O tempora, o mores!

Ο φίλος μου ο Π., με θητεία σε δημόσιο αξίωμα, αναρωτήθηκε με αφορμή την υπόθεση Ζαχόπουλου: "Δηλαδή αν εμένα μου την πέφτει κάποια στο υπουργείο, κάνω κάτι μαζί της και μετά μου ζαλίσει τ'.......... και θελήσω να την διώξω, θα είμαι υπόλογος; Πρόκειται για υπόθεση μεταξύ ενηλίκων. Κι επίσης τι απαξιώνεται περισσότερο ως πράξη; Η δική μου, που αποφάσισα να γευτώ αυτό που μου δινόταν στο πιάτο ή η δική της, που θέλησε να εξαργυρώσει τα θέλγητρά της με δουλειά, χρήματα, εξουσία κλπ; Γιατί οι δημόσιοι λειτουργοί πρέπει να υπερβαίνουν τις αντοχές του μέσου πολίτη;" κατέληξε ο Π.

Στο φίλο μου απάντησα ότι τέτοια ζητήματα ηθικής τάξης λαμβάνουν πλέον και νομική διάσταση στην Ελλάδα με το νόμο περί σεξουαλικής παρενόχλησης. Αν και δε γνωρίζω το περιεχόμενό του (προϋποθέσεις απαξίωσης και ποινικοποίησης σχέσεων που αναπτύσσονται σε χώρους εργασίας), εκτιμώ ότι το στοιχείο της ιεαρχικής εξάρτησης είναι ουσιωδέστατη προϋπόθεση.
΄Οταν η άλλη είναι υφιστάμενή σου, αν δεν είναι κύριος σκοπός της, πάντα σε κάποια άκρη του μυαλού της μπορεί να ενυπάρχει η επιδίωξη άλλης τινά ωφέλειας πλην της απολαύσεως της.... κορμάρας σου. Και επειδή εσύ είσαι σε θέση ισχύος, θεωρώ τη δική σου συμπεριφορά πιο ανήθικη ή κατακριτέα. Είτε γιατί της υποσχέθηκες ρητώς ή εμμέσως ανταλλάγματα είτε γιατί ενώ κατέχεις θέση ευθύνης, και δηλαδή, κατά τεκμήριο, είσαι πιο άξιος από το μέσο πολίτη να ασκήσεις εξουσία, αφέθηκες στα παρασυρθείς, όπως μπορεί να παρασυρθεί ο συνοικιακός βιοτέχνης μπροστά στα θέλγητρα της νόστιμης κοπτοραπτούς.
Αντιλαμβάνομαι ότι ο χώρος εργασίας είναι βολικός για τη σύναψη γνωριμιών. 'Οταν όμως υπάρχει σχέση εξάρτησης, τότε το παιχνίδι αλλάζει και μπορεί από κωμειδύλλιο να μετατραπεί σε τραγωδία.
Ο φίλος μου χαρακτήρισε τη θέση αυτή ως "αμερικανιά". Αντιλαμβάνομαι το πνεύμα του. Στην Ελάδα, οι ηθικοί κώδικες (και) όταν αφορούν δημόσια πρόσωπα, περιέργως πως έχουν μεγάλη ελαστικότητα. Η απόκτηση γκόμενας είναι συχνά το τρόπαιο του -μετά από πολύ κόπο και δρόμο- επιτυχημένου (και πολύ παντρεμένου, συνήθως).
Ποια είμαι εγώ που θα τολμήσω να αμφισβητήσω το δικαίωμα του λιγούρη, που μετά από δεκαετίες χυλόπιτας, ξαφνικά γίνεται το αντικείμενο ενδιαφέροντος (;) νόστιμων γυναικών;!
Αν το να γίνεις βουλευτής, υπουργός, δημόσιος λειτουργός στην Ελλάδα δε σημαίνει ΚΑΙ ΑΥΤΌ, την επιτυχία στις γυναίκες, μετά μένουν πολύ λίγα για να αξίζει τον κόπο το όλο εγχείρημα (μένει η κοινωνική καταξίωση, καμια μιζούλα... Xωρίς το αλατοπίπερο όμως, why to bother?)
Eδώ η άποψη ότι ο Ζαχόπουλος αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει μόνο και μόνο εξαιτίας της απιστίας του και των συνεπαγομένων ρεζιλικίων, καταρρίφθηκε ως εξωφρενική. "Και ποιος παντρεμένος μωρέ αυτοκτονεί επειδή απάτησε τη γυναίκα του;!" Κρίνοντας ο καθένας εξ ιδίων απορρίπτει το ενδεχόμενο μεγαλύτερης ευαισθησίας σε κάποιους ανθρώπους λες κι ο ψυχισμός όλων μας είναι πανομοιότυπος. Κλασική ελληνική τάση γενίκευσης και ισοπέδωσης των πάντων.
Δε λέω ότι ο πρώην Γ.Γ του Υπουργείου Πολιτισμού διέπραξε την απόπειρα μόνον εξαιτίας του επικείμενου ηθικού του εξευτελισμού (μέσω της δημοσιοποίησης των προσωπικών του στιγμών). Λέω ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αποκλείει και αυτό το ενδεχόμενο.
Θα ακουστώ σα θεούσα, αλλά το διαπιστώνω καθημερινά: Ζούμε μία εποχή συνεχούς έκπτωσης των ηθικών αξιών. Πιάνουμε πάτο οσονούπω. Μετά από αυτά, και παρόλο που βρίσκω αντιαισθητικό τον τρόπο έκφρασης του ιατρού -και θαμώνος των εκπομπών του Τριανταφυλλόπουλου- κ. Ανευλαβούς, δε μου μένει παρά να συμφωνήσω μαζί του και να ανακράξω: "Κύριοι, πάρτε το χαμπάρι! Εχουμε τελειώσει ως χώρα!"

