Βρυξέλλες και ξερό ψωμί.

(photos by poupsi-copyright reserved)

Tην πρώτη φορά που είχα βρεθεί στις Βρυξέλλες ήταν, νομίζω, Φεβρουάριος. Είχε κρύο και βροχούλα και εγώ μόνο μία ημέρα στη διάθεσή μου. Ίσα-ίσα που είχα προλάβει να πεταχτώ για ένα σύντομο δείπνο στις brasseries γύρω από την Grand- Place. Άσε που το ξενοδοχείο μου βρισκόταν στην περιοχή των γραφείων της Κομισιόν, όπου τα πάντα ήταν νεκρά μετα τις πέντε-έξι το απόγευμα.
Αυτή τη φορά όμως ήταν διαφορετικά. Ο καιρός, αν και μεταβαλλόταν ώρα με την ώρα, από δροσούλα σε ζέστη και από βροχή σε λιακάδα, ήταν ευχάριστος κι επέτρεπε την περιπλάνηση, έστω αργά το απόγευμα όταν μπορούσα να ξεκλέψω χρόνο από τις υποχρεώσεις μου.
Η εικόνα της πόλης, όπου -κατά προσφιλή δημοσιογραφική ρήση- "χτυπά η καρδιά της ενωμένης Ευρώπης", είναι πια ξεκάθαρη για μένα:
Τα περί "κρυόκωλης Βρυξέλλας" δεν ευσταθούν. Τουναντίον. Οι Βρυξέλλες είναι όμορφες κι έχουν τα πάντα: Καλαίσθητες "γωνιές" για φαγητό ή μια μπύρα, jazz bar, τουριστικές "ατραξιόν", εμπορικά καταστήματα και μεγάλους Οίκους, διεξόδους για τους έχοντες πολιτιστικά ενδιαφέροντα, φινετσάτους και, κατά βάση, ευγενείς κατοίκους, γηγενείς ή "κοινοτικούς".
Ο ταξιτζής που μετέφερε εμένα και τη συνάδελφό μου από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο, μας ζήτησε δύο φορές ... "συγνώμη" επειδή είχαμε πέσει σε μποτιλιάρισμα.
Η κυρία που έπινε καφέ δίπλα μας, σε ένα συμπαθητικό πεζόδρομο, ζήτησε την άδειά μας για να καπνίσει σε ανοικτό χώρο.
Οι σερβιτόροι ματαίως προσπαθούσαν να μας περιορίσουν τον πληθωρικό χαρακτήρα των παραγγελιών μας: "Μα για δύο άτομα είναι πολλά!", "Θα πεινάτε πολύ μάλλον, ε;"
Η κίνηση στην πόλη, ακόμη και αργά -νύχτωνε μετά τις δέκα- ήταν απρόσκοπτη: Το ωρολόγιο πρόγραμμα των μέσων συγκοινωνίας ήταν αναρτημένο στις στάσεις και τηρούνταν με ανατριχιαστική ακρίβεια.
'Εντεκα το βράδυ "κόψαμε" δρόμο μέσα από πάρκο χωρίς να νιώσουμε φόβο (εντάξει, αυτό το τελευταίο ενδεχομένως να ήταν μία μικρή απερισκεψία ακόμη και για τις ήσυχες Βρυξέλλες).
Σκυλάκια ευγενικής καταγωγής, χάρμα ιδέσθαι, ακολουθούσαν ή προπορεύονταν των κυρίων τους με χαρακτηριστικό πηδηχτό βηματισμό.
Περιέργως πως και σε αντίθεση με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα φινέτσας, κάποια σκυλοκακά κοσμούσαν τα πεζοδρόμια.
Η μπύρα Val-Dieu brune είναι εξαιρετική.
Οι αλμυρές τάρτες επίσης.
Τα τεϊοποτεία ή αν θέλετε τα cafe με τεράστια ποικιλία τσαγιού βρίσκονται παντού.
Ένα κομψό champagne bar θα είχε άραγε τύχη στην Ελλάδα (ε, denangous, τι λέτε εσείς που είσθε κοσμοπολίτης);
Οι πωλήτριες των καταστημάτων "υψηλού προφίλ" είναι ακριβώς το αντίθετο από τις Ελληνίδες συναδέλφους τους. Είναι σωστές επαγγελματίες, δηλαδή χαμογελαστές και οικείες.
Οι Έλληνες τουρίστες "γκαρίζουν" όπου κι αν βρεθούν.
Τα ακίνητα έχουν καλές τιμές και σαφώς καλύτερες απ'ό,τι στην Αθήνα. Πλήρης επιβεβαίωση πρόσφατου ρεπορτάζ μεγάλης εφημερίδας που ήθελε διαμέρισμα στο Κερατσίνι να είναι ακριβότερο α πό ανάλογο στα περίχωρα Βρυξελλών.
Αν είσαι εκδρομικός τύπος, μπορείς να πεταχτείς στα γειτονικά κράτη για μία βόλτα: Το Παρίσι απέχει μιάμισι ώρα με το τρένο.
Εν κατακλείδι, οι Βρυξέλλες "λένε".
Ελπίζω να ξαναβρεθώ εκεί σύντομα.

("Αριστερό κίνημα", "μανχαϊσμός", "πρεζόνια φαντάροι" (βλ. σχόλια προηγ.post) ;;;; R u kidding me or what?)