La Ratatouille

H ταινία "La Ratatouille" είναι Ε Ξ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Κ Η!

Γλυκιά, τρυφερή, αστεία, με πλοκή, ευρήματα και κα-τα-πλη-κτι-κό computer animation. Δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τις μεγάλες επιτυχίες της Disney. Ήρωας ο Ρεμί, που ονειρεύεται να γίνει σεφ παρά το προφανές πρόβλημα του ότι είναι ... αρουραίος.

http://disney.go.com/disneypictures/ratatouille/

Ratatouille:Disney/Pixar 2007

Σκηνοθέτης: Brad Bird

Patton Oswald: η φωνή του Ρεμί

Peter O'Toole: η φωνή του γευσιγνώστη Anton Ego

Α, και να μη ξεχάσω: Τo καρτουνάκι που προηγείται της ταινίας αξίζει επίσης πολλά!

"Γαμώ τα Miss Sixty" κι η βλάχα από την Αράχωβα.

Ο ταξιτζής, που σταμάτησε στην Πατησίων για να με πάει Κολωνάκι, ήταν νεαρής ηλικίας με κοτσιδούλα. Ευγενής. Από τα ηχεία του ακουγόταν ένα μονότονο"μπουπ μπουπ", δυνατότερο απ'ότι θα επέτρεπε η περίσταση. Κάθισα στη θέση συνοδηγού, άνοιξα την εφημερίδα μου κι άρχισα την ανάγνωση, η οποία ευνοούνταν από το μποτιλιάρισμα. Μια στο τόσο κάναμε 20 μέτρα. Το άχαρο άκουσμα -κακόγουστο απομεινάρι τέκνο- άρχισε να με ενοχλεί:
-"Είναι (εν. η ένταση) κάτι παραπάνω από το ανεκτό για μένα (εν.επίπεδο)" δήλωσα ευθαρσώς στον οδηγό.
Μετά από την πάροδο κάποιων δευτερολέπτων, εκείνος το χαμήλωσε:
-"Α, τώρα κατάλαβα τι εννοείτε!" ομολόγησε.
Δεν είχε κι άδικο το καημένο. Αντί του εύληπτου "χαμήλωσέ το", προτίμησα να υιοθετήσω ελλειπτική διατύπωση, σχεδόν λόγια για έναν νέο λεξιλογίου 300, κατά τεκμήριο, λέξεων.
-"Δεν το βρίσκετε ωραίο!" συμπλήρωσε εκείνος.
- "Αν είχα πιει δύο ποτά, αν ήταν 1985 κι αν ήμουν στην "Καλούα", θα χόρευα σαν τρελή" απάντησα στο σχόλιο του.
-"Δεκτόν" απεφάνθη ο οδηγός μετά από λίγη σκέψη... Είπαμε...ήταν ευγενής.
Ακαδημίας με Κανάρη γωνία, μία τσιρίδα διέκοψε την αφοσίωσή μου στο έντυπο:
-"Γαμώ το, γαμώ τα "Μiss Sixty" γαμώωωωω!"
Το "σντουπ" από το κλείσιμο της πόρτας, με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι η τσιρίδα προερχόταν από άνθρωπο, ο οποίος μόλις είχε εισβάλει στο ταξί μου.
-"΄Εσπασε το τακούνι μου ξαφνικά κι είχα και τις τσάντες κι ήταν και κάτι τύποι...ααχχχχ" έσπευσε να εξηγήσει η νέα επιβάτιδα.
Ο ταξιτζής κι εγώ παραμείναμε βουβοί. Από μία πλάγια ματιά που καταδέχτηκα να ρίξω στην επιβάτιδα, διαπίστωσα ότι ήταν νεαρής ηλικίας, ίσως κάτω από 25, και κρατούσε μια Louis Vuitton μεγαλύτερη από το μπόι της και ακατάλληλη για την ηλικία της.

