Παρασκευή 30 Μαΐου 2008

The Wire - Tι κρίμα που δεν προβάλλεται στην Ελλάδα






Είναι ίσως το καλύτερο αστυνομικό σίριαλ που έχω δει ποτέ. Επί συνόλου πέντε κύκλων, είχα την τύχη να απολαύσω τους τρεις πρώτους και αδημονώ να παρακολουθήσω τους απομένοντες δύο. Μία απόλυτα ρεαλιστική απεικόνιση της κοινωνίας της Βαλτιμόρης, ειδωμένη μέσα από τα μάτια των εκπροσώπων της έννομης τάξης αλλά και εκείνων που βρίσκονται στο στόχαστρό τους: των πρωταγωνιστών της εγληματικής σκηνής της αμερικανικής πόλης, όπου υπερτερεί το μαύρο στοιχείο. Η διττή αυτή ματιά ξεδιπλώνει όλες τις πτυχές της πολιτικο-οικονομικής διαπλοκής, εισδύει στην καρδιά των προβλημάτων, αναλύει πολυεπίπεδους ανθρώπινους χαρακτήρες - δημιουργεί δεκάδες ιστοριούλες ' οργανικά δεμένες με την κύρια ιστορία και εξίσου ενδιαφέρουσες με αυτήν.
Σίριαλ εγκεφαλικό, με χιούμορ υποδόρειο που συχνά γίνεται μαύρο, δε βασίζεται σε εφέ, σε κερδίζει επεισόδιο με το επεισόδιο για να καταλήξεις φανατικός θεατής.
Αρκεί να επισημάνω ότι ο μη συγχρονισμός των ελληνικών υπότιτλων -προϊόν ερασιτεχνικής συνεισφοράς χρηστών του διαδικτύου- σε κάποια επεισόδια δε με αποθάρρυναν στο ελάχιστο από το να το παρακολουθήσω με ιερή προσήλωση.
Παραθέτω την κριτική που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα USA TODAY εξ αφορμής της προβολής του 5ου κύκλου της σειράς.

'The Wire': Final season grounded in genius

By Robert Bianco, USA TODAY

Will more people finally show up now that we're down to The Wire?
You'd like to think so. Entering its fifth and final season, David Simon's sprawling epic of urban decay is as good as this startlingly brilliant show has ever been — and it has always been among TV's best. Yet when it comes to ratings and Emmys, The Wire has also always been on the outside looking in.
In some ways, The Wire's failure to break through is puzzling. Its actors are uniformly superb, and its verisimilitude — its feel for the details and nuances of urban life — is unparalleled. As for the oft-heard complaint that it's "difficult," the show's plotlines are no more tangled than those on 24 and Lost and the characters are no less sympathetic than those on The Sopranos. Pay just a moderate amount of attention Sunday and you'll have no trouble following the show, even if you've never seen it before.
Yet there is one barrier to mass appeal The Wire shares with much of great art: It confronts us rather than comforts us. Simon and his staff of writers tackle some of our most intractable problems: the drug war; the economic struggles of the lower and working classes; the corruption and inefficiency of local government; the collapse of our inner-city schools. And these complex social problems are not simply background color for a crime-show mystery; they're front and center, with no easy solutions or weekly resolutions. The Wire is intense in a medium that depends upon the casual; dense in a culture that increasingly leans toward the superficial.
This year, the problem prism through which the stories are viewed is the failure of the news media to live up to their social responsibilities, represented by a fictionalized version of Simon's former employer, The (Baltimore) Sun. The setting allows Simon to ridicule the ineptitude that marks much of modern journalism while using the paper's journalists to address and summarize Baltimore's problems.
At the root of those problems this season is money: too little for the police, schools and investigative reporting; too much for drug dealers, politicians and make-work projects. Losing his major crime unit to budget cuts, Detective Jimmy McNulty (Dominic West) invents a plan to refocus resources on crime, one that links him to an ambitious young reporter looking for a story that can "go national."
With each passing year, The Wire's air of exhaustion and resignation has deepened. Yet the show is not without hope or heroes, joined this season by an old-school editor (Homicide's Clark Johnson). There's humanity in its victims and dark humor in the goal-oriented drive of its villains.
With or without a strike, this is a show to treasure. Don't let it leave without you.

