Τι ψάχνω τώρα;!

Στα Goody's, απέναντι από το Πολυτεχνείο, πλείστες όσες φορές οι παρασκευαστές χρησιμοποιούν γυμνά χέρια για να χειρισθούν τρόφιμα. Οταν προ πολλών μηνών είχα ρωτήσει γιατί δε φοράνε γάντια, μου είχαν απαντήσει με περισσή έπαρση ότι 'δεν είναι αναγκαίο καθώς χρησιμοποιούν τσιμπίδες!" . Τρίχες. Σήμερα το ψωμάκι μου πέρασε από τα βρωμόχερα μιας χοντρούλας προτού καταλήξει στο πακέτο μου. Διαμαρτυρήθηκα στην άπειρη και 'από αλλού' ξανθιά πιτσιρίκα, που βρισκόταν το ταμείο αλλά εκείνη σήκωσε τους ώμους. Την προέτρεψα να το μεταφέρει στον υπεύθυνο. Καλά κρασά. Είμαι σίγουρη ότι δεν αντιλήφθηκε ότι ήταν υποχρέωσή της, όχι απέναντί μου, αλλά προς την επιχείρηση που τη μισθοδοτεί να ενημερώσει για τα παράπονα πελατών.
Στην τράπεζα -και δεν κατονομάζω τράπεζα επειδή αυτό που θα αναφέρω γίνεται σε όλες σχεδόν- ο πελάτης που ήταν πριν από μένα θεώρησε πρέπον να κολλήσει δίπλα μου την ώρα που έκανα τη συναλλαγή μου στο ταμείο καταργώντας την όποια έννοια της διαφύλαξης του απορρήτου της συναλλαγής μου.
Ποτέ κανένας από τους τραπεζοϋπαλλήλους δεν κάνει σχετική παρατήρηση σε όλους αυτούς που η αδιακρισία, η βιασύνη, η αγένεια ή η βλακεία τους κάνει να 'καβαλάνε' σχεδόν εκείνον που καταφέρνει να φθάσει στο ταμείο.
Στο μετρό της Στοκχόλμης, θυμάμαι, περίμενα στην ουρά για να βγάλω ένα εισιτήριο. 'Ημουν στο ένα μέτρο περίπου από τον πελάτη που εξυπηρετούνταν όταν δέχθηκα παρατήρηση από τον υπάλληλο να πάω πίσω από μία γραμμή, όριο μεταξύ της ουράς και του εξυπηρετούμενου. Για ένα εισιτήριο όλ'αυτά κι όχι για τραπεζική συναλλαγή όπου ακούγονται από το είδος συναλλαγής μέχρι το ονοματεπώνυμο και ο αριθμός ταυτότητάς σου....

Υπάρχει ελπίς

Είδα το σχετικό ρεπορτάζ στην πρωινή εκπομπή του ANT1 με το Γιώργο Παπαδάκη. Μία γειτονιά, κάπου στον Πειραιά συμπαρατάχθηκε στο πλευρό ενός νεαρού που φέρεται να έχει εξαπατηθεί και μεταβιβάσει έναντι ευτελούς ποσού το διαμέρισμά του. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ο εν λόγω νεαρός, ονόματι Θανάσης, άτομο με ελαφρά νοητική στέρηση, φέρεται να πούλησε το διαμέρισμά του σε μία κακόπιστη γειτόνισσα, η οποία αν και του είχε υποσχεθεί ότι θα τον άφηνε να μένει μέσα έως το θάνατό του, τελικά του κάνει έξωση. Οι υπόλοιποι γείτονες, όμως, που επί δύο χρόνια -από τότε που είχε αποβιώσει ο παππούς του- του πρόσφεραν ένα πιάτο φαγητό και τον νοιάζονταν, εξεγέρθηκαν με την αδικία. Πήγαν στο δήμο, πήραν τον ΑΝΤ1 και κατάφεραν να ξεκινήσουν μία διαδικασία νομικού ελέγχου της αγοραπωλησίας.
Η περίπτωση αυτή μου θύμισε μία ταινία που είχα δει πριν από λίγο καιρό -τώρα προβάλλεται στις αθηναϊκές αίθουσες- το "Ο Λαρς και η κούκλα του".
Στην ταινία, η μικρή κοινωνία ενός αμερικανικού χωριού, έδειξε αμέριστη κατανόηση και συμπαράσταση σε ένα μέλος της, το Λαρς, που η ψυχολογική του ιδιαιτερότητα τον οδήγησε στο να συνάψει δεσμό με ... μία κούκλα σιλικόνης.
Στον σεναριακά ιδανικό κόσμο, η αγάπη των συνανθρώπων του βοήθησε το Λαρς να ξεπεράσει τις αδυναμίες του και να ακολουθήσει μία φυσιολογική ζωή. Δεν ξέρω αν στην περίπτωση του Πειραιά συμβεί το ίδιο, αν δηλαδή θα διασωθεί το σπίτι του Θανάση κι αν "αυτός θα περάσει καλά κι εμείς καλύτερα", πάντως είναι αξιοσημείωτο ότι η τοπική κοινωνία λειτούργησε ως ώφειλε για λογαριασμό και προς όφελος ενός αδύναμου μέλους της. Υπάρχει ελπίδα τελικά...