Η μη έκφραση συμπόνοιας ή ενδιαφέροντος, έγινε αμέσως αντιληπτή από τη θορυβώδη πιτσιρίκα, η οποία, προφανώς σοκαρισμένη από την αναισθησία μας μπροστά σ'αυτό το μέγιστο προσωπικό δράμα, έσπευσε να ανακουφίσει την πληγωμένη καρδούλα της πληκτρολογώντας στο κινητό της διάφορους αριθμούς:
-"Αννααααα, ξέρεις τι έπαθαααα; Μου έσπασε το τακούνι. Ναι! Μέσα στη Σκουφά. Σίγουρα με ματιάσανε! 'Ηταν κάτι τύποι και μου κάνανε καμάκι και ξαφνικά έσπασε το τακούνι στα "Miss Sixty". Και να πεις ότι ήταν καν'να φθηνό παπούτσι!" Σε αυτό το πνεύμα το τηλεφώνημα συνεχίστηκε επί πέντε λεπτά για να ακολουθήσε άλλο ομοειδές:
" Έλα, μαμά, άκου τι έπαθα! Μού'σπασε το τακούνι. Ναιιιι. Και γυρίζω σπίτι τώρα να αλλάξω. Τι; ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΜΑΜΑ, ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΩ ΕΤΣΙ; ΝΑ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΦΟΡΑΩ ΦΘΗΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΧΑΛΑΝΕΕΕΕΕΕ;!"

- "Χμ... μήπως να ανεβάζαμε λίγο την ένταση;" προτείνω στον ταξιτζή. Εκείνος αιφνιδιάστηκε.
-"Μου αρέσει πως σκέφτεσθε!" είπε και δυνάμωσε ελαφρά την ένταση.

Καλά, αυτή ήταν μικρή. Πάει στα κομμάτια. Η άλλη, προ μηνών, ήταν πάνω από 30.
Αυτή κι αν ήταν περιπτωσάρα. Τότε όμως δεν είχα blog για να εκτονώσω την αηδία μου.
Εν συντομία, η δεύτερη πρωταγωνίστριά μου, μου είπε στη διάρκεια ενός τετάρτου, που είχε διαρκέσει η κούρσα κέντρο προς Γαλάτσι, ότι:
Διευθύνει το "Αράχωβα Ιν" -οικογενειακή επιχείρηση, τα παίρνει χοντρά από τα "ψώνια" που πληρώνουν 200 ευρώ τη βραδιά και φιλοξενεί φίρμες όπως .... ο Αντύπας για να της γίνεται διαφήμιση. Είσης, ότι είχε πάει πριν λίγες μέρες στο Μακρόπουλο, -φυσικά πρώτο τραπέζι-, είχε φορέσει παντελόνι, γραβάτα και γόβες Louis Vuitton των 2000 ευρώ, τις οποίες και καλά πρόσεξε o Mακρόπουλος κι εκστασιάστηκε...

Αχμαντινετζάντ

Πάντως, το boyfriend της Julia, (βλ.αμέσεως προηγούμενο post) σίγουρα δεν πρέπει να κατάγεται από το Ιράν καθώς, σύμφωνα με δήλωση του Ιρανού προέδρου Αχμαντινετζάντ, "Στο Ιράν δεν έχουμε ομοφυλόφιλους, όπως στις ΗΠΑ και άλλού"

Το ακροατήριό του, στο αμερικανικό πανεπιστήμιο Columbia, το οποίο είχε και την ιδέα της πρόσκλησης του ηγέτη της ισλαμικής χώρας στις ΗΠΑ, έσκασε φυσικά στα γέλια.

Με την απίστευτα διασκεδαστική αυτή δήλωση, ο Αχμαντινετζάντ απάντησε όσους κατηγορούν το Ιράν για εκτελέσεις ομοφυλοφίλων...

Αν μη τι άλλο,τους αποστόμωσε!

(Βασίλειεεεε, το νου σου!)

Η ατάκα

"Ι saw someone's dick in your boyfriend's ass, Julia"

Τάδε έφη Σον Μακναμάρα ή κατά κόσμον Dylan Walsh, πρωταγωνιστής της επιτυχημένης τηλεοπτικής σειράς "Nip & Tuck" στην πρώην σύζυγό του. Η πεμπτουσία της γλαφυρότητας... (ή, για να λέμε επιτέλους κάποια πράγματα με το όνομά τους).

Νέα ... επιτυχία

"Μετά την ... επιτυχημένη επιλογή του ΠΑΣΟΚ, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να εκλεγούν βουλευτές Ξάνθης και Ροδόπης δύο σκληροπυρηνικά στελέχη της μουσουλμανικής μειονότητας, φαίνεται ότι έρχεται η ώρα για για την Ευρωβουλή. Μετά την αποχώρηση τριών ευρωβουλευτών που εξελέγησαν στις εθνικές εκλογές, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να βρεθεί στα έδρανα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ο νεαρός δικηγόρος Μ.Καπζά, ο οποίος εκτός των άλλων, έχει δραστηριοποιηθεί στην παράνομη "Τουρκική Ένωση Ξάνθης". Από επιτυχία σε επιτυχία πάνε οι Πασόκοι..."

