«Ηξερα ότι η σωτηρία μου θα ερχόταν από την Ευρώπη. Στον αραβικό κόσμο δεν υπάροχυν ανθρώπινα δικαιώματα και κανείς δεν κούνησε το δακτυλάκι του για μένα. 'Ολα τα χρωστάω στη Δύση, στη χριστιανική αλληλεγγύη και στις διεθνείς Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Η Ευρώπη δεν πρέπει να ξεχάσει την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Λιβύη».
Τάδε έφη ο Ασράφ Αλχαζούζ, ο παλαιστινιακής καταγωγής γιατρός που μαζί με πέντε βουλγάρες νοσοκόμες κατηγορήθηκαν από τις λιβυκές αρχές ότι μόλυναν με τον ιό του AIDS 400 παιδιά.
Ο Ασράφ, λίγες μέρες μετά από την απελευθέρωσή του, καταγγέλλει ότι οι βασανιστές του όχι μόνο τον βίασαν επανειλημμένα, αλλά προσπάθησαν να βάλουν τρία σκυλιά να κάνουν το ίδιο.
Η μαρτυρία του, όπως καταγράφηκε από δημοσιογράφο της El Pays, είναι συγκλονιστική:
«Ελεγαν ότι στην Αφρική είχαν κάνει πειράματα με πιθήκους και ότι εκείνοι θα τα έκαναν με σκυλιά. Αλλά δεν το κατάφεραν.
Εζησα και είδα τις χειρότερες πλευρές του ανθρώπινου είδους», λέει ο Ασράφ. «Με είχαν επί μήνες στα γόνατα, με χειροπέδες. Αν με έπαιρνε ο ύπνος και έπεφτε το κεφάλι μου μπροστά, με ξυπνούσαν με κλωτσιές. Τα ζώα έχουν περισσότερη ηθική από αυτούς».
Ο παλαιστίνιος γιατρός συνελήφθη τον Φεβρουάριο του 1999 στη Βεγγάζη και άρχισαν να τον κτυπούν από την πρώτη στιγμή. Υστερα από πολύωρες ανακρίσεις, τον μετέφεραν στην Τρίπολη στο πορτ-μπαγκάζ ενός αυτοκινήτου, μια απόσταση 1.500 χιλιομέτρων. Εκεί τον κτυπούσαν επί τρία μερόνυχτα, για να τον μεταφέρουν στη συνέχεια σε ένα κέντρο εκπαίδευσης σκυλιών, όπου τον έκλεισαν σ'ένα κελλί μαζί με τρία σκυλιά. «Το παιχνίδι είχε αρχίσει», διηγείται. Στο κελλί αυτό έμεινε μέχρι τις 17 Απριλίου του 2000. «Μου έκαναν ηλεκτροσόκ σε όλο το σώμα με τηλεφωνικά καλώδια και μου έδειχναν τα διαβατήρια των πέντε νοσοκόμων ζητώντας μου να τους πω ό,τι ήξερα γι'αυτές». Από τις 10 Φεβρουαρίου, τα βασανιστήρια δεν γίνονταν με τα διαβατήρια των γυναικών, αλλά με τις ίδιες τις γυναίκες. Τις βασάνιζαν μπροστά του και βασάνιζαν εκείνον μπροστά τους.
Οι λιβυκές αρχές ζητούσαν λεπτομέρειες για τη συνωμοσία που υποτίθεται ότι είχαν στήσει οι μυστικές υπηρεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ για να μολύνουν με AIDS τα παιδιά της χώρας. «Ηταν όλα παράλογα. Ο στόχος ήταν να απαλλαγούν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι από τις ευθύνες τους για την επιδημία του AIDS που ξέσπασε μεταξύ των παιδιών. Αν υπέγραψα; Φυσικά και υπέγραψα ό,τι μου έδωσαν! Ημουν διαλυμένος. Δέχθηκα όλα όσα μου ζήτησαν, γιατί απείλησαν να βιάσουν μπροστά μου τις μικρότερες αδελφές μου».
