογελαστές και οικείες.
Οι Έλληνες τουρίστες "γκαρίζουν" όπου κι αν βρεθούν.
Τα ακίνητα έχουν καλές τιμές και σαφώς καλύτερες απ'ό,τι στην Αθήνα. Πλήρης επιβεβαίωση πρόσφατου ρεπορτάζ μεγάλης εφημερίδας που ήθελε διαμέρισμα στο Κερατσίνι να είναι ακριβότερο α πό ανάλογο στα περίχωρα Βρυξελλών.
Αν είσαι εκδρομικός τύπος, μπορείς να πεταχτείς στα γειτονικά κράτη για μία βόλτα: Το Παρίσι απέχει μιάμισι ώρα με το τρένο.
Εν κατακλείδι, οι Βρυξέλλες "λένε".
Ελπίζω να ξαναβρεθώ εκεί σύντομα.

("Αριστερό κίνημα", "μανχαϊσμός", "πρεζόνια φαντάροι" (βλ. σχόλια προηγ.post) ;;;; R u kidding me or what?)

Conspiracy Theories ή Τί του λείπει του ψωριάρη...

"Αλήθεια, πιστεύεις ότι την 11η Σεπτεμβρίου την έκανε η Αλ Κάιντα;" η φωνή από το τηλέφωνο σχεδόν έτρεμε από συγκίνηση κι οργή... Μπροστά στη σιωπή μου (ή, μάλλον, την ... αποπληξία μου), η φωνή επανέλαβε μετ'επιτάσεως την ερώτηση: "Ήταν η Αλ Κάιντα νομίζεις εσύ, ε;".
Αν ο συνομιλητής μου βρισκόταν ενώπιόν μου, είμαι σίγουρος ότι μέχρι και σφαλιάρα θα μου κατάφερνε...
Σαν να μην έφτανε αυτό, "καπάκι" την επόμενη μέρα και κατά τη διάρκεια συζήτησης με θέμα τη συμμετοχή μου σε ένα ευρωπαϊκό δίκτυο, που σχετίζεται με τη γρίπη των πτηνών, ο φίλτατος Μπόμπος (δεν είναι το πραγματικό του όνομα αλλά νομίζω ότι του πάει πολύ!) μου πέταξε κι εκείνος τη "βομβίτσα" του. Κάτι που έλεγε, μέσες-άκρες, ότι η γρίπη των πτηνών είναι κατασκεύασμα των φαρμακευτικών εταιριών...
Θεωρία ανάλογη με εκείνη που θέλει τον ιό ΗΙV/AIDS να έχει δημιουργηθεί σε κυβερνητικά εργαστήρια (των ΗΠΑ, των Αφρικανικών κρατών) για διάφορους λόγους εξίσου "κουλούς" με το concept καθεαυτό.
"Πώς εσύ, μηχανικός άνθρωπος, εκφέρεις άποψη για ένα ιατρικό εξειδικευμένο ζήτημα;" ρώτησα το Μπόμπο για να μου απαντήσει πως ναι, είναι σε θέση να έχει άποψη αφού διαβάζει, εκτιμά τα γεγονότα κι άλλα τέτοια.
Παγκοσμίως οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν μεγάλη απήχηση αλλά σίγουρα και στην Ελλάδα έχουν βρει πολύ φιλόξενο περιβάλλον με μεγάλο "σουξέ" στα εθνικά μας ζητήματα.
Και μπορεί σε ένα βαθμό να είναι ακίνδυνες, συχνά όμως εκτός από εμμονές ή γέλωτα προκαλούν κι άλλες συνέπειες:
Σύμφωνα με το εγκυρότατο The Lancet, ένας στους επτά Αφροαμερικανούς πιστεύει ότι ο ιός HIV/AIDS κατασκευάστηκε από την κυβέρνηση προκειμένου να πληγεί και να περιοριστεί ο μαύρος πληθυσμός. Με μία τέτοια αντίληψη, κανείς από αυτούς δε θα συμμορφωθεί στις συστάσεις της κυβέρνησης να κάνει το τεστ ανίχνευσης του ιού αλλά ούτε θα θελήσει να λάβει αντιρετροϊκή αγωγή.
Οι επιστήμονες που πολεμούν τον τρομερό ιό θα πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσουν τις θεωρίες συνωμοσίας που έχουν αναπτυχθεί γύρω από αυτόν.
Ψάχνοντας στο διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε διάφορες ακραίες εκδοχές της "θεωρίας της συνωμοσίας: Από το ότι ο αμερικανικός στρατός προκάλεσε το τσουνάμι στον ινδικό ωκεανό μέχρι το ότι τα κοτόπουλα Kentucky Fried Chicken είναι ιδιοκτησίας μελών της Κου Κλουξ Κλαν και προκαλούν ανικανότητα στους μαύρους!
H απόρριψη της προφανούς ή της πιο απλής αιτιολογίας ενός σημαντικού γεγονότος για μία άλλη πιο σύνθετη και "τραβηγμένη από τα μαλλιά" μπορεί να αποδοθεί στην ανάγκη να ξεφύγουμε από τη βαρετή καθημερινότητα:
Είναι πιο συναρπαστικό να πιστεύεις ότι τα παράξενα φωτάκια στον ουρανό ανήκουν σε ufo παρά σε ένα συνηθισμένο αεροπλάνο. Όσο καταπληκτική κι αν ήταν η προσελήνωση του Apollo 11, η "ανακάλυψη" πως το γεγονός σκηνοθετήθηκε από τη NASA δίνει μεγαλύτερη τροφή στη συζήτηση της παρέας.
Η υιοθέτηση θεωριών συνωμοσίας μας εντάσσει αυτόματα σε εκείνους που ξέρουν τα πράγματα "από μέσα", άρα σε μία ελίτ που κατέχει απόρρητες πληροφορίες.
Επίσης είναι ένας τρόπος εκδήλωσης της αντίθεσης στην όποιας μορφής εξουσία (επίσημη άποψη κλπ).
Αυτές είναι κάποιες πρώτες, πρόχειρες εξηγήσεις του φαινομένου που λέγεται αγγλιστί "conspiracy theories" και που "ενδημεί" στον εγκέφαλο του Μπόμπου και του μπακάλη μας αλλά και του "έγκριτου" πανεπιστημιακού.
Επειδή όμως εγώ δεν είμαι πολιτική ψυχολόγος αλλά μια ταπεινή κηπουρίνα-αθερίνα, σταματώ εδώ. Μπόμπο, η σειρά σου τώρα!