(Από την εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ", Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2007, σελ. 11)

Θέλει τρόπο...

Εμ, θέλει και λίγο ... γάρμπος το πράμα! Κι όπως φάνηκε ούτε ο ίδιος ο πρωταγωνιστής ούτε οι υποστηρικτές του το διαθέτουν. Αλλο το "στη βράση κολλάει το σίδερο" κι άλλο το ... "Γιούρια!".
Η άμεση και καταιγιστική μιντιακή πλειοδοσία στο πρόσωπο του Βενιζέλου επιβεβαίωσε στην κοινή συνείδηση ό,τι συζητούνταν καιρό κι όχι μόνο από τους μύστες της πολιτικής και της δημοσιογραφίας.
Κι από τη στιγμή που τα περί υποστήριξης Βενιζέλου από εξωθεσμικούς, έγιναν καραμέλα στο στόμα του απλού πολίτη ("κυρία Τάδε μου, τον Βενιζέλο τον θέλουν ο Λαμπράκης κι ο Μπόμπολας" έλεγε προχθές στη μαμά μου ο μπακάλης μας), έχω την αίσθηση πως η συγκεκριμένη υποψηφιότητα έχει "καεί", και μάλιστα από τους ίδιους τους υποστηρικτές της. Δεν ξέρω πόσο θα μπορέσει να "προχωρήσει", αλλά προβλέπω βραχυβιότητα. Άσε που ο Γιώργος μπορεί να βγει ενισχυμένος από την κρίση μ'ό,τι αυτό σημαίνει για το ΠΑΣΟΚ. Ή ό,τι θα έχει απομείνει από αυτό.

Η μαύρη τρύπα

Το περίφημο λευκό κουτάκι έχει χαθεί χρόνια τώρα, από το σεισμό του 1999. Παρόλ'αυτά, ακόμη ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα εμφανιστεί και πάλι, ως δια μαγείας, με το περιεχόμενό του άθικτο: Την καρφίτσα της γιαγιάς με το μπριγιάν - δώρο του παππού την εποχή των παχέων αγελάδων, το δαχτυλίδι με το σμαράγδι (επιβράβευση της εισαγωγής στο πανεπιστήμιο), το βαφτιστικό μπριγιαντένιο σταυρό...

Το κόκκινο τσαντάκι και το i pod, ως πιο πρόσφατες απώλειες -λίγων μόνο μηνών- έχουν περισσότερες πιθανότητες να βρεθούν και γι'αυτό το λόγο δεν έχω αρχίσει ακόμη να τα κλαίω.

'Ολα χαμένα μέσα στο σπίτι, στη "μαύρη τρύπα", που τελικά από οικογενειακό αστείο τείνει να αποκτήσει υπόσταση, ως μοναδική διαθέσιμη αιτιολογία των απωλειών.

Όλα αυτά επί καιρό με προβληματίζουν και με στενοχωρούν αλλά η εξαφάνιση του κινητού μου πριν από τρεις μέρες, πάλι μέσα στο σπίτι, με έχει συντρίψει!

Λειτουργώντας στο "αθόρυβο", η καημένη η συσκευούλα αδυνατεί να δώσει στίγμα της παρουσίας της...

'Εταξα λαμπάδα στον οικογενειακό -πλέον- Άγιο, τον Άγιο Φανούριο να μου το φανερώσει μαζί με τα ονόματα των νέων υπουργών...

To be continued

ΕΚΛΟΓΕΣ 2007 αποτελέσματα

Ιδού τα κόμματα, οι έδρες και τα ποσοστά:

NΔ 152
41.84 %

ΠAΣΟΚ 102
38.10 %

ΚΚΕ 22
8.15 %

ΣΥΡΙΖΑ 14
5.04 %

ΛΑΟΣ 10
3.79 %

Το γκαλοπάκι μας, είδατε, δεν έπεσε έξω εν τέλει...

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα πάντως.

Τσίπα ώρα μηδέν!