(Εξ αφορμής του 4ου κύκλου):

USA Today, Robert Bianco
Brilliant, scathing, sprawling, The Wire has turned our indifference to urban decay into a TV achievement of the highest order.

New York Post, Adam Buckman
One of the finest TV shows ever made

Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

Good bye "γλυκύ" και "εύκρατον"....

Τι 'σε πενήντα χρόνια' και σαχλαμάρες! Ντουμπάι γίναμε! Το αφρικανικό κλίμα έφτασε ήδη στα ημέτερα εδάφη. Και είναι μία ζέστη αλλόκοτη, αποπνικτική, που δεν αντέχεται... Ήδη από την προ -προηγούμενη εβδομάδα, το βάδισμα στο κέντρο της Αθήνας κάτω από τον ήλιο μου προκαλούσε ανεξήγητα μεγάλη δυσφορία σε βαθμό τέτοιο που ανησύχησα: "Αφού εγώ αντέχω τη ζέστη, τι μου συμβαίνει;"

Όταν συνειδητοποίησα ότι το συναίσθημα δυσφορίας το μοιράζομαι με αρκετό κόσμο ακόμη, κάπου ηρέμησα...Το αποτελεσμα όμως είναι το ίδιο: Δεν υπομένεται η κατάσταση. Για τα μέσα συγκοινωνίας, δε το συζητώ: η ζέστη σε συνδυασμό με όλες τις ανθρώπινες -και κατά κανόνα δυσάρεστες- μυρωδιές καθιστούν τρόλεϊ, λεωφορεία κλπ ακατάλληλα για χρήση σε ώρες αιχμής, για τους μη έχοντες βίτσια τουλάχιστον...Αν τώρα προσθέσετε στα παραπάνω και την προσφάτως διαμορφωθείσα ανθρωπογεωγραφία του Άγιου Παντελεήμονα Αχαρνών, εύκολα θα κατανοήσετε γιατί πριν από λίγο καιρό, μέσα στο λεωφορείο του Κόκκινου Μύλου, ένιωσα ότι ανήκω κι εγώ σε 'καραβιά' με λαθρομεταναστες...

Κυριακή 25 Μαΐου 2008

Eurovision 2008 - Ke 'ilo Kan

Η Καλομοίρα τα πήγε εξαίρετα. Παραγκώνισε φαβορί όπως η Αρμενία, κέρδισε μεγάλη δημοσιότητα και ικανοποίησε το ελληνικό φιλότιμο, ματαιοδοξία ή ό,τι άλλο νομίζετε... Προσωπικά, γοητεύτηκα με το τραγούδι του Ισραήλ Ke 'ilo Kan (The fire in your eyes) και την ερμηνεία του νεαρού Μποάζ Μαούντα. Δεν ξέρω αν τα 'έχει' ή όχι με τη Ντάνα Ιντερνάσιοναλ, που του έγραψε και τους στίχους, δεν ξέρω αν τραγουδούσε ύμνους ωσάν γνήσιο ραβινοπαίδι, ξέρω όμως ότι και φωνάρα έχει με εύρος και βελούδινη χροιά και συμπαθέστατος είναι. Και σαφώς καλύτερος από το Ρώσο Ντιμά Μπιλάν με τα ξεκουμπωτα πουκάμισα, που σερνόταν στα πατώματα κατ'εντολήν του Φωκά Ευαγγελινού...

Παρασκευή 23 Μαΐου 2008

"Οχι" στα νέα "Ζωνιανά"



οδός Σωκράτους...

Τη Δευτέρα, 26.5.2008, στις 3 μμ, την ώρα που θα συνεδριάζει το δημοτικό συμβούλιο, κάτοικοι και επιχειρηματίες του κέντρου της Αθήνας συγκεντρώνονται στην πλατεία Κοτζιά για να διαμαρτυρηθούν για την εξαθλίωση του ιστορικού κέντρου της πόλης.

  • "Οχι" στα νέα "Ζωνιανά"

  • Λέμε 'όχι' στην εκμετάλλευση μεταναστών και μη από τα κυκλώματα των ναρκωτικών, της πορνείας και της κάθε λογής παρανομίας.

  • Αρνούμαστε να ζούμε και να εργαζόμαστε μέσα στη συνειδητή υποβάθμιση και την εγκατάλειψη του 'ιστορικού τριγώνου'.

