Έπεσα τυχαία πάνω του πριν από λίγες ημέρες, σε ένα βενζινάδικο. Ηταν αρκετά γκριζαρισμένος αλλά αναγνωρίσιμος. Τροφαντός, ύφος λίγο Γκάρφιλντ, νωχελής. Είχε βγει τελετουργικά από μία ασημί Mercedes ενώ στη θέση του συνοδηγού υπήρχε το απαραίτητο, για κάθε "επιτυχημένο" Ελληνα, "αξεσουάρ¨: Μια wanna be barbie με ενοχλημένο -Kύριος οίδε γιατί- ύφος.Ο Ελευθέριος, ήταν μοναχογιός κι αδιαμφισβήτητο καμάρι του χήρου μπαμπά, μιας κι είχε επιτύχει να πραγματοποιήσει το όνειρο εκείνου αλλά και κάθε κάθε μέσου Ελληνα γονιού, τουλάχιστον μέχρι πρότινος: Είχε γίνει ...Ιατρός. Ναι, "Ιατρός", το 'γιώτα' κεφαλαίο όπως, άλλωστε, ήταν και "Ελευθέριος" κι όχι κανείς τυχαίος "Λευτεράκης". Τον είχα γνωρίσει κάποια χρόνια πριν, σε ένα πάρτυ κομματικής νεολαίας στην Κηφισιά. Η αίσθηση προσωπικού μεγαλείου, που διακατείχε τον Ελευθέριο, αντιστρόφως ανάλογη προς το ύψος του, γινόταν αμέσως αντιληπτή από τον συνομιλητή του. "Υφος τουλάχιστον Αναπληρωτή καθηγητή, ούτε καν..Επίκουρου" σχολίαζε με χιούμορ ένας φίλος μου, συνάδελφός του μεγαλύτερης ηλικίας, που συμπτωματικά τον γνώριζε.
Μια επαφή την κράτησα για λίγο καιρό, όλα τα ζουζούνια του κήπου έχουν το ενδιαφέρον τους, σκεφτόμουν τότε. Ήταν, άλλωστε, η περίοδος που είχα ξεκινήσει κάτι σα διαδικασία αυτοβελτίωσης, προσπαθώντας να τιθασεύσω το απόλυτον του χαρακτήρος μου, που κατά καιρούς με ωθούσε στα άκρα.
Ώσπου ήρθε εκείνο το απογευματάκι: Μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Εκείνος διατύπωνε τις προτάσεις του ράθυμα, ξαπλωμένος -όπως με είχε πληροφορήσει- στον καναπέ του πατρικού του σπιτιού. Μίλαγε για το ένδοξο παρελθόν των Ελλήνων. Για το Σέβας που οφείλουμε εμείς οι νέες γενιές προς τις παλαιότερες. Για το πως η γυναίκα που θα σταθεί δίπλα του, θα έπρεπε να αποτίει διαρκή φόρο τιμής στον Πατέρα, που έβγαλε τέτοιο γιο λεβέντη και καραμπουζουκλή (δεν το είχε πει έτσι αλλά αυτό εννοούσε).
Ανάμεσα σε δύο-τρεις λέξεις, παρεμβαλλόταν κι ένα αυτοκρατορικό χασμουρητό. Κι εκεί που ήμουν κι εγώ έτοιμη να αποκοιμηθώ, ο Ελευθέριος "πατάει" μια τσιρίδα περιωπής: "Μπαμπαααααααα! Μπαμπαααααα! Βγαίνεις έξω;" Ο εβδομηκοντούτης τότε πατήρ προφανώς απάντησε στο καμάρι του πως 'ναι', πήγαινε στο καφενείο. Και τότε ο Ελευθέριος κραύγασε για δεύτερη φορά: "Μη ξεχάσεις, πάρε μου κι ένα Kidder Bueno όταν θα γυρνάααας!". Εκείνη την εποχή, ο έμπλεος σέβας Ελευθέριος πρέπει να είχε "πατήσει" τα σαράντα...
3 σχόλια:
Η παιδεία ξεκινάει πάνω και πρώτα απ' όλα από την οικογένεια. Όταν κάνεις παιδί για να καλύψεις δικές σου ανασφάλειες ή για "κοινωνικούς" λόγους, δημιουργείς έναν τέτοιον άνθρωπο.