Ο Ασράφ, που μαζί με τις πέντε νοσοκόμες καταδικάστηκε τον Μάιο του 2004 σε θάνατο, καταγγέλλει ότι συνέχισαν να τον βασανίζουν και μετά την ομολογία του. «Ημουν ο πιο ευάλωτος απ'όλους: ένας Παλαιστίνιος χωρίς διαβατήριο, χωρίς χώρα και χωρίς κυβέρνηση». Τον Ιούνιο του 2004, και αφού είχε πάρει τη βουλγαρική υπηκοότητα, τον χώρισαν από την ομάδα. Φοβόταν ότι θα τον δηλητηρίαζαν ή θα τον πυροβολούσαν στην πλάτη και θα έλεγαν στη συνέχεια ότι προσπάθησε να διαφύγει. «Ημουν ο πιο ευάλωτος, αλλά και ο πιο δυνατός, αφού είμαι ο μόνος από την ομάδα που μιλά αραβικά και οι Αραβες σε όλο τον κόσμο θα ακούσουν σύντομα στη γλώσσα τους αυτά που έχω να πω». Δεν ξαναείδε τις νοσοκόμες παρά στις 24 Ιουλίου, όταν επιβιβάστηκαν στο αεροπλάνο που τους μετέφερε στη Σόφια.
Ο Αχμεντ και η Αφίφα, οι γονείς του Ασράφ, τον ακούνε συγκλονισμένοι. «Υπάρχουν πράγματα που δεν ξέραμε», λέει ο πατέρας του, ενώ η μητέρα του τον φιλάει και του χαϊδεύει το χέρι. Η οικογένεια έφτασε στη Λιβύη όταν ο Ασράφ ήταν δύο ετών και όλα πήγαιναν καλά μέχρι την ημέρα που εξαφανίστηκε ο γιος τους. Τον Ιούλιο του 2003, όταν ξεκίνησε η δίκη του Ασράφ, οι γείτονες στράφηκαν εναντίον τους και οι τέσσερις κόρες τους εκδιώχθηκαν από το πανεπιστήμιο όπου σπούδαζαν. «Η μητέρα μου ήθελε να μείνει για να συνεχίσει να με επισκέπτεται μια φορά την εβδομάδα, αλλά εγώ της είπα ότι αν πήγαιναν στην Ευρώπη θα κινδύνευα λιγότερο», λέει ο Ασράφ. Από τον Δεκέμβριο του 2005, οι γονείς του ζουν ως πολιτικοί πρόσφυγες στην Ολλανδία.
Δευτέρα 30 Ιουλίου 2007
Κυριακή 29 Ιουλίου 2007
La Costa
Παραλία Ζούμπερι " La Costa". Μέχρι να φτάσεις εκεί, βέβαια, τρως στη μάπα το "νεοελληνάρα το μεγαλοπρεπή" στις στιγμές πλήρους αποθέωσής του. Στο τιμόνι. ΄Οταν όμως φθάσεις -κι αφού ευχαριστήσεις τον καλό Θεούλη που επέζησες από τους μ.....κες και τα φονικά τροχοφόρα τους-, έχει πλάκα. Χάζι. Κατά κανόνα αποφεύγω τις κοσμικές παραλίες. Αλλά που και που είναι μέχρι και διασκεδαστικό. Για να ακριβολογήσω είναι στα όρια διασκεδαστικού και εκνευριστικού.
Τα διασκεδαστικά πρώτα:
Κοντή και αχαμνή, εθέαθη να έπεται δύο τεράστιων ψεύτικων βυζόμπαλων. Ειδικά αν την έβλεπες στο πλάι, το θέαμα ήταν όχι γελοίο αλλά οικτρό. Σαν αυθαίρετη προέκταση κτίσματος, που 'βγάζει μάτι'. "Όχι, κύριε Πρόεδρε, δεν το 'σήκωσα' βράδυ. Ήταν από παλιά στο σχέδιο του κυρ μηχανικού. Νατο! Δε το βλέπετε; Μα πως..."
Τυπάκος πενηντάρης αρκετά "φιτ", κάτι σε δημόσιο υπάλληλο προσφάτως συνταξιοδοτηθέντα. Παλιό "καμάκι". Που δεν αποδέχεται όμως την...παλαιότητά του. Ψάχνει να βρει υποψήφιους θηλυκούς "ροφούς". Μόλις βρει το στόχο του, επιλέγει γειτνιάζουσα ξαπλώστρα. Και στήνεται. Το μαγιό εκτυφλωτικά κίτρινο και στενό...
Θα ταίριαζε καταπληκτικά με την ξανθιά πενηντάρα, απέναντι, που αλειφόταν μετά μανίας με ... βαζελίνη για να γίνει σοκολατένια καλλονή. "Τι; Φονικός ήλιος; Τρύπα όζοντος; Μελάνωμα; Τι είναι αυτά; Δε τα γράφει στο 'Ηigh'!" .