  • Αρνούμαστε την εικόνα που προσφέρει η Αθήνα στους κατοίκους και τους χιλιάδες επισκέπτες της, λίγες εκατοντάδες μέτρα από την Ακρόπολη και τα ιστορικά μας μνημεία.

  • Απαιτούμε από κάθε φορέα της Πολιτείας (δήμος, νομαρχία, κυβέρνηση) να αναλάβει τις ευθύνες του και να μη τις μεταθέτει συστηματικά στους 'άλλους'.

  • Απαιτούμε τη συνεργασία όλων, για να τεθεί επιτέλους σε εφαρμογή ολοκληρωμένο σχέδιο για την αντιμετώπιση της κατάστασης που έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο, τους τελευταίους μήνες.

Σύλλογος "Παναθήναια" και Ενεργοί πολίτες της Αθήνας

Πέμπτη 22 Μαΐου 2008

Βαρκελώνη

Φρουτοπάρτυ!
Χυμοί!
Las Ramblas, γνωστός δρόμος στο κέντρο της Βαρκελώνης

Δεξιά, τα συγκεντρωμένα πράσινα πραγματάκια είναι παπαγάλοι!

Φωτογραφίες, ευγενική χορηγία φίλου.


Τρίτη 20 Μαΐου 2008

Μπράαβοοουυυυ Καλομοίρααααααααα!


... η Σλοβενία την 'πάτησε' όμως...Μάλλον την φοβήθηκαν και δεν την ψήφισαν...

Παρασκευή 16 Μαΐου 2008

Αστική συνείδηση

Είχα την ατυχία ή μάλλον επέδειξα αρκετή ολιγωρία ώστε να αφήσω, πριν από κάποια χρόνια, να εγκατασταθεί συνεργείο μοτοσυκλετών στο ισόγειο της πολυκατοικίας στην οποία μένω από βρέφος. Η λειτουργία της συγκεκριμένης επιχειρήσης αποτελεί μεγάλη πηγή στρες για μένα. Μπορεί τα μαρσαρίσματα σε ώρες κοινής ησυχίας να μην είναι πολύ συχνά, παρόλ'αυτά όμως όταν συμβαίνουν, μου προκαλούν μεγάλη σύγχυση. Δυστυχώς, έλαβα μία ανατροφή που βασίστηκε στο σεβασμό των κανόνων. Και λέω 'δυστυχώς' καθώς στην ελληνική κοινωνία, όπως έχει εξελιχθεί σήμερα, ο σεβασμός των κανόνων όχι μόνον είναι σπάνιο φαινόμενο αλλά απαξιώνεται.
Σε μία τέτοια λοιπόν περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ήρθε να προστεθεί κι ... η ψησταριά που οι εκ Πύργου προερχόμενοι ιδιοκτήτες της επιχείρησης, αρέσκονται να στήνουν καποιες φορές πάνω στο πεζοδρόμιο και ακριβώς κάτω από την οικία μου. Άντε, την τσικνοπέμπτη, πάει στο διάολο, αλλά καθημερινή λίγδες και τσίκνες μέσα στο κέντρο της Αθήνας;
Σήμερα φεύγοντας κατά τις πεντέμιση το απόγευμα, τους είδα να ετοιμάζουν τις σχάρες... Γυρίζοντας κατά τις έντεκα ήταν εκεί ακόμα! Ψήνανε και είχαν βάλει και μουσική...
-''Σκοπεύεις να το κάνεις Χασιά εδώ πέρα;" ρώτησα μη μπορώντας πλέον να συγκρατηθώ. Για λόγους παιδαγωγικούς, πρέπει να μιλάμε που και που. Και να λέμε το αυτονόητο: Ότι οι παράνομες/παράτυπες συμπεριφορές δεν είναι δεν είναι ανεκτές από όλους!
"Καταλαβαίνω ότι σου λείπει το χωριό σου, κι εγώ να ήμουν από χωριό ίσως να ένιωθα έτσι, αλλά εδώ είναι πόλη. Είναι το κέντρο της Αθήνας. Δεν μπορείς να μεταφέρεις τις συνήθειες του χωριού σου στην πόλη. Ήρθα εγώ κάτω από το σπίτι σου να σε τσικνίζω; Εσύ γιατί το κάνεις; Είναι παράνομο και το ξέρετε. Πηγαίνετε, ρε παιδιά στα πανηγύρια, να τα κάνετε αυτά!' κατέληξα και έφυγα... Οι 'μηχανάκηδες' κάτι πήγαν να ψελλίσουν αλλά δε τους 'βγήκε'. Προφανώς αιφνιδιάστηκαν, δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι κάποιος θα μπορούσε να τους κάνει παρατήρηση. Γιατί για να το διανοηθούν, θα έπρεπε να διαθέτουν αστική συνείδηση. Αυτήν που, για πολύ κακή μου τύχη, μου εμφύσησε ο πατέρας μου. Αυτή που δεν έχουν ούτε οι Ασιάτες που έχουν κουβαληθεί κατά εκατοντάδες στη γειτονιά μου και οι οποίοι δεν θέλουν και πολύ να αρχίσουν να μιμούνται τους Ελληνάρες με τις τσίκνες. Νιώθω να πνίγομαι...Όχι τόσο από την τσίκνα όσο από την απαισιοδοξία για το μέλλον αυτής της πόλης.

