Παρθενοσυλλέκτες

"Παρθενοσυλλέκτες λέω αυτούς που μαζεύουν κορίτσια, για να τα καλλιεργούν. συνήθως είναι δραπέτες από χριστιανικές αδελφότητες, που δραπέτευσαν για να επιδοθούν στην περισυλλογή θήλεων και να κυριαρχούν σ'αυτά όπως ο κόκορας στις κότες του κοτετσιού... χωρίς το δίχυ της εξομολογήσεως δε θα μπορούσαν να ψαρεύουν και να ψωνίζουν θηλυκά... διότι αν προσπαθούσαν να φλερτάρουν κοπέλα όχι σαν "πάτερ" ή "διδάσκαλοι" αλλά σαν άντρες δε θα γύριζε να τους κυττάξη ούτε μία. δεν πετούν το ράσο και την 'αγαμία' τους, επειδή είναι το εργαλείο τους... οι παρθενοσυλλέκτες... βγαίνουν δέκα μήνες το χρόνο από το μοναστήρι τους σε σαφάρι εξομολογήσεως, διοργανώνουν συχνές προσκυνηματικές εκδρομές, στέλνουν τα παλιότερα 'κορίτσια' τους κατηχήτριες στις ενορίες κι εκείνες στρατολογούν τα εκλεκτότερα ...μικρά κορίτσια σε ομάδες... ιδρύουν κατασκηνώσεις και , το καρποφορώτερο, ιδιωτικά λύκεια γυμνάσια ... κι αν ο 'Χριστιανός' παρθενοσυλλέκτης φέρη τα έγχρωμα κορίτσια του στην Ελλάδα, ούτε τους γονείς των έχουν κοντά...ούτε ξέρουν ότι εδώ μπορεί να γίνει μία τέτοια καταγγελία και η δικαιοσύνη θα'αποδώσει στον καταγγείλαντα το δίκαιό του... στην πραγματικότητα αυτές οι 'επί των γονάτων κατηχούμενες και καλλιεργούμενες' είναι αιχμάλωτες δούλες ή αγορασμένες παλλακές χωρίς καταφυγή"



(υπό δρος Κ.Σιαμάκη, εκδόσεις Δόναξ-Θεσ/νίκη 2007)

Νίκος Δήμου

Σιγά τους φωταγωγούς!

ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΔΗΜΟΥ

Παρακολουθώ με απορία τον καυγά για τις δύο πολυκατοικίες στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, που χωρίζουν το νέο Μουσείο της Ακρόπολης από το μητρικό του βράχο.
Τελικά νομίζω πως είμαστε εντελώς απαίδευτοι και ακαλλιέργητοι. Δεν έχουμε κριτήρια ή προσλαμβάνουσες παραστάσεις για τίποτα. Από τη μία ο Tschumi -o πασίγνωστος δημιουργός της Villette- από την άλλη ο παγκοσμίως άγνωστος Κουρεμένος. Τι Λωζάνη - τι Κοζάνη... Από τη μία ένα επαναστατικό κτίριο που δημιουργεί νέα πρότυπα για την έκθεση αρχαιοτήτων - από την άλλη δύο συνηθισμένες πολυκατοικίες με κάπως διακοσμημένη πρόσοψη.
Αποκτήσαμε κι εμείς (επιτέλους) ένα τρίτο έργο σύγχρονης αρχιτεκτονικής (μετά την Αμερικάνικη Πρεσβεία του Gropius και τα Ολυμπιακά του Calatrava), το νέο Μουσείο της Ακρόπολης, έργο του Bernard Tschumi και του Μιχάλη Φωτιάδη. Δεν έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει τη σημασία του και συζητάμε αν θα πρέπει να ρίξουμε δύο πολυκατοικίες, προκειμένου να ενωθεί οπτικά με την Ακρόπολη. (Αλλιώς οι επισκέπτες του, αντί για τον Παρθενώνα, θα βλέπουν τους φωταγωγούς τους). Το κακό είναι ότι σε αυτές μένουν «επώνυμοι», οι οποίοι έχουν ξεσηκώσει τον κόσμο υπερασπιζόμενοι τους φωταγωγούς...
Η μία πολυκατοικία (έργο Κουρεμένου) έχει μία ενδιαφέρουσα πρόσοψη (καθυστερημένο art decο) αλλά πέραν τούτου ουδέν. Τέτοια έργα υπάρχουν άφθονα σε όλη την Ευρώπη. Κανείς δεν θα έρθει στην Αθήνα για να δει μία πρόσοψη art deco - ενώ πολλοί θα έρθουν για το Μουσείο της Ακρόπολης, αν το προβάλλουμε επαρκώς. (Μην ξεχνάμε: ένα μουσείο, του Frank Gehry, άλλαξε τη ζωή του Bilbao).
Οι ιδιοκτήτες τους έχουν προκαλέσει εκατοντάδες δημοσιεύματα (μέχρι και βίντεο κλιπ στο YouTube όπου εμφανίζονται οι Αθηναίες Κόρες να δολοφονούνται από τύπους Matrix) και τέτοιο θόρυβο, που θα νόμιζε κανείς πως επιχειρείται η κατεδάφιση του Παρθενώνα. Ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο...
«Κάποτε οι εθνικοί ευεργέτες έχτιζαν κτίρια - σήμερα θα έπρεπε να γκρεμίζουν». (Τσαρούχης). Σωστά: ανάσες χρειαζόμαστε - ανάσες!

