Τα παιδιά της χελιδονούς ...

...τα έφαγαν 'μεζέ' οι άνωθι εικονιζόμενες.

ΠΡΟΣΕΧΩΣ: Τα παιδιά της χελιδονούς

Αθωότητα: Μόνο στα σχετικά λήμματα λεξικών, πλέον.

... έφαγα -μετά από πολύ καιρό- παγωτό στη "Χαρά".
... άκουσα τραγουδάκια του Πρίσλεϊ και του Αντριάνο Τσελεντάνο
... αγόρασα ένα λούτρινο ασπρόμαυρο γάτο, με μαγνήτες στα ποδαράκια ώστε να μπορεί να κρέμεται από το ψυγείο.
... αποχαιρέτησα μία συνάδελφο που εξαναγκάστηκε σε παραίτηση - Η τελευταία των ..Μο-Ικανών (και εκείνων που δεν είχαν πολιτικό 'βίσμα').
... "κατέβασα" από το ίντερνετ Bugs Bunny.
... αποφάσισα πως, κι αυτή τη φορά, δε θα γιορτάσω τα γεννέθλια μου.
... μου είπε"δε θα φτιάξουμε τον κόσμο". Χαχα! Μα, εννοείται...

Ας του μιλήσει κάποιος για την Αξιοπρέπεια (ή, έστω, για το Rexona)

΄Εχει σιχαθεί η ψυχή μου να τον βλέπω να ξεροσταλιάζει στο θάλαμο αναμονής του Διευθύνοντος Συμβούλου. Είναι κι αυτός ανώτερο διοικητικό στέλεχος, διευθυντάκος μικρότερης κλάσης, πράγμα που φαίνεται ότι το γνωρίζει πολύ καλά. Την μικρή του κλάση, εννοώ. Ανήλθε στο πόστο που κατέχει -που του χαρίζει επαρκή οικονομική επιφάνεια και μικρομεσαίο prestige- ακριβώς λόγω της ασημαντότητάς του.
Η μονίμως κρεμασμένη γλώσσα εκτιμήθηκε δεόντως από τον τότε ισχυρό άνδρα της εταιρίας: Κάθε αφέντης είναι υπερήφανος για τους εκπαιδευμένους σκύλους του. Μονίμως εξαρτώμενοι, μονίμως πειθήνιοι.
Αλλάζανε οι διευθυντές της εταιρίας, αγωνιούσε κι αγκομαχούσε λίγο ο τυπάκος αλλά τελικά τα κατάφερνε. Με πολύωρη αναμονή στον προθάλαμο του εκάστοτε ισχυρού. Και αρκετή σιελόρροια. Α ναι, και ακριβά δώρα στην εκάστοτε "ιδιαιτέρα".
Τα βράδια, λέει ο θρύλος, όταν κλείνουν τα φώτα, αντηχούν ακόμη στο διευθυντικό προθάλαμο τα απεγνωσμένα του "γλυψ", "γλυψ"...
Κι αν δε φερόταν με άδικο, σκαιό και συμπλεγματικό τρόπο στους συνεργάτες του, όπως οι περισσότεροι ατάλαντοι, τότε κανείς δεν θα πολυασχολούνταν μαζί του. Κι εγώ πολύ περισσότερο. Δεν είμαι κριτής των πάντων. Είμαι όμως νευρική. ΄Εχω ένα ταμπεραμέντο. Και να τον βλέπω καθημερινά μπροστά μου να επαιτεί, να έρπει, να κάνει ...καριέρα, μ'άλλα λόγια, μου "τη δίνει"! Πολύ όμως... Αυτό το κρυμμένο 45άρι του πατέρα ρε γαμώ το, πότε θα το ανακαλύψω; Brenda darling(βλ. Ι don't like Mondays, 26.3.2007), σού'ρχομαι!

