Αντίο

Πλατεία Αγίου Παντελεήμονα Αχαρνών, ώρα 11 πμ.

Οι τρεις νεαροί "γαμπροί" εξ Αλβανίας έχουν πιάσει καλό πόστο πίσω από το παγκάκι της στάσης. Ενα τσούρμο από Πολωνεζάκια περιμένει από ώρα το σχολικό λεωφορείο για το πολωνικό σχολείο του Χολαργού. Ανάμεσά τους δύο όμορφες πιτσιρίκες που, έχοντας αντιληφθεί το ενδιαφέρον των Αλβανών, επιδίδονται σε όλες αυτές τις σαχλίτσες που κάνουν τα κοριτσάκια κινούμενα από έξαψη και αμηχανία: Υστερικά γελάκια, πλάγια βλέματα, λικνιστικό βάδισμα μέχρι τη μέση του δρόμου ("όχι, δε φαίνεται ακόμη το σχολικό!").

Ο συνομήλικος συμμαθητής τους, με το ξανθό "κοκκοράκι" στο μαλλί και την ογκώδη τσάντα στην πλάτη, παρασύρεται από το πνεύμα ευφορίας αγνοώντας την αιτία του. Μόνο τούμπες δεν κάνει...

Ο ένας από τους "γαμπρούς", αυτός με τις φράντζες α λα Ρόμπερτ Ουίλιαμς τη δεκαετία του '70 και το αμάνικο μπλουζάκι, περνάει επιδεικτικά μπροστά από τα τιτιβίζοντα Πολωνεζάκια κι ανταλλάσσει ένα αστείο με τους άλλους που παραμένουν στο πεζούλι πίσω από τη στάση.

Ο Πακιστανός (Μπαλινέζος...γουοτέβερ) με το μόνιμο κουτσοδόντικο χαμόγελο, που περιμένει όρθιος στο δρόμο -και όζει like hell- ξύνει την κατάμαυρη πατούσα του. Η μοναχική σαγιονάρα, μόνη στο οδόστρωμα, παραλίγο να ισοπεδωθεί από έναν βιαστικό ταρίφα, που άδειασε το ανθρώπινο φορτίο του ακριβώς μπροστά στη στάση. Μια ακαταλαβίστικη βρισιά γλίστρησε από χείλη του μελαψού κακομοίρη. Εκτόνωσε τον εκνευρισμό του ξύνοντας τ'αχαμνά του αυτή τη φορά.

Το μαντηλοδεμένο κοριτσάκι, λίγο πιο 'κει, έβαλε τα γέλια. Έριξε μια ματιά στην επίσης μαντηλοδεμένη μητέρα του με το ρούχινο μπόγο στην αγκαλιά. Κάτι του φώναξε επιτακτικά και το κοριτσάκι έτρεξε κοντά της κατσούφικο.

Την εικόνα συμπλήρωναν τρία-τέσσερα θηλυκά από χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Σωματοκατασκευές τύπου Βερούλη με μίνι, λευκά μποτάκια... Οι Ρωσίδες καλλονές-πόρνες δεν κυκλοφορούν με τη συγκοινωνία.

Η παρουσία ενός ηλικιωμένου με το σακουλάκι φαρμακείου στο χέρι δεν είναι ικανή να μετριάσει το συναίσθημα αποξένωσης που με κυριεύει...

Η αλλαγή στην ανθρωπογεωγραφία της περιοχής,συντελούνταν χρόνια αργά -αργά στην αρχή, με καταιγιστικό ρυθμό τα τελευταία δύο-τρία χρόνια.
Σε κάθε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, το κέντρο αποτελεί πόλο έλξης των μεταναστών. Η αλόγιστη εισδοχή αλλοδαπών (είναι γνωστό ότι επί χρόνια, την κρίσιμη δεκαετία του '90, το ΠΑΣΟΚ έκλεινε τα μάτια μπροστά στην ανυπαρξία σχετικού νομοθετικού πλαισίου) αλλοίωσε τόσο βίαια την ανθρωπογεωγραφία του κέντρου που οι μόνιμοι κάτοικοι είτε τράπηκαν σε άτακτη φυγή προς περιοχές που διατηρούν ακόμη το μεσοαστικό τους χαρακτήρα (πχ Χαλάνδρι) είτε παρέμειναν συσσωρεύοντας συναισθήματα απέχθειας ή και μίσους για τους "εισβολείς". Φυσικοί αποδέκτες των συναισθημάτων αυτών δεν είναι οι κάθε λογής Miserables αλλά οι κοντόφθαλμοι και ανίκανοι πρωταγωνίστές του πολιτικού σκηνικού. Αλλά αυτοί δεν είναι εύκολοι στόχοι. Απλά μόνο 'στόκοι'.

Η ηρωική διάσταση της προσωπικότητάς μου δεν είναι τελικά τόσο ισχυρή ώστε να ηγηθώ του νέου"εθνικοαπελευθερωτικού" αγώνα διάσωσης του κέντρου.

Γι'αυτό, παππού με το σακουλάκι στο χέρι, λέω να την 'κάνω' κι εγώ σιγά-σιγά... Έτσι, για να μουτζώνομαι όταν μετά από χρόνια και μετά από την πλήρη απαξίωση της περιοχής, έρθουν οι καλλιτεχνο-γιάπηδες και την κάνουν cult.