La Costa

Παραλία Ζούμπερι " La Costa". Μέχρι να φτάσεις εκεί, βέβαια, τρως στη μάπα το "νεοελληνάρα το μεγαλοπρεπή" στις στιγμές πλήρους αποθέωσής του. Στο τιμόνι. ΄Οταν όμως φθάσεις -κι αφού ευχαριστήσεις τον καλό Θεούλη που επέζησες από τους μ.....κες και τα φονικά τροχοφόρα τους-, έχει πλάκα. Χάζι. Κατά κανόνα αποφεύγω τις κοσμικές παραλίες. Αλλά που και που είναι μέχρι και διασκεδαστικό. Για να ακριβολογήσω είναι στα όρια διασκεδαστικού και εκνευριστικού.
Τα διασκεδαστικά πρώτα:
Κοντή και αχαμνή, εθέαθη να έπεται δύο τεράστιων ψεύτικων βυζόμπαλων. Ειδικά αν την έβλεπες στο πλάι, το θέαμα ήταν όχι γελοίο αλλά οικτρό. Σαν αυθαίρετη προέκταση κτίσματος, που 'βγάζει μάτι'. "Όχι, κύριε Πρόεδρε, δεν το 'σήκωσα' βράδυ. Ήταν από παλιά στο σχέδιο του κυρ μηχανικού. Νατο! Δε το βλέπετε; Μα πως..."
Τυπάκος πενηντάρης αρκετά "φιτ", κάτι σε δημόσιο υπάλληλο προσφάτως συνταξιοδοτηθέντα. Παλιό "καμάκι". Που δεν αποδέχεται όμως την...παλαιότητά του. Ψάχνει να βρει υποψήφιους θηλυκούς "ροφούς". Μόλις βρει το στόχο του, επιλέγει γειτνιάζουσα ξαπλώστρα. Και στήνεται. Το μαγιό εκτυφλωτικά κίτρινο και στενό...
Θα ταίριαζε καταπληκτικά με την ξανθιά πενηντάρα, απέναντι, που αλειφόταν μετά μανίας με ... βαζελίνη για να γίνει σοκολατένια καλλονή. "Τι; Φονικός ήλιος; Τρύπα όζοντος; Μελάνωμα; Τι είναι αυτά; Δε τα γράφει στο 'Ηigh'!" .
Δίπλα μου μια παρέα, δύο ζευγάρια. Μια χαρά άνθρωποι. Οι τρεις τους. Ο τέταρτος,τράβαγε την προσοχή. Μύτη -σαϊτα και γυαλί αεροδυναμικής γραμμής. Έτσι, για να τονίζει το αδύνατο χαρακτηριστικό του προσώπου του. Και κολιέ από κοχυλάκια να περιβάλει σφιχτά-σφιχτά έναν βοδινό λαιμό. Τώρα θ'αρχίσει να μπλαβιάζει από το σφίξιμο ο τύπος, τώρα θ'αρχίσει, σκεφτόμουν και μ'έπιανε άγχος.
(Πάντως, μιλώντας περί καλοκαιρινών γελοιοτήτων και κάνοντας μία παρένθεση, να σας πω και τι ανακάλυψα προσφάτως. Πίσω απ'όλες αυτές τις αστείες -δήθεν cool- βερμούδες, με τα λογότυπα, τα λουριά, τις χίλιες τσέπες, που αποκαλύπτουν χοντρές, στραβές, μαλλιαρές ή αποτριχωμένες ανδρικές γάμπες, πίσω από τους χοντροκώλληδες με τα καθαρά γυναικεία παντελόνια τύπου 'κάπρι', συχνά κρύβεται "εκείνη".
Η ενδυματολογική γελοιοποίηση των ανδρών, όπως αυτή ξεδιπλώνεται μπροστά στα αθώα μάτια μας τα τελευταία καλοκαίρια είναι, σε μεγάλο βαθμό, δημιούργημα των συντρόφων τους.
Πρόσφατα στο Κολωνάκι, μία τριαντάρα σύζυγος, έλεγε φωναχτά απευθυνόμενη στη φίλη της και κοιτώντας προς το μέρος του άντρα της: "Αυτό το παντελόνι του το έχω πάρει από το Πάσχα, και το φόρεσε τώρα για πρώτη φορά!"
Με το δίκιο του ο άνθρωπος δε το φόραγε. Του πίεζε τα οπίσθια λες και φορούσε φασκιές. Κι οι τσέπες στο παντελόνι, όταν είναι στο ύψος του γόνατου, όσο να'ναι το μπόι το κόβουνε, ξέρετε. Κι εκείνος δεν ήταν δα και κανένας μπασκετμπολίστας ο έρμος. Γκρίνια η κυρία, έκανε ασκήσεις θάρρους από το Πάσχα και μετά, έκανε και την καρδιά του πέτρα και το φόρεσε τον Ιούλιο. Ή, μάλλον, το παντελόνι φόρεσε εκείνον: "Κοίτα ένα γελοίο παντελόνι! Α, για δες! Έχει και τον Τάκη μέσα!")
Επανέρχομαι.
Στα εκνευριστικά της κοσμικής παραλίας. Το ντους που ήταν δίπλα μας. Προφανώς κάποιος έχει διαδώσει στο μέσο Έλληνα ότι το νερό των θαλασσών είναι τοξικό. Ή ότι το αλάτι αποσυνθέτει το δερματικό ιστό, προκαλεί σεξουαλικώς μεταδιδόμενα, σε κάνει στείρο, σου πηδάει τη γκόμενα ενώ κοιμάσαι, σου μαραίνονται τα βυζιά ή κι εγώ δε ξέρω τι. Τόσα ντους από τους ίδιους ανθρώπους δεν έχω ματαδεί. Δηλαδή τι θα πάθεις ρε φίλε να αφήσεις λίγο το αλατάκι πάνω σου; Όχι για πάντα, μέχρι να πας στο σπίτι σου.
Κι όλες αυτές οι χαμηλοκώλες που έσερναν τα αντιπαθέστατα 'βλαστάρια' τους στη ντουσιέρα; Μία μάλιστα το παρότρυνε να ουρήσει ενόσω βρισκόταν κάτω από το νερό! Κι η διπλανή ξαπλώστρα ήταν σε απόσταση μισού μέτρου από το κατρουλιό. Μετάνιωσα που δεν έβαλα τις φωνές. Εκνευρίστηκα με τον εαυτό μου. Που είσαι, ωρέ Ρήγα, φίλε του Διονύση! Που δε διστάζεις να βάλεις στη θέση τους δημοσίως τους αγενείς και τους χοντράνθρωπους...
Το άλλο χοντρό παιδί της κρετίνας μπουκωνόταν γαριδάκια περιμένοντας τη σειρά του για το ντους. Το αλάτι τους μάρανε. Τα σκατολοϊδια, που σαβούρωνε το ιπποποταμάκι, δεν ενοχλούσαν τη "στοργική" μητέρα.
Στο La Costa, αδελφές μου! Στο La Costa! (πάντως το σέρβις ήταν καλό κι η παραλία αρκετά καθαρή)