To γυναικείο Viagra (ή Μήπως πήρα τη ζωή μου λάθος, γιατρέ μου;)

Η εικόνα είναι γνωστή σε όλες τις πιθανές παραλλαγές της: Aπαρτίζεται από τα εξής βασικά στοιχεία, πρώτον άνδρα, κάποιας ηλικίας (οι νεώτεροι ανήκουν -κατά κανόνα- στην κατηγορία των Γόνων ή των αυτοδημιούργητων άξεστων), δεύτερον, κάποιο status symbol (συνήθως υπερπολυτελές αυτοκίνητο), τρίτον, γυναίκα, -μία ή και περισσότερες-, μοντελοειδή ή σφοδρώς επιθυμούσα να προσεγγίσει το πρότυπο αυτό (από αναπληρωματική Μις Κυάτο μέχρι όπου μπορεί η καθεμιά).
Τον "επιτυχημένο" και τα "αξεσουάρ" του τον βρίσκετε συνέχεια μπροστά σας: Να φλομώνει τους πάντες με το υπερμέγεθες πούρο του στο ακριβό εστιατόριο ή να υποκύπτει στη μοίρα των κοινών θνητών και να βρίζει θεούς και δαίμονες που το cabrio κόλλησε στην κίνηση. Σ'αυτήν την τελευταία περίπτωση, ως και το Jockey μπορεί να βγάλει απο τα νεύρα.
Εκτός από τις γυναίκες εκείνες που είναι ...κυρίες το "Πι" κεφαλαίο, που λέει και μία φίλη, κι έχουν προφανή κίνητρα να τον προσεγγίσουν, ο επιτυχημένος αποτελεί αντικείμενο πόθου και πολλών εκπροσώπων του γυναικείου φύλου, που στερούνται προφανών ιδιοτελών κινήτρων. Ο "επιτυχημένος" (είτε λόγω θέσης είτε λόγω τσέπης), κουτσός - στραβός -σχιζοειδής -'βλάχος'-Κουασιμόδος ή whatever ελκύει. Χρήμα και δύναμη, το γυναικείο Viagra. Μήπως πήρα τη ζωή μου λάθος, doc?

I DON'T LIKE MONDAYS

by The Boomtown Rats

The song "I don't like Mondays", by the Boomtown Rats has meaning behind its words. In early February of 1979, Brenda Spencer at the time was 16, fired a 22 cal. rifle repeatedly at Cleveland Elementary School in San Diego. Brenda told the authorities "I don't like Mondays". When asked who she was shooting at she replied, "No one in particular, I kind of like the red and blue jackets". Principal Burton Wragg and custodian Michael Suchar were killed by Brenda's sporadic fire, while eight children and one police officer were wounded. After hours of what she called "fun", she finally surrendered. Many asked why did she do it. No one had an answer.
We think Bob Geldof wrote this song not understanding how an act of random violence such as this could occur in our society. He did this to raise the awareness of his listeners by repeating the phrase, "Tell me why".