Νέα δεδομένα

Μίλαγα με το φίλο μου το Σ., παλιό συμφοιτητή μου και χρόνια γείτονα εδώ στο κέντρο της Αθήνας. Ο Σ. λόγω της δουλειάς του βολτάρει καθημερινά και παρατηρεί πλείστα όσα στην περιοχή. Μου έλεγε λοιπόν τα εξής καινοφανή:

Πρώτον, οι Αλβανοί της περιοχής έχουν λιγοστέψει σημαντικά με αποτέλεσμα η παρουσία των σκουρόχρωμων να είναι πιο αισθητή. 'Φυσικά και φύγανε οι Αλβανοί' λέει ο Σ. "Τι θα κάτσουμε εδώ να μας φάνε τα πακιστάνια;!" σκέφτονται και 'την κάνουν' "! συμπληρώνει.


Δεύτερον, είναι πλέον συχνότατο φαινόμενο τα ζευγάρια τύπου στρουμπουλή αφράτη πενήντα 'φεύγα' και Πακιστανός νόστιμος κάτω από τα τριάντα. Και μου διηγούνταν ιστορία μίας γειτόνισσάς του, εξηντάρας σουλουπωμένης, που έδειχνε φιλική διάθεση και είχε μάλιστα καλέσει εκείνον και τον αδελφό του και για καφέ (η πρόσκληση δεν είχε γίνει αποδεκτή). Την είδε, λοιπόν ένα μεσημέρακι Κυριακής, στημένη έξω από τον σταθμό του μετρό,ντυμένη για ραντεβού: φουστίτσα, μπουστάκι (!), μπούκλα το μαλλί. Μετά από λίγα λεπτά 'σκάει' ένας Πακιστανός 25άρης νταβραντισμένος, που της σκάει ένα φιλί όλο πάθος.
"Τις προάλλες που βάδιζα στο δρόμο" συνεχίζει ο Σ., βλέπω μία κυρία 'μπασμένη' στα χρόνια από απέναντι να μου χαμογελάει. Που την ξέρω, που την ξέρω....Δεν την ήξερα όμως! Η κυρία χαμογέλαγε σε ένα κατάμαυρο Ασιάτη που βάδιζε από πίσω μου..."
Κατά τον Σ. δεν πρόκειται για σχέσεις στενού οικονομικού όφελους από πλευράς των μεταναστών. Εκτιμά ότι κι εκείνοι όπως και οι κυρίες έχουν ανάγκη να νιώσουν ζεστασιά. Να φάνε ένα φαγητό σπιτικό, 'να βρουν κι ένα πλυμένο βρακί, ρε παιδί μου!'. Οι δε γυναίκες, που έχουν μείνει μόνες για τον οποιονδήποτε λόγο, δεν έχουν κάτι να χάσουν.

