Στο γυμναστήριο

Και να μην ήθελες, τον πρόσεχες. 'Ολο φύσαγε και ξεφύσαγε. Ο ψηλούτσικος μπούλης -περί τα 25, με λίγα κιλά παραπάνω- συνόδευε κάθε υπερπροσπάθειά του, με άκρως θεατρικές γκριμάτσες, σφίξιμο οδόντων, τρέμουλο κι άλλα γελοία. Μετά από κάθε επανάληψη, η 'μπουλάρα' έφερνε βόλτα στο χώρο κουνώντας χέρια, τινάζοντας πόδια, κοιτάζοντας τη θεϊκή του ύπαρξη στους καθρέπτες.
Αν ήθελες να χρησιμοποιήσεις το ίδιο όργανο με τον αυτοχρισθέντα "πρωταθλητή", έπρεπε να περιμένεις να τελειώσει την βαρετή του παράσταση. Μπορεί σωματικώς να απομακρυνόταν από το όργανο επί πολλά λεπτά, -για να χαλαρώσει ντε!- αλλά η απλωμένη πετσετούλα του λειτουργούσε αποτρεπτικά σε όποιον είχε διάθεση να γυμναστεί στο ίδιο όργανο.
Πάλι καλά που δε κατουρούσε περιμετρικά του μηχανήματος...
Ο άλλος, ένας μεγαλούτσικος με βαμμένο μαλλί, φρόντιζε να καθαρίζει το λαιμό του με τόσο ηχηρό τρόπο ώστε την πρώτη φορά που τον άκουσα τρόμαξα και αναφώνησα "Μαμά!". Για κακή μου τύχη, ακολουθούσε παρόμοιο πρόγραμμα με μένα και τον είχα πάντα ένα βήμα πιο πίσω από μένα, να γρυλλίζει και να ξεροβήχει ταράζοντας το νευρικό μου σύστημα.
Λίγο πιο κει, ένας γνωστός μακιγιέρ, κουνούσε το σουφρωμένο κωλαράκι του στην προσπάθεια του να κάνει διάδρομο. Λίγο εκνευρισμένος να ήταν κανείς και το "Άντε μωρή!" μπορούσε να βγει αβίαστα...
Η συνύπαρξη με αγνώστους σε κλειστό χώρο, τελικά, όσο χλιδάτος κι αν είναι αυτός, απελευθερώνει βίαια ένστικτα...