Vatopedi gate

"Ολη η ελλάδα είναι μια απέραντη παρανομία και ως γνήσιοι υποκριτές τα βάζουν με τη μόνη πετυχημένη επιχείρηση, που έτυχε να εδρεύει στον Αθω.
Κρίμα. Ζήλευαν τον Καποδίστρια και τον καθάρισαν. Τώρα θέλουν να φάνε και τον Εφραίμ, που είναι παράδειγμα της ζωντάνιας που μεταφέρουν τα φοινικικά γονίδια στον κυπριακό γονότυπο"

Σχόλιο για τη διαβόητη υπόθεση από τον Giorgakis

Εγκαταλείψατε το πλοίο

Η Ελλάδα... χαιρετίζει τη νέα γενιά των μεταναστών της. Νέοι, πτυχιούχοι, απόφοιτοι αξιόπιστων πανεπιστημίων, λαμπρά μυαλά στον τομέα τους, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα... πάτρια εδάφη για να αποφύγουν τον εργασιακό Μεσαίωνα που υφίστανται στην Ελλάδα. Στα οργανωμένα κράτη που πηγαίνουν έχουν, λένε, περισσότερες ευκαιρίες να δείξουν τι αξίζουν...

ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΕΛΑΧΡΟΙΝΟΣ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ: Το Αμστερνταμ άλλαξε την ποιότητα της ζωής μου
Οι προοπτικές που (δεν) είχε στην Ελλάδα έκαναν τον απόφοιτο του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητή Φυσικής, Σταύρο Μελαχροινό, να αναζητήσει εργασία στο εξωτερικό. Εδώ και πέντε χρόνια εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση της Ολλανδίας στον τομέα της διεθνούς εκπαίδευσης.
«Το επάγγελμα του καθηγητή στη χώρα μας έχει συγκεκριμένη πορεία και περιορισμένες δυνατότητες. Στην Ολλανδία το σχολείο στο οποίο εργάζομαι μου προσφέρει μεγάλες δυνατότητες σε επίπεδο διδασκαλίας, αλλά και σε επιμόρφωση, αφού μου δίνει κίνητρα να μη σταματήσω να ασχολούμαι με το επάγγελμά μου και την εξέλιξή του», τονίζει. Οσο για τα οικονομικά, «ο μισθός που είχα πριν από 5 χρόνια στην Αθήνα ήταν 1.000 ευρώ, ενώ τον αμέσως επόμενο χρόνο και για την ίδια δουλειά στην Ολλανδία έπαιρνα τα διπλάσια.
Σήμερα, οι απολαβές μου πλησιάζουν τις 3.000», λέει. «Η δε ποιότητα ζωής μου έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Ως πολίτης έχω άποψη, φωνή που ακούγεται, μπορώ να διαμαρτυρηθώ και να απαιτήσω απάντηση από δημόσια υπηρεσία, πληρώνω φόρους, αλλά βλέπω οι φόροι αυτοί πού πάνε. Εδώ υπάρχει κράτος πρόνοιας, υπάρχει κοινωνική πολιτική», τονίζει.


Ρεπορτάζ στο "Εθνος της Κυριακής" από τη φίλη μου της Μαρία, που συμμερίζεται τον προβληματισμό που απασχολεί συχνά-πυκνά το παρόν μπλογκ. Ολόκληρο το ρεπορτάζ θα το βρείτε εδώ:
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&tag=8777&pubid=1646584