Google - Street view

Η πύλη αναζήτησης Google κινδυνεύει να αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα αν δεν σεβαστεί την ευρωπαϊκή νομοθεσία για την προστασία των προσωπικών δεδομένων με το λογισμικό της Street View, προειδοποίησε σήμερα η ευρωπαϊκή αρχή ελέγχου στον τομέα αυτόν. "Το λογισμικό αυτό δημιουργεί προβλήματα και είμαστε πεπεισμένοι ότι η Google έχει απόλυτη συνείδηση αυτού του πράγματος", δήλωσε σήμερα ο Ευρωπαίος Επόπτης για την προστασία δεδομένων (CEPD) Πίτερ Χάστινξ.
H "Google έχει έδρα στις ΗΠΑ, αλλά θα πρέπει να σέβεται τους ευρωπαϊκούς νόμους για την προστασία των προσωπικών δεδομένων" αν αναπτύξει το λογισμικό της αυτό στην Ευρώπη, εξήγησε ο ίδιος. "Αν αγνοήσει αυτούς τους κανονισμούς, θα πληγεί σκληρά", προειδοποίησε. Το λογισμικό Street View, το οποίο άρχισε να λειτουργεί πριν από ένα έτος για να εμπλουτίσει τους χάρτες του Google Maps και είναι προσβάσιμο μέσω Google Earth, προσφέρει διαδραστικές φωτογραφίες και εικόνες από τους δρόμους 30 μεγάλων αμερικανικών πόλεων. Προς το παρόν διατίθεται μόνον για τις ΗΠΑ. Η Google έχει ανακοινώσει την απόφασή της να παρουσιάζονται θολά τα πρόσωπα των ανθρώπων που υπάρχουν στις φωτογραφίες αυτές μετά την πρόκληση θέματος έπειτα από τη δημοσίευσή τους πέρυσι.
Ο CEPD είναι μια ανεξάρτητη αρχή, η οποία δημιουργήθηκε το 2004 για να εποπτεύει τον χειρισμό από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις των δεδομένων που έχουν προσωπικό χαρακτήρα και για να ασκεί συμβουλευτικό ρόλο όσον αφορά προτάσεις για νέες ευρωπαϊκές νομοθεσίες που έχουν αντίκτυπο στην προστασία των προσωπικών δεδομένων.

Στριπτίζ συνταξιούχων


"Κυκλοφοριακή συμφόρηση προκάλεσαν σήμερα στο κέντρο της Μελβούρνης πολυάριθμοι συνταξιούχοι, που πραγματοποίησαν συλλαλητήριο διαμαρτυρίας γιατί, όπως υποστήριξαν, ο ετήσιος προϋπολογισμός που κατατέθηκε την Τρίτη "αδιαφόρησε" για τους συνταξιούχους. Μερικοί διαδηλωτές-άνδρες και γυναίκες-επέλεξαν να ξεγυμνωθούν για να υπογραμμίσουν το τεράστιο πρόβλημα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν και για να συγκεντρώσουν την προσοχή των μέσων ενημέρωσης. Οι αστυνομικοί αισθάνθηκαν αμηχανία, όταν βρέθηκαν ανάμεσα σε γυναίκες άνω των 70 ετών που φορούσαν μόνο το στηθόδεσμό τους. Οι διαδηλωτές ζητούσαν "μίνιμουμ αύξηση 70 δολαρίων στις συντάξεις τους".

