Ο Τ.Κ. -νέος άνθρωπος, ψυχίατρος στο επάγγελμα- ήταν κατηγορηματικός:
"Ο Γάμος δεν είναι κάτι που έχει να κάνει με το σεξ. Είναι η συμφωνία δύο ανθρώπων να φροντίζουν από κοινού κάποια πράγματα: να φροντίζει ο ένας τον άλλον, να φροντίζουν τα του σπιτιού, το παιδί τους".
Άουτς. Πόνεσε! Στην ηλικία των είκοσι ή εικοσιπέντε, η παραπάνω άποψη ακούγεται τόσο πεζή. Σε ωριμότερες (καλύτερα: μεγαλύτερες) ηλικίες, όμως, μάλλον αποκτά νόημα. Κι όσοι δεν είχαν την τύχη/ατυχία να συνάψουν ένα σχετικά νεανικό γάμο, όπου άλλα πράγματα (πολύ πιο χαρούμενα/ελκυστικά/'ανεβαστικά') ορίζουν ή αποτελούν τις συνιστώσες του γάμου, δυστυχώς είναι καταδικασμένοι να αποδεχτούν την παραπάνω άποψη, εάν και εφόσον επιθυμούν να προχωρήσουν σε άλλη φάση ζωής με όρους σταθερότητας και μακροημέρευσης.
Θυμάμαι έναν ηλικιωμένο δικηγόρο, που, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, έλεγε στις μεγαλύτερες κοπέλες του δικηγορικού γραφείου, στο οποίο πρωτοξεκίνησα να δουλεύω: "Τίτα, Νένα, μα τι κάνετε! Τώρα, στα 28 σας, θα έπρεπε ήδη να έχετε χωρίσει από τον πρώτο σας γάμο και να οδεύετε για το δεύτερο!" Διαφορετικά είδη γάμου αρμόζουν σε διαφορετικές ηλικιακές κατηγορίες. Το πρώτο είδος, εκείνο του "ροζ σύννεφου", είναι το πλέον δημοφιλές, αρκούντως ανεπτυγμένο σε λογοτεχνικό επίπεδο αλλά επισφαλές. Επ'ουδενί συνιστάται στις ηλικίες άνω των -άντα. Η Τίτα και η Νένα έπρεπε ήδη στα 28 τους -τότε, αρχές ΄90-, να έχουν περάσει τη ροζ φάση τους και να επιδιώκουν την εύρεση του αξιόπιστου συμβαλλόμενου, την επίτευξη της "συμφωνίας".
Σήμερα, που έχουν ανατραπεί οι περισσότεροι παραδοσιακοι ενδυματολογικοί κανόνες, το ροζ ως χρώμα φοριέται πλέον ελεύθερα απ'όλες τις ηλικίες. Τι κρίμα που δεν ίσχύει το ίδιο και για το ροζ γάμο...
22 σχόλια:
Poupsi said:
"Ο Γάμος δεν είναι κάτι που έχει να κάνει με το σεξ. Είναι η συμφωνία δύο ανθρώπων να φροντίζουν από κοινού κάποια πράγματα: να φροντίζει ο ένας τον άλλον, να φροντίζουν τα του σπιτιού, το παιδί τους".
..............................
Δηλαδή αν κατα τη διάρκεια της 'διαπραγμάτευσης' επιτύχω καλύτερους όρους και το 'από κοινού' γίνει περισσότερο για τον άλλον και λιγότερο για εμένα, μπορεί να θεωρηθεί (για τη δικιά μου πλευρά) επιτυχημένος γάμος? ... χμμμ ... μήπως στη γειτονιά σου εχει, εκτός από τους Αλβανούς που προανέφερες, και Φιλιππινέζες... να περάσω καμιά βόλτα?
Όντως ... καλός ο γάμος 'ροζ σύνεφο' αλλά 'δεν συνιστάται στις ηλικίες άνω των -άντα'. Κακά τα ψέματα, ο Τ.Κ. έχει δίκιο. Σε αυτές τις ηλικίες το καλύτερο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να προχωρήσει στην έυρεση ένος αξιόπιστου συμβαλλομένου για την σύναψη της 'συμφωνίας' (εκτός αν ακολουθήσει το παράδειγμα του Φ. Μεταξόπουλου ή της Τζόαν Κόλινς).