Ευχαριστώ το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ

Μου έλεγε πρόσφατα μία φίλη πως μία γνωστή της αναγκάστηκε να πουλήσει το διαμέρισμά της σε κεντρική λεωφόρο της Νέας Σμύρνης καθώς τα τελευταία χρόνια λειτουργούσε στο ισόγειο μπαρ, ιδιοκτησίας γνωστης γυμνάστριας.
Οι διαμαρτυρίες των ενοίκων για τη φασαρία, τη δέσμευση των χώρων στάθμευσης προς τους υπεύθυνους της επιχείρησης είχαν ως αποτέλεσμα τον προπηλακισμό, τις απειλές εναντίον της περιουσίας τους ("θα βρεις καμένο το αμάξι") και, εν κατακλείδι, εναντίον της ζωής τους. Η φίλη της φίλης συνειδητοποίησε το μοναχικό χαρακτήρα του αγώνα της για τη διασφάλιση των αυτονόητων (η δημοτική αρχή απούσα, η αστυνομία απούσα, το κράτος σε πλήρη διάλυση) και αναγκάστηκε να υποχωρήσει πουλώντας το διαμέρισμά της.

Στο Γκάζι, όπως διάβαζα χθες σε ρεπορτάζ, οι κάτοικοι έρχονται σε καθημερινή αντιπαράθεση με τους διάφορους 'μπράβους' των ποικίλων μαγαζιών της περιοχής, οι οποίοι με απόλυτο κυνισμό τους λένε: "Αφού θα φύγετε κι εσείς από δω, τι το παλεύετε;!"

Λαδώματα σε παράγοντες της δημοτικής αρχής, αστυνομία άτολμη (ελπίζω όχι και διεφθαρμένη) που χωρίς πολιτική υποστήριξη αδυνατεί να λάβει δραστικά μέτρα, ο τάδε επιχειρηματίας που είναι κολλητός (βλ.χρηματοδότης) του δείνα πολιτικού προσώπου, το επιχείρημα κάθε 'έντιμου επιχειρηματία' ("δίνω δουλειά σε τόσους ανθρώπους, θα πεινάσουν οικογένειες άμα με κλείσετε") και ιδού, η παθολογία της πολιτικής διαπλοκής αναδεικνύεται περίτρανα μπροστά στα μάτια όσων διεκδικούν το δικαίωμα να ζουν ανθρώπινα. Να μπορούν να ξεκουραστούν κατά τις ώρες κοινής ησυχίας, να παρκάρουν σε απόσταση λογική από το σπίτι τους, να μη νιώθουν ότι απειλείται η σωματική τους ακεραιότητα επειδή κάποιος μαγαζάτορας έχει θέσει ως στόχο την αύξηση του τζίρου κατά χ ποσοστό.
"Οπότε, μου επεσήμανε ένα φιλικό πρόσωπο, μην παραπονιέσαι εσύ που ζεις ανάμεσα στους Αλβανούς και τους Ασιάτες. Σκέψου να είχες να κάνεις με μπράβους και τη μαφία της νύχτας!"
Σωστό κι αυτό..

Το θλιβερό στην όλη υπόθεση είναι ότι δεν φαίνεται το παραμικρό φως στο βάθος του τούνελ... Η μοίρα του κέντρου της πόλης, όπως την ονειρεύονται οι μαγαζάτορες με την ανοχή των πολιτικών τους προστατών, είναι να μετατραπεί σε ένα πελώριο μπαρ. Κι ό,τι απομείνει ελεύθερο καταλαμβάνεται από τους πιο εξαθλιωμένους της γης, που συρρέουν τα τελευταία χρόνια στην πόλη μας...

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_28/09/2008_286270

Η ατάκα

Μάρκελος Νύκτας, στυλίστας, σε τηλεοπτική εκπομπή, αναφερόμενος σε συγκεκριμένη ενδυματολογική επιλογή:

"Τους έβλεπα όλο το καλοκαίρι με το βρακί του Κανάρη και τη σαγιονάρα!"