(Από το Αθηναϊκό Πρακτορείο)

Ouch!

"Ρε παιδιά, τι να λέμε δηλαδή; Αφού ο Καραμανλής είναι ο μόνος αξιόπιστος αυτή τη στιγμή...!"
Η δήλωση αυτή δεν προέρχεται από κάποιο γαλάζιο στέλεχος ή ψηφοφόρο αλλά από τον Τάκη. O Τάκης, γιος παλιού συνδικαλιστή του ΠΑΣΟΚ, οργανωμένος κι ο ίδιος στο Κίνημα, δεν πήγε στην τοπική του οργάνωση για να ψηφίσει στις εκλογές για τα περιφερειακά όργανα του κόμματος: "Να ψηφίσω τι ρε παιδιά; Τι νόημα έχει; Με το Γιώργο στο τιμόνι; Αυτός πέφτει μόνος του από το ποδήλατο..."
Δεν ξέρω πως ακριβώς τραυματίστηκε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, σίγουρα όμως η επικοινωνιακή βλάβη που υπέστη υπήρξε σημαντικότερη από τη σωματική...

Πέμπτη 15 Μαΐου 2008

To απεχθέστερο πλάσμα στον κόσμο

Την Αλίκη ΣΥΖΥΓΟ ΠΑΣΧΑΛΗ Αρβανιτίδη, δικηγόρο, πολιτευτή Β΄Αθηνών παρακολούθησα απόψε στην εκπομπή του Τριανταφυλλόπουλου, που την φιλοξένησε ως μοναδική καλεσμένη, στο πρώτο κομμάτι της εκπομπής του.
Ειλικρινά, αν υποθετικά γινόταν κάποιο δημοψήφισμα για το απεχθέστερο πλάσμα του 2007 (και του 2008, 2009...ες αεί), θα την ψήφιζα 'δαγκωτό'.
Εξαντλώντας τα όποια συναισθήματα γυναικείας αλληλεγγύης και κατανόησης για τον πληγωμένο εγωισμό της συζύγου, καταλαβαίνοντας τις ψυχολογικές εξαρτήσεις που αναπτύσσονται μεταξύ δύο συντρόφων που τυχαίνει να είναι μαζί από τη νεανική ηλικία, αντιλαμβανόμενη το ότι για μία γυναίκα που δεν έχει γνωρίσει άλλον άντρα στη ζωή της, ο μοναδικός της σύντροφος είναι εκ των βασικών όρων αυτοπροσδιορισμού της, παρόλ'αυτά, αδυνατώ να τη συμπαθήσω στο ελάχιστο.
Η κα Σύζυγος δεν μπορεί να διανοηθεί ότι το απόλυτο κτήμα της, τελικά δεν ήταν τόσο 'απόλυτο'. ΄Οτι τελικά η εικόνα του τέλειου ζευγαριού και της αγίας οικογένειας, που ως γνήσια μικροαστή, είχε πλάσει για να ικανοποιήσει την προσωπική της ματαιοδοξία ή για να αποκτήσει λόγο ύπαρξης, μπορεί εύκολα να κλονισθεί από δύο ρεμβώδη γαλανά μάτια μιας κυρίας Ουρανίας.
Ακόμα κι αν η ίδια δεν εξετίθετο με τις φαιδρές της δηλώσεις, και μόνο από την παρατήρηση της συμπεριφοράς του Πασχάλη μετά τη διάπραξη του ... 'στιγμιαίου', -συμπεριφορά που κάλλιστα μπορεί να προσδιοριστεί από τις λέξεις 'κότα', 'νούλα', 'κλάνας' κ.α.-, συνάγει κανείς εύκολα συμπεράσματα για την σχέση του με την κ.Αλίκη: Η Αλίκη είναι ο Δυνάστης του, που πατάσσει οποιαδήποτε απόκλιση από το σενάριο που εκείνη έχει επιλέξει για την κοινή τους ζωή. Aκόμα και μία εξέταση DNA κρίνεται, ελαφρά τη καρδία, ανεπαρκής υπό το κράτος της ψυχολογικής τρομοκρατίας που ασκεί η σύζυγος.
Με αηδίες του τύπου "Οι άντρες είναι πάντα παιδιά" -αφελής αφορισμός, που διευκολύνει αναξιοπρεπείς συμβιβασμούς- , επιθέσεις τύπου "Μπίθουλα" στην αντίζηλο, η σύζυγος Πασχάλη αποτελεί ένα πολύ κακό γυναικείο πρότυπο... Η συμπεριφορά της θίγει τη γυναικεία μου αξιοπρέπεια. Ή θεία Δίκη όμως, δεν αργεί. Όταν οι κολασμένοι Πασχάληδες -μοιραία- ξεσηκωθούν -, το κορακί της κεφάλι θα είναι το πρώτο που κατρακυλίσει από τη γκιλοτίνα...

