Υπάρχει ελπίς

Είδα το σχετικό ρεπορτάζ στην πρωινή εκπομπή του ANT1 με το Γιώργο Παπαδάκη. Μία γειτονιά, κάπου στον Πειραιά συμπαρατάχθηκε στο πλευρό ενός νεαρού που φέρεται να έχει εξαπατηθεί και μεταβιβάσει έναντι ευτελούς ποσού το διαμέρισμά του. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ο εν λόγω νεαρός, ονόματι Θανάσης, άτομο με ελαφρά νοητική στέρηση, φέρεται να πούλησε το διαμέρισμά του σε μία κακόπιστη γειτόνισσα, η οποία αν και του είχε υποσχεθεί ότι θα τον άφηνε να μένει μέσα έως το θάνατό του, τελικά του κάνει έξωση. Οι υπόλοιποι γείτονες, όμως, που επί δύο χρόνια -από τότε που είχε αποβιώσει ο παππούς του- του πρόσφεραν ένα πιάτο φαγητό και τον νοιάζονταν, εξεγέρθηκαν με την αδικία. Πήγαν στο δήμο, πήραν τον ΑΝΤ1 και κατάφεραν να ξεκινήσουν μία διαδικασία νομικού ελέγχου της αγοραπωλησίας.
Η περίπτωση αυτή μου θύμισε μία ταινία που είχα δει πριν από λίγο καιρό -τώρα προβάλλεται στις αθηναϊκές αίθουσες- το "Ο Λαρς και η κούκλα του".
Στην ταινία, η μικρή κοινωνία ενός αμερικανικού χωριού, έδειξε αμέριστη κατανόηση και συμπαράσταση σε ένα μέλος της, το Λαρς, που η ψυχολογική του ιδιαιτερότητα τον οδήγησε στο να συνάψει δεσμό με ... μία κούκλα σιλικόνης.
Στον σεναριακά ιδανικό κόσμο, η αγάπη των συνανθρώπων του βοήθησε το Λαρς να ξεπεράσει τις αδυναμίες του και να ακολουθήσει μία φυσιολογική ζωή. Δεν ξέρω αν στην περίπτωση του Πειραιά συμβεί το ίδιο, αν δηλαδή θα διασωθεί το σπίτι του Θανάση κι αν "αυτός θα περάσει καλά κι εμείς καλύτερα", πάντως είναι αξιοσημείωτο ότι η τοπική κοινωνία λειτούργησε ως ώφειλε για λογαριασμό και προς όφελος ενός αδύναμου μέλους της. Υπάρχει ελπίδα τελικά...