Διάλογοι

ΔΙΑΛΟΓΟΣ υπ'αρ.1
Στο τρόλεϊ προχθές, μεταξύ δυο ηλικιωμένων κυριών, γύρω στα εβδομήντα πέντε:

Κυρία πρώτη: "...και το κινητό του Ηλία χάλασε τώρα και μου είπε να του πάρω μία συσκευή.("Ηλίας" πρέπει να είναι ο σύζυγος;)
Κυρία δεύτερη: "Α, έχω εγώ ένα σωρό στο συρτάρι!"
Κυρία πρώτη: "Σώπαινε!"
Κυρία δεύτερη: "Ναι, ναι σου λέω..."
Κυρία πρώτη: "Να μου δώσεις τότε!
Κυρία δεύτερη: "Ναι, βρε Νίτσα, τι λέμε τώρα!"
Κυρία πρώτη: "Και θα μπορέσει ο Ηλίας να μεταφέρει το τηλέφωνό του εκεί, ε;"
Κυρία δεύτερη: "Εγώ παίρνω την κάρτα που έχει και τη βάζω στο άλλο τηλέφωνο κι είναι όπως το παλιό"
Κυρία πρώτη: "Πολύ ωραία, πολύ ωραία... να του το πω γιατί στενοχωρήθηκε..."

ΔΙΑΛΟΓΟΣ υπ'αρ.2
Στην Εφορία, φθάνει φουριόζος γύρω στη μία παρά ένας εξηνταπεντάρης, κοντούλης, με πονηρά ματάκια. Συνοδεύεται από μια ψηλή κοιλαρού κάτω από 25, τη θυγατέρα του. Αφού διαπίστωσε με πολλούς τρόπους ότι δεν μπορεί να παρακάμψει τη μεγάλη ουρά, ο κυριούλης απευθύνθηκε στο βλαστάρι του:

Μπαμπάς: Άντε πουλάκι μου κάτω να πάρεις νερά ... και κάτι για να φας...
Μπούλα: Πού να πάω;
Μπαμπάς: Στο ισόγειο, όταν βγεις απέναντι αριστερά, έχει ένα μαγαζί με τοστ, δε το είδες;
Αντε, φέρε μου νεράκι και πάρε κι εσύ κάτι να τσιμπήσεις.
Μπούλα: Καλά...

Η υπερφυσική μπεμπέκα εμφανίστηκε μετά απο καν'νά τέταρτο μασουλώντας γκοφρέτα. Τα παιδιά είναι παιδιά, που έλεγε κι η Φιλουμένα Μαρτουράνο...

New York Women

Ξαποσταίνει αυτή κι η Gucci της στη βιτρίνα πανάκριβου κοσμηματοπωλείου της Fifth Avenue.

Chic...

Ισως να είναι μοντέλα...πάντως πηγαίνουν σε μία δεξίωση σε μία αίθουσα τέχνης στη Fifth Avenue...

Black beauty.

Ανέμελη...

Ωραιόκοσμος σε ένα από τα Starbucks του Μανχάταν...

Ιδού και ένα μοδέλο...

...she walks like an angel...

Η ασιατικής καταγωγής νεοϋρκέζα με τη μικρή Hermes Kelly της.

Just Fabulus, όπως θα έλεγε κι η Σαμάνθα στο Sex & the City.

Περιμένουν στην ουρά για το λεωφορείο... Με τάξη και πολιτισμό. Κάπως σαν εμάς, ένα πραμα...

Γυναικεία υπόθεση

Ινστιτούτα Αισθητικής

Τα τελευταία δέκα και πλέον χρόνια αποφεύγω συνειδητά τα μεγάλα ινστιτούτα αισθητικής.

Το επιθετικό μάρκετινγκ που χρησιμοποιούν για την άγρα πελατών το έβρισκα αποκρουστικό, την επιτηδευμένη ευγένεια και εγκαρδιότητα γλοιώδη και τις υπηρεσίες τους υπερτιμημένες.

Παρακολουθούσα εκ του μακρόθεν την συνεχιζόμενη παρακμή τους όπως αυτή εξελισσόταν στα πεζοδρόμια με άπειρα κοριτσάκια ξαμολυμένα να προσφέρουν 'δώρα' στις περαστικές προκειμένου να τις δελεάσουν να ανέβουν στον όροφο του ινστιτούτου και να υποστούν την πλύση εγκεφάλου.

