Του Brady Kiesling*
"Καθημερινή" 14.12.08
* O κ. Brady Kiesling είναι πρώην διπλωμάτης των ΗΠΑ. Παραιτήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ κι έκτοτε ζει μόνιμα στη χώρα μας.
Στις 6 Δεκεμβρίου, ένας Ελληνας αστυνομικός παραβίασε τους σαφείς διατυπωμένους κανόνες εμπλοκής της υπηρεσίας του και χρησιμοποίησε παρανόμως το όπλο του. Ηταν τόσο άτυχος, ώστε να σκοτώσει ένα μικρό παιδί. Οι καταστροφές που ακολούθησαν δεν είχαν όμως καμιά σχέση με την τύχη. Δεκάδες Ελληνες δημοσιογράφοι έσπευσαν να βάψουν τα χέρια τους με το αίμα του Αλέξη. Χωρίς να περιμένουν την αυτοψία, τα αποτελέσματα της βαλλιστικής εξέτασης ή το πόρισμα των ανακριτικών αρχών, αποφάνθηκαν ότι η αστυνομία «δολοφόνησε εν ψυχρώ το νεαρό». Προσέθεσαν δε ότι ο θάνατος του Αλέξη ακολουθεί τη λογική παρόμοιων περιπτώσεων στο παρελθόν και ενισχύει τον ισχυρισμό ότι η ελληνική αστυνομία είναι εκτός ελέγχου. Η δέουσα αντίδραση της κοινωνίας απεικονίστηκε από τον ταλαντούχο σκιτσογράφο της «Καθημερινής», Ηλία Μακρή, ο οποίος στις 9 Δεκεμβρίου ζωγράφισε μια πένα να διαπερνά τρεις αστυνομικούς με την επισήμανση «συγγνώμη, εξοστρακίστηκε».
Καθώς περπατούσα στη Φιλελλήνων και έβλεπα τους εμπόρους να μαζεύουν τις σπασμένες βιτρίνες των καταστημάτων τους, μου ήλθε στο μυαλό η «Kristallnacht», η «Νύχτα των Κρυστάλλων». Ας μην λησμονούμε άλλωστε ότι οι βανδαλισμοί των καταστημάτων των Εβραίων από τους Ναζί, το 1938, ξεκίνησαν από τη δολοφονία ενός Γερμανού διπλωμάτη στο Παρίσι από έναν Εβραίο θερμοκέφαλο. Το ιδεολόγημα της συλλογικής ενοχής, το οποίο έχει εγκαταλειφθεί εδώ και χρόνια από κάθε πολιτισμένο λαό, ζει και βασιλεύει στον κόσμο της ελληνικής δημοσιογραφίας. Οι αστυνομικοί είναι φονιάδες. Γι’ αυτό πρέπει να τους λούσουμε με βενζίνη και φωτιά. Για να τους φέρουμε σε απόσταση βολής, δεν πρέπει να διστάσουμε να σπάσουμε καταστήματα ή να προβούμε σε εμπρησμούς.
Αναμφίβολα, οι Ελληνες δημοσιογράφοι θα προσβληθούν από την εν λόγω σύγκριση. Αλλωστε, το πογκρόμ των τελευταίων ημερών δεν στράφηκε εναντίον Εβραίων ή Αθίγγανων, αλλά εναντίον των τρισκατάρατων αστυνομικών. Για να μην τους προκαλέσω περισσότερο λοιπόν, τους καλώ να διαβάσουν την προκήρυξη της 17 Νοέμβρη μετά το θάνατο του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από τον αστυνομικό Μελίστα. Η γλώσσα που χρησιμοποιούν σήμερα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης ελάχιστα διαφέρει από εκείνη που χρησιμοποιούσε τότε η τρομοκρατική οργάνωση. Η διαφορά βεβαίως είναι ότι οι Ελληνες δημοσιογράφοι δεν χρειάζεται να παγιδεύσουν το αμάξι ενός αστυνομικού με εκρηκτικά, για να κατακτήσουν το δικαίωμα να παροτρύνουν άλλους να το κάνουν.