Ο αριθμός τηλεφώνου, (από 7- Παγκράτι, Κολωνάκι...), που εμφανίστηκε στην οθόνη του κινητού μου , δε μου 'έλεγε' κάτι. Ή φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής, ψιλογνωστή: "Έλα, (ευγενέστατη προσφώνηση αυτή, ε;) ο τάδε είμαι!"
Ο τάδε, συντοπίτης μου, γαλάζιος παραγοντίσκος, μετά από χρόνια σπουδών στον Καναδά - σε κάτι ασαφές- είχε επιστρέψει στην Ελλάδα και στην υπερπροστατευτική του οικογένεια πριν από 7-8 χρόνια.
Η επαγγελματική του σταδιοδρομία όμως δεν είχε ακολουθήσει τις προσδοκίες του, με αποτέλεσμα στα 43 να επιδιώξει και να επιτύχει αυτό που ονειρεύεται κάθε Έλληνας μικρομεσαίος: Να χωθεί' με ρουσφέτι σε μία θεσούλα του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
'Οταν πριν από τρεις μήνες είχαμε μιλήσει πάλι, μου εξέφραζε την απογοήτευσή του για το καθεστώς στο υπουργείο, στο οποίο υπαγόταν: "Δεν κάνει τίποτε, βρε παιδί μου" έλεγε αναφερόμενος στον νυν υπουργό (ο ίδιος είχε διοριστεί επί θητείας του προηγούμενου).
"Μόνο για την επιφάνεια ενδιαφέρεται! Τσκ τσκ τσκ!"
Φαντασθείτε λοιπόν την έκπληξη μου, όταν ο τάδε μου δήλωσε -ανερυθρίαστα- ότι τηλεφωνεί από το πολιτικό γραφείου του συγκεκριμένου υπουργού, που είχε απαξιώσει προ καιρού, προκειμένου να με παροτρύνει να πάω στην κεντρική προεκλογική ομιλία του!
Στην επισήμανσή μου ότι ακούγεται ενδιαφέρον το ότι με καλεί από αυτό το πολιτικό γραφείο, ο φέρελπις -μεσήλικας πια- απάντησε: " Έ, όσοι αποστρατεύτηκαν, αποστρατεύτηκαν!" εννοώντας τον απελθόντα υπουργό.
Ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι ήταν εκείνο που με κατέπληξε περισσότερο στον κοντό παραγοντίσκο: Η έλλειψη τσίπας ή η έλλειψη στοιχειώδους ευφυίας; Η, μήπως -το πιθανότερο- η έλλειψη και των δύο;

Αλέκος part b

"To κοινό που είχε μπροστά του ήταν μαθητές Γυμνασίου (παιδιά 12-15 χρόνων) και όφειλε συνεπώς να είναι κάπως χαριτωμένος- όπως ο Χριστόδουλος λόγου χάριν. Έπρεπε επίσης να περάσει το μήνυμα της Αριστεράς που ευαγγελίζεται, καθώς μάλιστα πλησιάζουμε στην κορύφωση της προεκλογικής περιόδου.
Ετσι, ο Αλέκος Αλαβάνος δεν είχε κανένα πρόβλημα προχθές, στην έναρξη του νέου σχολικού έτους, να συμβουλεύσει τους μαθητές του Γυμνασίου της Νέας Πεντέλης ως εξής:
' 'Οταν έχετε διαβάσει καλά και δεν βλέπει η καθηγήτρια, αφήστε τον διπλανό σας να αντιγράψει'.
Η ουσία της Αριστεράς που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην παραπάνω προτροπή. Η ριζοσπαστικότητά της δεν είναι τίποτε παραπάνω από λαϊκισμός με ρομαντική διάθεση.
Στον κόσμο που ονειρεύεται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ οι έξυπνοι και οι εργατικοί οφείλουν να μην ξεχωρίζουν από τους βλάκες και τους τεμπέληδες: διακρίσεις επί τη βάσει τη ατομικής αξίας δεν είναι αποδεκτές.
Ωστόσο η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στον κόσμο του Αλέκου και στις άλλες εκδοχές μαρξιστικού ολοκληρωτισμού είναι ότι ο Αλέκος δεν έχει τη διάθεση να επιβάλει την ισοπέδωση δια της βίας, αλλά μας καλεί όλους να βουτήξουμε με τη θέλησή μας στην ευτυχία του πολτού.
Ανελεύθερη θέση, συνεπής όμως με τη λογική ενός κόμματος που κόπτεται για την ελευθερία των ακτών, αλλά αγανακτεί και φρίττει όταν ακούει για κατάργηση φόρων.
Το κήρυγμα του Αλέκου στους μαθητές του Γυμνασίου υπέρ της πτώσης του επιπέδου της παιδείας αποδεικνύει την αποστροφή που προκαλεί στην Αριστερά του Αλέκου η ελευθερία - διότι η άσκηση της ελευθερίας είναι δύσκολη υπόθεση και προϋποθέτει αγωγή, που αποκτάται κυρίως μέσω της παιδείας".

