Kαλό Πάσχα!

Η Χριστίνα, η Κική κι ο Κολντεμπέλα.

Σήμερα το πρωί, που ξύπνησα κι ένιωθα πολύ πολύ καλύτερα, άνοιξα τον ALPHA. Με μισόκλειστα μάτια, άκουγα μία γνώριμη φωνή να ρωτά "Νιώθεις δυστυχισμένη ή ευτυχισμένη; Μπορείς να είσαι ευτυχισμένη όταν η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε αυτή τη φάση κρίσης-ανάπτυξης; Ο Μικρούτσικος έπαιρνε συνέντευξη. "Ποιόν έχει εκεί τώρα, την Κική Δημουλά;" αναρωτήθηκα έντρομη. Ευτυχώς όμως. Με το που άνοιξα τα μάτια, είδα τη γλυκειά φάτσα της ευπροσήγορης ηθοποιού Χριστίνας Παππά.

Παρεμπιπτόντως, η εν λόγω ηθοποιά είναι συμπαθεστάτη κι ό,τι πρέπει για ένα ευχάριστο ξύπνημα. Πήγε Ιταλία, έκανε διάφορα καλλιτεχνικά -ουχί αμελητέα, για τα ντόπια στάνταρντ- επί τετραετία και τώρα επέστρεψε. Για το σύζυγό της, τον καλαθοσφαιριστή Κολντεμπέλα, το τοπίο είναι θολό. Και μαζί και χώρια, μάλλον. Η Χριστίνα απεκάλυψε ότι η σχέση του γιου της με τον άντρα της ήταν πάντα προβληματική, γεγονός που επηρέαζε και τη σχέση της με τον Κολντεμπέλα. Επίσης, η Χριστίνα, για πρώτη φορά, απέδωσε δημοσίως ευθύνη στον άντρα της επειδή ποτέ δε θέλησε ένα παιδί κατά τη διάρκεια της δεκαετούς και πλέον σχέσης τους. Δε ξέρω, αλλά πολύ τη συμπάθησα τη Χριστίνα σήμερα. Ίσως γιατί απέκλινε από το ιλουστρασιόν το οποίο υπηρετεί επί έτη με συνέπεια. Ή, ίσως επειδή, αρχικά, τρόμαξα ότι το πρώτο πρόσωπο που θα έβλεπα Σάββατο πρωί θα ήταν η Δημουλά...

http://www.christinapappa.com/

Σκόπια

Ξύπνησα τη νύχτα μέσα στην έκπληξη και την απορία: Ήτο αληθές ότι ένας οξύς πόνος δεξιά στη μέση με εμπόδιζε να αλλάξω πλευρό ή απλώς επρόκειτο για κακό όνειρο; 'Οχι κυρίες και κύριοι! Δεν ήταν όνειρο, δεν ήταν βόας, δεν ήταν κροταλίας! Ψύξη; Νεύρο που νευρίασε και έγινε κόμπος; Βουντού; Θα σας γελάσω, αλλά το πρωί με βρήκε να περπατάω σα στραβοσουγιάς. Οιμέ. Από τον πόνο μου 'ρχόταν εναλλάξ να κλαίω και να γελάω. Κλαυσίγελως. Είναι βραδάκι τώρα κι είμαι χειρότερα απ΄ό,τι το πρωί. Όποιος ξέρει να ξεματιάζει, ας το κάνει παρακαλώ. Ο ρόλος της Σαπφούς Νοταρά στο "Αχ, αυτή η γυναίκα μου" (Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ-Μιχαλόπουλος), και ειδικά η ατάκα "έχω τα λουμπάγκα μου!" δε μου πάει ουδόλως!