Δίπλα μου μια παρέα, δύο ζευγάρια. Μια χαρά άνθρωποι. Οι τρεις τους. Ο τέταρτος,τράβαγε την προσοχή. Μύτη -σαϊτα και γυαλί αεροδυναμικής γραμμής. Έτσι, για να τονίζει το αδύνατο χαρακτηριστικό του προσώπου του. Και κολιέ από κοχυλάκια να περιβάλει σφιχτά-σφιχτά έναν βοδινό λαιμό. Τώρα θ'αρχίσει να μπλαβιάζει από το σφίξιμο ο τύπος, τώρα θ'αρχίσει, σκεφτόμουν και μ'έπιανε άγχος.
(Πάντως, μιλώντας περί καλοκαιρινών γελοιοτήτων και κάνοντας μία παρένθεση, να σας πω και τι ανακάλυψα προσφάτως. Πίσω απ'όλες αυτές τις αστείες -δήθεν cool- βερμούδες, με τα λογότυπα, τα λουριά, τις χίλιες τσέπες, που αποκαλύπτουν χοντρές, στραβές, μαλλιαρές ή αποτριχωμένες ανδρικές γάμπες, πίσω από τους χοντροκώλληδες με τα καθαρά γυναικεία παντελόνια τύπου 'κάπρι', συχνά κρύβεται "εκείνη".
Η ενδυματολογική γελοιοποίηση των ανδρών, όπως αυτή ξεδιπλώνεται μπροστά στα αθώα μάτια μας τα τελευταία καλοκαίρια είναι, σε μεγάλο βαθμό, δημιούργημα των συντρόφων τους.
Πρόσφατα στο Κολωνάκι, μία τριαντάρα σύζυγος, έλεγε φωναχτά απευθυνόμενη στη φίλη της και κοιτώντας προς το μέρος του άντρα της: "Αυτό το παντελόνι του το έχω πάρει από το Πάσχα, και το φόρεσε τώρα για πρώτη φορά!"
Με το δίκιο του ο άνθρωπος δε το φόραγε. Του πίεζε τα οπίσθια λες και φορούσε φασκιές. Κι οι τσέπες στο παντελόνι, όταν είναι στο ύψος του γόνατου, όσο να'ναι το μπόι το κόβουνε, ξέρετε. Κι εκείνος δεν ήταν δα και κανένας μπασκετμπολίστας ο έρμος. Γκρίνια η κυρία, έκανε ασκήσεις θάρρους από το Πάσχα και μετά, έκανε και την καρδιά του πέτρα και το φόρεσε τον Ιούλιο. Ή, μάλλον, το παντελόνι φόρεσε εκείνον: "Κοίτα ένα γελοίο παντελόνι! Α, για δες! Έχει και τον Τάκη μέσα!")
Επανέρχομαι.
Στα εκνευριστικά της κοσμικής παραλίας. Το ντους που ήταν δίπλα μας. Προφανώς κάποιος έχει διαδώσει στο μέσο Έλληνα ότι το νερό των θαλασσών είναι τοξικό. Ή ότι το αλάτι αποσυνθέτει το δερματικό ιστό, προκαλεί σεξουαλικώς μεταδιδόμενα, σε κάνει στείρο, σου πηδάει τη γκόμενα ενώ κοιμάσαι, σου μαραίνονται τα βυζιά ή κι εγώ δε ξέρω τι. Τόσα ντους από τους ίδιους ανθρώπους δεν έχω ματαδεί. Δηλαδή τι θα πάθεις ρε φίλε να αφήσεις λίγο το αλατάκι πάνω σου; Όχι για πάντα, μέχρι να πας στο σπίτι σου.
Κι όλες αυτές οι χαμηλοκώλες που έσερναν τα αντιπαθέστατα 'βλαστάρια' τους στη ντουσιέρα; Μία μάλιστα το παρότρυνε να ουρήσει ενόσω βρισκόταν κάτω από το νερό! Κι η διπλανή ξαπλώστρα ήταν σε απόσταση μισού μέτρου από το κατρουλιό. Μετάνιωσα που δεν έβαλα τις φωνές. Εκνευρίστηκα με τον εαυτό μου. Που είσαι, ωρέ Ρήγα, φίλε του Διονύση! Που δε διστάζεις να βάλεις στη θέση τους δημοσίως τους αγενείς και τους χοντράνθρωπους...
Το άλλο χοντρό παιδί της κρετίνας μπουκωνόταν γαριδάκια περιμένοντας τη σειρά του για το ντους. Το αλάτι τους μάρανε. Τα σκατολοϊδια, που σαβούρωνε το ιπποποταμάκι, δεν ενοχλούσαν τη "στοργική" μητέρα.