Τα γατιά και τα παγώνια

Πριν από κάποια χρόνια, σε μία παραλιακή στρατιωτική μονάδα της Αττικής, ο διοικητής είχε την-ωραία- ιδέα να φέρει παγώνια στο στρατόπεδο προς τέρψη και ψυχαγωγία των στρατευμένων. (Ενδεχομένως όμως να το έκανε επειδή τα παγώνια έχουν αυξημένες αισθήσεις και λειτουργούν ως ζωντανός συναγερμός).
Έλα όμως που το εν λόγω στρατόπεδο φιλοξενούσε ήδη και γατάκια! Στην αρχή τα γατιά ήταν ο φόβος και τρόμος των νεαρών παγωνιών μέχρι που τα τελευταία μεγάλωσαν, οπότε οι όροι αντιστράφηκαν: Τα ράμφη, η στριγγιά φωνή αλλά και το μεγαλοπρεπές άνοιγμα των φτερών τους ήταν κάτι παραπάνω από αρκετά για να τρέψουν σε άτακτη φυγή τα μικρά αιλουροειδή
Η ώρα δε που τάιζαν τα ζωντανά του στρατοπέδου, ήταν πραγματικά party time για όλους! Για πλάκα, -σαφώς και από ελαφρό σαδισμό- το φαγητό ήταν κοινό και διετίθετο ταυτόχρονα για γατιά και παγώνια. Για κάποια δευτερόλεπτα, επικρατούσε χάος: Γατιά σε απόγνωση να κάνουν "κχχχχχχχχχ" στα παγώνια, παγώνια να κρώζουν ...Μετά όμως την πάροδο των κρίσιμων στιγμών, η φύση εύρισκε τις ισορροπίες της: Τα μεγάλα παγώνια κατελάμβαναν κεντρικές θέσεις, τα νεαρότερα τα περιτριγύριζαν ενώ τα γατιά τοποθετούνταν περιμετρικά.
Τι κρατάμε από αυτήν την ιστοριούλα;

Ότι οι ανεγκέφαλοι του στρατοπέδου δίνοντας κοινή τροφή σε γατιά και παγώνια, ανάγκαζαν τα παγώνια να τρώνε και ζωικά προϊοντα, διαταράσσοντας έτσι την τροφική αλυσίδα και, κατ'επέκταση, την ισορροπία του οικοσυστήματος!!! (Λέτε να το καταγγείλω, έστω καθυστερημένα, στον Ηλία τον Εναλλακτικό;!)

When I 'm good, I 'm very good. But when I 'm bad...I 'm BETTER!

Δέχθηκα έντονη κριτική για τα δύο προηγούμενα post. Παραθέτω τα βασικά σχόλια και απαντώ:

"Καλά, τι σου έκανε το ανθρωπάκι;! (αναφέρεται στον κ. Kinder Bueno)
-Με ... ενέπνευσε!

"Γιατί θέλεις να φοβίζεις τους άντρες; Δεν μπορείς να γίνεις κι εσύ σαν τόοοσες άλλες που "την περνάνε ΄ζαχαρη' ";
- Φυσικά και μπορώ. Δε θα είναι όμως τόσο διασκεδαστικό!

Δερματολόγος-Eναλλακτικός (paparia mandoles)

