O tempora, o mores!

Ο φίλος μου ο Π., με θητεία σε δημόσιο αξίωμα, αναρωτήθηκε με αφορμή την υπόθεση Ζαχόπουλου: "Δηλαδή αν εμένα μου την πέφτει κάποια στο υπουργείο, κάνω κάτι μαζί της και μετά μου ζαλίσει τ'.......... και θελήσω να την διώξω, θα είμαι υπόλογος; Πρόκειται για υπόθεση μεταξύ ενηλίκων. Κι επίσης τι απαξιώνεται περισσότερο ως πράξη; Η δική μου, που αποφάσισα να γευτώ αυτό που μου δινόταν στο πιάτο ή η δική της, που θέλησε να εξαργυρώσει τα θέλγητρά της με δουλειά, χρήματα, εξουσία κλπ; Γιατί οι δημόσιοι λειτουργοί πρέπει να υπερβαίνουν τις αντοχές του μέσου πολίτη;" κατέληξε ο Π.

Στο φίλο μου απάντησα ότι τέτοια ζητήματα ηθικής τάξης λαμβάνουν πλέον και νομική διάσταση στην Ελλάδα με το νόμο περί σεξουαλικής παρενόχλησης. Αν και δε γνωρίζω το περιεχόμενό του (προϋποθέσεις απαξίωσης και ποινικοποίησης σχέσεων που αναπτύσσονται σε χώρους εργασίας), εκτιμώ ότι το στοιχείο της ιεαρχικής εξάρτησης είναι ουσιωδέστατη προϋπόθεση.
΄Οταν η άλλη είναι υφιστάμενή σου, αν δεν είναι κύριος σκοπός της, πάντα σε κάποια άκρη του μυαλού της μπορεί να ενυπάρχει η επιδίωξη άλλης τινά ωφέλειας πλην της απολαύσεως της.... κορμάρας σου. Και επειδή εσύ είσαι σε θέση ισχύος, θεωρώ τη δική σου συμπεριφορά πιο ανήθικη ή κατακριτέα. Είτε γιατί της υποσχέθηκες ρητώς ή εμμέσως ανταλλάγματα είτε γιατί ενώ κατέχεις θέση ευθύνης, και δηλαδή, κατά τεκμήριο, είσαι πιο άξιος από το μέσο πολίτη να ασκήσεις εξουσία, αφέθηκες στα παρασυρθείς, όπως μπορεί να παρασυρθεί ο συνοικιακός βιοτέχνης μπροστά στα θέλγητρα της νόστιμης κοπτοραπτούς.
Αντιλαμβάνομαι ότι ο χώρος εργασίας είναι βολικός για τη σύναψη γνωριμιών. 'Οταν όμως υπάρχει σχέση εξάρτησης, τότε το παιχνίδι αλλάζει και μπορεί από κωμειδύλλιο να μετατραπεί σε τραγωδία.
Ο φίλος μου χαρακτήρισε τη θέση αυτή ως "αμερικανιά". Αντιλαμβάνομαι το πνεύμα του. Στην Ελάδα, οι ηθικοί κώδικες (και) όταν αφορούν δημόσια πρόσωπα, περιέργως πως έχουν μεγάλη ελαστικότητα. Η απόκτηση γκόμενας είναι συχνά το τρόπαιο του -μετά από πολύ κόπο και δρόμο- επιτυχημένου (και πολύ παντρεμένου, συνήθως).
Ποια είμαι εγώ που θα τολμήσω να αμφισβητήσω το δικαίωμα του λιγούρη, που μετά από δεκαετίες χυλόπιτας, ξαφνικά γίνεται το αντικείμενο ενδιαφέροντος (;) νόστιμων γυναικών;!
Αν το να γίνεις βουλευτής, υπουργός, δημόσιος λειτουργός στην Ελλάδα δε σημαίνει ΚΑΙ ΑΥΤΌ, την επιτυχία στις γυναίκες, μετά μένουν πολύ λίγα για να αξίζει τον κόπο το όλο εγχείρημα (μένει η κοινωνική καταξίωση, καμια μιζούλα... Xωρίς το αλατοπίπερο όμως, why to bother?)
Eδώ η άποψη ότι ο Ζαχόπουλος αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει μόνο και μόνο εξαιτίας της απιστίας του και των συνεπαγομένων ρεζιλικίων, καταρρίφθηκε ως εξωφρενική. "Και ποιος παντρεμένος μωρέ αυτοκτονεί επειδή απάτησε τη γυναίκα του;!" Κρίνοντας ο καθένας εξ ιδίων απορρίπτει το ενδεχόμενο μεγαλύτερης ευαισθησίας σε κάποιους ανθρώπους λες κι ο ψυχισμός όλων μας είναι πανομοιότυπος. Κλασική ελληνική τάση γενίκευσης και ισοπέδωσης των πάντων.
Δε λέω ότι ο πρώην Γ.Γ του Υπουργείου Πολιτισμού διέπραξε την απόπειρα μόνον εξαιτίας του επικείμενου ηθικού του εξευτελισμού (μέσω της δημοσιοποίησης των προσωπικών του στιγμών). Λέω ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αποκλείει και αυτό το ενδεχόμενο.
Θα ακουστώ σα θεούσα, αλλά το διαπιστώνω καθημερινά: Ζούμε μία εποχή συνεχούς έκπτωσης των ηθικών αξιών. Πιάνουμε πάτο οσονούπω. Μετά από αυτά, και παρόλο που βρίσκω αντιαισθητικό τον τρόπο έκφρασης του ιατρού -και θαμώνος των εκπομπών του Τριανταφυλλόπουλου- κ. Ανευλαβούς, δε μου μένει παρά να συμφωνήσω μαζί του και να ανακράξω: "Κύριοι, πάρτε το χαμπάρι! Εχουμε τελειώσει ως χώρα!"