Για όποιες μικροδουλειές συντήρησης ή επανόρθωσης (θεραπείες προσώπου, αποτρίχωση κλπ), εμπιστεύομαι μεμονωμένα αξιόπιστα άτομα, τα οποία έχω ανακαλύψει έπειτα από περιπλανήσεις και δοκιμές ετών.

Για κακή μου τύχη όμως, η αξιόπιστη αισθητικός μου έσπασε το πόδι της τον Αύγουστο κι έτσι αναγκάστηκα να πέσω στα ξένα χέρια. Δηλαδή στα χέρια του κοντινού μου B........

Ε τόσα χρόνια πέρασαν, σκέφτηκα, κάτι θα έχει αλλάξει. Ίσως να πήραν μάνατζερ με πτυχίο που να γνωρίζει ότι το επιθετικό μάρκετινγκ επιτυγχάνει ακριβώς τον αντίθετο στόχο από τον επιθυμητό: Διώχνει πελάτες.

Μπα...μία από τα ίδια. Καθαρισμό προσώπου ζήτησα να κάνω κι εκείνοι με υπέβαλαν σε ένα τεστ διάγνωσης του δέρματός μου, βάσει του οποίου, είμαι ... για τα μπάζα: Εχω αφυδάτωση, διαταραγμένο PH, ακμή, δυσχρωμίες, σταφυλόκοκκο, hiv/aids για γάτες, ποδάγρα κι ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.

Σύμφωνα με το σενάριο (όπως το έχουν εκείνοι στο δικό τους κουτοπόνηρο κεφάλι), εγώ θα έπρεπε να αγχωθώ. Κι έτσι αγχωμένη κι ευάλωτη όπως θα ήμουν να υποκύψω στα θέλγητρα των 'πρωτοποριακών' θεραπειών του δρος Μπαρμπούτσαλου, που κατ'αποκλειστικότητα πουλάει η συγκεκριμένη επιχείρηση.

Έλα όμως που εγώ μετά βίας κράταγα τα γέλια μου, γεγονός που αντελήφθηκε και η κυρία που είχε αναλάβει την περίπτωσή μου. Μία κυρία περίπτωση από μόνη της:

Θα μπορούσε να είναι όμορφη. Υπονόμευε όμως με κάθε τρόπο το φυσικό της κάλλος. Γυρω στα 45, σπασμένη -γιατί άραγε δεν είχε χρησιμοποιήσει τη θεραπεία που ήθελε να μου πουλήσει;!-, με έντονο θεατρικό μακιγιάζ -μαύρο παχύ περίγραμμα ματιών- μαλλί μακρύ μοιραίο βαμμένο κορακί, στενό μαύρο συνθετικό παντελόνι, που εφάρμοζε σαν κολάν από λύκρα κι ασορτί μαύρο -σίγουρα συνθετικό- πουκάμισο ανοιγμένο μέχρι τη μέση ώστε να φαίνεται ένα εκτυφλωτικά μεγάλο στήθος.

Μου δήλωσε 'αισθητικός-γυμνάστρια'. Πήρε και το θάρρος να μου μιλάει στον ενικό -ρώτησε η γυναίκα, δε μπορώ να πω-, άναψε κι ένα τσιγάρο μέσα στο 1 επί 1 μέτρο γραφειάκι-πάλι ρώτησε, δε λέω κι επί 40 λεπτά προσπαθούσε να μου εξασφαλίσει την καλύτερη δυνατή τιμή στη θεραπεία, την οποία είχα εξαρχής αρνηθεί δηλώνοντας ότι δε με ενδιέφερε επί του παρόντος.

Η θεραπεία ξεκίνησε από τα 2,400 ευρώ και όσο αρνιόμουν τόσο έπεφτε η τιμή για να καταλήξει στα ... 1.100.

