Τσίπα ώρα μηδέν!

Ο αριθμός τηλεφώνου, (από 7- Παγκράτι, Κολωνάκι...), που εμφανίστηκε στην οθόνη του κινητού μου , δε μου 'έλεγε' κάτι. Ή φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής, ψιλογνωστή: "Έλα, (ευγενέστατη προσφώνηση αυτή, ε;) ο τάδε είμαι!"
Ο τάδε, συντοπίτης μου, γαλάζιος παραγοντίσκος, μετά από χρόνια σπουδών στον Καναδά - σε κάτι ασαφές- είχε επιστρέψει στην Ελλάδα και στην υπερπροστατευτική του οικογένεια πριν από 7-8 χρόνια.
Η επαγγελματική του σταδιοδρομία όμως δεν είχε ακολουθήσει τις προσδοκίες του, με αποτέλεσμα στα 43 να επιδιώξει και να επιτύχει αυτό που ονειρεύεται κάθε Έλληνας μικρομεσαίος: Να χωθεί' με ρουσφέτι σε μία θεσούλα του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
'Οταν πριν από τρεις μήνες είχαμε μιλήσει πάλι, μου εξέφραζε την απογοήτευσή του για το καθεστώς στο υπουργείο, στο οποίο υπαγόταν: "Δεν κάνει τίποτε, βρε παιδί μου" έλεγε αναφερόμενος στον νυν υπουργό (ο ίδιος είχε διοριστεί επί θητείας του προηγούμενου).
"Μόνο για την επιφάνεια ενδιαφέρεται! Τσκ τσκ τσκ!"
Φαντασθείτε λοιπόν την έκπληξη μου, όταν ο τάδε μου δήλωσε -ανερυθρίαστα- ότι τηλεφωνεί από το πολιτικό γραφείου του συγκεκριμένου υπουργού, που είχε απαξιώσει προ καιρού, προκειμένου να με παροτρύνει να πάω στην κεντρική προεκλογική ομιλία του!
Στην επισήμανσή μου ότι ακούγεται ενδιαφέρον το ότι με καλεί από αυτό το πολιτικό γραφείο, ο φέρελπις -μεσήλικας πια- απάντησε: " Έ, όσοι αποστρατεύτηκαν, αποστρατεύτηκαν!" εννοώντας τον απελθόντα υπουργό.
Ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι ήταν εκείνο που με κατέπληξε περισσότερο στον κοντό παραγοντίσκο: Η έλλειψη τσίπας ή η έλλειψη στοιχειώδους ευφυίας; Η, μήπως -το πιθανότερο- η έλλειψη και των δύο;