To έζησα κι αυτό.

Μουσικοχορευτική εκδήλωσις στο κοσμικόν κέντρο "Μοστρού", στην Πλάκα. Διοργανωτής ο πολιτιστικός σύλλογος "Η Αθηνά". Θύμα εγώ. Υπό την ιδιότητα της φιλότιμης συνοδού της μητρός μου, που αρέσκεται να παρακολουθεί τις δραστηριότητες της "Αθηνάς".
Mε το που σκάσαμε 'μύτη' στην ταβέρνα, έγινα ακούσιος δέκτης της 'χρήσιμης' πληροφορίας: "-Αυτός που κάθεται απέναντί σου είναι διευθυντής Τραπέζης και... ανύπαντρος!!!" μου μετέφερε με συνωμοτικό ύφος η Κατερίνα, οικογενειακή φίλη. Ο 'γαμπρός' ήτο ένας συμπαθής πενηντάρης με γκρίζα προς το λευκό μαλλιά και σακούλες κάτω από τα μάτια.. Lucky me!
O ενθουσιασμός μου για το εν δυνάμει προξενιό δε με εμπόδισε να εκτιμήσω την εξαιρετική ομολογουμένως θέα -από τη μία ο βράχος της Ακρόπολης και από την άλλη ο Λυκαβητός. Φευ! Οι θετικές εντυπώσεις περιορίστηκαν σχεδόν αποκλειστικά στη θέα. Επί δίωρο παρέμεινα χωρίς νερό καθώς ο μοναδικός σερβιτόρος που εξυπηρετούσε τουλάχιστον καμιά εικοσαριά(;) τραπέζια μας αγνοούσε επιδεικτικά. Μια κωλαρού με κολλητό μαύρο παντελόνι τραγουδούσε "Που είν'η αγάπη μου" ("προφανώς πέθανε από δίψα" έδωσα την απάντηση από μέσα μου).
Το μαγαζί διέθετε και άνδρα τραγουδιστή, έναν αχαμνούλη που στην αρχή τραγουδά σχεδόν κανονικά και μετά ... αμφισβητείται:
-"Μα τραγουδάει τώρα ή απλά ανοιγοκλείνει τα χείλια του;" ρωτώ τη μητέρα, για να λάβω μία όχι και πολύ κατηγορηματική απάντηση:
-"Εεε, χμ, μάλλον! Είναι περασμένη η ώρα και ίσως πρέπει να έχουν χαμηλά την ένταση" έδωσε τη δική της εκδοχή η μητέρα. Η ορχήστρα όμως εξακολοθούσε να παίζει δυνατά όπως πριν: Όταν λέμε ορχήστρα εννοούμε το μαέστρο Τάκη (πλήκτρα) και το Θοδωρή (έγχορδα), που ήταν ολόιδιος ο πρωταγωνιστής του "Εγώ ο Κλαύδιος" με βαμμένο κομοδινί μαλλί. Μα ίδιος!
-"Να σου πω, σε έχω δει στο Τηλε-άστυ!" : Ο διπλανός μου απευθύνεται σχεδόν ενθουσιασμένος προς τον τραγουδιστή, που έχει κάνει λίγο παράμερα παραχωρώντας ένα σόλο στην τραγουδίστρια.
-"Ναι, είμαι μαζί με τον (ένα όνομα που δε θυμάμαι) και την Μπεκατώρου!" επιβεβαιώνει ο τραγουδιστής, με ένα σεμνό χαμόγελο.
-"Ναι, ναι, σας παρακολουθώ!" απαντά ο διπλανός μου με ένα ηλίθιο χαμόγελο.
Στο μεταξύ ο κεφάλας, που υποτίθεται ότι μας σερβίριζε, έχει κάνει την εμφάνισή του και προς μεγάλη -κι απρόσμενη δεδομένων των συνθηκών- ευτυχία μου, βρίσκομαι ενώπιον μίας φιάλης νερού. Υπάρχει Θεός τελικά!
-"Ο κύριος δε μοιάζει με το Στηβ Λάλας!;": Ο ... φυσιογνωμιστής 'ξαναχτύπησε'. Αυτή τη φορά, στο στόχαστρό του βρέθηκε ο μουστάκιας απέναντί μου που ομοίαζε, τω όντι, ελαφρώς στον άτυχο ελληνοαμερικανό κατάσκοπο.
-"Ο Λάλας είναι πιο κοντός" συνέχισε ο διπλανός μου με ζήλο.
-"Στην αρχή νόμισα ότι ήταν αυτός! Σκέφτηκα ότι μπορεί να ήθελαν να τον τιμήσουν απόψε" εξήγησε κι άρχισε να λέει κάτι ακατάληπτα για τον Βελόπουλο, τον Καρατζαφέρη... αν κατάλαβα καλά, κάποιος από τους δύο τον είχε τιμήσει με κάποιο τρόπο.
Η 'φωνάρα' του Τηλεάστυ αφιερώνει ένα τραγούδι στον παλιό -παλιός για μας, ο ίδιος δεν το έχει καταλάβει ακόμη- κονφερανσιέ Κώστα Βενετσάνο, που έτυχε να βρίσκεται στο μαγαζί.
Δύο ζευγάρια ηλικιωμένων μονοπωλούν το ενδιαφέρον μας με τις χορευτικές τους επιδόσεις. Οι κύριοι είναι τσαχπίνηδες, οι κυρίες υπέρκομψες, το σύνολο αποπνέει αισιοδοξία: 'Η ξέρεις να ζεις ή δεν ξέρεις. Κι αυτοί σίγουρα ξέρουν. Μια αισιόδοξη νότα μέσα στην παρακμή.
-"Ο άνδρας είναι η δράση κι η γυναίκα είναι η αντίδραση. Θέλει δύο, πάντα, ξέρεις!" λέει η μία φωνή από πίσω μου. Γυρίζω προς τα πίσω. Η φωνή ανήκει σε έναν ασπρομάλλη με γυαλιά, με τον οποίον καθόμαστε πλάτη με πλάτη.
-"Τι εννοείς η γυναίκα αντιδρά; Αντίδραση σημαίνει απώθηση!" απορεί ο επίσης ηλικιωμένος συνομιλητής του. Η ανταλλαγή ασυναρτησιών συνεχίζεται για καν'να δυο λεπτά για να καταλήξει σε μία συμβιβαστική λύση: -"Καλά, άσε, θα τα πούμε αυτά στο κανάλι!"
Έχοντας -σε αντίθεση από την ασπρομαλλούσα πλειονότητα της ομήγυρης- να εργασθώ το πρωί, πήρα τη μητέρα και την 'κάναμε' περί τις 12:30. Αν περίμενα να σερβίρει ο κεφάλας και το γλυκό, θα ξεμπέρδευα καλές τρεις ... Κι όλα αυτά όταν ο τουρισμός αποτελεί θεμελιώδες κεφάλαιο της εθνικής οικονομίας. Φανταστείτε να μην αποτελούσε!