Τις εξήγησα (όρεξη που την είχα κι εγώ!) ότι δεν επρόκειτο να πάρω απόφαση εν θερμώ, ότι θα έκανα την προσωπική μου έρευνα για την προτεινόμενη θεραπεία καθώς και ότι θα συμβουλευόμουν τους κορυφαίους δερματολόγους που συνήθιζα να επισκέπτομαι.

Η αντίδρασή της ήταν άκρως επαγγελματική και πειστική: "Αχ αυτές οι ταυρίνες..." (που είναι ξεροκέφαλες εννοούσε αλλά δεν τόλμησε να το πει). Εμ βέβαια, δεν παίζει ρόλο το ζώδιο στην υφή και εξέλιξη του δέρματός μας;! Αλίμονο!

Με την αφορμή αυτή, θυμήθηκα δύο συναδέλφισσες που πριν από 13-14 χρόνια είχαν προπληρώσει στο ίδιο ινστιτούτο ένα πακέτο γυμναστικής δύο ετών (και καλά για να επωφεληθούν της καλύτερης τιμής-προσφοράς) και κατέληξαν να πάνε πέντε έξι φορές η καθεμία.

Όπως επίσης θυμήθηκα την τελευταία φορά που είχα απευθυνθεί στο ίδιο ινστιτούτο -πάνε δέκα χρόνια και- για να κάνω αποτρίχωση την οποία αρνήθηκαν να μου κάνουν, αν δεν έπαιρνα ένα 'πρόγραμμα' 30 αποτριχώσεων, το οποίο και θα προπλήρωνα φυσικά.

Η κυρία που επεχείρησε να μου πουλήσει υπηρεσίες -όσο συμπαθής κι αν ήταν σε ανθρώπινο επίπεδο- δεν κατείχε το αντικείμενο της δηλαδή την πώληση υπηρεσιών. Το αν κατείχε περί αισθητικής και γυμναστικής, Κύριος οίδε, εγώ προσωπικά δεν είχα τη δυνατότητα να σχηματίσω γνώμη. Φαντάζομαι όμως, πως για το μέσο όρο της Ελληνίδας, που δεν διαθέτει καταναλωτική συνείδηση και διακατάχεται από συμπλέγματα, η εν λόγω υπάλληλος θα κρίνεται επαρκής.

Αν όμως αυτή τα κουτσοκαταφέρνει, φανταστείτε τι ώθηση θα έδινε στην επιχείρηση το σωστά εκπαιδευμένο -κι αμειβόμενο- ανθρώπινο δυναμικό. Κι αν εσείς μπορείτε να το φανταστείτε, ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας γιατί δεν μπορεί;

Στο λιμάνι των Νέων Στύρων

Τα λιμάνια ποτέ δε με ενθουσίαζαν. Ενώ τα αεροδρόμια ανέκαθεν με γοήτευαν, τα λιμάνια τα έβρισκα μάλλον αδιάφορα. Τώρα τελευταία όμως διαπιστώνω ότι αρχίζουν να μου προκαλούν ανησυχία και εκνευρισμό. Κι αυτή η διαπίστωση εδραιώθηκε πλήρως πρόσφατα, όταν αναγκάστηκα να επιβιβαστώ σε πλοίο της γραμμής από δημοφιλές κυκλαδίτικο νησί στις 12 το βράδυ με προορισμό τον Πειραιά.
Κάτι η ώρα που ήταν προχωρημένη, κάτι που είχε σωρευτεί η κούραση όλης της μέρας, κάτι που περίμεναν στο λιμάνι οι ορδές των Ούνων, κάτι το πλοίο που ήταν τερατωδώς μεγάλο κι ήταν σαν να θέλει με καταπιεί, ε ήρθε κι έδεσε το γλυκό. Κρίση πανικού!
Η άφιξη στον Πειραιά συνοδεύτηκε επίσης από αρνητικά συναισθήματα: Η Ακτή Βασιλειάδη, όπου έδεσε το θηρίο, είναι αποκομμένη από το κυρίως σώμα του λιμανιού: Δεν διαθέτει διασύνδεση με μέσα συγκοινωνίας καθιστώντας έτσι τον επιβάτη έρμαιο σεσημασμένων οδηγών ταξί. Στις έξι το πρωί η άχαρη αυτή περιοχή φάνταζε ακόμη πιο αφιλόξενη...Πίκρα.