Ουστ! Καράβλαχε!

Ο τύπος, ένας ασχημάντρας εξ Ηλείας που είδε εαυτόν να καταλαμβάνει ανώτερη θέση σε μεγάλη εφημερίδα, -Κύριος οίδε πως και γιατί, δεδομένου ότι τα δημοσιογραφικά του προσόντα δεν είναι αδιαμφισβήτητα- μπήκε φουριόζος στο γραφείο του προϊσταμένου του. Όταν η γραμματεύς, στον προθάλαμο του διευθυντικού γραφείου, αναπήδησε ξαφνιασμένη από την αιφνίδια είσοδό του -κάτι που είχε επαναληφθεί στο παρελθόν- εκείνος εκνευρισμένος την επέπληξε: "Μη το κάνεις αυτό! Είναι αγένεια!"

Η κοπέλα -επανειλημμένως θύμα της αλλοπρόσαλλης αντίληψης περί φέρεσθαι της ... 'στελεχάρας'- έσπευσε να διηγηθεί την ιστορία γελώντας καθώς εδώ ταιριάζει το "look who's talking!" Ο επιπλήττων είναι η επιτομή της αγένειας και της χοντράδας: Στο τραπέζι των συσκέψεων, απλώνει την ποδάρα πάνω σε καρέκλα, όπου και αφήνει τρανό το αποτύπωμα του άρβυλου. Καπνίζει πουροειδή σε κλειστούς χώρους και κυκλοφορεί με μερσεντές slk, φυσικά ασημί, καθώς θεωρεί -όπως πλείστοι όσοι ομοεθνείς του- ότι τόσο τα πούρα όσα και η slk είναι σύμβολα της κοινωνικής του καταξίωσης. Η απόπειρα για ...προσπορισμό και ξανθής σιλικονάτης γκόμενας απέβη άκαρπος προς το παρόν αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Άσχημη φάτσα, άσχημη ψυχή, που συχνά - πυκνά εκπέμπει στους διαδρόμους της εφημερίδας,τους χαρακτηριστικούς ήχους της βεβιασμένης εξόδου ροχάλας καραδοκεί για την καραμπόλα εκείνη που θα τον ανεβάσει στο θρόνο του διευθυντή. Και τότε, αχ και τότε, που θα γίνει Βεζύρης στη θέση του Βεζύρη, θα μπορεί -έτσι νομίζει- να προπηλακίζει ελεύθερα κάθε νοστιμούλα που τυχαίνει να μην τον γουστάρει...Βρε, ουστ! Καράβλαχε!