Aπό το περιοδικό Lifo

Πάει και το Θησείο...

Η Ηρακλειδών όπως ΔΕΝ ήταν χθες.

Η μία πίκρα μετά την άλλη. Μετά από πολύ καιρό, βρέθηκα χθες στην Ηρακλειδών, στο γνωστό πεζόδρομο του Θησείου. Πνιγμένος στα τραπεζοκαθίσματα -χαοτική η κατανομή τους, ασαφή τα όρια του ενός τραπεζιού από το άλλο- δυνατή μουσική τύπου "νταμπα ντούμπα", απίστευτη οχλοβοή. 'Οσο προχώραγες, τα πράγματα γίνονταν ελαφρώς καλύτερα αλλά ό,τι χώρος έμενε ελεύθερος από τις δραστηριότητες των επιχειρηματιών της νύχτας και της μέρας, καταλαμβανόταν από παρκαρισμένα -επί του πεζόδρομου φυσικά- αυτοκίνητα και τα μηχανάκια.
Στο βάθος η φωτισμένη Ακρόπολη έκανε ακόμα πιο έντονη την αντίθεση μεταξύ αυτού που θα θέλαμε ή θα μπορούσαμε να απολαμβάνουμε (αν είχαμε μια στοιχειώδη παιδεία) και του αίσχους που μας επιβάλλεται...

Μου έλεγε ένας φίλος ότι οι Εξαρχειώτες νιώθουν ανακούφιση που ο κύριος όγκος των θηρευτών διασκέδασης απορροφήθηκε από τον Ψυρρή κι έτσι η περιοχή βρίσκει τον παλιό οικιστικό της χαρακτήρα... Αυτή είναι η αισιόδοξη άποψη. Πως δηλαδή το κύμα της καταστροφικής για το περιβάλλον και τους κατοίκους μιας περιοχής 'ανάπτυξης' μετακινείται από μία περιοχή σε άλλη. Η απαισιόδοξη άποψη υποστηρίζει ότι οι επίδοξοι 'κακέτσηδες' δε θα αφήσουν πέτρα για πέτρα χωρίς μπαρ επάνω της. Και το κοινό έτοιμο να αποδεχθεί ή και να επικροτήσει τη μαζικότητα, την έλλειψη ποιότητας, τον εκχυδαϊσμό. Σάμπως, μας διδάσκει κανείς κάτι διαφορετικό;

Λίγες γρήγορες σκέψεις για τη Θεσσαλονίκη

Στη Θεσσαλονίκη είχα βρεθεί πριν από κάποιους μήνες πάλι. Αυτή τη φορά όμως τα συναισθήματα μου έδειξαν να οριστικοποιούνται. Αδιάφορη. Η πόλη αυτή μου είναι αδιάφορη, ή, για να είμαι πιο ακριβής ή δίκαια- είναι από αδιάφορη έως χλιαρά συμπαθητική. Σκέφτομαι όταν, λίγα χρόνια πριν, άκουγα Θεσσαλονίκη, κι η καρδιά μου πετάριζε. Βόλτες, μπουζούκια, μεζέδες, φλερτ... Όλα αυτά, συνδυασμένα με την ξενοιασιά άλλων εποχών, είχαν προσδώσει στην μακεδονική πρωτεύουσα μία σχεδόν μυθική διάσταση.

