"Γαμώ τα Miss Sixty" κι η βλάχα από την Αράχωβα.

Ο ταξιτζής, που σταμάτησε στην Πατησίων για να με πάει Κολωνάκι, ήταν νεαρής ηλικίας με κοτσιδούλα. Ευγενής. Από τα ηχεία του ακουγόταν ένα μονότονο"μπουπ μπουπ", δυνατότερο απ'ότι θα επέτρεπε η περίσταση. Κάθισα στη θέση συνοδηγού, άνοιξα την εφημερίδα μου κι άρχισα την ανάγνωση, η οποία ευνοούνταν από το μποτιλιάρισμα. Μια στο τόσο κάναμε 20 μέτρα. Το άχαρο άκουσμα -κακόγουστο απομεινάρι τέκνο- άρχισε να με ενοχλεί:
-"Είναι (εν. η ένταση) κάτι παραπάνω από το ανεκτό για μένα (εν.επίπεδο)" δήλωσα ευθαρσώς στον οδηγό.
Μετά από την πάροδο κάποιων δευτερολέπτων, εκείνος το χαμήλωσε:
-"Α, τώρα κατάλαβα τι εννοείτε!" ομολόγησε.
Δεν είχε κι άδικο το καημένο. Αντί του εύληπτου "χαμήλωσέ το", προτίμησα να υιοθετήσω ελλειπτική διατύπωση, σχεδόν λόγια για έναν νέο λεξιλογίου 300, κατά τεκμήριο, λέξεων.
-"Δεν το βρίσκετε ωραίο!" συμπλήρωσε εκείνος.
- "Αν είχα πιει δύο ποτά, αν ήταν 1985 κι αν ήμουν στην "Καλούα", θα χόρευα σαν τρελή" απάντησα στο σχόλιο του.
-"Δεκτόν" απεφάνθη ο οδηγός μετά από λίγη σκέψη... Είπαμε...ήταν ευγενής.
Ακαδημίας με Κανάρη γωνία, μία τσιρίδα διέκοψε την αφοσίωσή μου στο έντυπο:
-"Γαμώ το, γαμώ τα "Μiss Sixty" γαμώωωωω!"
Το "σντουπ" από το κλείσιμο της πόρτας, με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι η τσιρίδα προερχόταν από άνθρωπο, ο οποίος μόλις είχε εισβάλει στο ταξί μου.
-"΄Εσπασε το τακούνι μου ξαφνικά κι είχα και τις τσάντες κι ήταν και κάτι τύποι...ααχχχχ" έσπευσε να εξηγήσει η νέα επιβάτιδα.
Ο ταξιτζής κι εγώ παραμείναμε βουβοί. Από μία πλάγια ματιά που καταδέχτηκα να ρίξω στην επιβάτιδα, διαπίστωσα ότι ήταν νεαρής ηλικίας, ίσως κάτω από 25, και κρατούσε μια Louis Vuitton μεγαλύτερη από το μπόι της και ακατάλληλη για την ηλικία της.

Η μη έκφραση συμπόνοιας ή ενδιαφέροντος, έγινε αμέσως αντιληπτή από τη θορυβώδη πιτσιρίκα, η οποία, προφανώς σοκαρισμένη από την αναισθησία μας μπροστά σ'αυτό το μέγιστο προσωπικό δράμα, έσπευσε να ανακουφίσει την πληγωμένη καρδούλα της πληκτρολογώντας στο κινητό της διάφορους αριθμούς:
-"Αννααααα, ξέρεις τι έπαθαααα; Μου έσπασε το τακούνι. Ναι! Μέσα στη Σκουφά. Σίγουρα με ματιάσανε! 'Ηταν κάτι τύποι και μου κάνανε καμάκι και ξαφνικά έσπασε το τακούνι στα "Miss Sixty". Και να πεις ότι ήταν καν'να φθηνό παπούτσι!" Σε αυτό το πνεύμα το τηλεφώνημα συνεχίστηκε επί πέντε λεπτά για να ακολουθήσε άλλο ομοειδές:
" Έλα, μαμά, άκου τι έπαθα! Μού'σπασε το τακούνι. Ναιιιι. Και γυρίζω σπίτι τώρα να αλλάξω. Τι; ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΜΑΜΑ, ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΩ ΕΤΣΙ; ΝΑ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΦΟΡΑΩ ΦΘΗΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΧΑΛΑΝΕΕΕΕΕΕ;!"

- "Χμ... μήπως να ανεβάζαμε λίγο την ένταση;" προτείνω στον ταξιτζή. Εκείνος αιφνιδιάστηκε.
-"Μου αρέσει πως σκέφτεσθε!" είπε και δυνάμωσε ελαφρά την ένταση.

Καλά, αυτή ήταν μικρή. Πάει στα κομμάτια. Η άλλη, προ μηνών, ήταν πάνω από 30.
Αυτή κι αν ήταν περιπτωσάρα. Τότε όμως δεν είχα blog για να εκτονώσω την αηδία μου.
Εν συντομία, η δεύτερη πρωταγωνίστριά μου, μου είπε στη διάρκεια ενός τετάρτου, που είχε διαρκέσει η κούρσα κέντρο προς Γαλάτσι, ότι:
Διευθύνει το "Αράχωβα Ιν" -οικογενειακή επιχείρηση, τα παίρνει χοντρά από τα "ψώνια" που πληρώνουν 200 ευρώ τη βραδιά και φιλοξενεί φίρμες όπως .... ο Αντύπας για να της γίνεται διαφήμιση. Είσης, ότι είχε πάει πριν λίγες μέρες στο Μακρόπουλο, -φυσικά πρώτο τραπέζι-, είχε φορέσει παντελόνι, γραβάτα και γόβες Louis Vuitton των 2000 ευρώ, τις οποίες και καλά πρόσεξε o Mακρόπουλος κι εκστασιάστηκε...