Γκάζι

Τελευταίως με έχει πιάσει μία μανία και τρώω συχνότατα έξω. Στο πλαίσιο αυτής μου της μανίας, βρέθηκα χθες στο Γκάζι. Στόχος η πολίτικη κουζίνα ενός νέου εστιατορίου, στην Τριπτολέμου. Αν και fan του "Παντελή" , στην Κηφισιά, είπα να δοκιμάσω και κάτι άλλο, έτσι για αλλαγή. "Τσιφλίκ Μπαξέ" λοιπόν...
Η παρέα μου κι εγώ βρεθήκαμε σε ένα χώρο μάλλον αδιάφορο ή χλιαρά συμπαθητικό, όπου δειπνούσαν δύο ακόμη παρέες. Η πρώτη έντονη εντύπωση προήλθε από το σερβιτόρο, το μοναδικό σερβιτόρο του μαγαζιού: Κοντούλης, αδύνατούλης, με μαλλιά ελαφρώς πανκ (λοφίο, "ριγέ" εφέ -με χρήση ξυραφιού- πάνω από τα αυτιά). Γκέι, ή, όπως πολύ χαριτωμένα το προφέρει ένας Κύπριος φίλος, "νγκέι". Από τα ηχεία ακούγεται κατά σειρά Γαλάνη και Πρωτοψάλτη. Σε λίγο κάνουν είσοδο και δύο άνδρες. "Νγκέι" κι αυτοί.
"Σούπερ!" λέει η Ντ. "Είναι το πρώτο μου γκέι πολίτικο εστιατόριο" εξηγεί ενθουσιασμένη η Ελληνογαλλίδα φίλη μας.
Το κρασί που παραγγείλαμε ήρθε αμέσως. Κι έπρεπε αυτό να μας αρκέσει για τουλάχιστον είκοσι λεπτά, καθώς τίποτε συνοδευτικό δεν τίμησε για το διάστημα αυτό το τραπέζι μας. Πίναμε ξεροσφύρι και κοιτάγαμε απεγνωσμένα τις κινήσεις του κοντού: "Να, πάει προς την κουζίνα", "Α, ένα πιάτο ξεπρόβαλε, από το πάσο της κουζίνας, λες να είναι δικό μας;!" Πάνω στην εναγώνια αναρώτηση, νάτος - νάτος πετιέται! Ένας δεύτερος κοντός, ίδιο size με τον δικό μας, 'σκάει μύτη' στο μαγαζί. Αεράτος, χαιρετά και κάθεται σε ένα τραπέζι στο βάθος. Προς μεγάλη μας απελπισία ο δικός μας κοντός, σπεύδει να κάτσει στο τραπέζι του. "Αχαχούχα, ένα σερβιτόρο διαθέτει το μαγαζί, κι αυτός πάει και κάθεται με το γκόμενο!" αναφωνεί ο φίλος Ζ. μη μπορώντας να κρύψει την απελπισία του για την εξέλιξη αυτή... Για να μη τα πολυλογώ, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου που η κουζίνα παρέδωσε τροφή, που προοριζόταν για μας, στο συμπαθέστατο, κατά τ'άλλα, σερβιτόρο. Το φαγητό επιβεβαίωσε σε μεγάλο βαθμό την κριτική της "Καθημερινής" που αποτέλεσε, άλλωστε, και το κίνητρο για να βρεθούμε εκεί. Ένα πιάτο (κάτι πικάντικα ζυμαράκια) ήταν μάλλον καλό, το κεμπάπ καμμένο, ο παστουρμάς "λύσσα". Αν δε το καταλάβατε, δε θα ξαναπάω.

Κυψέλη

"Για την Αμοργού, καλά πάω;"

Έψαχνα, που λέτε στην Κυψέλη, να βρω την Αμοργού. Ήμουν συγκεκριμένα επί της Δροσοπούλου κι όποιον μου φαινόταν Έλληνας, τον ρώταγα: "Παρακαλώ, η Αμοργού κατά που πέφτει;" Δεν ήξερε ούτε ένας! Ακόμα και μία κυρία με μαύρα, νοικοκυρίστικο στυλ, με σακούλες στα χέρια, έγνεψε ότι δε γνώριζε... Κι όμως, η Αμοργού ήταν ο μεθεπόμενος παράλληλος. Οπότε, εύλογα αναρωτιέμαι εγώ: "Καλά, οι Κολωνακιώτες το Σαββατοκύριακο πάνε βόρεια (βλ. προηγούμενο post και σχετ. comments), οι Κυψελιώτες που πήγαν καθημερινιάτικα; 'Η, αν θέλετε, υπάρχουν ακόμη Κυψελιώτες ή ακολούθησαν το παράδειγμα των πιο 'πεδινών' περιοχών του κέντρου -όπως η γειτονιά μου, ο Άγιος Παντελεήμων- και όπου φύγει- φύγει αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στους βαλκάνιους, ασιάτες και πρώην ανατολικομπλοκίτες εποίκους; Πάντως, στην Άνω Κυψέλη, κατοικεί σίγουρα μία θεία Χριστίνα, που έδωσε πριν από κάποια χρόνια το σπίτι αντιπαροχή και τώρα ζει σε ψηλούς ορόφους και απολαμβάνει τη θέα... Έτσι είναι οι θείες Χριστίνες της σήμερον, αποτραβιούνται στα υψώματα της Άνω Κυψέλης κι αφήνουν την Γκαλίνα, την Εντόνα και τον Μπουρίμ μονάχους στη Δροσοπούλου να μη βλέπουν πέρα απ'τη μύτη τους...