Η Νύχτα των Κρυστάλλων, ήταν ένας εκτραχηλισμός που απλώς περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να ξεσπάσει. Το ίδιο συνέβη και στη σημερινή Αθήνα. Οταν όσοι έχουν κύρος στην ελληνική κοινωνία – δάσκαλοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι – καθιστούν σαφές στους νέους ότι η καταστροφική τους μανία αποτελεί ένδειξη πολιτικής αρετής και δεν θα τύχει οιασδήποτε τιμωρίας, μία μικρή μεν, ικανή δε, ομάδα εξ αυτών θα εκμεταλλευθεί την ελευθερία κινήσεων που της παρέχεται. Για όσους δεν ζουν μόνιμα στην Ελλάδα, η άποψη ότι η Ελληνική Αστυνομία αποτελείται από αυταρχικούς φονιάδες φαντάζει τουλάχιστον βλακώδης. Εκπληκτοι οι τουρίστες παρακολουθούν τους Ελληνες οδηγούς να παραβιάζουν κάθε κανόνα οδικής κυκλοφορίας και ασφάλειας και να παραμένουν ατιμώρητοι. Σε άλλες χώρες, θεωρείται κοινός τόπος ότι ο σεβασμός στους νόμους σώζει πολύ περισσότερες ζωές από όσες καταστρέφει. Στην Ελλάδα όμως, τα ελληνικά σχολεία θρηνούν εκατοντάδες συμμαθητές του Αλέξη κάθε χρόνο, λόγω της ανοχής της κοινωνίας στη δολοφονική συμπεριφορά των οδηγών, στη διαφθορά των επιθεωρητών εργασίας και στην απόρριψη των τοξικών αποβλήτων των εργοστασίων στα ποτάμια.
Ο ανεπαρκής εξοπλισμός και εκπαίδευση και το πεσμένο ηθικό της ελληνικής αστυνομίας είναι συμπτώματα και όχι αιτίες της κατάρρευσης του κράτους δικαίου. Κάθε μήνα, το ελληνικό κοινοβούλιο ψηφίζει και έναν καινούργιο κακογραμμένο νόμο για να κατευνάσει την οργή της κοινής γνώμης για κάποια περίπτωση κατάχρησης εξουσίας. Οι Ελληνες, από την πλευρά τους, χειροκροτούν την ψήφιση αυτών των νόμων, αλλά αντιτίθενται στην εφαρμογή τους. Το ίδιο και οι πολιτικοί. Οι ανεφάρμοστοι νόμοι και οι εξευτελιστικοί μισθοί εγγυώνται την άνθηση της διαφθοράς στην ελληνική αστυνομία. Η διαφθορά οδηγεί μαθηματικά στην καταρράκωση του κύρους της. Η έλλειψη κύρους και σεβασμού για τα σώματα ασφαλείας αποτελούν μία πολύ βολική λογική εξήγηση για την ανομία σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας.
Πράγματι, υπάρχουν θερμόαιμοι στους κόλπους της αστυνομίας, οι οποίοι ενίοτε υιοθετούν βίαιες συμπεριφορές απέναντι σε όσους μετανάστες πέφτουν στα χέρια τους. Αλλά οι νταήδες αυτοί είναι ταυτόχρονα και δειλοί, ενώ η δημογραφική ομάδα των ανυπεράσπιστων τους οποίους μπορούν να βασανίσουν ατιμώρητα είναι μικρή και συρρικνώνεται συνεχώς. Οι αστυνομικοί που παραβιάζουν τον όρκο τους διακινδυνεύουν την ίδια βραδυκίνητη και επιφυλακτική απονομή δικαιοσύνης που περιμένει κάθε Ελληνα που παρανομεί.
Ο σεβασμός του κράτους δικαίου απαιτεί ο θάνατος του Αλέξη να τύχει παραδειγματικής και ταχείας τιμωρίας. Οι δικαστές και οι ένορκοι, έχοντας κατά νου όλα τα στοιχεία της υπόθεσης, οφείλουν να ζυγίσουν από τη μία πλευρά το δικαίωμα της αυτοάμυνας κάθε ανθρώπινου όντος –συμπεριλαμβανομένων και των αστυνομικών– και από την άλλη την υποχρέωση των οργάνων της πολιτείας να προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή ακόμη και με κίνδυνο της δικής τους. Η ελληνική κοινωνία θα γίνει υγιέστερη μόνο αν τιμωρηθεί το ίδιο το έγκλημα και όχι αυτό που τα ΜΜΕ αντιλαμβάνονται ως έγκλημα.