Όταν ήμουν αρκετά μικρότερος.. φανταζόμουν το γάμο σαν την κατάληξη μιας υπέροχης αγάπης... σαν την υπέρτατη ανάγκη να θες να είσαι δεμένος με το άλλο κομμάτι σου.. εκείνο που σε συμπληρώνει.. με το σεξ να είναι η υπέρτατη μορφή επικοινωνίας μεταξύ δυο ερωτευμένων ανθρώπων.. αισθανόμουν άσχημα που δεν ένοιωσα ποτέ αυτό το συναίσθημα.. και τα χρόνια περνούσαν.. έβλεπα «μικροπαντρεμένους» φίλους να περνούν υπέροχα.. (σήμερα άλλοι είναι πάντα μαζί.. άλλοι όχι.. δεν έχει σημασία.. βίωσαν το ροζ σύννεφο). Ξαφνικά, ο θάνατος του πατέρα μου, μου δημιούργησε την ανάγκη να αποκτήσω ένα παιδί.. ίσως για να καλύψει το κενό.. ίσως από εγωισμό.. ίσως.. ίσως.. όλες οι ερμηνείες σας δεκτές.. από την άλλη στα 41 (τότε..) άρχισα να βρίσκω ανούσιες τις «συναισθηματικές» σχέσεις.. που με ταλάνιζαν χωρίς ταυτόχρονα να με γεμίζουν ολοκληρωτικά.. ιδιαίτερα βαρετές τις εφήμερες.. Όπως το επισημαίνετε και εσείς.. το σεξ δεν ήταν στη λίστα των προτεραιοτήτων μου για να κάνω το βήμα.. Παντρεύτηκα για να αποκτήσω ένα παιδί... για την κοινωνική μου ολοκλήρωση..(θεωρούσα τότε..) ..Πιστεύω ότι πάνω κάτω τα ίδια ισχύουν και για τη σύζυγό μου.. οι ίδιοι λόγοι.. της μεταρόζ εποχής. το ροζ συννεφάκι διαλύεται με ένα απλό φύσημα.. όχι πιο δυνατό από το φύσημα κάποιου παιδιού που σβήνει τα 3 κεράκια του.. Σήμερα ζω μια συμβατική συζυγική ζωή.. μια συγκατοίκηση χωρίς εντάσεις... όπου ο καθείς κάνει το πρόγραμμα του.. σε ατομικό επίπεδο.. λιγότερο η περισσότερο... εκείνο όμως που δεν αναφέρατε κυρία Πούπσυ μου είναι το πως μπορεί να νοιώθει κάποιος που έχει κάνει μια παρόμοια συμφωνία.. το αίσθημα κενού.. η πίκρα αν τύχει και συναντήσει κάποιο άτομο που φέρνει στο μυαλό ροζ αποχρώσεις... και δεν μιλάω για «ξενοπήδημα» ως σπορ.. ως επιβεβαίωση της «αντρίλας» για την οποία κάποια συμβία ίσως αδιαφορεί.. Προσωπικά δεν βρίσκω το λόγο.. Αυτό που δεν αναφέρετε είναι το τίμημα που μπορεί νάχει μια τέτοια συμφωνία.. Είναι εύκολο κάποιος εκτός.. να κρίνει... εγώ μιλάω όμως για τη δική μου εμπειρία.. από τη μια υπάρχει η –αδιαμφισβήτητη- βολή.. παιδιά (που δίνουν νόημα στη φράση.. δίνω τη ζωή μου για σένα..), η αίσθηση ότι ανήκω σε ένα πυρήνα.. ότι δεν ζω μόνος σαν το σκυλί.. από την άλλη.. πάντα πιστεύω ότι το σεξ είναι η υπέρτατη επικοινωνία μεταξύ δύο ανθρώπων.. πιστεύω πολύ στους ανθρώπους... τους εμπιστεύομαι.. Πιστεύω στον ροζ γάμο, τις ροζ σχέσεις, τις ροζ φιλίες... στο ιδανικό. Πάντα μου λείπει να καταλαβαίνω την άλλη.. και εκείνη εμένα. .με μία ματιά.. η πνευματική επικοινωνία... η φιλία.. πάνω από όλα.. ναι κυρία Πούπσυ... σε ηλικίες άνω των –αντα αρμόζουν άλλοι τύποι γάμου.. Όμως πρέπει νάχεις στομάχι για να το αντέξεις.. Τελικά ίσως εγώ δεν είμαι τόσο δυνατός... και είμαι ελεεινά και ηλίθια ρομαντικός και αιθεροβάμων.. Όταν κάνεις μια συμφωνία, πάντα πρέπει να διαβάζεις τους όρους που είναι γραμμένοι με μικρά γράμματα στην τελευταία σελίδα.