Ο Έλληνας στο σεισμό φαίνεται

Το γλεντάγανε, που λέτε, οι Πατρινοί, εξ αφορμής μίας βάφτισης κι ο σεισμός τους βρήκε να πάνω στο γλεντοκόπι. Το σχετικό βίντεο προβλήθηκε από τα κανάλια τις δύο τελευταίες μέρες κι απεικονίζει εύγλωτα το ελληνικό ταμπεραμέντο: Με το που άρχισε, λοιπόν, να κουνάει παράτησαν οι όρθιοι το χορό κι οι καθιστοί τα τραπέζα κι άρχισαν να πηλαλάνε όλοι σαν καρτούν από δω κι από κει. Κι απ΄όσο επέτρεπε το πλάνο να δει κανείς, όχι, δεν έσπευσαν να χωθούν κάτω από τραπέζια. Απλά άρχισαν να τρέχουν.... Και να πεις ότι δεν ξέρουμε από σεισμούς...Και να πεις ότι δεν μας έχουν παπαριάσει τα αυτιά οι σεισμολόγοι γι'αυτά που οφείλουμε να κάνουμε κατά τη διάρκεια ενός σεισμού...
Σκηνές σαν κι αυτή φέρνουν στο μυαλό μου εικόνες που μετέδωσαν τα διεθνή ΜΜΕ από το Λονδίνο, κατά τα τρομοκρατικά χτυπήματα της 7ης Ιουλίου 2005, τα φονικότερα στην ιστορία της βρετανικής πρωτεύουσας.
Κατά τη διάρκεια της μείζονος αυτής κρίσης, η πλειονότητα των Βρετανών που είχαν την ατυχία να βρεθούν στα σημεία -στόχους επέδειξε ψυχραιμία και αξιοπρέπεια. Πώς βγαίνουν εδώ και τσιρίζουν οι διάφοροι θείοι, επειδή πλημμύρισε το αυθαίρετο (που όφειλαν να ΜΗΝ έχουν χτίσει) στο ρέμα; Καμία σχέση.
Παλιά η ιδιοσυγκρασία του Ελληνα εμπεριείχε και μία ανοιχτοκαρδοσύνη... Τώρα, που όλα τα έκανε σκόνη ο φιλοτομαρισμός κι η ιδιοτέλεια (όπως τα εξέθρεψε και τα γιγάντωσε η εικοσαετής 'πράσινη' διαδικασία αποκαθήλωσης των πάντων), μας έμεινε μόνο η υστερία, το 'χύμα' κι η επιρρέπεια στον πανικό. Α, ναι. Κι ο Αλαβάνος.