Πόσες φορές δεν είχα υποστηρίξει δημόσια ότι πολύ θα ήθελα να ζω εκεί και "τι καλά που θα ήταν" αν τα έφερνε έτσι η τύχη και κυνηγούσα τ'όνειρο (ποιό ακριβώς άραγε;) στο βορρά.

Η απομυθοποίηση της "ριγμένης" "συμπρωτεύουσας" ακολούθησε την απομυθοποίηση της Αθήνας, όπως αυτή προέκυψε μετά από το "αναβάπτισμά μου" στο ... ευρωπαϊκό πνεύμα ή, μάλλον, στο ευρωπαϊκό εξορθολογισμένο αστικό περιβάλλον.

Η Θεσσαλονίκη είναι επαρχία. Με όλα τα μείον και ελάχιστα από τα συν της επαρχίας. Οι δρόμοι μπλοκάρουν από την κίνηση. Οι Θεσσαλονικείς καπνίζουν περισσότερο από τους Αθηναίους. Το φορτωμένο έως ... χρυσοποίκιλτο "λουκ" απαντάται στις γυναίκες πολύ συχνότερα απ'ό,τι στην Αθήνα. Το DNA του πληθωρικού, ενδεχομένως καλόκαρδου αλλά σίγουρα αφελούς καρντάση, κυκλοφορεί στους δρόμους σε μεγάλη ποσότητα.

-"Δε θα φύγεις από τη Θεσσαλλλονίκη χωρίς να σε βρω γυναίκα" ωρύεται η "καπάτσα", "καταφερτζού" κ.ο.κ. Σαλονικά προς τον τουρίστα, μη Θεσσαλονικιό γνωστό της.

Η παραλιακή, με τις καφετέριες στη σειρά, μου θύμησε αυτή τη φορά πλατεία Μπουρναζίου. Ακόμα κι αυτό που κάποτε ζήλευα, οι ήρεμοι ρυθμοί δουλειάς, ετούτη τη φορά μου φάνηκαν εκνευριστικοί. Φαγητό άφθονο. Και -συχνότερα απ'ό,τι στην Αθήνα- καλό. Πόσες μπουγάτσες μπορεί όμως να φάει κανείς; Και πόσα μπουζουκοντεσιμπέλ μπορεί αντέξει ένα μέσο ακουστικό τύμπανο; Good middle class shopping. Ωραία θέα στον Θερμαϊκό. Τίποτε άλλο...

Ελληνική τιβί

Ήταν τόσο χοντροκομένο που σε παρακινούσε να το παρακολουθήσεις. Για το χθεσινό επεισόδιο σειράς του Αlpha ο λόγος, το οποίο είχε το ... πρωτότυπο θέμα του έρωτα μιας 44χρονης με τον εικοσιπεντάχρονο γιο της κολλητής της φίλης. Σκεφθείτε ένα 'παπακαλιάτειο' σίριαλ προ ετών, προσθέστε τους πιο κοινότοπους διαλόγους που μπορείτε να φανταστείτε, θυμηθείτε τα σκηνοθετικά τερτίπια της δεκαετίας '70, και ιδού ... "μία βλακεία και μισή", για να χρησιμοποιήσω τη διαχρονική παιδική έκφραση, με την οποία εκφράζει την απαξίωσή της η ... 16χρονη φιλενάδα ενός σαραντάρη γνωστού μου (αυτός θέτει υποψηφιότητα για ήρωας άλλου post).

