Δεν έχει σημασία πια

Η ψυχολογική επιβάρυνση που όλοι μας νιώθουμε αυτές τις μέρες εξαιτίας των πρωτόγνωρων επεισοδίων κάπως θα έπρεπε να εκτονωθεί. Γυμναστήρια, αχαλίνωτο σεξ (where, where?!?!), προπηλακισμός συν-οδηγών στους αθηναϊκούς δρόμους, ξυλοδαρμός και βρώση Αφγανών μεταναστών (αγαπημένος 'μεζές' σε μας που κατοικούμε στον Αγιο Παντελεήμονα, σύμφωνα με την 'Ελευθεροτυπία' ), κατάχρηση αλκοόλ, αλλεπάλληλες αλλαγές χρώματος μαλλιών (για γυναίκες ), αυνανισμός κ.α. αποτελούν συνήθεις διεξόδους του στρες σε καιρούς δύσκολους ...
Προσωπικά, αφού ανέλυσα το κοινωνικό φαινόμενο με τον ευρύτερο κύκλο φίλων και γνωστών και μάλλιασε η γλώσσα μου να λέω πως θέλω να φύγω από την κ....χώρα αυτή και να μη λαμβάνω ούτε e mail, αφού μπούχτησα από τις επιδόσεις του Νέρωνα, όπως αυτές προβάλλονταν από τα ηλεκτρονικά μίντια μέχρι τελικής πτώσεως (των τηλεθεατών), το έριξα στην ψυχοθεραπεία δια της -λίαν αποτελεσματικής, σας διαβεβαιώ- μεθόδου της πολύωρης παρακολούθησης σίριαλ.
Αφού εξάντλησα τρεις κύκλους του άκρως ψυχαγωγικού Boston Legal, σειρά πήρε η παλαιότερη αλλά επίσης επιτυχημένη αμερικανική σειρά The Sopranos.
Από τις επτά το απόγευμα χθες μέχρι και λίγο μετά τα μεσάνυχτα, οι περιπέτειες του μαφιόζου του Ν.Τζέρσι Τόνι Σοπράνο και η σχέση μίσους κι ενοχών που τον συνδέει με τη σκατόγρια μητέρα του, με ταξίδεψαν μακριά από την καταρρέουσα ελληνική πολιτεία κι άδειασαν το μυαλό μου επιτρέποντας μου να κοιμηθώ ήρεμα.
Ο τρόμος μου μήπως καώ ζωντανή στο κέντρο της Αθήνας από αδέσποτη μολότωφ έχει πλέον μετατραπεί σε μία -ευκολότερα αντιμετωπίσιμη- ανησυχία μήπως τελειώσουν τα επεισόδια (της σειράς!) γρηγορότερα απ'ό,τι υπολογίζω και μήπως στη συνέχεια δεν βρεθεί κάποια άλλη τηλεοπτική σειρά που να μπορεί να μου προσφέρει παρηγοριά.
Όσο για τα επεισόδια βίας, αυτά είτε συνεχισθούν είτε αντιμετωπισθούν, δε θα με κάνουν να αλλάξω γνώμη για το εδώ και χρόνια διαφαινόμενο αλλά ουδέποτε παραδεδεγμένο από τη συλλογική μας συνείδηση 'μη- μέλλον', που οι ίδιοι επιφυλάξαμε στη χώρα μας.