Κάθε Νύχτα των Κρυστάλλων αποτελεί πλήγμα για τον αυτοσεβασμό ενός έθνους. Αφού διασκεδάσαμε ολόκληρο τον κόσμο με την ανικανότητα της ελληνικής αστυνομίας να υπερασπίσει την Αθήνα ενάντια σε μερικές εκατοντάδες ταραξίες, τώρα μερικοί υπεύθυνοι δημοσιογράφοι αλλάζουν γραμμή προκειμένου να συντονιστούν με τον προβληματισμό της κοινής γνώμης. Ισως τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας να εντάσσονται σε μία ευρύτερη διαδικασία ωρίμασης. Οι δημοσιογράφοι είναι τα χαϊδεμένα παιδιά της ελληνικής κοινωνίας. Ας τους αφήσουμε να δικαιολογήσουν τις ναρκισσιστικές επαναστατικές τους ασκήσεις, παίζοντας το ρόλο της νομιμοποιημένης εκδοχής της 17 Νοέμβρη, αντί να υπερασπιστούν με σθένος, ως οφείλουν, το κράτος δικαίου σε μία στιγμή που το κράτος αποτυγχάνει, όπως τώρα, να προστατεύσει τους πολίτες του.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_14/12/2008_296058
1 σχόλιο:
Παραθέτω απόσπασμα ενός κείμένου που έλαβα με email..
..Η κυβέρνηση ζήτησε επανειλημμένα συγγνώμη. Όχι για τους βανδαλισμούς της περιουσίας ανύποπτων πολιτών. Ούτε και για την αναστάτωση της ζωής στις πόλεις και για την αδράνεια της αστυνομίας. Ζήτησε συγγνώμη ξανά και ξανά μόνο για τον θάνατο του 15χρονου και για την συμπεριφορά αστυνομικού. Υποσχέθηκε μάλιστα και αυστηρές κυρώσεις. Για τους υπεύθυνους της απώλειας του νέου παιδιού αστυνομικούς. Υπεύθυνοι μάλιστα κυβερνητικοί και πολιτειακοί παράγοντες έβγαλαν και πόρισμα ενοχής. Πριν ολοκληρωθεί η έρευνα και η ανάκριση. Πριν καν γίνει η δίκη. Ούτε λέξη όμως δεν εκστόμισαν ο Πρωθυπουργός, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι Υπουργοί για την αναζήτηση, σύλληψη και καταδίκη όσων σκόρπισαν τον τρόμο και την καταστροφή κι επιδόθηκαν σε λεηλασίες στα αστικά κέντρα ολόκληρης σχεδόν της χώρας. Γιατί άραγε;
Eίναι τέτοιος πλέον ο τρόμος που διακατέχει τις κορυφές των πολιτικών μας ηγεσιών για τις αντιδράσεις και τα κηρύγματα της Αριστεράς που αφήνουν ανοχύρωτη την κοινωνία. Για κοινωνική έκρηξη ομιλεί η Αριστερά. Και η κυβέρνηση έρχεται να την επιβεβαιώσει απολογούμενη για τους θεσμούς και το πολιτικό σύστημα. Σαν εχθρούς των νέων καταγγέλλει ο νεόκοπος αρχηγός του ΣΥΝ την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς της. Κι αντί αυτή να αντεπιτεθεί επισημαίνοντες ποιοι είναι, μέσω της οπισθοδρομικής τους στάσης, οι νεκροθάφτες των ονείρων και των προοπτικών της νέας γενιάς, πελιδνή σκύβει το κεφάλι κι’ αναζητά δικαιολογίες.