Εκείνος την αγγίζει κάτω από το τραπέζι. Εκείνη, πάλι, με μισάνοιχτο το στόμα, τρέμει. Εκείνος εμφανίζεται μπροστά της πάντα ημίγυμνος -φυσικά οι κοιλιακοί 'φέτες'- και πάντα στην κατάλληλη χρονική στιγμή για να την ξεμοναχιάσει. Εκείνη σκέφτεται φωναχτά: "Αχ, δε πρέπει να τον σκέφτομαι!" . Μόνο να τρέχουν στη βρεγμένη άμμο δεν τους είδαμε.Το τέλος είναι δραματικό. Εκείνος σκοτώνεται. Εκείνη πηγαίνει στο Λονδίνο, όπου ήθελαν να ζήσουν μαζί...

Αφού τελείωσε η παπαριά, αντιλήφθηκα ότι επρόκειτο για τη δραματοποίηση ιστορίας τηλεθεάτριας... Πριν από καιρό, αν θυμάμαι καλά, ο σταθμός είχε παροτρύνει το κοινό να γράψουν τη δική τους ιστορία αγάπης. Όποια κρινόταν αξιόλογη θα είχε την τιμή να παιχτεί στο γυαλί. Εστίασαν στις "πονεμένες καρδιές", δηλαδή, για να εξασφαλίσουν τζάμπα σενάρια. Αφού λοιπόν αυτή η απίστευτα κοινότοπη "πατάτα" αξιολογήθηκε ως άξια προβολής, φαντασθείτε τι άλλο έχουν να δουν τα μάτια μας. Ωραία. Μετά από το ένθετο της Ρούλας Βροχοπούλου στην εκπομπή του Μικρούτσικο, στο ίδιο κανάλι τα σαββατοκύριακα, τώρα θα παρακολουθώ και τις κλιμακτηριακές ιστοριούλες της Δευτέρας. Αδειάζει το μυαλό. Τύφλα να 'χει το "προζακ"!

Same old story

Πριν από αρκετά χρόνια, η γιαγιά μου είχε βγάλει ένα σπυράκι μέσα στο αυτί. Σύμφωνα με την πρώτη γνωμάτευση, το αυτί έπρεπε να κοπεί πάραυτα. Με τοπική χρήση μίας αλοιφής, το εξογκωματάκι εξαφανίστηκε και το αυτί, φυσικά,παρέμεινε στη θέση του.

Πρόσφατα, ένα συγγενικό πρόσωπο εμφάνισε ένα επιθηλίωμα (καρκίνος δέρματος μη μεταστατικός) κάτω από το μάτι. Πρόκειται γι'αυτό που οι δερματολόγοι συχνά αποκαλούν χαριτολογώντας "γριπούλα". Αυτό βέβαια το μάθαμε αργότερα. Πριν από αυτό, τα ακούσαμε όλα: Ο δερματολόγος παρέπεμψε το περιστατικό για εκτίμηση σε πλαστικό χειρουργό. Ο οφθαλμίατρος υποστήριξε με έμφαση πως δεν θα έπρεπε να αφαιρεθεί ενώ ο πρώτος πλαστικός που ερωτήθη απεφάνθη πως έπρεπε να αφαιρεθεί όλο το κάτω βλέφαρο, να γίνει ανάπλαση με δέρμα που θα ληφθεί από αλλού, σενάριο εντελώς nip & tuck δηλαδή.

Για κάποιες ημέρες είμαστε χαμένοι στο διάστημα: Ποια ειδικότητα αφορούσε το περιστατικό; Ποια μέθοδος χειρουργικής αφαίρεσης έπρεπε να εφαρμοσθεί; Μήπως η τάδε μέθοδος, που δε γίνεται στην Ελλάδα, είναι η πιο ενδεδειγμένη; Μήπως θα έπρεπε να προτιμηθεί δερματολογικό κέντρο του εξωτερικού, όπου όλες οι μέθοδοι εφαρμόζονται και όπου θα υποδεικνυόταν η πλέον κατάλληλη;

Χάρη σε κάποιους καλούς φίλους και το πολύτιμο ίντερνετ, τελικά βγήκε μία άκρη. Δε τη βρίσκουν όμως όλοι την άκρη.