Ο Ηλίας έχει αυτό που λέμε "τρικυμία εν κρανίω". Παιδί από τον Ασπρόπυργο, πήγε στη Βουλγαρία, όπου και σπούδασε ιατρική, "παντρευτική" (γύρισε πίσω με μία ... Βουλγαρίδα -επιτρέψτε αυτό το ...tribute to Angela!) και στη συνέχεια επανέκαμψε στα πατρώα εδάφη.
Κατά τη διάρκεια της ειδικότητάς του, με απασχολούσε κατά καιρούς με προβληματισμούς, που αφορούσαν αποκλειστικά και μόνο ρηχές -και κατά κανόνα εξαιρετικά βαρετές- συναισθηματικές υποθέσεις:
Τη μία, είχε πάρει στο κατόπι μία ιντερνετική γνωριμία, που τον έσερνε σε "κοσμικά κέντρα" του Περιστερίου, την άλλη έσκαγε από ζήλια επειδή εκείνη η"πανέξυπνη",η"καλλιεργημένη" (κατ'αυτόν πάντα) σπουδάστρια ΤΕΙ Ζωικής Παραγωγής του δήλωνε ότι ήταν πολύ ελεύθερη για να δεσμευτεί σε εκείνον αποκλειστικά (λες κι εκείνος, παντρεμένος ων, θα μπορούσε να της χαρίσει αποκλειστικότητα). Σε κάποια φάση τον θυμάμαι να έχει πιστέψει ότι είναι μακράν το γοητευτικότερο σερνικό αττικοβοιωτίας, women killer και λίγα λέω...
Στα τριανταπέντε του ο Ηλίας επεδείκνυε αξιοσημείωτη ψυχοσυναισθηματική ανωριμότητα, βιώνε προβληματισμούς ενός 16χρονου εφήβου και αντιδρούσε ακόμα χειρότερα, ωσάν να ήταν πεντάχρονο.
Κι επειδή κι εγώ άνθρωπος είμαι και η πραότητα δεν αποτελεί ίδιον του χαρακτήρα μου, πολλές φορές είχαμε σφοδρές λεκτικές αντιπαραθέσεις και διακοπή "διπλωματικών σχέσεων" επί μήνες.
Αλλά, όπως έχω υπαινιχθεί ήδη σε άλλο post, είμαι fan των ζωολογικών κήπων και της ...βιοποικιλότητας.
Σήμερα, λοιπόν, μετά την ολοκλήρωση της ειδικότητάς του, ο Ηλίας έχει μπει στα δύσκολα προσπαθώντας να ασκήσει ελεύθερο επάγγελμα. Οι ανόητες περί τον ποδόγυρο ενασχολήσεις του καλά κρατούν μα η αγωνία επαγγελματικής καταξίωσης έχει αρχίσει και τον βαραίνει. Προσπαθώντας να ισορροπήσει τις αριστερές καταβολές, -που νομίζει πως έχει ή πρέπει να έχει-, με τη σφοδρή επιθυμία του για έξοδο από την αφάνεια, πολύ πρόσφατα ανακάλυψε την...οικολογία!
Πριν από κάποιους μήνες με πήρε τηλέφωνο μες στον ενθουσιασμό για να μου πει οτι ανασυντάσσεται ο (μηδέποτε συγκροτημένος) χώρος των Ελλήνων οικολόγων και πως τώρα, που ήταν νωρίς, ήταν ευκαιρία να 'χωθούμε', να αναδειχθούμε, να καταλάβουμε τα ...καλά τα πόστα!
Δε σχολίασα τον προφανή οπορτουνιστικό χαρακτήρα της πρότασής του. Βαριόμουν. Πέρασε κάποιος καιρός και ο Ηλίας "ξαναχτύπησε" προχθές:
-"Έχασες που δεν ήρθες στο συνέδριο. Γνώρισα εξαιρετικούς ανθρώπους. Θέλουμε να φτιάξουμε ένα δυνατό πράσινο κόμμα στην Ελλάδα".
-"Μάλλον κάποιοι θέλετε να ... "φτιαχτείτε" μέσα από ενα δυνατό πράσινο κόμμα" του αντιγύρισα.
- "Α, δε μπορείς να μ'εκνευρίσεις πια. Ελέγχω τα νεύρα μου. Είμαι πολιτικός τώρα!" (όσο εγώ είμαι ο Στάθης Ψάλτης...)
Ο καημένος ο Ηλίας ο ...εναλλακτικός. Που να φανταστεί πως η συμμετοχή σε ένα συνέδριο σε κάνει πολιτικό όσο η παρακολούθηση ενός ουράνιου φαινομένου σε κάνει αστροφυσικό.
Αντε βρε Ηλία, και με εκπομπή στο "Τηλεφώς", σου εύχομαι!