Eνα παράξενο ζευγάρι

Είχα ακούσει για την ιστορία τους από τα χείλη της μαμάς. Ήταν κι εκείνοι θαμώνες στο σύλλογο "Η Αθηνά" (βλ.προηγούμενο post).
Εκείνος πενήντα και, φιγούρα ψηλόλιγνη με πρόσωπο σκαμμένο από το χρόνο και με επαρκή ποσότητα γκρίζων τριχών στην κεφαλή του. Στα νιάτα του ενδεχομένως να ήταν και γόης. Διαζευγμένος. Είχε, λέει, μικροπαντρευτεί. Με παιδιά: Δύο κόρες γύρω στα τριάντα. Από τη μία φορά που τον είχα δει, θυμάμαι μόνο το τσιγάρο να σιγοκαίει συνέχεια στο χέρι του. Τόσο η μητέρα του όσο και ο αδελφός του ο Σοφοκλής -ένας επίσης ψηλός αλλά άχαρος τύπος- τιμούν δεόντως το σύλλογο. Δεν υπάρχει ομιλία που να μην παρακολουθήσουν. Δεν υπάρχει εκδρομή που να μη συμμετάσχουν.
Εκείνη μόλις 28 ετών. Κοντούλα λεμονιά. Πολύ κοντούλα όμως. Και πισώβαρη. Καστανή με συμπαθητικό προσωπάκι. Κι ίσως λίγο χαζούλα. Λέει ότι σπούδασε -Κύριος οίδε που- νηπιαγωγός. Τώρα όμως εργάζεται σε εταιρία μεταφορών. Εκείνος κι εκείνη, λοιπόν, είναι το παράξενο ζευγάρι. Διατηρούσαν δεσμό δύο - τρία χρόνια και πρόσφατα παντρεύτηκαν. Τα παιδιά του δεν πήγαν στο γάμο. Ούτε οι γονείς της.
Χθες ήταν κι εκείνοι στο χορό. Και χόρεψαν με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, καθώς η νύφη με το ζόρι ξεπερνά σε ύψος τη μέση του γαμπρού. Είχε τυλίξει τα χεράκια της στη μέση του και τέντωνε το κεφαλάκι προς τα πάνω να τον βλέπει. Αν δεν ήξερε κανείς περί τίνος επρόκειτο, ίσως να ενόμιζε ότι ένας κύριος χορεύει με την εγγονή του ή κάτι τέτοιο. Γλυκόπικρο συναίσθημα με κυρίευσε εκείνη την ώρα. Το θέαμα αντικειμενικά ήταν λίγο γελοίο. Σε μία δεύτερη ανάγνωση όμως, το ζευγάρι απέπνεε ευτυχία. Μία ευτυχία ίσως λίγο καταθλιπτική για τα δικά μας τα γούστα. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Προφανώς πολλά τους ενώνουν. Ενας αυθόρμητος αναθεματισμός της γηραιάς μητέρας του γαμπρού, ενώπιον τρίτων λίγες μέρες πριν, είναι διαφωτιστικός: "Τι θα κάνουμε, βρε παιδί μου, με αυτά τα viagra;! Με τις χούφτες τα παίρνει!". Ρόμπα τον έκανε τον ανθρωπάκο η μαμά. Δε βαριέσαι. Αρκεί που τα γαλάζια χαπάκια τον κάνουν 'τούρμπο'. Αυτό μετράει τώρα. Και για λίγο ακόμη...

To έζησα κι αυτό.