Φίλη σύζυγος καλού γιατρού είδε την υγεία της και κυρίως την ψυχολογία της να κλονίζεται επειδή κάποιος "συνάδελφος και φίλος" του άντρα της δεν έπραξε τα αυτονόητα. Ταυτόχρονα, παραλίγο να χάσει τη μητέρα της εξαιτίας της χονδροειδούς αμέλειας άλλου "καλού συνάδελφου".

Όταν οι έχοντες συνάφεια με το χώρο, τυγχάνουν τέτοιας αντιμετώπισης, ποια η μοίρα των αδαών και οικονομικά ασθενών;

Τα ιατρικά λάθη είναι σύμφυτα με την εξάσκηση της ιατρικής. Η κοινή λογική υπαγορεύει ότι στην Ελλάδα, όπου το σύστημα υγείας, κατά κοινή παραδοχή, νοσεί, το έδαφος είναι πρόσφορο για ποσοστό λαθών που υπερβαίνει τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Και δεν είναι μόνο οι ανεπαρκείς υποδομές.

Είναι το πρότυπο του πετυχημένου γιατρού που προβάλλουν τα ΜΜΕ (επώνυμες γκόμενες, πόρσε, πούρα και παπαράτσι ολούθε) που παρασύρει σε μονοπάτια εκτός επιστήμης, όσους επέλεξαν την ιατρική για το χρήμα, την κοινωνική καταξίωση και την ικανοποίηση των γονιών τους. Αυτοί οι τελευταίοι είναι υπαίτιοι για το σωρό από κουμπούρες που στριμώχνονται στα πολιτικά γραφεία προσπαθώντας να εξασφαλίσουν με το ανατολικοευρωπαϊκό (συχνά πληρωμένο) πτυχίο τους μία θέση στον τομέα υγείας.

Το γιατριλίκι ακόμη στο μυαλό του μέσου Ελληνα έχει την παλαιά αίγλη. Κι ας είναι υπεράριθμοι οι Ελληνες γιατροί.

Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι μόνη λύση είναι η αποταμίευση, ώστε όταν έρθει η κακιά η ώρα -που να μην έρθει ποτέ-, να μπορείς να έχει κανείς εναλλακτικές εκτός ελληνικής επικράτειας. Άκρως απογοητευτικό μεν, ρεαλστικό δε...

Homo athleticus

"Δε συμφωνώ με τα τελευταία σου post", μου πέταξε στα μούτρα ο Α. Ο Α. είναι αθλητικός συντάκτης, καμιά τριανταραία...

"Οκ, δικαίωμα σου. Γράψε την άποψη σου λοιπόν!" του απαντώ.

"Επειδή βαριέμαι να μπω σ'αυτή τη διαδικασία, στα λέω εσένα...Διαφωνώ και με τα τρία τελευταία σου post, άντε με τα δύο τουλάχιστον!"
'Οταν τον ρώτησα αν απορρίπτει το διάλογο ως μέσο επικοινωνίας μου απάντησε ότι στο blog δε γίνεται διάλογος αλλά μονόλογος καθώς "εσύ γράφεις κάτι και περιμένεις απάντηση". Για τον Α. δηλαδή το blog, ή "η διαδικασία" κατά τη δική του έκφραση, δεν είναι παρά ένας λεκτικός αυνανισμός. Με κάποιους θεατές έστω, κατά τεκμήριο, όμως, ανώμαλους.

Τον "στόλισα" λίγο ότι έχει εγκλωβιστεί στην ορολογία του αθλητικού ρεπορτάζ και αδυνατεί να ξεδιπλώσει τις σκέψεις του επί θεμάτων που δεν άπτονται της επαγγελματικής του ενασχόλησης. Τον είπα και "φοβικό". Εκείνο όμως που τον εκνεύρισε ήταν το τελευταίο μου σχόλιο, το οποίο ήτο ένα γλαφυροτατο "ουγκ"... Εκείνος με απεκάλεσε "Αυνάνα" , δεν δικαιούμαι κι εγώ να τον πω κι εγώ homo neaderthalis?