Αγαπητέ/τή Guacamole.. Θεωρητικώς ο Ψυχίατρος κ. Τ.Κ. (μου αρέσουν τα αρχικά του.. ομολογώ..) έχει δίκιο.. Αλλά πέραν του θεωρητικού, θάθελα τις απόψεις κάποιου που το έχει βιώσει.. το βιώνει..και όχι κάποιου που το έχει διαβάσει, αποφασίσει η σκεφτεί. Κάθε συμφωνία έχειαπρόβλεπτες βλαπτικές συνέπειες.. ανάλογα με την περίπτωση.. και την ψυχοσύνθεση του καθενός.. τα υπόλοιπα είναι Τ.Κ.
Ωραία! Μοιράζεσαι τη ζωή σου με όρους "συμβαλλομένου", "συμβολαίου", "σύναψης συμφωνίας", μιλάς για "επιτυχημένο" γάμο σαν να είναι επιτυχημένη παρουσίαση ή "επιτυχημένη" ευρωπαϊκή πορεία! Μάλλον κακώς νομίζω ότι για να μοιραστείς την ζωή σου, τον πρώτο και μόνο λόγο τον έχει η καρδιά...Δεν (πρέπει να) τίθεται, ούτε κατά διάνοια, θέμα οποιασδήποτε συμφωνίας. Πώς το έλεγε ένα τραγουδάκι; "Όσοι είναι αισθηματίες την πατάνε στη ζωή". Καλύτερα, όμως, να την πατήσεις πολλάκις, παρά να μην έχεις ζωή... Ή να νομίζεις ότι έχεις.
Η "ανάγκη" για παιδί (εξ' ενστίκτου στις γυναίκες, εξ' επιβολής - στη σύγχρονη δυτική κοινωνία όπου έχει θεσμοθετηθεί η μονογαμία και η διγονεϊκή οικογένεια - στους άντρες) είναι η πιο εγωιστική πράξη που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Ακριβώς γι αυτόν το λόγο διαιωνίζεται το είδος.
Αγαπητε Denangous, σοβαρεύοντας λίγο περισσότερο από ότι συνήθως, θα ήθελα να σας εκμυστηρευτω ότι στην πραγματικότητα δεν είμαι σίγουρος κατά πόσον ο ΤΚ έχει δίκιο (έστω και θεωρητικώς). Πιστεύουμε (πίστη = αποδεχόμαστε κάτι χωρίς αποδείξεις) ότι πρέπει να έχει (δίκο) επειδή είναι ειδικός. 'Ομως εφ' όσον δεν υπάρχει πειραματική απόδειξη μπορεί η οποιαδήποτε υπόθεση διατυπώνεται να αμφισβητηθεί. Και φυσικά το βάρος της απόδειξης το έχει αυτός που διατυπώνει την υπόθεση και όχι αυτός που την αμφισβητεί.
Άρα η όλη κουβέντα μπορεί να ξεκινάει από λάθος βάση.
PS: Το ενδιαφέρον για το αν βρίσκονται φιλιππινέζες στη γειτονιά της Poupsi δεν έχει λεσβιακά κίνητρα ... συνεπώς κρατώ το 'αγαπητός' από την προσφώνησή σας.
Αγαπητέ Guacamole, βασικά συγνώμη που δεν αντελήφθην εγκαίρως ότι είσαστε κύριος.. που του αρέσουν κιόλας οι εξωτικές κυρίες.. (δεν θα διαφωνήσω μαζί σας..)