Από τη στήλη "Πανδώρα" ("ΤΟ ΒΗΜΑ", Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007)

Another brick on the wall

"Ποιο είναι το πρόβλημα του Αλέκου Αλαβάνου με το εκπαιδευτικό σύστημα: Ότι 'δημιουργεί μοναξιά'... Σνιφ...

'Οτι δημιουργεί τούβλα δεν τον πειράζει καθόλου! Άλλωστε τα τούβλα είναι χρήσιμα για την οικοδόμηση συνασπισμών της ριζοσπαστικής Αριστεράς...

Από τη στήλη "Πανδώρα" (ΤΟ ΒΗΜΑ, Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2007)

Καθίκια

Μπράβο ρε, Αλέκο. Πάντα στο ύψος των περιστάσεων. Κάτι πήρε τ'αυτί μου για προεκλογική δέσμευση Αλέκου σχετικά με ...απλοποίηση διαδικασιών για άδεια παραμονής ή κάτι τέτοιο. Έκανα διάδρομο την ώρα που το άκουσα και παραλίγο να χάσω το βηματισμό μου.

Ναι, ρε μ....κα! Αυτό μου λείπει εμένα της δυστυχισμένης κατοίκου του κέντρου της Αθήνας: Ακόμη περισσότεροι ουζμπεκιστανοί να πίνουν μπίρες καθισμένοι σε καφάσια, ακόμη περισσότεροι ασιάτες να 'γκαρίζουν' τις ώρες κοινής ησυχίας από τα μπαλκόνια τους. Να μη κρύβονται οι δύσμοιροι στα υπόγεια και πάθουν "ψυχολογικά".

Εγώ θα του πρότεινα και κάτι παραπάνω:

Χάρη σε όλους τους ποινικούς κατάδικους ή φυγόδικους από την Αλβανία ώστε να μη μπαίνουν, μωρέ, στον κόπο να κρατάνε τσίλιες στις γωνιές του Αγίου Παντελεήμονα τα τσιράκια τους! Κρίμα είναι...

Τώρα που η ποδαρίλα σβήνει κάθε ίχνος παιδικής ανάμνησης, τώρα συνειδητοποιώ ότι ο δρόμος δεν έχει επιστροφή. "Χαιρέτα τη, τη γειτονιά σου που την έχασες..."

Και μούτζωσε με την ψήφο σου τα ανίκανα καθίκια που φέρανε, ως μη όφειλαν, την παρακμή στην αυλή σου.

Στο γυμναστήριο

Και να μην ήθελες, τον πρόσεχες. 'Ολο φύσαγε και ξεφύσαγε. Ο ψηλούτσικος μπούλης -περί τα 25, με λίγα κιλά παραπάνω- συνόδευε κάθε υπερπροσπάθειά του, με άκρως θεατρικές γκριμάτσες, σφίξιμο οδόντων, τρέμουλο κι άλλα γελοία. Μετά από κάθε επανάληψη, η 'μπουλάρα' έφερνε βόλτα στο χώρο κουνώντας χέρια, τινάζοντας πόδια, κοιτάζοντας τη θεϊκή του ύπαρξη στους καθρέπτες.
Αν ήθελες να χρησιμοποιήσεις το ίδιο όργανο με τον αυτοχρισθέντα "πρωταθλητή", έπρεπε να περιμένεις να τελειώσει την βαρετή του παράσταση. Μπορεί σωματικώς να απομακρυνόταν από το όργανο επί πολλά λεπτά, -για να χαλαρώσει ντε!- αλλά η απλωμένη πετσετούλα του λειτουργούσε αποτρεπτικά σε όποιον είχε διάθεση να γυμναστεί στο ίδιο όργανο.
Πάλι καλά που δε κατουρούσε περιμετρικά του μηχανήματος...
Ο άλλος, ένας μεγαλούτσικος με βαμμένο μαλλί, φρόντιζε να καθαρίζει το λαιμό του με τόσο ηχηρό τρόπο ώστε την πρώτη φορά που τον άκουσα τρόμαξα και αναφώνησα "Μαμά!". Για κακή μου τύχη, ακολουθούσε παρόμοιο πρόγραμμα με μένα και τον είχα πάντα ένα βήμα πιο πίσω από μένα, να γρυλλίζει και να ξεροβήχει ταράζοντας το νευρικό μου σύστημα.
Λίγο πιο κει, ένας γνωστός μακιγιέρ, κουνούσε το σουφρωμένο κωλαράκι του στην προσπάθεια του να κάνει διάδρομο. Λίγο εκνευρισμένος να ήταν κανείς και το "Άντε μωρή!" μπορούσε να βγει αβίαστα...
Η συνύπαρξη με αγνώστους σε κλειστό χώρο, τελικά, όσο χλιδάτος κι αν είναι αυτός, απελευθερώνει βίαια ένστικτα...