Τρίτον, κάτι ανάλογο διαδραματίζεται και στη Φωκίωνος Νέγρη. Εκεί βέβαια οι κυρίες είναι ακόμη πιο περιποιημένες από εκείνες που περιορίζονται στα στενά όρια του Αγίου Παντελεήμονα. "Αφού, κάθε φορά που κάθομαι στο Ηaagen Duzs, παρά τρίχα γλυτώνω την 'προσέγγιση' " μου εξομολογείται ο Σ. "Αν συνεχίσω να πηγαίνω, δεν υπάρχει περίπτωση να μη μου κάτσει παρέα κάποια καλοστεκούμενη"....

Χριστούγεννα στην Αθήνα

Eυτυχώς φέτος δεν είχαμε το ... μεγαλύτερο δέντρο της Ευρώπης (Σύνταγμα)

"Say cheeeese!" (Πλατεία Κοτζιά)

H χαρά του παιδιού...

Το περίφημο Καρουσέλ του Συντάγματος.

Πλατεία Κοτζιά...

Επικαιρότητα

Ο Γ.Γ του Υπουργείου Πολιτισμού 'φούνταρε' από τον πέμπτο (ή μήπως τέταρτο;). Το ροζ βίντεο, λέει, εμπεριείχε διαστροφικό σεξ (τακούνια, ζαρτιέρες...φορεμένα όχι από την παρτενέρ). Κάποιοι κάνουν λόγο και για επιχορηγήσεις για αναστύλωση διατηρητέων που δόθηκαν αφειδώς στη Μακεδονία, εκλογική περιφέρεια γιου νόου χουζ.
Η Ελεωνόρα Μελέτη δηλώνει συντετριμμένη από την κόντρα Λαζόπουλου-Καρβέλα: "Είναι τεράστιες προσωπικότητες κι οι δύο!" δήλωσε η ξανθιά αντι-Μενεγάκη (μόνο 'τεράστια' προσωπικότητα ο Καρβέλας;! "Παμμέγιστη", θα έλεγα εγώ...)
Απεργίες... Ο Μαγγίνας καλείται να πληρώσει πρόστιμο 160.000 ευρώ για τα αυθαίρετα στο Κορωπί. Η Φάνη πάλι στο προσκήνιο.
Το ένθετο της Ρούλας Βροχοπούλου στην σαββατοκυριακάτικη εκπομπή του Μικρούτσικου ματαιώθηκε με εντολή Κοντομηνά.
Ταξιτζής μου έβαλε διπλή ταρίφα μέρα-μεσημέρι στην Κηφισίας.
Ο άντρας μιας φίλης χειρουργήθηκε πρόσφατα στη Μάγιο Κλίνικ, στο Ρότσεστερ της Μινεσότας. "Ένιωσα άνθρωπος εκεί μέσα" είπε η φίλη. Τι διερμηνείς τη διευκόλυναν στην επικοινωνία της με τους γιατρούς, τι ενημέρωση για την επέμβαση του άντρα της είχε ανά μισή ώρα (όχι, δεν κυνήγαγε από πίσω τους γιατρούς να τους πάρει μία κουβέντα). Και άλλα πολλά εξωπραγματικά για τη δική μας εμπειρία...
Σήμερα περίμενα μία ώρα και δέκα λεπτά για να χτενιστώ στο κομμωτήριο. Παρά το προγραμματισμένο ραντεβού...
Πλήθος τσάντες στα χέρια των καταναλωτών αυτές τις μέρες. Βαριέμαι...Καλά Χριστούγεννα.

Η υποκρισία του «greek dream»