Γιατί λέτε ότι η κουβέντα ξεκινάει από λάθος βάση?? Δεν κάνουμε υποθέσεις εργαστηρίου.. μιλάμε για κάτι υπαρκτό... στην περίπτωση αυτή δέχομαι να παίξω το ρόλο του χάμστερ.. είμαι το χάμστερ... όσα είπα.. τα είπα όχι επειδή τα σκέφτηκα.. η τα διάβασα σε κάποιο έγκριτο σύγγραμμα.. τα είπα επειδή τα ζω... τα νοιώθω.. απάντησα σχετικά συγκεκριμένα σε μια σκέψη που έκανε κάποιος.. μεταξύ μας.. και εγώ δεν διαφωνώ απόλυτα με τον Τ.Κ. απλά είπα ότι κανείς όταν παίρνει τέτοιου είδους αποφάσεις.. όταν υπογράφει τέτοιου είδους συμβάσεις...να μην ξεχνάει να διαβάζει τους όρους...υπάρχουν συνέπειες... που πονούν... που σε συνθλίβουν.. «πιστεύω στην αγάπη ακόμα» ..τραγουδούσε ο Τουρνάς όταν ήμουν μικρότερος.. υπέγραψα το συμβόλαιο εγώ... υφίσταμαι τους όρους που είχα υποτιμήσει.. και σιγοτραγουδάω.. ο βλάξ.
Μα ποιοί είναι, επιτέλους, οι όροι εκείνοι που δεν διαβάζονται και υποτιμώνται;;; Για πείτε μου κι εμένα να μάθω!
(μα ποιος είναι, τέλος πάντων, αυτός ο Μορμόλης; )
(μπορώ να διορθώσω ένα post όπως στα fora ή θα πρέπει να το σβήσω και να το ξαναγράψω σωστά; )
..Μορμόλης?
όσον αφορά τους όρους..διαβάστε παραπάνω... και δεν θέλει φιλοσοφία.. επιλέγοντας ένα γάμο παύλα συμφωνία... με σκοπό την τεκνοποίηση..το βόλεμα ..την κοινωνική αποδοχή... κλπ... επίλεγετε έναν τρόπο ζωής.. που με το χρόνο μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ.. να γίνει αμόνι στο στήθος.. θα βρεθείτε να συμβιώνετε με κάποια που δεν αγαπάτε... να κάνετε παραχωρήσεις που δεν πηγάζουν από πουθενά.. μόνο και μόνο για τη ψυχική σας ηρέμία... να αισθάνεστε συναισθηματικό κενό... έλλειψη επικοινωνίας... το σεξ θάναι είτε ανύπαρκτο είτε βαρετό.. άρα καλύτερο το ανύπαρκτο.. και πολλά άλλα που ποικίλλουν... και τα οποία κάποιος ανακαλύπτει στην πορεία.. εξαρτάται από το άτομο.. από το πόσο γερό στομάχι έχει. και όχι μόνο..
Ποιός ανέφερε το Μορμόλη; Θυμάμαι ότι είχα δει παράσταση με τίτλο "Μορμόλης" στο παιδικό θέατρο της Ξένιας Καλογεροπούλου. Και αγαπητέ Constantinos, αν μάθεις πως διορθώνονται τα σχόλια πες και σε μας...ένα σβησμένο, τίνος είναι; Δεν ήξερα ότι μπορεί ο σχολιαστής να σβήσει μόνος του το σχόλιον του.
Ο γάμος δεν (είναι σωστό να) επιλέγεται με σκοπό βόλεμα, κοινωνική αποδοχή και άλλα παρόμοια φαιδρά. Επιλέγεται (εφ' όσον επιλεγεί) αν είσαι με μια γυναίκα που αγαπάς και θέλετε και οι δύο να κάνετε παιδί. Το αν θα γυρίσει μπούμερανγκ (ελληνιστί: αυτεπίστροφον) η συμβίωση και συμβούν όσα περιγράφονται, είναι λάθος του ζευγαριού, κατά κύριο λόγο. Επομένως, ειδικά όταν ανακαλύπτονται στην πορεία, δεν τίθεται θέμα "όρων". Όταν συμβιώνεις με κάποια που δεν αγαπάς και συμβαίνουν όλα όσα περιγράφηκαν, η λύση είναι μία: Χωρίζεις. Υπάρχουν και παιδιά; Ακόμα καλύτερα, κυρίως για αυτά! Τα παιδιά είναι ευτυχισμένα μόνο όταν είναι οι γονείς ευτυχισμένοι. Υπάρχουν διαλυμένες οικογένειες που υφίστανται τυπικά, για κοινωνικούς λόγους μόνο. Υπάρχουν παιδιά χωρισμένων γονιών που μεγαλώνουν ευτυχισμένα.
Δικό μου το σβησμένο, ήταν ένα typo. Είχα και την πορτοκαλιά κασσέτα με την θεατρική παράσταση!