Kinder Bueno

Έπεσα τυχαία πάνω του πριν από λίγες ημέρες, σε ένα βενζινάδικο. Ηταν αρκετά γκριζαρισμένος αλλά αναγνωρίσιμος. Τροφαντός, ύφος λίγο Γκάρφιλντ, νωχελής. Είχε βγει τελετουργικά από μία ασημί Mercedes ενώ στη θέση του συνοδηγού υπήρχε το απαραίτητο, για κάθε "επιτυχημένο" Ελληνα, "αξεσουάρ¨: Μια wanna be barbie με ενοχλημένο -Kύριος οίδε γιατί- ύφος.
Ο Ελευθέριος, ήταν μοναχογιός κι αδιαμφισβήτητο καμάρι του χήρου μπαμπά, μιας κι είχε επιτύχει να πραγματοποιήσει το όνειρο εκείνου αλλά και κάθε κάθε μέσου Ελληνα γονιού, τουλάχιστον μέχρι πρότινος: Είχε γίνει ...Ιατρός. Ναι, "Ιατρός", το 'γιώτα' κεφαλαίο όπως, άλλωστε, ήταν και "Ελευθέριος" κι όχι κανείς τυχαίος "Λευτεράκης". Τον είχα γνωρίσει κάποια χρόνια πριν, σε ένα πάρτυ κομματικής νεολαίας στην Κηφισιά. Η αίσθηση προσωπικού μεγαλείου, που διακατείχε τον Ελευθέριο, αντιστρόφως ανάλογη προς το ύψος του, γινόταν αμέσως αντιληπτή από τον συνομιλητή του. "Υφος τουλάχιστον Αναπληρωτή καθηγητή, ούτε καν..Επίκουρου" σχολίαζε με χιούμορ ένας φίλος μου, συνάδελφός του μεγαλύτερης ηλικίας, που συμπτωματικά τον γνώριζε.
Μια επαφή την κράτησα για λίγο καιρό, όλα τα ζουζούνια του κήπου έχουν το ενδιαφέρον τους, σκεφτόμουν τότε. Ήταν, άλλωστε, η περίοδος που είχα ξεκινήσει κάτι σα διαδικασία αυτοβελτίωσης, προσπαθώντας να τιθασεύσω το απόλυτον του χαρακτήρος μου, που κατά καιρούς με ωθούσε στα άκρα.
Ώσπου ήρθε εκείνο το απογευματάκι: Μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Εκείνος διατύπωνε τις προτάσεις του ράθυμα, ξαπλωμένος -όπως με είχε πληροφορήσει- στον καναπέ του πατρικού του σπιτιού. Μίλαγε για το ένδοξο παρελθόν των Ελλήνων. Για το Σέβας που οφείλουμε εμείς οι νέες γενιές προς τις παλαιότερες. Για το πως η γυναίκα που θα σταθεί δίπλα του, θα έπρεπε να αποτίει διαρκή φόρο τιμής στον Πατέρα, που έβγαλε τέτοιο γιο λεβέντη και καραμπουζουκλή (δεν το είχε πει έτσι αλλά αυτό εννοούσε).
Ανάμεσα σε δύο-τρεις λέξεις, παρεμβαλλόταν κι ένα αυτοκρατορικό χασμουρητό. Κι εκεί που ήμουν κι εγώ έτοιμη να αποκοιμηθώ, ο Ελευθέριος "πατάει" μια τσιρίδα περιωπής: "Μπαμπαααααααα! Μπαμπαααααα! Βγαίνεις έξω;" Ο εβδομηκοντούτης τότε πατήρ προφανώς απάντησε στο καμάρι του πως 'ναι', πήγαινε στο καφενείο. Και τότε ο Ελευθέριος κραύγασε για δεύτερη φορά: "Μη ξεχάσεις, πάρε μου κι ένα Kidder Bueno όταν θα γυρνάααας!". Εκείνη την εποχή, ο έμπλεος σέβας Ελευθέριος πρέπει να είχε "πατήσει" τα σαράντα...

Κλειστόν λόγω ίωσης

Το πως γύρισα σπίτι από τη δουλειά χθες βράδυ ένας Θεός το ξέρει. Ναυτία κι εγώ στο τιμόνι. Σήμερα, καπούτ. Όριζοντιωμένη, ζέστη, σκοταδάκι...κι έξω να βρέχει..Αν δεν ήταν και η ίωση, τα παραπάνω θα μπορούσαν κάλλιστα να περιγράψουν το απόλυτο relax. Γυρίζω πλευρό...Σε περίπτωση επείγοντος, ειδοποιήστε το θυρωρό...