Αν, όπως κάποιοι ισχυρίζονται, οι νέοι είναι οργισμένοι για τα χάλια της παιδείας και την έλλειψη μελλοντικής επαγγελματικής προοπτικής γιατί δεν βγήκαν στους δρόμους τόσες φορές που οι εγκάθετοι του Αριστερού συντηρητισμού μπλόκαραν κάθε προσπάθεια ανασύνταξης των δομών της οικονομίας και εκσυγχρονισμού της παιδείας; Κάθε χρόνο σχολεία καταλαμβάνονται και πανεπιστήμια «απεργούν», με στόχο να μην αλλάξει απολύτως τίποτε. Πως τότε οι νέοι βγαίνουν στoυς δρόμους σήμερα ζητώντας, υποτίθεται, αλλαγές;
Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται ανυπεράσπιστη στο έλεος των διαθέσεων βίαιων αμφισβητιών του γλυκού νερού. Που αγουροξυπνημένοι κατά το μεσημέρι πίνουν το φραπεδάκι που τους ετοιμάζει η μαμά και σχεδιάζουν μέσω SMS και λογισμικού Vista το επόμενο χτύπημα κατά του κατεστημένου. Ο τόπoς έχει πλημμυρίσει από επαναστάτες με μπλουζάκια Benneton, αθλητικά παπούτσια Nikke και κινητά Nokia και Ericsson. Από καλομαθημένους δηλ. χαβαλέδες που κλαίνε για τα αδιέξοδα της γενιάς των 700 ευρώ (νέα επικοινωνιακή αργκώ κι’ αυτή) που ποτέ βέβαια δεν πρόκειται να γνωρίσουν. Γιατί ο μπαμπάς ακουμπάει τόσα περίπου ημερησίως για την πάρτη ορισμένων απ΄αυτούς στα ντόπια και ξένα θέρετρα του χειμώνα. Πάτε στοίχημα πως από την επόμενη εβδομάδα η εξέγερση θα διακοπεί; Διότι οι εξεγερμένοι κοινωνικοί επαναστάτες θα φύγουν για διακοπές…
Η κυβέρνηση κατάφερε να εκτελέσει την κοινωνία των πολιτών. Και να φέρει στο προσκήνιο την κοινωνία των ρηχό-νοων αναρχικών. Που μετά την επανάσταση γυρίζουν στο σπίτι για ζεστό φαγάκι από τα χέρια της μαμάς και χαρτζιλίκι από το χέρι του μπαμπά. Γιατί γνωρίζουν πως η ατιμωρησία είναι εξασφαλισμένη. Και ο συνδυασμός χαβαλέ, ατιμωρησίας και λίγο φιγούρας συνθέτουν το μίγμα της νεοελληνικής «μεγαλύτερης μετα-δικτατορικής εξέγερσης». Ποιά θα ήταν άραγε η στάση των ανήλικων μαθητών – των εμπρηστών με τις κουκούλες βέβαια, κι’ όχι αυτών που πολιτισμένα και μερικές φορές σιωπηρά διαδηλώνουν για τον θάνατο του συνομηλίκου τους - αν το κράτος είχε δείξει από χρόνια πως σέβεται και εφαρμόζει τους νόμους του. Αν είχαν συλληφθεί και τιμωρηθεί οι τραμπούκοι των Εξαρχείων. Αν είχαν δικασθεί και αποβληθεί από τα Πανεπιστήμια όσοι έχτισαν γραφεία καθηγητών και ξυλοφόρτωναν καθηγητές και επισκέπτες.