Γκαλοπάκι

Γκάλοπ εκλογικό στο τέλος του παρόντος blog (πατήστε "end", οκ;)

Πως σας φάνηκε το -κατ'όνομα- debate;

Ο Καραμανλής μπορεί να είναι πολύ καλύτερος (παράεχει σφιχτεί, μου φαίνεται, για να χωρέσει στο κοστουμάκι των διαφόρων φωστήρων-επικοινωνιολόγων), ο Γιώργος ήταν ... Γιώργος (όχι κακός, πάντως για τα δεδομένα του), ο Παπαθεμελής λίγο ... μούμια (νόμιζα ότι θ'αρχίσει να ...λιώνει και να κυλάει κάτω από το τραπέζι), ο Καρατζαφέρης καλός, με καν'να δυο ατάκες που 'έγραψαν' (αν και δεν θα του το αναγνωρίσουν λόγω αντιδεξιού συνδρόμου), η Αλέκα, αδιάφορη.

Από πλευράς ουσίας, ελάχιστα καινούρια μάθαμε, εκ των οποίων το σημαντικότερο ότι ο Κωστάκης δε θα τη μοιραστεί την τούρτα με κανέναν και θα πάει ξανά σε εκλογές στην περίπτωση μη επίτευξης αυτοδυναμίας

Η διαδικασία αυτιστική.

Θα μου επιτρέψετε να τελειώσω με τον τίτλο γνωστού μιούζικαλ: HAIR

ΥΓ : Για τους δημοσιογράφους νυστάζω τώρα να γράψω. Είναι ήδη πολύ αργά...

Καλοκαίρι 2007 - Επίλογος

Δύο "δροσερά" καλοκαιρινά στιγμιότυπα, ευγενική προσφορά φίλων του blog. 'Aντε, του χρόνου πάλι!

Φωτιές - Επίλογος

Never attribute to malice that which can be adequately explained by stupidity

(Μτφ: Ποτέ μην αποδίδεις σε δόλο ότι μπορει να εξηγηθεί επαρκώς από τη βλακεία)


Constantinos, όντως η φράση αυτή που μας θύμισες, "τα λέει όλα".

Απορία

"Είναι στραβός ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε;" ρώτησε ο ψάρης την πάπια

Tivoli Garden, Copenhagen, photo by poupsi - copyright reserved

Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και προεκλογική περίοδος μαζί, ε όπως και να το κάνουμε συνιστούν όλως εξαιρετική συγκυρία για μία χώρα.


Δεν ξέρω, ίσως να απαιτείται ιδιαίτερη ευφυία για να το αντιληφθεί κανείς αυτό ή, ίσως, τελικά να μην είναι κάτι σημαντικό για την ελληνική πραγματικότητα του "έλα μωρέ".


Για να το πω απλά, στα χαρτιά μπορεί να ισχύει αλλά στην ουσία ποιός χ... κε! Εδώ είναι Βαλκάνια, είναι ..."παίξε-γέλασε".


Οι εικοσιοκτάχρονοι υπάλληλοι δημόσιου οργανισμού δεν κατανοούν γιατί θα πρέπει να αναβάλουν το προ καιρού προγραμματισμένο ταξίδι αναψυχής και να επιβαρυνθούν τη διαφορά μεταξύ των οικονομικών εισιτηρίων, που είχαν εξασφαλίσει και των κανονικών που θα κληθούν να πληρώσουν, όταν θα μεταθέσουν την αναχώρησή τους για λίγες μέρες αργότερα.