Marriage isn't a word - it's a sentence!

Ο Τ.Κ. -νέος άνθρωπος, ψυχίατρος στο επάγγελμα- ήταν κατηγορηματικός:
"Ο Γάμος δεν είναι κάτι που έχει να κάνει με το σεξ. Είναι η συμφωνία δύο ανθρώπων να φροντίζουν από κοινού κάποια πράγματα: να φροντίζει ο ένας τον άλλον, να φροντίζουν τα του σπιτιού, το παιδί τους".
Άουτς. Πόνεσε! Στην ηλικία των είκοσι ή εικοσιπέντε, η παραπάνω άποψη ακούγεται τόσο πεζή. Σε ωριμότερες (καλύτερα: μεγαλύτερες) ηλικίες, όμως, μάλλον αποκτά νόημα. Κι όσοι δεν είχαν την τύχη/ατυχία να συνάψουν ένα σχετικά νεανικό γάμο, όπου άλλα πράγματα (πολύ πιο χαρούμενα/ελκυστικά/'ανεβαστικά') ορίζουν ή αποτελούν τις συνιστώσες του γάμου, δυστυχώς είναι καταδικασμένοι να αποδεχτούν την παραπάνω άποψη, εάν και εφόσον επιθυμούν να προχωρήσουν σε άλλη φάση ζωής με όρους σταθερότητας και μακροημέρευσης.
Θυμάμαι έναν ηλικιωμένο δικηγόρο, που, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, έλεγε στις μεγαλύτερες κοπέλες του δικηγορικού γραφείου, στο οποίο πρωτοξεκίνησα να δουλεύω: "Τίτα, Νένα, μα τι κάνετε! Τώρα, στα 28 σας, θα έπρεπε ήδη να έχετε χωρίσει από τον πρώτο σας γάμο και να οδεύετε για το δεύτερο!" Διαφορετικά είδη γάμου αρμόζουν σε διαφορετικές ηλικιακές κατηγορίες. Το πρώτο είδος, εκείνο του "ροζ σύννεφου", είναι το πλέον δημοφιλές, αρκούντως ανεπτυγμένο σε λογοτεχνικό επίπεδο αλλά επισφαλές. Επ'ουδενί συνιστάται στις ηλικίες άνω των -άντα. Η Τίτα και η Νένα έπρεπε ήδη στα 28 τους -τότε, αρχές ΄90-, να έχουν περάσει τη ροζ φάση τους και να επιδιώκουν την εύρεση του αξιόπιστου συμβαλλόμενου, την επίτευξη της "συμφωνίας".
Σήμερα, που έχουν ανατραπεί οι περισσότεροι παραδοσιακοι ενδυματολογικοί κανόνες, το ροζ ως χρώμα φοριέται πλέον ελεύθερα απ'όλες τις ηλικίες. Τι κρίμα που δεν ίσχύει το ίδιο και για το ροζ γάμο...