ΥΓ: Δεν θέλω να βάλω τους πάντες στο ίδιο τσουβάλι. Ούτε θεωρώ ότι είμαι προκατειλημμένη αλλά επιτρέψτε μου να αναφέρω δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις κοινωνικής συμπεριφοράς δύο έτερων αθλητικογράφων, που γνωρίζω εξ όψεως και μόνον: Μου έστειλαν friend request (αίτηση να περιληφθούν στον ιντερνετικό κύκλο φίλων μου) στο face book. Ο πρώτος στο προφίλ του έχει ως φωτογραφία τον εαυτό του να ... π ιάνει τον κώλο μίας ("κυρίας" δε θα το έλεγα...) γυναίκας. Ο δε άλλος ως σχόλιο στο μήνυμα που απευθύνει προς εμένα (που ούτε "γεια" δε λέμε, επαναλαμβάνω), έχει το εξής: "Μμμ...very sexy"... Φταίω εγώ μετά ;;;;;;

ΠΑΣΟΚ

Νάτος νάτος ο πρωθυπουργός! Του 2011; Χλωμό. Του 2015; Χμ...θα σας γελάσω. Ο Γιώργος, είναι ούτως ή άλλως "πρωθυπουργός στις καρδιές" των πασόκων, αφού τον υπερψήφισαν έναντι του αλαζονικού και επικοινωνιακά επιθετικού "Μπένι".
Δεν είναι μόνο ο χαρακτηρισμός του "διαπλεκόμενου", που έκανε κακό στο Μπένι. Το γεγονός ότι θέλησε να προβάλει τις -σχεδόν- αδιαμφισβήτητες ικανότητές του καθώς και τη φιλοδοξία του, δεν συγχωρείται εύκολα σε μία χώρα, όπου η φιλοδοξία έχει ποινικοποιηθεί, σε μία χώρα που ρέπει στο να επιβραβεύει τη μετριότητα.
Πολλές δηλώσεις έγιναν για την "αλλαγή του ευρύτερου πολιτικού σκηνικού", για τη "νέα εποχή". Οι δημοσιογράφοι ρώταγαν μετά μανίας τους εκπροσώπους άλλων κομμάτων αν θα εισαγάγουν στο δικό τους καταστατικό ανάλογο τρόπο εκλογής ηγεσίας κ.οκ.
Θα μου επιτρέψετε να συγκρατήσω μια ατάκα του Θέμου Αναστασιάδη: "Αυτό που έγινε είναι μία τρύπα στο νερό!"...
Το ιδεολογικό-πολιτικό στίγμα του ΠΑΣΟΚ χάνεται κάπου ανάμεσα στη διφορούμενη δήλωση της Αννας και το χορό του Βαγγέλη με την κόρη του.
Συγχωρήστε την αφέλειά μου αλλά δεν νομίζω πως η διαδικασία εκλογής από μόνη της μπορεί να ξεδυαλύνει τη θολή πολιτική ταυτότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ούτε να ομογενοποιήσει τα διάφορα καπετανάτα εντός του κόμματος. Ούτε επίσης να προικίσει με ταλέντο όσους εκ φύσεως το στερούνται.

Αλέκος, ο ισορροπιστής των Βαλκανίων

Λείπει ο Μάρτης από τη ... Σαρακοστή; Περιμένω εναγωνίως τη συνέντευξη τύπου-θα δοθεί νομίζω απόψε στο "ΕλΒενιζέλος"- του τιτάνα της διεθνούς πολιτικής Αλέκου, που την κρίσιμη αυτή περίοδο πήγε στα Σκόπια να κάνει ... εντύπωση. Φυσικά και δεν ενδιαφέρθηκε να ενημερωθεί για το πως έχει η κατάσταση -πίσω από τις κάμερες- από το Υπουργείο Εξωτερικών. Φυσικά και δεν τον ενδιαφέρει η επίσημη ελληνική θέση. Δεν είπαμε να ταχθεί στο πλευρό της κυβέρνησης αλλά, ρε παιδί μου, έτσι από περιέργεια...Αλίμονο... Ποιο το όφελος από μία τέτοια επίσκεψη πέραν του μικροκομματικού; Α, ναι, ωφελεί και τα 'κοκκοράκια' των Σκοπίων και την επικοινωνιακή τους πολιτική αφού μπορουν να επικαλούνται τον καλό κύριο Αλέκο που σιωπηρά (;) αλλά έμπρακτα συμπάσχει με τον πόνο τους...