Στο La Costa, αδελφές μου! Στο La Costa! (πάντως το σέρβις ήταν καλό κι η παραλία αρκετά καθαρή)
Τα διασκεδαστικά πρώτα:
Κοντή και αχαμνή, εθέαθη να έπεται δύο τεράστιων ψεύτικων βυζόμπαλων. Ειδικά αν την έβλεπες στο πλάι, το θέαμα ήταν όχι γελοίο αλλά οικτρό. Σαν αυθαίρετη προέκταση κτίσματος, που 'βγάζει μάτι'. "Όχι, κύριε Πρόεδρε, δεν το 'σήκωσα' βράδυ. Ήταν από παλιά στο σχέδιο του κυρ μηχανικού. Νατο! Δε το βλέπετε; Μα πως..."
Τυπάκος πενηντάρης αρκετά "φιτ", κάτι σε δημόσιο υπάλληλο προσφάτως συνταξιοδοτηθέντα. Παλιό "καμάκι". Που δεν αποδέχεται όμως την...παλαιότητά του. Ψάχνει να βρει υποψήφιους θηλυκούς "ροφούς". Μόλις βρει το στόχο του, επιλέγει γειτνιάζουσα ξαπλώστρα. Και στήνεται. Το μαγιό εκτυφλωτικά κίτρινο και στενό...
Θα ταίριαζε καταπληκτικά με την ξανθιά πενηντάρα, απέναντι, που αλειφόταν μετά μανίας με ... βαζελίνη για να γίνει σοκολατένια καλλονή. "Τι; Φονικός ήλιος; Τρύπα όζοντος; Μελάνωμα; Τι είναι αυτά; Δε τα γράφει στο 'Ηigh'!" .
Δίπλα μου μια παρέα, δύο ζευγάρια. Μια χαρά άνθρωποι. Οι τρεις τους. Ο τέταρτος,τράβαγε την προσοχή. Μύτη -σαϊτα και γυαλί αεροδυναμικής γραμμής. Έτσι, για να τονίζει το αδύνατο χαρακτηριστικό του προσώπου του. Και κολιέ από κοχυλάκια να περιβάλει σφιχτά-σφιχτά έναν βοδινό λαιμό. Τώρα θ'αρχίσει να μπλαβιάζει από το σφίξιμο ο τύπος, τώρα θ'αρχίσει, σκεφτόμουν και μ'έπιανε άγχος.
(Πάντως, μιλώντας περί καλοκαιρινών γελοιοτήτων και κάνοντας μία παρένθεση, να σας πω και τι ανακάλυψα προσφάτως. Πίσω απ'όλες αυτές τις αστείες -δήθεν cool- βερμούδες, με τα λογότυπα, τα λουριά, τις χίλιες τσέπες, που αποκαλύπτουν χοντρές, στραβές, μαλλιαρές ή αποτριχωμένες ανδρικές γάμπες, πίσω από τους χοντροκώλληδες με τα καθαρά γυναικεία παντελόνια τύπου 'κάπρι', συχνά κρύβεται "εκείνη".
Η ενδυματολογική γελοιοποίηση των ανδρών, όπως αυτή ξεδιπλώνεται μπροστά στα αθώα μάτια μας τα τελευταία καλοκαίρια είναι, σε μεγάλο βαθμό, δημιούργημα των συντρόφων τους.
Πρόσφατα στο Κολωνάκι, μία τριαντάρα σύζυγος, έλεγε φωναχτά απευθυνόμενη στη φίλη της και κοιτώντας προς το μέρος του άντρα της: "Αυτό το παντελόνι του το έχω πάρει από το Πάσχα, και το φόρεσε τώρα για πρώτη φορά!"
Με το δίκιο του ο άνθρωπος δε το φόραγε. Του πίεζε τα οπίσθια λες και φορούσε φασκιές. Κι οι τσέπες στο παντελόνι, όταν είναι στο ύψος του γόνατου, όσο να'ναι το μπόι το κόβουνε, ξέρετε. Κι εκείνος δεν ήταν δα και κανένας μπασκετμπολίστας ο έρμος. Γκρίνια η κυρία, έκανε ασκήσεις θάρρους από το Πάσχα και μετά, έκανε και την καρδιά του πέτρα και το φόρεσε τον Ιούλιο. Ή, μάλλον, το παντελόνι φόρεσε εκείνον: "Κοίτα ένα γελοίο παντελόνι! Α, για δες! Έχει και τον Τάκη μέσα!")