Στη Μηλιώνη, Κυριακή μεσημέρι.

Δεν είχα σκοπό να βρεθώ στη Μηλιώνη μεσημέρι Κυριακής και δη για φαγητό. Κατέληξα εκεί όταν με απογοήτευση διαπίστωσα ότι η αρχική μου επιλογή, μία νέα, μοδάτη ψησταριά της περιοχής, δεν ήταν ανοιχτή.
Το μαγαζί στο οποίο εμπιστεύτηκα τη θρέψη και τη γευστική μου απόλαυση, το γνωστό steak house του μικρού πεζόδρομου, λειτουργεί χρόνια εκεί και όταν είχε πρωτανοίξει σίγουρα είχε 'κάτι'. Και προπαντός, ποιότητα. Τώρα, αρκετά χρόνια μετά, η εικόνα είναι απογοητευτική. Βασισμένο στην παλιά του αίγλη, το μαγαζί σέρβιρε σαλάτα, με ρόκα για πέταμα. Τα μαχαιροπήρουνα δεν ήταν απόλυτα καθαρά. Τό κύριο πιάτο δεν ήταν κακό αλλά αυτό ουδόλως αρκεί. Ο υπό-σερβιτόρος -ξέρετε, αυτός που φέρνει τα ποτήρια- μου μίλησε στον ενικό. Οι τιμές ήταν αναιτιολόγητα ακριβές. Στριμωγμένη, με τον αγκώνα του διπλανού περίπου μέσα στο πιάτο μου, θυμήθηκα κάτι επιχειρήσεις της Σαντορίνης κι άλλων τουριστικών νησιών που κάνουν αρπαχτές σε τουρίστες. Διότι το εν λόγω μαγαζί, αν κρίνω από την πελατεία του χθες, δύσκολο να δουλεύει πλέον με μόνιμους πελάτες.
Το μόνο, τελικά, atout, της χθεσινής μου βόλτας ήταν το χάζι. Δε θα πω κάτι καινούριο: Πληθώρα αντιγράφων λαϊκών τραγουδιστριών, μπράβων της νύχτας, γκέι, παιδιά από δυτικά προάστια, γηραλέοι λαϊκοί που μιλουσαν για 20άρες, κάτι ανένταχτοι (όπως ο κοντόχοντρος κυριούλης, πενηντάρης, με κόκκινη γραβάτα και ασορτί σκελετό γυαλιών που πέρασε φουριόζος με αγκαζέ με μία ψηλή χοντρή), παίκτες ριάλιτι και οι μίμοι τους.
Εκείνος που ξεχώρισε μέσα στη μία και κάτι ώρα που παρέμεινα, ήταν τύπος νεάντερνταλ, που έφθασε για καφέ με τη νευρωτική, μπασμένη και αγχωμένη φιλενάδα του. Φορούσε μπουφάν σε χακί αποχρώσεις, τύπου στολής δύτη, το οποίο έσπευσε να αποχωρισθεί επιδεικτικά για να μείνει με ένα μπλουζάκι με ... ντεκολτέ. Η πρασινωπή βερμούδα με πεντακόσιες τσέπες και τσεπάκια άφηνε να ακάλυπτες τις τέλεια αποτριχωμένες γάμπες του. Φυσικά το κρανίο ήταν ξυρισμένο ενώ το πρόσωπο σκέπαζαν γένια μίας-δυο ημερών. Η πιτσιρίκα που καθόταν απέναντί του και, μέχρι να εμφανισθεί ο 'ουγκ', ήταν μάλλον αφοσιωμένη στην κουβέντα με το συνοδό της, φρόντισε να στρέψει το κάθισμά της κατά κάποιες μοίρες ώστε ο μίστερ χαλάουα να βρίσκεται στην οπτική της γωνία. Ο τύπος τη 'σκάναρε' αμέσως. Έκανε μια χαριτωμενιά στη φίλη του ταράζοντάς της τον ώμο, ώστε να προβάλει σε όλο τους του μεγαλείο τους μυς του χεριού του. Γουάου! Κολωνακιώτες, πάλι, δεν είδα χθες. Είτε θα κρύβονται στα σπίτια τους είτε θα προτιμούν άλλες περιοχές τα σαββατοκύριακα.