Στο μεταξύ, ο δήμαρχος Κακλαμάνης έθεσε θέμα μεταναστών στην Αθήνα. Επιτέλους.... Φυσικά, ο ΣΥΝ του κυρ Αλέκου αντέδρασε: "Μεγαλύτερη έκπληξη όμως, αισθανθήκαμε από όσα είπε ο δήμαρχος σχετικά με το θέμα της μετανάστευσης, ζητώντας «εθνική συνεννόηση» πάνω σε αυτό το θέμα. Παρά την προτροπή του κ. Κακλαμάνη για αποφυγή ρατσιστικών και ακραίων εξάρσεων, το περιεχόμενο των δηλώσεων του είναι γεμάτο από αυτές, συνδέοντας ευθέως την εγκληματικότητα με τους μετανάστες και κινδυνολογώντας για «βόμβες που κάποτε θα σκάσουν». Δε μας χ...., ρε ΣΥΝ;

Ζωνιανά

"Καλά, είναι πιο λεβέντες οι Κρητικοί από τους υπόλοιπους Έλληνες;" . Δε θυμάμαι ποιος το είπε αλλά είναι εύλογη η απορία. Χθες ο Λαζόπουλος, αναφερόμενος στην οπλοκατοχή στη... "λεβεντογέννα", σχολίασε καυστικά: "Γιατί μόνο οι Κρητικοί να έχουν όπλα; Οι Λαρισαίοι, δηλαδή, τι έχουν; Οι Καρδιτσιώτες; Οι Τρικαλινοί;"
Τα Ζωνιανά θα αποτελούν πλέον τον νέο αποδιοπομπαίο τράγο μας. Και δικαίως. Εκείνοι όμως που ανέχονταν ΄-αν όχι υπέθαλπαν- τη μαφία των λίγων αγροίκων και αποκτηνωμένων, αυτοί είναι άμοιροι ευθυνών; Ρεαλιστικά, στην Ελλάδα, ναι! Αυτοί οι τελευταίοι -κρητικής καταγωγής βουλευτές, δημοτικοί άρχοντες κ.α.- περιφέρουν τη μουτσούνα τους στους τηλεοπτικούς σταθμούς και με ασυναρτησίες προσπαθούν να δικαιολογήσουν -στην καλύτερη περίπτωση- το στρουθοκαμηλισμό τους.

Δε σας κρύβω ότι το επί δεκαετίες καπέλωμα των Κρητικών στην υπόλοιπη Ελλάδα, πολύ μου τη 'δίνει': Η έννοια του "Κρητίκαρου" (του αδούλωτου και γενναιόφρονα), η "κρητική κουζίνα που άλλη όμοια της δεν υπάρχει", η "κρητική φιλοξενία" κ.ο.κ. επιμελώς και συστηματικά προωθούνται και πέραν της ελληνικής επικράτειας. Με τη βοήθεια και της φυσικής ομορφιάς του τόπου, η εικόνα που έχει στο μυαλό του ο μέσος Ελληνας ή και αλλοδαπός για την Κρήτη είναι τουλάχιστον ειδυλλιακή.
Για τους πλείστους όσους αγράμματους και τραμπούκους που αναπληρώνουν την απαιδευσιά τους με την επίκληση παραδόσεων της εποχής του λίθου, ουδείς λόγος.
"Η οπλοκατοχή είναι παράδοση στην Κρήτη", έλεγε σε ραδιοφωνική εκπομπή ο πρώην Κρητικός βουλευτής Μπαντουβάς, "Δεν μπορούμε να πούμε στον άλλο που έχει ένα όπλο του παπού του από το '40 να το παραδώσει!".
Κε Μπαντουβά μου, δε μιλάμε για αντίκες αλλά για χιλιάδες καλάζνικοφ, που, όσο καλοπροαίρετος κι αν είναι κανείς, δεν μπορεί να θεωρήσει κειμήλια...
Πάνε να παντρευτούν και σκοτώνουν τους καλεσμένους τους με μπαλωθιές... Η αλληλοεξόντωση ίσως τελικά να επιτύχει αυτό που το οργανωμένο ελληνικό κράτος, με τους υπό διάλυση θεσμούς του, δεν έχει καταφέρει: Την αδρανοποίηση των μη υγιών κυττάρων της κοινωνίας.