Από τον Αλέξη Παπαχελα

Πριν από μερικές εβδομάδες έγραφα για την εξωραϊσμένη ανάμνηση της Ολυμπιακής, που αναβιώνει στον νεοελληνικό εγκέφαλο κάθε φορά που συζητάμε το αναπόφευκτο τέλος της. Ενας καλός, και αγαπημένος, συνάδελφος με πήρε να μου πει ότι το άρθρο ήταν εύστοχο αλλά πως έχανα το δίκιο μου με μία μόνο φράση. Είχα -βλέπετε- κάνει το λάθος να αναφέρω ότι κάποτε πετούσα στηνbusiness της Ο.Α. και κάποιος από το πλήρωμα με σήκωσε από τη θέση μου γιανα κάτσουν γύρω οι συγγενείς του. «Τι το ήθελες εκείνο για την business;»,μου είπε ο φίλος και πρόσθεσε «δεν καταλαβαίνεις πώς αντιδρά ο αναγνώστης;». Ομολογώ πως όχι! Και θεωρώ πως εκεί ακριβώς είναι η ρίζα του κακού, το μικρόβιο του λαϊκισμού που έγινε επιδημία μετά τη μεταπολίτευση.
Ζούμε σεμια χώρα που το «greek dream» είναι να βγάλουμε πολλά λεφτά γρήγορα, έστω και παράνομα, να έχουμε οπωσδήποτε πισίνα, να πηγαίνουμε ταξίδια στον Μαυρίκιο και να διακηρύσσουμε τον νεοπλουτισμό μας. Από την άλλη, κάνουμε τον φθόνο μας ή το κόμπλεξ μας... ιδεολογία κατηγορώντας τον διπλανό μας γιατί απέκτησε πισίνα ή γιατί πέταξε business. Δεν ξέρω πώς το έχουμε δειαυτό το ελληνικό όνειρο, αλλά σίγουρα δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην Ευρώπη.
Υπάρχουν μερικές παραδοχές που ισχύουν σε κάθε αναπτυγμένη χώρα. Οτι δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν σκληρά, βγάζουν χρήματα, πετυχαίνουν κάτι στη ζωή τους, δεν έχουν κλέψει, δεν έχουν εκβιάσει ή μπει σε μηχανισμούς,και δικαιούνται να ζουν διαφορετικά. Οτι πρέπει να υπάρχουν σχολεία, πρότυπα δημόσια όπως ήταν κάποτε το Πειραματικό και ιδιωτικά, που βγάζουν μια ελίτ, γιατί τη χρειάζεται η χώρα. Αυτό το είδε το 1919 ο Ελευθέριος Βενιζέλος και δυστυχώς πνίγηκε ως αρχή στον παραλογισμό του τσουνάμι του λαϊκισμού του'80.
Αν θέλουμε μια σοβιετική κοινωνία όπου οι αεροπορικές εταιρείες θα έχουν μία θέση, τα σχολεία θα είναι όλα δημόσια, οι μισθοί του καθηγητή και της καθαρίστριας οι ίδιοι, είναι μια υπόθεση. Αν θέλουμε μια κοινωνία νεόπλουτων, η οποία θέλει να περνάει καλά η ίδια και να κρατά τον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή γιατί τη βολεύει είναι μια άλλη υπόθεση. Είναι άλλωστε αστείο. Οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι «διανοητές», που έκαναν καριέρα με τον λαϊκισμό είναι οι πρώτοι που έβαλαν τα παιδιά τους από την πίσω πόρταστα σχολεία της ελίτ, οι πρώτοι που καθιέρωσαν τη «μαγκιά» ως δικαιολογία για την παράβαση κάθε κανόνα και οι πρώτοι που χαίρονται τις παρέες των νεόπλουτων που δημιούργησε η περίοδος του τρίτου δρόμου στη χώρα μας. Αυτή η υποκρισία κάποια ώρα θα σπάσει. Ισως μάλιστα τα παιδιά αυτής της γενιάς που τροφοδότησε το σαράκι του λαϊκισμού να είναι τα πρώτα που θαθέλουν μια άλλη κοινωνία, γιατί θα έχουν ζήσει δυο τρία χρόνια έξω και θα έχουν πολύ πιο ανοικτά μυαλά. Μέχρι τότε φοβούμαι ότι θα έχει βάση το ανέκδοτο για τον Ελληνα στην κόλαση. Στην αγγλική ή τη γερμανική εκδοχή της υπάρχει ένας υπάλληλος με μια κουτάλαο οποίος βαράει στο κεφάλι όποιον πάει να ξεφύγει από το ζουμί που βράζειαπό κάτω. Στην ελληνική τίποτα. Γιατί; Μα μόλις πάει ένας Ελληνας να ξεφύγει, τον τραβάνε οι άλλοι από κάτω...

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_16/12/2007_252718

Καλύτερα εργάτης στη Γερμανία...