Μουσικοχορευτική εκδήλωσις στο κοσμικόν κέντρο "Μοστρού", στην Πλάκα. Διοργανωτής ο πολιτιστικός σύλλογος "Η Αθηνά". Θύμα εγώ. Υπό την ιδιότητα της φιλότιμης συνοδού της μητρός μου, που αρέσκεται να παρακολουθεί τις δραστηριότητες της "Αθηνάς".
Mε το που σκάσαμε 'μύτη' στην ταβέρνα, έγινα ακούσιος δέκτης της 'χρήσιμης' πληροφορίας: "-Αυτός που κάθεται απέναντί σου είναι διευθυντής Τραπέζης και... ανύπαντρος!!!" μου μετέφερε με συνωμοτικό ύφος η Κατερίνα, οικογενειακή φίλη. Ο 'γαμπρός' ήτο ένας συμπαθής πενηντάρης με γκρίζα προς το λευκό μαλλιά και σακούλες κάτω από τα μάτια.. Lucky me!
O ενθουσιασμός μου για το εν δυνάμει προξενιό δε με εμπόδισε να εκτιμήσω την εξαιρετική ομολογουμένως θέα -από τη μία ο βράχος της Ακρόπολης και από την άλλη ο Λυκαβητός. Φευ! Οι θετικές εντυπώσεις περιορίστηκαν σχεδόν αποκλειστικά στη θέα. Επί δίωρο παρέμεινα χωρίς νερό καθώς ο μοναδικός σερβιτόρος που εξυπηρετούσε τουλάχιστον καμιά εικοσαριά(;) τραπέζια μας αγνοούσε επιδεικτικά. Μια κωλαρού με κολλητό μαύρο παντελόνι τραγουδούσε "Που είν'η αγάπη μου" ("προφανώς πέθανε από δίψα" έδωσα την απάντηση από μέσα μου).
Το μαγαζί διέθετε και άνδρα τραγουδιστή, έναν αχαμνούλη που στην αρχή τραγουδά σχεδόν κανονικά και μετά ... αμφισβητείται:
-"Μα τραγουδάει τώρα ή απλά ανοιγοκλείνει τα χείλια του;" ρωτώ τη μητέρα, για να λάβω μία όχι και πολύ κατηγορηματική απάντηση:
-"Εεε, χμ, μάλλον! Είναι περασμένη η ώρα και ίσως πρέπει να έχουν χαμηλά την ένταση" έδωσε τη δική της εκδοχή η μητέρα. Η ορχήστρα όμως εξακολοθούσε να παίζει δυνατά όπως πριν: Όταν λέμε ορχήστρα εννοούμε το μαέστρο Τάκη (πλήκτρα) και το Θοδωρή (έγχορδα), που ήταν ολόιδιος ο πρωταγωνιστής του "Εγώ ο Κλαύδιος" με βαμμένο κομοδινί μαλλί. Μα ίδιος!
-"Να σου πω, σε έχω δει στο Τηλε-άστυ!" : Ο διπλανός μου απευθύνεται σχεδόν ενθουσιασμένος προς τον τραγουδιστή, που έχει κάνει λίγο παράμερα παραχωρώντας ένα σόλο στην τραγουδίστρια.
-"Ναι, είμαι μαζί με τον (ένα όνομα που δε θυμάμαι) και την Μπεκατώρου!" επιβεβαιώνει ο τραγουδιστής, με ένα σεμνό χαμόγελο.
-"Ναι, ναι, σας παρακολουθώ!" απαντά ο διπλανός μου με ένα ηλίθιο χαμόγελο.
Στο μεταξύ ο κεφάλας, που υποτίθεται ότι μας σερβίριζε, έχει κάνει την εμφάνισή του και προς μεγάλη -κι απρόσμενη δεδομένων των συνθηκών- ευτυχία μου, βρίσκομαι ενώπιον μίας φιάλης νερού. Υπάρχει Θεός τελικά!
-"Ο κύριος δε μοιάζει με το Στηβ Λάλας!;": Ο ... φυσιογνωμιστής 'ξαναχτύπησε'. Αυτή τη φορά, στο στόχαστρό του βρέθηκε ο μουστάκιας απέναντί μου που ομοίαζε, τω όντι, ελαφρώς στον άτυχο ελληνοαμερικανό κατάσκοπο.
-"Ο Λάλας είναι πιο κοντός" συνέχισε ο διπλανός μου με ζήλο.
-"Στην αρχή νόμισα ότι ήταν αυτός! Σκέφτηκα ότι μπορεί να ήθελαν να τον τιμήσουν απόψε" εξήγησε κι άρχισε να λέει κάτι ακατάληπτα για τον Βελόπουλο, τον Καρατζαφέρη... αν κατάλαβα καλά, κάποιος από τους δύο τον είχε τιμήσει με κάποιο τρόπο.
Η 'φωνάρα' του Τηλεάστυ αφιερώνει ένα τραγούδι στον παλιό -παλιός για μας, ο ίδιος δεν το έχει καταλάβει ακόμη- κονφερανσιέ Κώστα Βενετσάνο, που έτυχε να βρίσκεται στο μαγαζί.
Δύο ζευγάρια ηλικιωμένων μονοπωλούν το ενδιαφέρον μας με τις χορευτικές τους επιδόσεις. Οι κύριοι είναι τσαχπίνηδες, οι κυρίες υπέρκομψες, το σύνολο αποπνέει αισιοδοξία: 'Η ξέρεις να ζεις ή δεν ξέρεις. Κι αυτοί σίγουρα ξέρουν. Μια αισιόδοξη νότα μέσα στην παρακμή.
-"Ο άνδρας είναι η δράση κι η γυναίκα είναι η αντίδραση. Θέλει δύο, πάντα, ξέρεις!" λέει η μία φωνή από πίσω μου. Γυρίζω προς τα πίσω. Η φωνή ανήκει σε έναν ασπρομάλλη με γυαλιά, με τον οποίον καθόμαστε πλάτη με πλάτη.
-"Τι εννοείς η γυναίκα αντιδρά; Αντίδραση σημαίνει απώθηση!" απορεί ο επίσης ηλικιωμένος συνομιλητής του. Η ανταλλαγή ασυναρτησιών συνεχίζεται για καν'να δυο λεπτά για να καταλήξει σε μία συμβιβαστική λύση: -"Καλά, άσε, θα τα πούμε αυτά στο κανάλι!"
Έχοντας -σε αντίθεση από την ασπρομαλλούσα πλειονότητα της ομήγυρης- να εργασθώ το πρωί, πήρα τη μητέρα και την 'κάναμε' περί τις 12:30. Αν περίμενα να σερβίρει ο κεφάλας και το γλυκό, θα ξεμπέρδευα καλές τρεις ... Κι όλα αυτά όταν ο τουρισμός αποτελεί θεμελιώδες κεφάλαιο της εθνικής οικονομίας. Φανταστείτε να μην αποτελούσε!