Το παράδοξο είναι πως λίγες μέρες πριν είχα βρεθεί μόνη στο πιο πολυσύχναστο αεροδρόμιο του κόσμου εκείνο της Ατλάντας -με τους διπλούς ελέγχους, το τρενάκι που σε οδηγεί στον τόπο παραλαβής των αποσκευών σου κι άλλα πολλά πρωτόγνωρα για μένα- και δεν 'ίδρωσε τ'αυτί μου'. Κανένα συναίσθημα άγχους δε με ταλάνισε (ίσως εν μέρει να οφείλεται στο ότι γνώριζα ότι η τύχη η δική μου και της βαλίτσας μου δε βρισκόταν στα χέρια Ελλήνων συνδικαλιστών)...

Ο καλός Θεούλης όμως με λυπήθηκε και δε θέλησε να σφραγίσει τις αναμνήσεις των φετινών διακοπών μου με μία επίγευση λιμανοφοβίας.

Τη Δευτέρα το βράδυ, λοιπόν, βρέθηκα στο λιμανάκι των Νέων Στύρων κατά τις οκτώ το βράδυ με ένα καιρό που πήγαινε προς βροχή και με λίγα σχετικά αυτοκίνητα να περιμένουν την Παναγία Τ. για να περάσουν απέναντι στην Αγία Μαρίνα.
Το καραβάκι -"παντόφλα" γέμισε κατά το ήμισυ κι όταν τελικά έλυσε είχε βραδιάσει για τα καλά. Όταν με τον απόπλου έσβησαν και τα φώτα του καραβιού, όσοι τεμπέληδες από μας προτίμησαν να παραμείνουν μέσα στο αυτοκίνητο, απόλαυσαν τις φαντασμαγορικές αστραπές, που αμφισβητούσαν με θράσος την παντοκρατορία του σκότους. Με τον παφλασμό του κύματος να χαϊδεύει τ'αυτιά μας και τη μυρωδιά της υγρής ατμόσφαιρας στα ρουθούνια, λίγες ήταν οι αισθήσεις που έμειναν ανικανοποίητες εκείνο το βράδυ... Το μικρό πρωτόγονο λιμανάκι των Στύρων επέδρασε κατευναστικά στο στρεσαρισμένο μου τομάρι. Στα λιμάνια, εν αντιθέσει προς τα αεροδρόμια, είμαι ρετρό.

Capri at party

Aυτό το ωραιότατο ανδρικό στυλ εθεάθη σε πάρτυ που ακολούθησε βάφτιση... Φυσικά το υπόδημα είναι...παντοφλοσαγιοναρέ.

Α, όλα κι όλα. Τους τίμησε και με το παραπάνω τους οικοδεσπότες του!

Η φωτό -όπως κι ο τίτλος- είναι ευγενική χορηγία by Constantinos

Έχει πλάκα

Fashion police

Όχι, πείτε μου! Τι σκέφτηκε δηλαδή αυτός ο χοντροβούβαλος όταν άνοιξε το πρωί την ντουλάπα του;
α. Ας βγω έξω με τις πυζάμες.
b. To κάπρι εφαρμόζει τέλεια στην περιφέρεια και κολακεύει τους λεπτεπίλεπτους αστραγάλους μου. Θα κάνω θραύση!
c. Η κτηνώδης μου δύναμη αντιδιαστέλλεται προς το λευκό της αγνότητας και της λήθης.
d. Ουγκ!