"Κυρία μου, ξελογιαζόμαστε από τις φυσικές ομορφιές της χώρας και νομίζουμε ότι όλα πάνε καλά!'. Τάδε έφη ταξιτζής, κοντούλης, κακομούτσουνος, πενήντα δύο ετών, κατά δήλωσή του, σε συζήτηση για την ελληνική πραγματικότητα. Αφετηρία του διαλόγου υπήρξε το ολοένα επιδεινουμενο κυκλοφοριακό. 'Δε βλέπω φως' σχολίασα για να μου απαντήσει ο ταρίφας: "Για να βελτιωθεί η κατάσταση χρειάζεται, πρώτον αστυνόμευση, και, δεύτερον, παιδεία. Δεν έχουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο! Ούτε υπάρχει πολιτική βούληση για να αποκτήσουμε". Η ώριμη σκέψη του ταρίφα μου προκάλεσε έκπληξη. Η συνέχεια ήταν εξίσου ενδιαφέρουσα:

"Πριν από 10 χρόνια προσπάθησα να πάω Αυστραλία", συνέχισε ο ταξιτζής καθώς η συζήτηση επεκτάθηκε από το κυκλοφοριακό στα άλλα τρωτά σημεία της ελληνικής πραγματικότητας (εργασία, υγεία).

"Τότε ήμουν υποδηματοποιός. Οι άνθρωποι αυτοί όμως (οι Αυστραλοί) είναι οργανωμένοι. Μου απάντησαν πως δε χρειάζονταν την ειδικότητά μου κι έτσι έμεινα εδώ (σ.σ. αυτό ακριβώς το σύστημα ακολουθούμε και στην... Ελλάδα!). Όποιος μπορεί να φύγει, κυρία, πρέπει να φύγει από εδώ. Σκεφτείτε το εξής: Έχω κάτι θείους στη Γερμανία. Εχουν πάρει σύνταξη εδώ και δέκα χρόνια αλλά στην Ελλάδα δεν επιστρέφουν. Μόνο για διακοπές έρχονται. 'Τι να κάνουμε εδώ; Θα μας ξεκάνουν μία ώρα αρχίτερα!' λένε. 'Οταν η θεία προ τριετίας είχε χτυπήσει το πόδι της στο εξοχικό στη Χαλκιδική, ο θείος την πήγε στο Κέντρο Υγείας. 'Μην την ακουμπήσετε' είπε στο γιατρό εκεί. 'Μόνο ένα πρόχειρο δέσιμο'. Πράγματι, με το που της δέσανε λίγο το πόδι, την πήρε σηκωτή και πήγαν Μίκρα στο αεροδρόμιο. Με τη γρήγορη πτήση της Λουφτχάνσα σε λίγες ώρες ήταν Γερμανία, όπου τους περίμενε το ασθενοφόρο. Άλλο πράμα η περιποίηση στη Γερμανία. Και να φανταστείτε, οι θείοι δεν είναι τίποτε προνομιούχοι. Εργάτες ήσαν οι άνθρωποι!"

Περί Δημοκρατίας...

Μπορεί ο Τζορτζ Μπους να εμμένει στην άποψή του ότι το Ιράν αποτελεί μόνιμη απειλή, μην αποκλείοντας ακόμη και το ενδεχόμενο αμερικανικής επέμβασης στη χώρα αυτή, η αμερικανική Ιντέλιτζενς όμως έχει διαφορετική άποψη. Σύμφωνα με έκθεση (Ν.Ι.Ε. -National Intelligence Estimate) των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών, που παρουσιάστηκε στον Αμερικανό πρόεδρο, το Ιράν φέρεται να έχει εγκαταλείψει τα σχέδια του περί απόκτησης πυρηνικών όπλων ήδη από το 2003.

Πείτε μου μία σύγχρονη δημοκρατία όπου ένας επίσημος -και αξιόπιστος- φορέας, σε τόσο σοβαρό θέμα, μπορεί να "αδειάζει" δημοσίως ανενδοίαστα τον πολιτικό προϊστάμενό του, και δη τον Πρόεδρο της χώρας...

Τι καλά που θα ήταν η "κοιτίδα της δημοκρατίας" , η 'αρχαιότερη δημοκρατία' να έμοιαζε έστω 'στο δακτυλάκι της' στην αμερικανική δημοκρατία...

http://weblogs.chicagotribune.com/news/politics/blog/2007/12/twice_now_bush_has_confronted.html