Επανέρχομαι.
Στα εκνευριστικά της κοσμικής παραλίας. Το ντους που ήταν δίπλα μας. Προφανώς κάποιος έχει διαδώσει στο μέσο Έλληνα ότι το νερό των θαλασσών είναι τοξικό. Ή ότι το αλάτι αποσυνθέτει το δερματικό ιστό, προκαλεί σεξουαλικώς μεταδιδόμενα, σε κάνει στείρο, σου πηδάει τη γκόμενα ενώ κοιμάσαι, σου μαραίνονται τα βυζιά ή κι εγώ δε ξέρω τι. Τόσα ντους από τους ίδιους ανθρώπους δεν έχω ματαδεί. Δηλαδή τι θα πάθεις ρε φίλε να αφήσεις λίγο το αλατάκι πάνω σου; Όχι για πάντα, μέχρι να πας στο σπίτι σου.
Κι όλες αυτές οι χαμηλοκώλες που έσερναν τα αντιπαθέστατα 'βλαστάρια' τους στη ντουσιέρα; Μία μάλιστα το παρότρυνε να ουρήσει ενόσω βρισκόταν κάτω από το νερό! Κι η διπλανή ξαπλώστρα ήταν σε απόσταση μισού μέτρου από το κατρουλιό. Μετάνιωσα που δεν έβαλα τις φωνές. Εκνευρίστηκα με τον εαυτό μου. Που είσαι, ωρέ Ρήγα, φίλε του Διονύση! Που δε διστάζεις να βάλεις στη θέση τους δημοσίως τους αγενείς και τους χοντράνθρωπους...
Το άλλο χοντρό παιδί της κρετίνας μπουκωνόταν γαριδάκια περιμένοντας τη σειρά του για το ντους. Το αλάτι τους μάρανε. Τα σκατολοϊδια, που σαβούρωνε το ιπποποταμάκι, δεν ενοχλούσαν τη "στοργική" μητέρα.
Στο La Costa, αδελφές μου! Στο La Costa! (πάντως το σέρβις ήταν καλό κι η παραλία αρκετά καθαρή)
Τετάρτη 25 Ιουλίου 2007
Τετάρτη 11 Ιουλίου 2007
Αλίμονο στους νέους
Χθες ένας φίλος μου έκανε παρατήρηση: "Δεν τον σκαλίζεις τον κήπο σου! Βαρέθηκες;", "Ε, όχι", ψέλλισα, "ζέστη μωρέ"...Ψέματα - ψέματα έχω αποχαυνωθεί από τη ζέστη. Χθες παραλίγο να λιποθυμίσω στο γραφείο. Που είμαι και νέος άνθρωπος....
Πέστε μου όμως, βρε καλά μου, αυτές οι γιαγιές με την ημιπληγία, τα μπαστούνια και τις εκατό τσάντες σε κάθε χέρι, πως στο καλό κυκλοφορούνε εν μέσω καύσωνα και, μάλιστα, με τα δημόσια μέσα συγκοινωνίας;
Χθες στο τρόλεϊ μπήκε εβδομηνταπεντάρα μετά βακτηρίας και υποβασταζομένη από εθελοντή τυχόντα επιβάτη...Η γιαγιά είχε ΚΑΙ βαλιτσάκι καθότι, όπως μου εδήλωσε λίγα λεπτά αργότερα, όταν "την κάτσανε" στη διπλανή μου θέση, ερχόταν από το Ξυλόκαστρο.
"Ήρθα το πρωί, έχω κάτι δουλίτσες και κάτι εξετάσεις να κάνω!" μου είπε πασιχαρής λίγο πριν ξεκινήσει να μου περιγράφει με πάσα λεπτομέρεια το πως είχε πέσει, που είχε χτυπήσει, τι πρόβλημα είχε προκληθεί κλπ κλπ.
Η αφήγηση ήτο συναρπαστική, δεν υπάρχει αμφιβολία. Έπρεπε όμως να κατέβω στη στάση μου. Για να μπορέσω να απεγκλωβιστώ, -καθόμουν δίπλα στο παράθυρο, με τη γιαγιά και τη βαλίτσα της να στην εξωτερική θέση να μου φράζουν πλήρως τη διόδο- κατέφυγα σε ακροβατικά. Η γιαγιά συνέχισε μακάρια, βιονική και παντοδύναμη μες στην αδυναμία της. Αλίμονο στους νέους...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