Έζησαν αυτοί καλύτερα (αλλά για πόσο;)

Βλέπω συχνά πυκνά το Extreme Makeover - Home Edition, που προβάλλεται από τηλ.κανάλι. Είναι η αμερικάνικη -και προφανώς αυθεντική- εκδοχή των εκπομπών που βλέπουμε εδώ στην Ελλάδα και οι οποίες πραγματοποιούν δωρεάν παρεμβάσεις σε σπίτια τυχερών τηλεθεατών. Τα μεγέθη στην αμερικάνικη σειρά είναι ασύλληπτα. Στο επεισόδιο που είδα τελευταία μια οικογένεια αφροαμερικανών απέκτησε ένα σπίτι ... 500 τ.μ. κάπου στην αμερικάνικη επαρχία. Το σπίτι διέθετε και στούντιο ηχογραφήσεων για να διασκεδάζουν τα νεαρά μέλη της οικογένειας, η κρεβατοκάμαρα των γονιών ήταν ουσιαστικά ένα διαμέρισμα μέσα στο αχανές σπίτι, το τζάκι ήταν μνημειώδες... Η εκπομπή είχε ανοίξει στην οικογένεια κι έναν λογαριασμό 100.000 δολαρίων που προορίζονταν για τη συντήρηση του σπιτιού. Η οικογένεια έκλαιγε από συγκίνηση...
Κακά τα ψέματα, 100.000 δολάρια για τη συντήρηση 500 τ.μ. δεν είναι πολλά. Όταν μάλιστα η οικογένεια είναι πολυμελής και κατά συνέπεια με ένα σωρό άλλες ανάγκες, δύσκολο να πιστέψει κανείς πως το ποσό αυτό θα χρησιμοποιηθεί για το σκοπό που δόθηκε.
Το πιο πιθανό σενάριο είναι ότι η οικογένεια θα ζήσει το american dream για δύο-τρία χρόνια το πολύ και μετά, υπό το βάρος της συντήρησης, θα αναγκαστεί να πουλήσει το παλατάκι και να επιστρέψει εκεί που ανήκει: Σε κάποιο μικρομεσαίο σπιτάκι φτηνής κατασκευής. Δεν τους λένε ψέματα. Αλλά δεν τους λένε όλη την αλήθεια. Ότι τα μεταξωτά βρακιά, θέλουν κι επιδέξιους...ξέρετε τι.
Δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο όλη αυτή η ανώμαλη απογείωση και προσγείωση. Σίγουρα η σειρά είναι πολύ θεαματική αλλά αν συλλογιστεί κανείς το άμεσο μέλλον των πρωταγωνιστών, κάπου το γλυκόπικρο συναίσθημα κυριαρχεί.
Για τα αχόρταγα μάτια των τηλεθεατών θυσιάζεται η μακροβιότερη και ρεαλιστική λύση -μία κατοικία στα μέτρα τους- και επιλέγεται το εξωφρενικό, το άπιαστο, εκείνο που θα κάνει όλους να ξεφωνίζουν υστερικά από χαρά. Η υστερία πουλάει πολύ περισσότερο από ένα αξιοπρεπές χαμόγελο. This is show bussiness, baby!

ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ

... KAI TO ENNOΩ. Δε γουστάρω πια το καλοκαίρι. 'Οσο κι αν τα κανάλια μας κάνουν πλύση εγκεφάλου για τις χαρές του καλοκαιριού (βλ. ζουμ σε κώλους στον Άλιμο και τη Μύκονο, τους κλασικούς 'χλεχλέδες' με το φραπέ στο χέρι και τα διαστημικά γυαλιά που δηλώνουν πόσο 'φαντασσσστικά' περνάνε στα διάφορα κωλομάγαζα, όπου πληρώνουν 12 ευρώ το ποτό!!! δηλαδή τους πιάνουν τον κ...λο -εξ ου και το 'κωλομάγαζα'), αποφάσισα ότι το καλοκαίρι πια δε μου ταιριάζει. Καταρχάς, φέτος η ζέστη μου φάνηκε ανυπόφορη.
Ισως επειδή παρέμεινα στην Αθήνα περισσότερο απ΄ό,τι συνήθως, ίσως επειδή ένα κλίμα είχαμε και αυτό το καταστρέψαμε, όχι μόνοι μας φυσικά αλλά σε αγαστή συναυτουργία με τους υπόλοιπους λεχρίτες της υδρογείου...
Δεύτερον, όπου και να βρέθηκα φορούσα ωτοασπίδες: Μηχανάκια χωρίς εξατμίσεις καβαλημένα από ηλίθια 15χρονα τσουτσέκια, που οι ανεύθυνοι γονείς και η ανύπαρκτη αστυνομία αφήνουν ανεξέλεγκτα, κακομαθημένα ελληνάκια που τσιρίζουν με το παραμικρό χωρίς οι γονείς να μπαίνουν στον κόπο να τα ηρεμήσουν ή να τα απομακρύνουν -για κάποιο λόγο οι νεοέλληνες θεωρούν ότι οι χαρές που απορρέουν από τη γονεϊκή ιδιότητα είναι αποκλειστικό τους προνόμιο ενώ τα όποια ντεφώ (βλ. τσιρίδα) καλόν είναι να τα επιμερίζουν σε περιοίκους και γειτνιάζοντες, λες και έτσι τα ντεσιμπέλ μειώνονται... Άσε που οι φουκαράδες που αγόρασαν διαμέρισμα στην υποβαθμισμένη πλέον περιοχή, όπου ζω - έχουν χαρεί τόσο πολύ για το τριάρι που καθημερινά καλούν κόσμο στο μπαλκόνι των 10 τμ και γκαρίζουν μέχρι τη μία η ώρα...
Τρίτον, διαπίστωσα έντρομη ότι οι διακοπές πλέον, όπως τις εννοούν οι ξενοδόχοι, οι εστιάτορες των διαφόρων θερέτρων είναι ουσιαστικά διακοπές ... καρδιακής λειτουργίας των φουκαράδων των παραθεριστών. Η ακρίβεια είναι σοκαριστική. Εάν επιθυμείς να διατηρήσεις ένα καλό επίπεδο διαμονής και διατροφής (και δεν εννοώ πεντάστερα ξενοδοχεία ούτε βρώση αστακών νυχθημερόν), την 'έβαψες'... Πού ακούστηκε ένα φιλέτο, μία μακαρονάδα, μία σαλάτα και μία μπύρα ... 60 ευρώ;!
Γιατί σου φέρνουν αποδείξεις μόνον κατ'εξαίρεσιν και σου κολλάνε στη μάπα το διαβόητο 'δελτίο παραγγελίας'; Και ΓΙΑΤΙ οι νεοέλληνες είναι πια ΤΟΣΟ ΥΠΕΡΑΝΩ (η μάλλον τόσο ψωριάρηδες) που δε ζητάνε απόδειξη;
Και γιατί θα πρέπει τώρα, δεδομένης της ανακοίνωσης των μέτρων Αλογοσκούφη, να τους λυπηθώ όλους αυτούς τώρα που δηλώνουν ελάχιστα στην εφορία ενώ βγάζουν τα κερατά τους;
Γιατί ουρλιάζουν τα κανάλια για τη φοροεπιδρομή, όταν ο ίδιος υπουργός έχει δηλώσει ότι δε θα θιγούν μισθωτοί και συνταξιούχοι; Γιατί πανε να με πείσουν ότι οι πληττόμενοι υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, διάφοροι μάστορες και εστιάτορες που δεν κόβουν αποδείξεις είναι αθώα θύματα άδικου φορολογικού συστήματος;

Γιατί μας δουλεύουν τόσο χοντρά; Και γιατί το ανεχόμαστε;