Σε ένα μήνα περίπου θα πάρω στα χέρια μου αυτό το περίφημο χαρτί που ονομάζεται "Διαζύγιο". Κι αυτό, γιατί προσπάθησα να ζήσω αυτό που λέμε "ροζ σύνεφο". Πραγματικά απορώ με τα ζευγάρια που καταφέρνουν και το βιώνουν. Οι καταστάσεις της συμβίωσης είναι τόσο δύσκολες που ή πρέπει να είσαι στα αρχ... σου, ή να είσαι παμπλουτος!!!
Στην εποχή που ζούμε δεν υπάρχουν συμβιβασμοί. Δεν έχουμε μάθει να συμβιβαζόμαστε και δεν πρόκειται να το κάνουμε ποτέ και για κανέναν. Πως λοιπόν τα καταφέρνουν; Μήπως αυτό που μας δείχνουν τελικά δεν είναι τίποτ' άλλο παρά μια "ταινία φαντασίας" που τελικά αν διαβάσεις προσεκτικά το σενάριο θα καταλάβεις ότι προκειται για "θρίλερ".
Ο δικός μου ο γάμος κάπως έτσι ήταν. Όλοι πίστευαν ότι ήμασταν το τέλειο ζευγάρι. Το πόσοι μας ζήλευαν, δεν μπορώ να το περιγράψω!!!! Εμ βέβαια, αφού κι εγώ καμιά φορά πίστευα πως τα πράγματα έτσι ήταν... ροζ. Όταν παίζεις τον ίδιο ρόλο για 2 1/2 χρόνια τελικά σου γίνεται βίωμα. Κάποια στιγμή νόμιζα ότι επαιζα σε καθημερινή σειρά του Star Channel. Δεν ξέρω να σας απαντήσω στο εύλογο ερώτημα "γιατί κορίτσι μου μπήκες σ' αυτή τη διαδικασία;". Απλά το κάνεις... 4 χρόνια ήταν στο σύνολο. Και τα προβλήματα ξεκίνησαν ακριβώς μετά τους 6 πρώτους μήνες! Μιλάμε για τρελλό μαζοχισμό (τώρα που το ξανασκέφτομαι). Ο x-άντρας μου, είναι ένας άνθρωπος που λίγοι μπορούν να "τα βάλουν" μαζί του. Σίγουρα -δεν έτυχε να τον ρωτήσω ποτέ- πρέπει να έχει το πιο υψηλό I.Q. που υπάρχει σε άνθρωπο. Και πήγα τώρα εγώ, αθώο πλασματάκι, όχι απλώς να τα βάλω μαζί του, αλλά να τον παντρευτώ. Βλέπετε, θαμπώθηκα από την εξυπνάδα του (κυριολεκτώ). -Όχι, χαζή δεν είμαι κι ας είμαι ξανθιά, είμαι όμως αφελής, αυθόρμητη, εύπιστη και καλοπροέρετη. Έτσι χαρακτηρίζω τον εαυτό μου. Έτσι με έμαθε η γιαγιά μου, η οποία με μεγάλωσε αφού η μητέρα μου δούλευε από το πρωί μεχρι το βράδυ-.
Κάθε φορά λοιπόν που διέκρινα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, είχε τον τρόπο του... Κι εγώ επειδή προσπαθούσα να ζήσω αυτό το "ροζ σύνεφο" έκανα την πάπια! Τον αγαπούσα όμως πάρα πολύ οφείλω να ομολογήσω... έπινα νερό στ' όνομά του. Αλήθεια σας λέω, κι ας ήμουνα εγώ αυτή που είπα το "αντίο". Κι αυτό το είπα γιατί από κάποιο σημείο και μετά πήρα τον ρόλο μου στα σοβαρά. Κι αυτό ήταν μετά τον γάμο. Ένας γάμος ονειρεικός! Όπως ακριβώς τον φανταζόμουνα από μικρή -στο πιο μοντέρνο του, λόγω αλλαγής των καιρών-. Άρχισα λοιπόν να θέτω τα πράγματα επί τάπιτος. Μάλλον αυτό δεν του άρεσε, γιατί απο 'κει που έκανα την πάπια ξαφνικά διαπίστωσε ότι "ξύπνησα". Ενοείται ότι τακτική δεν άλλαξε, απλά εγώ άρχισα να του επισημαίνω τις δικαιολογίες του. Κάτι το οποίο δεν του άρεσε και έτσι πέρασε στην επίθεση. Και καταλαβαίνετε τι ακολούθησε... Κάπως έτσι αρχίζουν όλα.