"Ο τάδε δεν επέστρεψε καν μετά την ανάκληση αδειών, εγώ γιατί να χάσω την εκδρομή μου;" αναρωτιέται -κι ίσως εύλογα- ο υπάλληλος.


Ο "τάδε" απουσιάζει παράνομα και κανείς δεν τον ελέγχει. Άχρηστος ων, ο τάδε δεν προσελκύει την προσοχή κανενός. Καλύτερα μάλιστα να λείπει κι από τη μέση. Ένας άχρηστος μπορεί σε περίοδο κρίσης να αποβεί μοιραίος.


Μπορεί πάλι ο σκασιάρχης να έχει απλά τις πλάτες του βουλευτή της περιφερείας του, ο οποίος παρενέβη ώστε να καμφθεί το δίκαιο έκτακτης ανάγκης προκειμένου να μη δυσαρεστηθεί ο ψηφοφόρος του. Το ... δίκαιο του ψηφοφόρου, ειδικά σε περίοδο προεκλογική, κατισχύει παντός άλλου δικαίου.


Ένα τέτοιο παράδειγμα, είναι λογικό να δυναμιτίζει την όποια καλή πρόθεση του νέου εργαζόμενου, -με την ελάχιστη εργασιακή εμπειρία του δημοσίου και τη μηδαμινή του ιδιωτικού-, να συμμορφωθεί προς τις υποχρεώσεις του.


Και στερεί από τον όποιο προϊστάμενο βασικά επιχειρήματα υπέρ του αυτονόητου: Οι κανόνες δεν τίθενται για πλάκα. Υπηρετούν ένα σκοπό. Είναι στοιχεώδης όρος για την ύπαρξη μίας συντεταγμένης πολιτείας.


Κι αν κάνει κάποιος τα στραβά μάτια σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, φαντάσου τι θα του ζητήσουν να κάνει υπό κανονικάς συνθήκας!


Πρέπει να έχει δηλαδή κανείς τελειώσει τη νομική για να αντιληφθεί, πρώτον τη διάκριση δικαιώματος - υποχρέωσης και, δεύτερον, την αναγκαιότητα συνύπαρξής τους;

Copenhagen

Nyhavn.

Πλατεία Δημαρχείου. Στο βάθος το Τίβολι Γκάρντεν. Και φυσικά...μωρά.

Η αρχή του πεζόδρομου Στρόγκετ, του μεγαλύτερου στην Ευρώπη.

Αφού μου ποζάρησε πως θα μπορούσα να τον (την) αγνοήσω;

Στο παγωμένο μπαρ της Absolute. Υπάρχουν άλλα πεντ'έξι στη Ν.Υόρκη, το Τόκυο κ.α.

H μικρή γοργόνα. Ουδείς γνωρίζει γιατί της δίνουν τόση σημασία.

Το "μαύρο διαμάντι". Η νέα βιβλιοθήκη στο λιμάνι. Στον ήλιο λάμπει σαν κόσμημα, εξ'ου και το προσωνύμιο 'black diamond'.

Οι κοπέλες το διασκεδάζουν!

Φωτό τραβηγμένη από το καραβάκι - Βόλτα στα κανάλια

Τα διαμερίσματα αυτά είναι πανάκριβα. Εχουν μαρίνα στην αυλή τους.

Αριστερά μένει η βασίλισσα.

Έκθεμα στο Ερωτικό Μουσείο. Από τα πιο αξιόλογα του είδους διεθνώς...Οκ..δε τρελλάθηκα κιόλας.

χωρίς λόγια

Δανάκια και πιγκουίνοι στο ζωολογικό κήπο (κάντε κλικ στη φωτο!)

Νyhavn - Το λιμάνι...Κακόφημη περιοχή πριν από χρόνια, σφύζει από ζωή σήμερα.

Στο κέντρο της πόλης (στο βάθος αριστερά ο πεζόδρομος Στρόγκετ). Η φωτό τραβήχτηκε Σαββατοκύριακο. Τις καθημερινές η πλατεία είναι γεμάτη κόσμο)

Tivoli Garden (famous amusement park and pleasure garden in Copenhagen):

Ανέβηκα. 'Ασπρισαν οι κλειδώσεις από το σφίξιμο των λαβών.

all photos taken by poupsi - copyright reserved