Αν σάπιζαν επίσης στις φυλακές οι άνανδροι δολοφόνοι του ανύποπτου νέου αστυνομικού που έκανε βάρδια έξω από χώρο συναυλίας ροκάδων. Αν τελικά είχαν αντιμετωπίσει την αυστηρότητα του νόμου όσοι κατά καιρούς έχουν κάψει μαγαζιά, αυτοκίνητα και πανεπιστημιακούς χώρους. Κι αν είχαν τιμωρηθεί γονείς και μαθητές για τις ακατανόητες καταλήψεις και την ματαίωση μαθημάτων και εξετάσεων. Κι’ αν τελικά είχε εφαρμοσθεί ο νόμος για τους δημόσιους υπάλληλους καθηγητές του ΣΥΝ που και απεργούσαν και …δεν απεργούσαν. Δηλαδή εισέπρατταν, ενώ δεν δούλευαν, κανονικά τους μισθούς τους. Αν, σε τελευταία ανάλυση, εφαρμόζονταν δίχως εξαίρεση οι διατάξεις του ποινικού κώδικα περί επιμέλειας ανηλίκων. Κι αν είχε πρωτίστως παταχθεί η δημόσια διαφθορά, η ρεμούλα και η άνιση εφαρμογή των νόμων. Βέβαια, αν είχαν όλα αυτά γίνει δεν θα είχαμε το τραγικό θάνατο στα Εξάρχεια. Και δεν θα είχαμε τις διαδηλώσεις…
Το πιο χαριτωμένο είναι οι διανοητικές προσπάθειες γερασμένων αριστερών του σήμερα που με κώδικες των δεκαετιών του ’60 και του ’70 επιχειρούν να εξηγήσουν γεγονότα άλλης νοοτροπίας και ψυχοσύνθεσης. Και είναι βλασφημία ο παραλληλισμός με τις κινητοποιήσεις της γενιάς του πολυτεχνείου. Οι φοιτητές τότε διακινδύνευαν την ελευθερία και την φυσική τους ύπαρξη. Οι σημερινοί «επαναστάτες του φραπέ» κινδυνεύουν μοναχά από τις φωνές ενδεχομένως της μαμάς κι’ από κανένα μαλακό μπάτσο του μπαμπά. Που βρίσκονταν όταν οι τρομοκράτες δολοφονούσαν ένα αθώο παιδί – τον Αξαρλιάν; Κι’ όταν σήμερα καλοπληρωμένοι αστέρες της TV βγάζουν στον αέρα τον φονιά του να σχολιάσει τα …γεγονότα.
Το μεγάλο ερωτηματικό πάντως παραμένει. Γιατί οι εισαγγελικές αρχές δεν χρησιμοποιούν τις διαθέσιμες δεκάδες φωτογραφίες και εικόνες βίντεο για τον εντοπισμό, σύλληψη και παραπομπή των αλητών με τις πέτρες, τα στυλάρια και τις βόμβες Μολότωφ; Καθώς κι’ όλων εκείνων που εισέβαλαν στα διαρρηγμένα και μισο-καμένα καταστήματα για πλιάτσικο και βανδαλισμούς; Γιατί δεν ψάχνουν την πηγή των εκατοντάδων sms και των ηλεκτρονικών μηνυμάτων που καλούσαν τους νέους στους δρόμους να κάψουν και να καταστρέψουν; Ποιος έδωσε τις διευθύνσεις και τα τηλέφωνα; Τι ακριβώς φοβούνται πως θα ανακαλύψουν οι αρχές; Μήπως τους καλοαναθρεμένους γόνους γνωστών οικογενειών; Τους λεβέντες νεολαίους – φυντάνια του κόμματος του νεαρού αρχηγού που θα έφερνε τσάμπα πετρέλαιο από την Βενεζουέλα; H τα αναφιλητά, άξαφνα αφυπνισμένων, αλλά αδιάφορων μαμάδων για την πολιτεία των «καλών» τους παιδιών;
Αδυνατώ πάντως να καταλάβω τον λόγο για τον οποίο θα πληρώνουμε φόρους, ενόσω οι αρχές αρνούνται να συλλάβουν τα καθάρματα με τις κουκούλες. Να κινητοποιηθούν οι κατεστραμμένοι μαγαζάτορες, οι ταλαιπωρημένοι πολίτες και οι συνετοί γονείς σε μια κίνηση άρνησης πληρωμής φόρων. Ώστε η κυβέρνηση να καταλάβει, εκεί ακριβώς που αισθάνεται την εντονότερη ενόχληση, πως δεν είναι μόνο οι απόψεις του κ. Αλαβάνου που οφείλει να λαμβάνει υπ’ όψιν.
ΥΓ 1 Με το ΚΚΕ οι ιδεολογικές μου διαφορές είναι αβυσσαλέες. Εκτιμώ όμως την ευθύτητα των πολιτικών του θέσεων καθ’ όσον αφορά την παρούσα κρίση και την διαπίστωση στελεχών του πως επανάσταση με κουκούλες αποτελεί φαρσοκωμωδία.
Δημοσίευση σχολίου