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

Αθήνα.Τελειωμένη υπόθεση.

Άκουγα στον 'Εν Λευκώ' σήμερα το Τζούμα να σχολιάζει το εύρημα μίας έρευνας, σύμφωνα με το οποίο ο Έλληνας κάνει καθημερινά κι εγώ δεν ξέρω πόσες διαδρομές παραπάνω από το μέσο Ευρωπαίο.
"Σας χαρίζω και τ'αυθαίρετά σας, και τα χωριά σας!" έλεγε με το χαρακτηριστικό του τρόπο ο γνωστός ηθοποιός εκφράζοντας το αυτονόητο για κάποιους από εμάς: Σε μία πόλη χωρίς υποδομές, τι να το κάνεις το σούπερ-ντούπερ σπίτι;! Λες και το σπίτι μπορεί να αυτονομηθεί σε σχέση με το περιβάλλον, λες κι αν ξοδέψεις ένα σωρό λεφτά για το σπίτι αυτομάτως θα έχεις πεζοδρόμια για να βαδίσεις και δρόμους χωρίς λακούβες ή οι αυθαιρεσίες του γείτονα απέναντι θα εξαφανισθούν ως δια μαγείας.
"Σκαρφαλώνουν τα σπίτια στους λόφους για να έχουν ... θέα! Ποιά θέα; Την τσιμεντούπολη;!" αναρωτιέται εύλογα ο Τζούμας για να καυτηριάσει στη συνέχεια τη ματαιοδοξία κάποιων ταλαίπωρων που νομίζουν ότι μπορούν να μετατρέψουν το διαμέρισμά τους σε μεζονέτα Εκάλης και βάλε: "Εδώ και μήνες επισκευάζουν το διαμέρισμα του πέμπτου ορόφου. Μπάπα - μπούπα, γκρεμίζουν τοίχους, δώστου επισκευές που τελειωμό δεν έχουν. Διαμέρισμα είναι,επιτέλους! Σε τι νομίζουν ότι μπορούν να το μετατρέψουν!;"

Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

Η Παναγιώταινα

Πως είναι δυνατόν να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ τις επόμενες εκλογές αναρωτιέται η σημερινή "Πανδώρα" του "Βήματος" "όταν το ΠΑΣΟΚ τρέχει πίσω απο τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με τη σειρά του τρέχει πίσω από το ΚΚΕ και όλοι μαζί στριμώχνονται προς τα αριστερά, αφήνοντας τη ΝΔ του Κώστα Καραμανλή ανενόχλητη στο χώρο του Κέντρου"
Και συνεχίζει: "Είναι, ασφαλώς παρακινδυνευμένο να προδικάσει κανείς την έκβαση των επόμενων εκλογών . Ωστόσο, αν ο σημερινός πρωθυπουργός κερδίσει και μια τρίτη εκλογική αναμέτρηση, τότε προτείνω να υιοθετήση ως motto της λεγόμενης 'πολιτικής ηγεμονίας' του την παροιμιώδη φράση των Γάλλων: "Faute de mieux on couche avec sa femme", που κατά κυριολεξία σημαίνει 'ελλείψει καλυτέρουμ κοιμάται κανείς με τη γυναίκα του", αλλά αποδίδεται καλύτερα με το παροιμιώδες "από ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα"...