Μα πες μου Poupsi, please, τι ανθρώπους περιμένεις να γνωρίσεις σε πάρτυ κομματικών(ε) νεολαιών(ε);!;!;!
χαχα ... βρε τον Λευτεράκη. Όμως γιατι συμβαίνει αυτό και ο Λευτεράκης αποφεύγει να ενηλικιωθεί και να αναλάβει την ευθύνη να φροντίζει μόνος του τον εαυτό του; χμμμ ... για να δούμε ... Ο Λευτεράκης προφανώς δεν μένει με τον μπαμπά του για οικονομικούς λόγους. Μήπως για να αφοσιωθεί στην επιστήμη του; προσπαθεί δηλαδή να απαλλαγεί από τα προβλήματα της καθημερινότητας για να προωθήσει την ιατρική έρευνα για το καλό της ανθρωπότητας; Στην περίπτωση αυτή ούτε με Mercedes και barbies θα κυκλοφορούσε, ούτε σε κομματικές συγκεντρώσεις θα πήγαινε, ούτε θα χαζολογούσε ράθυμα στον καναπέ. Θα αξιοποιούσε κάθε λεπτό του χρόνου του για τον ύψιστο σκοπό που θα είχε επιλέξει να αφιερωθεί. Μήπως γιατί αγαπάει τόσο πολύ τον πατέρα του και δεν μπορεί να απομακρυνθεί από κοντά του; Μα δεν του είπε κανένας να παέι στην Αυστραλία. Ενα τετράγωνο παραπέρα. Θα συνεχίζει να τον φροντίζει (αν και από ότι φαίνεται το αντίθετο συμβαίνει) και να τον αγαπάει. Απλά θα μάθει να μην εξαρτάται από κανέναν γι να ικανοποιήσει τις βασικές του ανάγκες επιβίωσης. Τελικά ποιος είναι ο λόγος που ο Λευτεράκης, Ιατρός, κάτοχος Mercendes και barmbie(ς), άνθρωπος με έντονη κομματική και εθνική συνείδηση και φυσικά λάτρης των kinder bueno αρνται να αποχωρήσει στα σαράντα του από την οικογενειακή εστία; Μπορεί να είναι χίλιοι δυό ψυχολογικοί λόγοι που ενδεχομένως να αγνοώ ... αλλά δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι η Τεμπελία και η Δειλία έχουν βαρύνουσα συνεισφορά.
Τι επιφυλάσει το μέλλον για τον Λευτεράκη; χμμμ ... θα ήθελα να ακούσω κάποιες απόψεις.
Εγώ πάντως νομιζω ότι είναι πιθανό (δεν είναι σίγουρο) αργότερα, πολύ αργότερα βέβαια, να προσπαθήσει, σε συνεργασία με τον πατέρα του, θα βρει κάτι βολικο από το αντιθετο φύλο για να παντρευτεί (ούτε λόγος για θέμα αγάπης που είχε αναφερθεί εκτεταμένα σε προηγούμενο post), προσπαθόντας να μην υπάρξει καμία αλλαγή στη ζωή του εκτός από το ότι την θέση του πατέρα του θα την πάρει η νύφη (καμία σχέση για μοίρασμα ευθυνών και κοινό βάρος που είχε αναφέρει ο ΤΚ στο άλλο post της Poupsi). Εκτός βέβαια κι αν ο Λευτεράκης, επιδεικνύοντας θέληση και αποφασιστικότητα, συγκρουστεί με το κατεστημένο και πει ... "Φτάνει πια. Μέχρι εδώ! Από δω και πέρα θα φροντίζω μόνος μου για τις Kinder Bueno μου. Όλο λάθος γεύση μου φέρνει ο άχρηστος ο πατέρας μου".
Είτε θα πεθάνει ο πατέρας του πριν νυμφευθεί ο Λευτεράκης είτε θα γίνει το αντίθετο. Στην πρώτη περίπτωση υπάρχουν κάποιες ελπίδες να γίνει άνθρωπος, στην δεύτερη λιγότερες.
Πιθανώς κάποια στοιχειωδώς πονηρή μπάρμπι να τον εκμεταλλευτεί τα μάλα, χυδαϊστί «να του τα φάει». Πάντως δε νομίζω ότι ο Λευτεράκης δεν μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του, αλλά ότι δεν θέλει.
Δημοσίευση σχολίου