Eastern Promises

Vincent Cassel και Viggo Mortensen, Eastern Promises (D.Cronemberg, 2007)

Είδα το τελευταίο φιλμ του David Cronenberg "Eastern Promises" ("Μυστικές υποσχέσεις", έχει αποδοθεί στην Ελλάδα).

ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟ.

Ατμόσφαιρα, ωμή βία πλήρως ενταγμένη στο σενάριο (μιλάμε για ρωσική μαφία στο Λονδίνο), ερμηνείες υποδειγματικές, τελική επιβολή ρεαλιστικής αντίληψης περί ηθικής. Η σκηνή με την πάλη του γυμνού Viggo Mortensen στο χαμάμ θα αποτελέσει σημείο αναφοράς στην κινηματογραφική ιστορία.

Αθήνα διαμαντόπετρα...

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου, ώρα 21:00, Βουκουρεστίου και Σταδίου γωνία: Στη "βιτρίνα" της Αθήνας, τέτοια μέρα και ώρα, ο σωρός των σκουπιδιών διαλύει τις όποιες ψευδαισθήσεις περί ευρωπαϊκού χαρακτήρα της πρωτεύουσας: Κάιρο, και πολύ μας πέφτει.
(Λίγη ώρα μετά έγινε η αποκομιδή των απορριμάτων, η παραπάνω εικόνα όμως δε σβήνει από τη μνήμη...)

Πεζοδρόμιο κάπου στην Αχαρνών: Τραπεζοκαθίσματα, το καλάθι του delivery, σκουπιδοντενεκές, γλάστρες. Όλα στην εξυπηρέτηση του μικροεπιχειρηματία. Ο πεζός; Ας κατέβει στο οδόστρωμα, που, όπως βλέπετε, είναι και αυτό κατειλημμένο: Πίνακας με το 'μενού' του καταστήματος, το σταθμευμένο 'παπάκι' . Η κατάληψη των ήδη στενών πεζοδρομίων δεν είναι ίδιον της Αχαρνών (φωτό). Συμβαίνει παντού στην Αθήνα, από το Κολωνάκι έως την Αχαρνών, χωρίς καμία δημοτική αρχή μέχρι στιγμής να έχει μπορέσει να ελέγξει την κατάσταση.

Να γιατί οι Ελληνες δε θα ταξιδεύουν με Airbus A380

Σιγκαπούρη

Σε μία ασυνήθιστη δημόσια έκκληση προς τους επιβάτες του Airbus A380 προχώρησε η Singapore Airlines, ζητώντας τους να αποφύγουν τις ερωτικές επαφές στις σουίτες που διαθέτει το μεγαλύτερο επιβατικό τζετ του κόσμου εξαιτίας έλλειψης ηχομόνωσης...

Πηγή: www.in.gr

Δεν είναι το κόστος της πτήσης που θα μας αποθαρρύνει να ταξιδέψουμε με τον εν λόγω επίτευγμα της αεροναυπηγικής. Είναι το ότι είμαστε 'ερωτικός λαός' και δε μπορούμε να περιχαρακώσουμε το ταμπεραμέντο μας. Θα μας πουν εμάς οι σχιστομάτηδες, να 'ουμ', πότε θα μας κάνει κούκου; Έτσι δεν είναι κ. Ψωμιάδη μου;

Γουνόμπαλες.

Εξω από την είσοδο πολυκατοικίας, κοντά στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Ζηλεύω την ηρεμία τους.