Σεισμός στην Ανδραβίδα

Μου έλεγαν προ ημερών για ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων στην Σεούλ. Εκτός από τα αυτονόητα σχεδιαγράμματα και υποδείξεις για τον τρόπο διαφυγής, σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, που υπήρχαν σε κάθε διάδρομο, τα (δίκλινα προφανώς) δωμάτια διέθεταν δύο πυροσβεστήρες ενώ εντός προθήκης βρίσκονταν ισάριθμες αντιασφυξιογόνες μάσκες, φακός κι άλλα χρειώδη ... Οι ασκήσεις πυρασφάλειας γίνονται εκεί συχνά - πυκνά, όπως μου μετέφερε εντυπωσιασμένος φίλος που βρέθηκε εκεί πρόσφατα.
Τα θυμήθηκα αυτά εξ αφορμής του σεισμού στην Ανδραβίδα. Αναπόφευκτα, η ελληνική προχειράντζα κι ανοργανωσιά έρχονται στο μυαλό. Εδώ ξοδεύουν εκατομμύρια για πολυτελείς υποδομές αλλά αποφεύγουν να επενδύσουν σε μέτρα ασφαλείας (ή το πολύ - πολύ, για τα μάτια τοποθετούν καν'να ληγμένο πυροσβεστήρα σε καμιά γωνία).
Πριν από χρόνια, σε μία παράσταση στου Ρέντη (εκεί που είναι το allou fun park), υπήρξα μάρτυρας σε διαμαρτυρία θεατή που εξανέστη επειδή τα μέτρα ασφαλείας ήταν ανύπαρκτα: Το πλήθος του κόσμου μέγα, οι δυνατότητες διαφυγής σε περίπτωση πυρκαγιάς ανύπαρκτες. Ακριβοί στα πίτουρα και φθηνοί στ'αλεύρι. Κι η ανθρώπινη ζωή πλήρως απαξιωμένη στην Ελλάδα των χονδρεμπόρων, των 'νονών' και των βαρβάρων.

Γκέι κατά περίσταση

"Ο Γιώργος υποστηρίζει την καθιέρωση του γάμου των ομοφυλοφίλων... Μα τι μου λέτε! Σοβαρά;... Το μόνο που υποστηρίζει ο Γιώργος είναι το στραπατσαρισμένο προφίλ ενός ηγέτη που είχε κάποτε σύγχρονες ιδέες ώσπου τις κατάπιε ο αναχρονιστικός λαϊκισμός του κόμματός του. Τίποτε περισσότερο δεν είναι η υπόθεση αυτή από πλευράς ΠαΣοΚ. Απλώς 'είδε φως και μπήκε', για να ξαναβγεί χωρίς η παρουσία του να έχει ταράξει ούτε κατ'ελάχιστον την ισορροπία του σύμπαντος..."

Από την "Πανδώρα", του σημερινού "Βήματος"

Μοιραίος...

... για τον εαυτό του και μόνον, όπως αποδείχθηκε.

Στην Τήλο, αδελφές μου!