Και επανέρχομαι σ' αυτό που έγραψα ξεκινόντας αυτή την ιστορία.
'Η πρέπει να είσαι στα αρχ... σου, ή να είσαι παμπλουτος!!!
Γιατί εμείς.. δεν ήμασαταν τίποτα από τα δύο για να αντέξουμε τα όσα συνέβαιναν μεταξύ μας.
Την προηγούμενη Πέμπτη στις 15 Μαρτίου έκλεισα τα 32. Την προηγούμενη μέρα, στις 14 υπέγραψα το πληρεξούσιο στον δικηγόρο για την δεύτερη συζήτηση. Εκεί συνάντησα τον άντρα μου. Αυτόν τον άγνωστο X. Ήταν 9.30 το πρωί και έτσι κάτσαμε απένταντι σ' ένα Everest να με κεράσει έναν καφέ... Μη φανταστείτε, κουβέντα για το "πως γίναμε έτσι" ή για το "πως περνάς". Αποχωριστήκαμε απλά με ένα "τα λέμε"...
Συμβόλαια στις ανθρώπινες σχέσεις δεν υπάρχουν. Στην ερώτηση "Θα μ' αγαπάς για πάντα" η απάντηση για πάντα θα είναι "ΝΑΙ". Δεν θα ακούσεις κανέναν να σου λέει "Θα σ' αγαπάω μέχρι την Πέμπτη"...
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η περιγραφή της elenis. Θα ήθελα όμως να κάνω τρία σχόλια.
Πρώτον: Το υψηλό IQ έχει ελάχιστη αξία εκτός των χώρων των πανεπιστημίων, των εργαστηρίων, της NASA και λοιπών συναφών οργανισμών. Ίσως μάλιστα να είναι και ο βασικότερος συντελεστής αποτυχίας (και δυστυχίας) στην προσωπική ζωή. Υψηλή αξία έχει η 'συναισθηματική ευφυΐα' (emotional intelligence) η οποία έχει να κάνει με τον χειρισμό και εντοπισμό συναισθημάτων (των άλλων και των δικών μας). Αποτελέι μετρίσιμο μέγεθος και σύμφωνα με τους ειδικούς έχει μέγαλη σπουδαιότητα όσον αφορά στην επιτυχία τόσο της προσωπικής ζωής, όσο και επαγγελματικής σταδιοδρομίας σε επαγγέλματα που έχουν να κάνουν με τον ανθρώπινο παράγοντα. Άρα μπορείς να απομυθοποιήσεις με ασφάλεια την υπερεξυπνάδα του χ-άντρα σου. Η εμφανής απουσία συναισθηματικής ευφυίας από μέρους του και η πιθανή ύπαρξή της σε εσένα ... σε καθιστά σαφώς πιο πολύτιμη.
Δεύτερον: Γράφεις "...Οι καταστάσεις της συμβίωσης είναι τόσο δύσκολες που ή πρέπει να είσαι στα αρχ... σου, ή να είσαι παμπλουτος ...". Σίγουρα τα δύο αυτά βοηθάνε όχι όμως στη συμβίωση αλλά στην δημιουργία μιας κατάστασης που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε 'αποδεκτή ημι-συμβίωση'. Δηλαδή όσο το δυνατόν πιο μακρία όχι όμως χώρια, η μικρότερη δυνατή επαφή - δραστηριότητες αλλά και glamorous κοινές εμφανίσεις για να τροφοδοτούμε τον μύθο ... κλπ(καποιες πτυχές αυτής της κατάστασης νομίζω ότι περιγράφονται σε ένα σχόλιο του denangous) ... έχει καμία σχέση άραγε αυτή η κατάσταση συμβίωσης με το "ροζ σύνεφο"?
Τέλος ... δεν φταίει τόσο αυτός/η που απαντάει "ΝΑΙ" όσο αυτός/η που ρωτάει αν θα τον/την αγαπανε για πάντα. Ακόμα και αν τελικά γίνει, το να προσπαθείς να το προεξοφλίσεις είναι μάταιο. Η μόνη δυνατή θετική απάντηση που μπορεί να δοθεί είναι η: "Τελικά ναι. Με αγάπησε για πάντα".