Η Αθήνα δε μένει πια εδώ

Δεν την αναγνωρίζω πια τη γειτονιά μου...Κελεμπίες και σαγιονάρες στο καταχείμωνο. Μεθυσμένοι Γεωργιανοί πίνουν μπύρες σε σκαλοπάτια πολυκατοικιών. Καλοσιδερωμένα Πακιστανάκια βγαίνουν για την κυριακάτικη βόλτα τους στα μπουρδέλα της Φυλής. Και γκαστρωμένες Αλβανίδες. Μιλιούνια. Ημιυπόγεια καταστήματα παράνομα στεγάζουν μετανάστες. Συχνά - πυκνά, σε γωνίες, τσογλανάκια κρατάνε 'τσίλιες'... Πριν από τρία χρόνια, είχα γνωρίσει σε ρεπορτάζ έναν Ουκρανό ηλεκτρολόγο, που μόλις είχε μετακομίσει από το κέντρο της Αθήνας στον ΄Αλιμο: "Δεν ήταν περιβάλλον για παιδιά" μου εξήγησε, "Δεν μπορούσαν οι γυναίκες να πάνε μία βόλτα τα παιδιά σε ένα πάρκο, άσε που ακούγαμε και πυροβολισμούς τα βράδια!". Η Αθήνα δε μένει πια στο κέντρο. Η γειτονιά μου μετακόμισε. Στην Ασία, στην Αλβανία ... Κάποιοι, τότε που έπρεπε, 15 με 20 χρόνια πριν, δε φρόντισαν, δεν προνόησαν. Οι Ελληνες πολιτικοί. Μοιραία ανεπαρκείς. Κι εγώ, ξένη, τώρα πια, στην πόλη μου.
ps: ...κι επειδή στην 'Ελλαδίτσα εύκολα 'κοτσάρουμε' ταμπελίτσες, εξηγούμαι: Δε μου φταίνε οι φτωχοδιάβολοι με τις σαγιονάρες. Μου φταίνε όμως όλοι εκείνοι που δεν έθεσαν εγκαίρως το ρυθμιστικό πλαίσιο εισδοχής τόσων ανθρώπων, σε μία χώρα με χωλές υποδομές και, εξ αυτού του λόγου, μηδαμινή ποιότητα ζωής στα αστικά κέντρα. Η ύπαρξη αστικής συνείδησης και ο σεβασμός προς τα κεκτημένα του ευρωπαϊκού πολιτισμού θα έπρεπε να είναι αυτονόητος όρος συνύπαρξης των ανθρώπων σε μία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.
Είναι, τελικά, αυτό που συμπυκνώνει σε τρεις αράδες ο λόγος του Νικολά Σαρκοζί (απόσπασμα από τη στήλη "Πανδώρα" της εφημερίδας ΄ΒΗΜΑ' - 9.2.2007):
"Εφόσον αγαπάμε τη Γαλλία, τη σεβόμαστε. Σεβόμαστε τους κανόνες της, πράγμα που σημαίνει ότι δεν ακολουθούμε την πολυγαμία, δεν κάνουμε περιτομή στα κορίτσια, δε σφάζουμε αρνιά στο διαμέρισμά μας και σεβόμαστε τους δημοκρατικούς κανόνες" .
Και σχολιάζει ο συντάκτης της στήλης: "Δεν εξετάζω αν ο λόγος του είναι δεξιός ή αριστερός, γιατί αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο λόγος του δεν επιχειρεί να αποφύγει τα προβλήματα: σου λέει με παραστατικό τρόπου, που εντυπώνεται στο μυαλό του ακροατή, ότι η ανοχή στην ύπαρξη νησίδων ισλαμικού νόμου στη γαλλική κοινωνία απειλεί τις κατακτήσεις του ευρωπαϊκού πολιτισμού".

"300"

Το μόνο καλό της μέρας τούτης, που πέρασε με νεύρα κι απογοήτευση, για πράγματα σημαντικά κι ασήμαντα, ο Λεωνίδας και οι "300". Συγκλονιστικό....Κλάψαμε οι γυναίκες κιόλας..."Μα το τέλος ήταν γνωστό" σχολιάζει ένας από την παρέα. Οκ, άλλη φορά δε θα ξανακλάψω σε κηδεία.

Πεθαίνοντας στη Β.Σοφίας

Ώρα 20:00 κι η κάθοδος της Βασιλίσσης Σοφίας κλειστή. Πλήρης αναρχία στο δρόμο, ένα περιπολικό απλά διοχετεύει τη ροή προς τη Μιχαλακοπούλου. Στο βάθος η σειρήνα ενός ασθενοφόρου. Το ραντεβού μου με το γιατρό χάθηκε υπέρ πίστεως και ...συλλαλητηρίων (;) για την παιδεία. Μικρό το κακό, θα μου πεις. Ο άλλος στο ασθενοφόρο θα πεθάνει...