Καταλαβαίνω ότι η εμμονή κάποιων γκέιδων να ακολουθήσουν ένα τυπικό γαμήλιας τελετής οφείλεται στην ανάγκη τους να νιώσουν ότι δε διαφέρουν από τους υπόλοιπους... Τη στιγμή που όλο και περισσότερα ετερόφυλα ζευγάρια απέχουν από το γαμήλιο θεσμό και καλοβλέπουν το νεοπαγές σύμφωνο συμβίωσης, οι γκέι εμφανίζονται πιο 'παραδοσιακοί' έστω και άθελα τους.
Το δήμαρχο Τήλου πάλι, μάλλον τα οικονομικά οφέλη από την προσέλκυση τουρισμού στο νησί, τον ώθησαν στην απόφαση να κάνει την υπέρβαση, παρά ο φιλοπροοδευτισμός του... "Εκτός κι αν είναι κι αυτός από εκείνους τους ζαβούς" όπως μου είπε χαρακτηριστικά σήμερα -με καθόλου πολιτικώς ορθή διατύπωση, sorry guys!- ένας μεσήλικας ταρίφας...
Λέτε εφεξής η Τήλος να υποσκελίσει τη Μύκονο και την Ερεσσό Λέσβου; Και στα δικά μας

Politically incorrect (εντελώς όμως!)

Ποδάρες, βρώμικα νύχια που ξεπροβάλλουν μέσα από παπουδίστικες σαγιονάρες, βερμούδες με κορδόνια στη θέση της ζώνης, κοντόχοντρες τριχωτές γάμπες, βερμούδες με πολυποίκιλα σχέδια συνδυασμένες κατά κανόνα με αμάνικα μακό με πολύχρωμες στάμπες, ξανά ποδάρες, χαμηλοκώληδες πάλι με βερμούδες (ε, για να σπάει το ... μπόι), 'φουσκωτοί' με στενές -'τονίζω τα προσόντα μου'- λευκές (ένας Θεός να τις κάνει 'λευκές) βερμούδες... Το 'γκέτο' στο κέντρο της Αθήνας, η πρώην συμπαθητική μεσοαστική συνοικία μου, δεν είνα 'πολύχρωμη' και 'μουλτιέθνικ΄, όπως, εξωραϊστικά μιλώντας, θα έλεγε κανείς. ΕΝΑ ΞΕΡΑΣΜΑ είναι! ΜΑΖΕΨΤΕ ΤΟΥΣ!
Μη μου κάθεσαι πάνω στο καφάσι μπροστά στην πόρτα μου ρε φίλε! Και γιατί πρέπει να 'τρώω στη μάπα' τον άλλο με την κελεμπία και το φέσι. Εγώ πήγα στην ισλαμική πατρίδα του να τριγυρνώ με το μαγιό στους δρόμους; Θα με είχαν εκτελέσει εν μέση οδώ. Εμένα, στο Ιράν, θα με αναγκάσουν να φορώ μαντέλα και να ασφυκτιώ το κατακαλόκαιρο... Οταν οι μετανάστες προέρχονται από πολιτισμικό περιβάλλον διαφορετικό από εκείνο της χώρας υποδοχής, καλόν θα ήταν να περνάνε από 'σχολείο', από κέντρα εκπαίδευσης, που κατά το δυνατό θα αποπειραθούν να γεφυρώσουν τις χαοτικές διαφορές... ή, έστω, θα τους μάθουν να σέβονται τα ήθη του φιλοξενούντος λαού.
Τι λέω τώρα... Εδώ ρυθμίσαμε τα στοιχειώδη της μεταναστευτικής νομοθεσίας (ποιός δικαιούται άδεια παραμονής πχ ή ποιός θεωρείται πρρόσφυγας) μόλις το 2006, αν θυμάμαι καλά...
Και για να επανέλθω στα 'κάπρι': Δεν είναι θέμα οικονομικό. Δεν κοστίζει λιγότερο το 'κάπρι' με τα κορδόνια από ένα νορμάλ μακρύ παντελόνι! Aυτοί δυτικοί δε γίνονται. Νοτ ιν ε μίλιον γίαρς. Άρα, η μόνη δυνατότητα συνύπαρξης για μας, που δε διαθέτουμε κεφάλαια να μεταναστεύσουμε στις νέες μεσοαστικές περιοχές, είναι να ενδυθούμε τη μαντήλα και να ασπαστούμε το Ισλάμ. EĪd mubārak !!!