Εξπρές του Μεσονυκτίου

«Ηξερα ότι η σωτηρία μου θα ερχόταν από την Ευρώπη. Στον αραβικό κόσμο δεν υπάροχυν ανθρώπινα δικαιώματα και κανείς δεν κούνησε το δακτυλάκι του για μένα. 'Ολα τα χρωστάω στη Δύση, στη χριστιανική αλληλεγγύη και στις διεθνείς Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Η Ευρώπη δεν πρέπει να ξεχάσει την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Λιβύη».

Τάδε έφη ο Ασράφ Αλχαζούζ, ο παλαιστινιακής καταγωγής γιατρός που μαζί με πέντε βουλγάρες νοσοκόμες κατηγορήθηκαν από τις λιβυκές αρχές ότι μόλυναν με τον ιό του AIDS 400 παιδιά.
Ο Ασράφ, λίγες μέρες μετά από την απελευθέρωσή του, καταγγέλλει ότι οι βασανιστές του όχι μόνο τον βίασαν επανειλημμένα, αλλά προσπάθησαν να βάλουν τρία σκυλιά να κάνουν το ίδιο.
Η μαρτυρία του, όπως καταγράφηκε από δημοσιογράφο της El Pays, είναι συγκλονιστική:
«Ελεγαν ότι στην Αφρική είχαν κάνει πειράματα με πιθήκους και ότι εκείνοι θα τα έκαναν με σκυλιά. Αλλά δεν το κατάφεραν.
Εζησα και είδα τις χειρότερες πλευρές του ανθρώπινου είδους», λέει ο Ασράφ. «Με είχαν επί μήνες στα γόνατα, με χειροπέδες. Αν με έπαιρνε ο ύπνος και έπεφτε το κεφάλι μου μπροστά, με ξυπνούσαν με κλωτσιές. Τα ζώα έχουν περισσότερη ηθική από αυτούς».

Ο παλαιστίνιος γιατρός συνελήφθη τον Φεβρουάριο του 1999 στη Βεγγάζη και άρχισαν να τον κτυπούν από την πρώτη στιγμή. Υστερα από πολύωρες ανακρίσεις, τον μετέφεραν στην Τρίπολη στο πορτ-μπαγκάζ ενός αυτοκινήτου, μια απόσταση 1.500 χιλιομέτρων. Εκεί τον κτυπούσαν επί τρία μερόνυχτα, για να τον μεταφέρουν στη συνέχεια σε ένα κέντρο εκπαίδευσης σκυλιών, όπου τον έκλεισαν σ'ένα κελλί μαζί με τρία σκυλιά. «Το παιχνίδι είχε αρχίσει», διηγείται. Στο κελλί αυτό έμεινε μέχρι τις 17 Απριλίου του 2000. «Μου έκαναν ηλεκτροσόκ σε όλο το σώμα με τηλεφωνικά καλώδια και μου έδειχναν τα διαβατήρια των πέντε νοσοκόμων ζητώντας μου να τους πω ό,τι ήξερα γι'αυτές». Από τις 10 Φεβρουαρίου, τα βασανιστήρια δεν γίνονταν με τα διαβατήρια των γυναικών, αλλά με τις ίδιες τις γυναίκες. Τις βασάνιζαν μπροστά του και βασάνιζαν εκείνον μπροστά τους.

Οι λιβυκές αρχές ζητούσαν λεπτομέρειες για τη συνωμοσία που υποτίθεται ότι είχαν στήσει οι μυστικές υπηρεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ για να μολύνουν με AIDS τα παιδιά της χώρας. «Ηταν όλα παράλογα. Ο στόχος ήταν να απαλλαγούν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι από τις ευθύνες τους για την επιδημία του AIDS που ξέσπασε μεταξύ των παιδιών. Αν υπέγραψα; Φυσικά και υπέγραψα ό,τι μου έδωσαν! Ημουν διαλυμένος. Δέχθηκα όλα όσα μου ζήτησαν, γιατί απείλησαν να βιάσουν μπροστά μου τις μικρότερες αδελφές μου».
Ο Ασράφ, που μαζί με τις πέντε νοσοκόμες καταδικάστηκε τον Μάιο του 2004 σε θάνατο, καταγγέλλει ότι συνέχισαν να τον βασανίζουν και μετά την ομολογία του. «Ημουν ο πιο ευάλωτος απ'όλους: ένας Παλαιστίνιος χωρίς διαβατήριο, χωρίς χώρα και χωρίς κυβέρνηση». Τον Ιούνιο του 2004, και αφού είχε πάρει τη βουλγαρική υπηκοότητα, τον χώρισαν από την ομάδα. Φοβόταν ότι θα τον δηλητηρίαζαν ή θα τον πυροβολούσαν στην πλάτη και θα έλεγαν στη συνέχεια ότι προσπάθησε να διαφύγει. «Ημουν ο πιο ευάλωτος, αλλά και ο πιο δυνατός, αφού είμαι ο μόνος από την ομάδα που μιλά αραβικά και οι Αραβες σε όλο τον κόσμο θα ακούσουν σύντομα στη γλώσσα τους αυτά που έχω να πω». Δεν ξαναείδε τις νοσοκόμες παρά στις 24 Ιουλίου, όταν επιβιβάστηκαν στο αεροπλάνο που τους μετέφερε στη Σόφια.

Ο Αχμεντ και η Αφίφα, οι γονείς του Ασράφ, τον ακούνε συγκλονισμένοι. «Υπάρχουν πράγματα που δεν ξέραμε», λέει ο πατέρας του, ενώ η μητέρα του τον φιλάει και του χαϊδεύει το χέρι. Η οικογένεια έφτασε στη Λιβύη όταν ο Ασράφ ήταν δύο ετών και όλα πήγαιναν καλά μέχρι την ημέρα που εξαφανίστηκε ο γιος τους. Τον Ιούλιο του 2003, όταν ξεκίνησε η δίκη του Ασράφ, οι γείτονες στράφηκαν εναντίον τους και οι τέσσερις κόρες τους εκδιώχθηκαν από το πανεπιστήμιο όπου σπούδαζαν. «Η μητέρα μου ήθελε να μείνει για να συνεχίσει να με επισκέπτεται μια φορά την εβδομάδα, αλλά εγώ της είπα ότι αν πήγαιναν στην Ευρώπη θα κινδύνευα λιγότερο», λέει ο Ασράφ. Από τον Δεκέμβριο του 2005, οι γονείς του ζουν ως πολιτικοί πρόσφυγες στην Ολλανδία.