Αλέξης Τσίπρας -επεισόδιο 1ο

"Μιλώντας για το Βατερλό, ο Αλέξης Τσίπρας συνάντησε το δικό του προχθές στην εκπομπή του Ν.Χατζηνικολάου. Εκεί, μας έδειξε ότι εκτός από νέος, ωραίος και επικοινωνιακός, είναι επίσης χαρακτηριστικό προϊόν της ρηχής αριστερής παιδείας των ημερών μας, καθώς επί περίπου μιάμιση ώρα ξεδίπλωσε την ημιμάθειά του σε άθλια ελληνικά. Αρκούμε σε τρία σημεία, που ήσαν και τα ενδεικτικότερα: την αιτιατική "τον υφέρπων ρατσισμό", την άγνοιά του για το αν ο Τζ.Μ.Κέινς είναι ακόμη εν ζωή ή μας έχει αφήσει χρόνους και , τέλος, τηςν άγνοιά του για τον πολιτικό χαρακτήρα των ιδεών του Κένεθ Γκαλμπρέιθ. Ουδόλως εκπλήσσομαι από το γεγονός ότι, ως χρθες το βράδυ και εν αντιθέσει με τη συνήθη πρακτική του, το γραφείου Τύπου του ΣΥΝ δεν είχε ακόμη δώσει στη δημοσιότητα το απομαγνητοφωνημένο κείμενο της συνένετευξης. Το ίδιο θα έκαναν και οι Γάλλοι αν τη συνέντευξη είχε δώσει ο Ναπολέοντας..."

(Από τη στήλη του "Βήματος" "Πανδώρα" της Τετάρτης 7 Μαϊου 2008)

Τετάρτη 7 Μαΐου 2008

Τα κόμπλεξ δεν πάνε Χαβάη

Σφοδρή, λέει, κριτική δέχεται η Αλκηστη Πρωτοψάλτη για την απόφασή της να ερμηνεύσει τη διασκευή του αλλοδαπού άσματος "It's a pity" (Tanya Stephens), με τον ελληνικό τίτλο "Πάμε Χαβάη"... Το τραγούδι, λέει, δεν συνάδει με το έντεχνο το οποίο υπηρετεί η καλλιτέχνιδα...
Ρε δε μας χε....;!
Οι ελληνικοί στίχοι του τραγουδιού δεν έχουν από πλευράς περιεχομένου ουδεμία σχέση με το πρωτότυπο, πλην όμως έχουν διατηρήσει το πνεύμα χιούμορ που διέπει το εν λόγω τραγούδι. Προσωπικά βρίσκω τους στίχους εξαιρετικά χαριτωμένους, και στο πρώτο άκουσμά τους ένιωσα μεγάλη ευφορία. Δηλαδή τι άλλο να επιζητήσω από ένα τραγουδάκι εκτός από το να μου φτιάξει τη διάθεση, να μου μεταφέρει εικόνες ανεμελιάς και μια τόσο ευπρόσδεκτη αφέλεια μέσα στη μιζέρια της καθημερινότητας σε αυτήν την αφιλόξενη πόλη που ζω; Ο "Επιτάφιος" του Μίκη, ε όσο νά'ναι, μου πέφτει βαρύς για πρωινό, το δίδυμο Κραουνάκη-Νικολακοπούλου συχνότατα παραείναι 'ψαγμένο' και 'ειδικό' για να με αφορά... Ο πολύς Μάνος Χατζιδάκις δεν είχε κανένα ενδοιασμό να μελοποιήσει το τραγουδάκι "Καροτσέρη, καροτσέρη, ασ’ το καμουτσίκι απ’ το χέρι και μην το χτυπάς", που ερμήνευσε η Βουγιουκλάκη ...
Όταν λοιπόν ο κύριος ΟΤΕγιάννης θεωρείται έντεχνος, δεν καταλαβαίνω σε τι ενοχλεί η Χαβάη... Μάλλον ακυρώνει τη σπουδαιοφάνεια κάποιων δυσκοίλιων 'δημιουργούν', που κάνουν αμάν για να πουλήσουν καν'να 'τσιντί'.

Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

Γιατί ξεβρακώθηκαν, οέο;

Υπόδειγμα καλλίγραμμων ανδρικών γαμπών.

