Ας του μιλήσει κάποιος για την Αξιοπρέπεια (ή, έστω, για το Rexona)

΄Εχει σιχαθεί η ψυχή μου να τον βλέπω να ξεροσταλιάζει στο θάλαμο αναμονής του Διευθύνοντος Συμβούλου. Είναι κι αυτός ανώτερο διοικητικό στέλεχος, διευθυντάκος μικρότερης κλάσης, πράγμα που φαίνεται ότι το γνωρίζει πολύ καλά. Την μικρή του κλάση, εννοώ. Ανήλθε στο πόστο που κατέχει -που του χαρίζει επαρκή οικονομική επιφάνεια και μικρομεσαίο prestige- ακριβώς λόγω της ασημαντότητάς του.
Η μονίμως κρεμασμένη γλώσσα εκτιμήθηκε δεόντως από τον τότε ισχυρό άνδρα της εταιρίας: Κάθε αφέντης είναι υπερήφανος για τους εκπαιδευμένους σκύλους του. Μονίμως εξαρτώμενοι, μονίμως πειθήνιοι.
Αλλάζανε οι διευθυντές της εταιρίας, αγωνιούσε κι αγκομαχούσε λίγο ο τυπάκος αλλά τελικά τα κατάφερνε. Με πολύωρη αναμονή στον προθάλαμο του εκάστοτε ισχυρού. Και αρκετή σιελόρροια. Α ναι, και ακριβά δώρα στην εκάστοτε "ιδιαιτέρα".
Τα βράδια, λέει ο θρύλος, όταν κλείνουν τα φώτα, αντηχούν ακόμη στο διευθυντικό προθάλαμο τα απεγνωσμένα του "γλυψ", "γλυψ"...
Κι αν δε φερόταν με άδικο, σκαιό και συμπλεγματικό τρόπο στους συνεργάτες του, όπως οι περισσότεροι ατάλαντοι, τότε κανείς δεν θα πολυασχολούνταν μαζί του. Κι εγώ πολύ περισσότερο. Δεν είμαι κριτής των πάντων. Είμαι όμως νευρική. ΄Εχω ένα ταμπεραμέντο. Και να τον βλέπω καθημερινά μπροστά μου να επαιτεί, να έρπει, να κάνει ...καριέρα, μ'άλλα λόγια, μου "τη δίνει"! Πολύ όμως... Αυτό το κρυμμένο 45άρι του πατέρα ρε γαμώ το, πότε θα το ανακαλύψω; Brenda darling(βλ. Ι don't like Mondays, 26.3.2007), σού'ρχομαι!