Ενα τηλεοπτικό πρωινό: Πέη, πτώματα και κώλοι.

Ξυπνώ σήμερα το πρωί, που λέτε, κι ανοίγω τηλεόραση.
Τηλεοπτική πανδαισία: Στον Αlpha ο τίτλος στην οθόνη είναι από μόνος του πολύ φρικιαστικός: " Έβαλαν το σκοτωμένο γιο δίπλα στον άρρωστο πατέρα"... Η σπαρακτική φωνή μιας γυναίκας-μάνας, κάλυπτε τη φωνή του παρουσιαστή Αυτιά. Έλα Θεέ μου, πρωινιάτικα! Γρήγορα στη ΝΕΤ, όπου ασχολούνται με το ντόπινγκ. Η συζήτηση διαπνέεται από ... απροκάλυπτο κυβερνητικό πνεύμα: "Αγνοια για το σκεύασμα είχαν οι Ελληνες αθλητές" ... Sure... Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;! Περιέργως πως, μέσα σε λίγα λεπτά ο τίτλος άλλαξε προς χάριν της αντικειμενικότητας του ρεπορτάζ: " 'Κινέζικες' δικαιολογίες για τα αναβολικά", το 'κινέζικες' εντός εισαγωγικών. Πάλι καλά, το σώσανε...Στο ΜΕGA η χαρά του 'κουλού': πέη και προθέσεις, ούτως ειπείν "πεϊκές προθέσεις" και απορίες τύπου Μενεγάκη... "Δηλαδή μπορεί μία γυναίκα να γίνει άνδρας;!" ρωτά έκπληκτος ο παρουσιαστής Καμπουράκης... Δε το είχε ξανακούσει. "Λειτουργεί το όργανο;" ρωτά ο σε -έας ο δεύτερος παρουσιαστής του τηλεοπτικού διδύμου.
Στον Αnt1 Παπαδάκης και σία ασχολούνται με το ντόπινγκ. Guest star ο υφυπουργός Αθλητισμού και πρώην προπονητής μπάσκετ Γιάννης Ιωαννίδης. Φυσικά το μαχαίρι δεν μπαίνει στο κόκκαλο. Κουπε πέ κου πεπέεεε! Δεδομένων τούτων, περιττό να σας πω ότι το κανάλι που με κράτησε ήτο το ... STAR. Η κ.Λιβανίου είχε το πιο 'καυτό' ρεπορτάζ: Τον κώλο της τραγουδίστριας Έλενας Βέντη. Η κάμερα τραβούσε σκηνή στο μαγαζί, όπου εμφανιζόταν η γνωστή τραγουδίστρια, κατά την οποία η τελευταία διαπληκτιζόταν με τον επιχειρηματία του κέντρου. Ο μαγαζάτορας προπηλάκιζε την καλλιτέχνιδα επειδή εκείνη ήτο ενδεδυμένη σεμνά (όπερ έστι για τη συγκεκριμένη, ότι μία φορά είχε καλύψει τα οπίσθιά της). Στημένο; Μπα,τι λέτε καλέ...Γίνονται τέτοια πράγματα;

Τα μακαρόνια με τον τόνο και η κατίνα με παντελόνια

Ξέρεις τι είναι, κυρία μου, να έχεις αγωνία για το 'σκοπιανό και να σου προκύπτει παράλληλα η ... μακαρονάδα με τον τόνο; Και μάλιστα, όχι αυτή που έφαγες αλλά αυτή που ΔΕΝ έφαγες...Και πολύ καλά έπραξες, που δεν την έφαγες, διότι φαντάσου τώρα τι θα γινόταν αν την έτρωγες!

Για να τα πάρουμε από την αρχή τα πράματα, το σκηνικό είναι ένας εργασιακός χώρος, όπου λίγοι παράγουν και αποδίδουν κι οι περισσότεροι προσποιούνται ότι εργάζονται σκληρά:
-"Αγάπη μου, θα σου τηλεφωνήσω αργότερα, πνίγομαι"= δε μας χ...εις ρε μ.....κα!; Θάβω με τη Ρούλα το νέο γκόμενο της Σούλας, τη Σούλα, την παραδουλεύτρα της κι όοολο το σόι της τελευταίας από την Αλβανία....Με εσένα θα ασχοληθώ, νομίζεις;!").
Κι επειδή 'αργία μήτηρ πάσης κακίας', ο αργόσχολος εργαζόμενος είναι ο καλύτερος 'ξενιστής' της κακής προαίρεσης, των χαμηλών ενστίκτων, με μία λέξη, της κατινιάς.