"Τελικά ναι. Με αγάπησε για πάντα"
Ποτέ δεν μπορείς να το πεις, ποτέ δεν μπορείς να το ξέρεις.
Γιατί εγώ νομίζω ότι το μόνο που μετράει (και) στη συμβίωση είναι η αγάπη; Γιατί εγώ νομίζω ότι αν υπάρχουν τέτοια προβλήματα που οδηγούν σε ένα τέλος, σημαίνει ότι δεν υπήρξε αγάπη από, τουλάχιστον, έναν από τους δύο; (ή αυτό που εξελήφθη ως αγάπη ήταν μόνο μια κάλυψη ανασφάλειας...)
Διαβάζοντας το σχόλιό σας Guacamole σχετικά με κάτι που ανέφερα, σκέφτηκα πόσο δίκιο είχατε.. για κάτι που δεν είχα σκεφτεί... η ημι-συμβίωση.. το «μαζί και χώρια» ...η ανοχή αυτής της κατάστασης, ευνοείται από τη στιγμή που και οι δύο έχουν τις εργασίες τους που αποδίδουν ένα ικανοποιητικό εισόδημα.. όταν υπάρχει οικονομική άνεση.. δεν μιλάω για χλιδή.. εκεί μπαίνουμε σε διαζύγια a la Αμπράμοβιτς (πάρε τόσα και bye..) ..μιλάω για μέσες καταστάσεις...αυτές που προφανώς εννοείτε και εσείς.. σε ένα τέτοιο λοιπόν περιβάλλον, όπου πέρα από την οικονομική επιφάνεια, ο καθένας σαν αυτόφωτο άτομο έχει την δική του επαγγελματική-κοινωνική ζωή.. ακόμα και φιλικό περιβάλλον ..πέρα από τους «κοινούς» φίλους.. ναι.. η ημι-συμβίωση ευνοείται.. για να το πάω παραπέρα, ίσως και να δημιουργείται και μια «βολική» κατάσταση όπου-λόγω των συνθηκών-κανείς να μη θέλει να δημιουργήσει ρήγματα σε κάτι που τελικά δεν τον ενοχλεί.. και συμφωνώ όχι με μια απλή παρατήρησή που κάνατε.. αλλά επειδή προσθέσατε ένα λιθαράκι στην αυτοκριτική μου...
ΥΓ. διαβάζοντας τις απόψεις σας Constantinos, και όχι μόνο για αυτό το θέμα, παρατηρώ ότι πρέπει να είσαστε ρομαντικό άτομο.. όσον αφορά την προσωπική σας ζωή.. ιδεολόγος όσον αφορά τις πολιτικές πεποιθήσεις σας.. και το λέω με ζήλια.. έχετε μια φρεσκάδα που φοβάμαι ότι δεν έχω πια.. δεν μου αρέσει να νοιώθω ότι έχει αντικατασταθεί από κυνικότητα, καχυποψία και ίσως εθελοτυφλία.. ίσως λόγω των λαθών που έχω διαπράξει.. ίσως λόγω των βιωμάτων μου.. δεν θεωρώ ότι η φρεσκάδα αυτή είναι θέμα ηλικίας.. Απλά, θάθελα να νοιώθω και εγώ έτσι.
Denangous σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Ο καθένας μας έχει διαμορφώσει μια στάση ζωής μέσα από τα βιώματά του και τον τρόπο με τον οποίο τα αντιμετώπισε.
Περνώντας τα χρόνια κατάλαβα ότι το μόνο που μας μένει είναι η αγάπη. Γι αυτήν αξίζει να θυσιάσεις τα πάντα, πραγματικά τα πάντα, για να μπορείς να στέκεσαι απέναντι στον καθρέφτη και να βλέπεις στα μάτια τον εαυτό σου. Η αγάπη είναι η ειδοποιός μας διαφορά με τα υπόλοιπα θηλαστικά, είναι αυτό που μας κάνει να θρώσουμε άνω. Μην αφήνετε την φρεσκάδα που έχετε (που όλοι έχουμε) να μολυνθεί.
Είναι, κυρίως, αποτέλεσμα των επιλογών μας. Θέλει προσπάθεια, θέλει αγώνα μα το αποτέλεσμα είναι η ίδια η ζωή, η πραγματική ευτυχία.
