Η υποκρισία του «greek dream»

Από τον Αλέξη Παπαχελα

Πριν από μερικές εβδομάδες έγραφα για την εξωραϊσμένη ανάμνηση της Ολυμπιακής, που αναβιώνει στον νεοελληνικό εγκέφαλο κάθε φορά που συζητάμε το αναπόφευκτο τέλος της. Ενας καλός, και αγαπημένος, συνάδελφος με πήρε να μου πει ότι το άρθρο ήταν εύστοχο αλλά πως έχανα το δίκιο μου με μία μόνο φράση. Είχα -βλέπετε- κάνει το λάθος να αναφέρω ότι κάποτε πετούσα στηνbusiness της Ο.Α. και κάποιος από το πλήρωμα με σήκωσε από τη θέση μου γιανα κάτσουν γύρω οι συγγενείς του. «Τι το ήθελες εκείνο για την business;»,μου είπε ο φίλος και πρόσθεσε «δεν καταλαβαίνεις πώς αντιδρά ο αναγνώστης;». Ομολογώ πως όχι! Και θεωρώ πως εκεί ακριβώς είναι η ρίζα του κακού, το μικρόβιο του λαϊκισμού που έγινε επιδημία μετά τη μεταπολίτευση.
Ζούμε σεμια χώρα που το «greek dream» είναι να βγάλουμε πολλά λεφτά γρήγορα, έστω και παράνομα, να έχουμε οπωσδήποτε πισίνα, να πηγαίνουμε ταξίδια στον Μαυρίκιο και να διακηρύσσουμε τον νεοπλουτισμό μας. Από την άλλη, κάνουμε τον φθόνο μας ή το κόμπλεξ μας... ιδεολογία κατηγορώντας τον διπλανό μας γιατί απέκτησε πισίνα ή γιατί πέταξε business. Δεν ξέρω πώς το έχουμε δειαυτό το ελληνικό όνειρο, αλλά σίγουρα δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην Ευρώπη.
Υπάρχουν μερικές παραδοχές που ισχύουν σε κάθε αναπτυγμένη χώρα. Οτι δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν σκληρά, βγάζουν χρήματα, πετυχαίνουν κάτι στη ζωή τους, δεν έχουν κλέψει, δεν έχουν εκβιάσει ή μπει σε μηχανισμούς,και δικαιούνται να ζουν διαφορετικά. Οτι πρέπει να υπάρχουν σχολεία, πρότυπα δημόσια όπως ήταν κάποτε το Πειραματικό και ιδιωτικά, που βγάζουν μια ελίτ, γιατί τη χρειάζεται η χώρα. Αυτό το είδε το 1919 ο Ελευθέριος Βενιζέλος και δυστυχώς πνίγηκε ως αρχή στον παραλογισμό του τσουνάμι του λαϊκισμού του'80.
Αν θέλουμε μια σοβιετική κοινωνία όπου οι αεροπορικές εταιρείες θα έχουν μία θέση, τα σχολεία θα είναι όλα δημόσια, οι μισθοί του καθηγητή και της καθαρίστριας οι ίδιοι, είναι μια υπόθεση. Αν θέλουμε μια κοινωνία νεόπλουτων, η οποία θέλει να περνάει καλά η ίδια και να κρατά τον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή γιατί τη βολεύει είναι μια άλλη υπόθεση. Είναι άλλωστε αστείο. Οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι «διανοητές», που έκαναν καριέρα με τον λαϊκισμό είναι οι πρώτοι που έβαλαν τα παιδιά τους από την πίσω πόρταστα σχολεία της ελίτ, οι πρώτοι που καθιέρωσαν τη «μαγκιά» ως δικαιολογία για την παράβαση κάθε κανόνα και οι πρώτοι που χαίρονται τις παρέες των νεόπλουτων που δημιούργησε η περίοδος του τρίτου δρόμου στη χώρα μας. Αυτή η υποκρισία κάποια ώρα θα σπάσει. Ισως μάλιστα τα παιδιά αυτής της γενιάς που τροφοδότησε το σαράκι του λαϊκισμού να είναι τα πρώτα που θαθέλουν μια άλλη κοινωνία, γιατί θα έχουν ζήσει δυο τρία χρόνια έξω και θα έχουν πολύ πιο ανοικτά μυαλά. Μέχρι τότε φοβούμαι ότι θα έχει βάση το ανέκδοτο για τον Ελληνα στην κόλαση. Στην αγγλική ή τη γερμανική εκδοχή της υπάρχει ένας υπάλληλος με μια κουτάλαο οποίος βαράει στο κεφάλι όποιον πάει να ξεφύγει από το ζουμί που βράζειαπό κάτω. Στην ελληνική τίποτα. Γιατί; Μα μόλις πάει ένας Ελληνας να ξεφύγει, τον τραβάνε οι άλλοι από κάτω...

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_16/12/2007_252718