Kι αυτό εκείνη το ήξερε. Δεν ήταν και καν'να πιτσιρίκι: "Στη δουλειά δε δίνουμε δικαιώματα!" της έλεγε πάντα η μαμά της. Και είχε φυσικά δίκιο. Καλύτερα μοιχαλίδα στο Ιράν, αγάπη μου παρά να σε πιάσει στο στόμα της η σιλικονάτη του τρίτου ορόφου, δεύτερο γραφείο δεξιά.
Παρόλ'αυτά, η πλήξη της μη παραγωγικής εργασίας της και των εννιά χρόνων γάμου την έκανε να αφεθεί επ'ολίγου σε ένα φλερτ του σωρού, από αυτά τα 'πατενταρισμένα' και ανέμπνευστα, που ξεκινούν από το "πάντα μου άρεσες", "είσαι μία μπάρμπι, μωρό μου" για να καταλήξουν ταχέως στο προβλέψιμο κι απίστευτα βαρετό "ποια είναι η αγαπημένη σου φαντασίωση" ή (αν εκτυλίσσεται τηλεφωνικώς ή on line) "τι φοράς τώρα;".

Γρήγορα, η λεγάμενη συνειδητοποίησε ότι αυτού του είδους οι χαριεντισμοί, απαιτούν πολύ περισσότερη ενέργεια από τα γνήσια φλερτ:
Όταν υπάρχει οίστρος ψυχοσωματικός, τότε ο διάλογος έχει πνεύμα, έχει καινοτομία, έχει, εν τέλει, γούστο. Και, κατά κανόνα, καταλήγει σε σεξ. Όταν, αντιθέτως, χαριεντίζεσαι για να χαριεντιστείς, ε τότε το πράμα δυσκολεύει. Διότι κάποια στιγμή οι κοινοτοπίες θα εξαντληθούν, και καθώς δεν θα υπάρχει έμπνευση, μόνη διέξοδος το αμήχανο χαμόγελο. Χαμογελάει μία, χαμογελάει δύο ε πιάστηκε ο στόμας της!
Αυτά όμως για τους άντρες είναι ψιλά γράμματα. "Με ποθεί. Τελλλλλλλλλλλος" λέει ο νοστιμούλης και σπεύδει να προχωρήσει με συνοπτικές διαδικασίες στη φάση β΄:"Πότε θα σου μαγειρέψω μακαρόνια με τόνο, που είναι η σπεσιαλιτέ μου;" (παραλλαγή του ιστορικου κλισέ "θα έρθεις να σου δείξω τη συλλογή από πεταλούδες του Αμαζονίου;").
Για να μη τα πολυλογώ, η μακαρονάδα κρύωσε, το τρελό σεξ που ονειρευόταν το παλικαράκι έμεινε στο δικό του μυαλό του ως ανεκπλήρωτη φαντασίωση και στο δικό της ως απλή απορία τύπου στήλης Carrie Brandshaw (" Ένα φλερτ - "κονσέρβα", πόσο πιθανό είναι να οδηγεί σε σεξ αξιώσεων;")
Η γκόμενα -"που τό'παιζε και δύσκολη ενώ γούσταρε τρελλα" μπήκε στη μαύρη λίστα. Εκείνη μπήκε στη μαύρη λίστα ενώ μέσα από τον ματαιωμένο εραστή κάτι βγήκε: Μία περίτρανη κατίνα. Μία κατίνα με παντελόνια. Που σπεύδει να μεταφέρει τη δική του πιπεράτη εκδοχή του αποτυχημένου φλερτ ανά την εταιρία ανεβάζοντας τις μετοχές του στα μάτια των σιλικονάτων και κατεβάζοντας την ανδρική του αξιοπρέπεια και τιμή στα έγκατα της γης...Kι εκείνη τρέμει μη μάθει τίποτε ο άντρας της. Διότι οι καλοθελητές, ως γνωστόν, πολλοί. Ας πρόσεχε.

ΥΓ: Κορίτσια, -της σιλικονάτης του τρίτου συμπεριλαμβανομένης- συνασπισθείτε!
Ο νοστιμούλης, που σας 'δίνει' απροκάλυπτα και χυδαία την πρώην του, θα 'δώσει' με την ίδια ευκολία και σας στην επόμενη. Οι "κατίνες" του σήμερα, κάλλιστα μπορούν να φορούν παντελόνια.