ΥΓ2. Διάβαζα τα παραπάνω σχετικά με τη συμβίωση.. τις ανθρώπινες σχέσεις.. Κρίμα που το ροζ χρώμα τείνει να εκλείψει γενικότερα από τις σχέσεις των ανθρώπων.. όλων των ειδών τις σχέσεις.. Γιατί και οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν γίνει είδος συναλλαγής.. τι θες από μένα; Τι μπορείς να μου δώσεις; Γιατί με θες για φίλο.. φίλη; τι υστερόβουλα κίνητρα έχεις; Γιατί θα πρέπει να θεωρηθώ ύποπτος επειδή είπα σε κάποια πριν λίγο καιρό «είμαι φίλος σου και σε αγαπάω»; Γιατί το αυτονόητο να μην είναι η εμπιστοσύνη μεταξύ των ανθρώπων.. και να πρέπει πάντα να κυριαρχεί η αγωνία της απόδειξης των καλών προθέσεων; Για ποιό λόγο να είμαστε έρμαια της εκάστοτε κακής διάθεσης του άλλου; Ένα είδος ανθρώπινου κλινέξ που αναζητούμε σε μερικές στιγμές και άλλες με αδιαφορία πετάμε σε ένα συρτάρι; Στο οποίο φερόμαστε σαν μια Ναόμι Κάμπελλ πότε με το γάντι και πότε αγενώς ανάλογα με τα καπρίτσια μας Το να πεις σε κάποιον «δεν σε αγαπάω», «δεν σε εμπιστεύομαι» «δεν είσαι φίλος μου».. η συνεχής αμφισβήτηση του πραγματικού ενδιαφέροντος, που οδηγεί; Όταν σαν παιδάκι ρωτάς κάποιον «είσαι φίλος μου;» και εκεί που περιμένεις εκείνο το ναι!.. με αγωνία... εισπράττεις άρνηση... ειρωνεία.. τι περισσότερο να κάνεις; Γιατί πολλές φορές είναι τόσο δύσκολο να πλησιάσεις τους άλλους; γιατί τόση ανασφάλεια.. καχυποψία.. αμφισβήτηση στις ανθρώπινες σχέσεις; Δεν είμαστε εργαλεία γαμώτο... για να χρησιμοποιείται ο καθένας σε αντίστοιχες λειτουργίες.. να έχει συγκεκριμένη και μόνο χρήση.. γιατί έχουμε πάψει να δίνουμε και να παίρνουμε ο ένας από τον άλλο; Γιατί αντιμετωπίζουμε τον άλλο σαν εχθρό σε πεδίο μάχης όπου πρέπει να υπερισχύσει μόνο ο ένας; Γιατί αφήνουμε κάποιον να μας πλησιάσει.. για να τον σπρώξουμε με ικανοποίηση αμέσως μετά; Αναρωτιόμαστε εδώ για το γάμο.. τη συμβίωση... γιατί δεν είναι όλα ρόζ.. εδώ δεν τα καταφέρνουμε στα απλά... τι ασχολούμαστε με τα πολύπλοκα.. Πληγώνομαι ..και το κακό είναι ότι δεν το βάζω κάτω.. γιατί εμπιστεύομαι εκείνο το στιγμιαίο χαμόγελο του τοξότη απέναντι μου... το παίρνω σαν ένδειξη φιλίας... ενώ είναι απλά ειρωνικό.. Ίσως εγώ κάνω κάτι στραβά.. Σίγουρα εγώ κάνω κάτι στραβά..
OK, OK DENANGOUS. EIMAI ΦΙΛΗ ΣΟΥ. ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΦΙΛΗ. Ε, ΠΑΙΔΙΑ; ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ DENANGOUS;;;; You see?!
(will u stop it now!?)
Thanx a lot Guacamole...
Τα σχόλιά σου με ενθάρρυναν...
Έτσι είναι...
Κάτι σαν κι αυτό που μου είπε ο πατέρας μου κάποια στιγμή (τον οποίο και ποτέ δεν παίρνω στα σοβαρά) "Πρέπει να μάθεις πως άλλο η Πανεπιστημιακή Παιδεία και άλλο η Αστική Παιδεία παιδί μου.".
Η πλάκα είναι ότι ποτέ δεν έχω κάνει την ερώτηση "Θα μ' αγαπάς για πάντα". Θα ήθελα όμως να ακούσω κάποιον να μου το λέει κι ας ξέρω ότι δεν θα είναι έτσι...
Δημοσίευση σχολίου