Καλά ρε παιδιά, για ξηγείστε μου γιατί δε καταλαβαίνω: Τι έπαθαν όλοι, άνδρες και γυναίκες, και σχεδόν ξεβρακώθηκαν με το που ανέβηκε λιγουλάκι η θερμοκρασία; Το βλέπω εδώ και λίγες μέρες στους δρόμους και το απόλαυσα στο Μοναστηράκι το Σαββατόβραδο. Το τι γυναικείες κοιλιές και μπούτια (αμφιλεγόμενου κάλλους) φόρα - παρτίδα είδα και το τι τριχωτά στραβόποδα να ξεπροβάλλουν από ανδρικές (και καλά!) βερμούδες, δε λέγεται.

Δηλαδή, όλοι δαύτοι έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στον Ισημερινό και ο ... βαρύς μεσογειακός χειμώνας τους ήταν τόσο αβάσταχτος, ώστε με το που άρχισε δειλά-δειλά να ανεβαίνει το θερμόμετρο, ξεσάλωσαν; Τόση καταπίεση υπέστησαν από το σκανδιναβικό κρύο της Αθήνας; Ή πρόκειται απλά για μία αμμιγώς σεξουαλική έκφραση; Για τις γυναίκες και τους γκέι κάπου να το καταλάβω. Το γυμνό δέρμα, ειδικά οι καλύτερες εκδοχές αυτού, είναι όντως ελκυστικά για το άλλο (-ή το ίδιο) φύλο. Κι η γυναικεία φύση είναι επιρρεπής στον καλλωπισμό και ενδεχομένως στις στυλιστικές ακρότητες. Αλλά οι άνδρες; Γιατί πρέπει σώνει και καλά να νιώσουν την ανατριχίλα της ανοιξιάτικης ψύχρας σε γυμνή γάμπα; Και μάλιστα όχι σε παραλία ή τουριστικό θέρετρο αλλά στο κέντρο της πρωτεύουσας;

Προσωπικά, ως θηλυκός Ζαμπούνης, θεωρώ απαράδεκτη την περιβολή με κοντοβράκια, σε αστικό περιβάλλον, για άτομα αρσενικού γένους άνω των 12 ετών. Ο συνδυασμός δε βερμούδας και σαγιονάρας, με 'σκοτώνει'!

Καταλήγω, λοιπόν, αφενός ότι όλοι δαύτοι, που περιφέρονται ωσάν Όλιβερ Τουίστ χωρίς αιτία, είναι σε μεγάλο βαθμό θύματα του κακού γούστου που επικρατεί και προβάλλεται από οθόνες, περιοδικά και διάφορα "νούμερα" της show biz κι αφετέρου η 'άρτσι μπούρτζι και λουλάς' αμφίεση είναι γι'αυτούς ένας εύκολος τρόπος εκτόνωσης της πολύπλευρης καταπίεσης που όλοι βιώνουμε στη δουλειά, στην οικογένεια... Το κοντό παντελονάκι ταυτισμένο με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας ίσως συμβολίζει την χαμένη -οριστικά και αμετάκλητα- ανεμελιά, τη φευγάτη νιότη: Τι κι αν είμαι πενηντάρης, χοντρός και με γάμπες γεμάτες φλεβίτιδα; Αφού φορώ βερμούδα όπως ακριβώς ο Γιωργάκης με το σκέιτ μπορντ, αυτό σημαίνει ότι είμαι ακόμη στο παιχνίδι...

Πέρα από τις γκρίνιες τώρα, είναι ωραίο αυτό το καρναβάλι των δρόμων, γιατί η διαφορετικότητα πέραν του ότι είναι ... πολιτικώς ορθή είναι και άκρως διασκεδαστική τελικά. Γι'αυτό και η ηδονή των αισθήσεων κατά τον εντοπισμό ενός καλοντυμένου άνδρα είναι πια πολύ μεγαλύτερη λόγω της σπανιότητάς της.

Με τις υγείες μας!

ΥΓ: Ελπίζω guacamole dear να σε ικανοποίησα

(Βλ. σχόλιο guacamole στο προηγούμενο post:
"ΑΝΤΕ....!!!! Δεν θα τελειώσουν ποτέ αυτές οι διακοπές του Πάσχα να στρωθούμε λίγο στη δουλειά και να γράψουμε κανένα post!!!!Ούτε εκπαιδευτικός να ήσουν poupsi"