Λίγες γρήγορες σκέψεις για τη Θεσσαλονίκη

Στη Θεσσαλονίκη είχα βρεθεί πριν από κάποιους μήνες πάλι. Αυτή τη φορά όμως τα συναισθήματα μου έδειξαν να οριστικοποιούνται. Αδιάφορη. Η πόλη αυτή μου είναι αδιάφορη, ή, για να είμαι πιο ακριβής ή δίκαια- είναι από αδιάφορη έως χλιαρά συμπαθητική. Σκέφτομαι όταν, λίγα χρόνια πριν, άκουγα Θεσσαλονίκη, κι η καρδιά μου πετάριζε. Βόλτες, μπουζούκια, μεζέδες, φλερτ... Όλα αυτά, συνδυασμένα με την ξενοιασιά άλλων εποχών, είχαν προσδώσει στην μακεδονική πρωτεύουσα μία σχεδόν μυθική διάσταση.

Πόσες φορές δεν είχα υποστηρίξει δημόσια ότι πολύ θα ήθελα να ζω εκεί και "τι καλά που θα ήταν" αν τα έφερνε έτσι η τύχη και κυνηγούσα τ'όνειρο (ποιό ακριβώς άραγε;) στο βορρά.

Η απομυθοποίηση της "ριγμένης" "συμπρωτεύουσας" ακολούθησε την απομυθοποίηση της Αθήνας, όπως αυτή προέκυψε μετά από το "αναβάπτισμά μου" στο ... ευρωπαϊκό πνεύμα ή, μάλλον, στο ευρωπαϊκό εξορθολογισμένο αστικό περιβάλλον.

Η Θεσσαλονίκη είναι επαρχία. Με όλα τα μείον και ελάχιστα από τα συν της επαρχίας. Οι δρόμοι μπλοκάρουν από την κίνηση. Οι Θεσσαλονικείς καπνίζουν περισσότερο από τους Αθηναίους. Το φορτωμένο έως ... χρυσοποίκιλτο "λουκ" απαντάται στις γυναίκες πολύ συχνότερα απ'ό,τι στην Αθήνα. Το DNA του πληθωρικού, ενδεχομένως καλόκαρδου αλλά σίγουρα αφελούς καρντάση, κυκλοφορεί στους δρόμους σε μεγάλη ποσότητα.

-"Δε θα φύγεις από τη Θεσσαλλλονίκη χωρίς να σε βρω γυναίκα" ωρύεται η "καπάτσα", "καταφερτζού" κ.ο.κ. Σαλονικά προς τον τουρίστα, μη Θεσσαλονικιό γνωστό της.

Η παραλιακή, με τις καφετέριες στη σειρά, μου θύμησε αυτή τη φορά πλατεία Μπουρναζίου. Ακόμα κι αυτό που κάποτε ζήλευα, οι ήρεμοι ρυθμοί δουλειάς, ετούτη τη φορά μου φάνηκαν εκνευριστικοί. Φαγητό άφθονο. Και -συχνότερα απ'ό,τι στην Αθήνα- καλό. Πόσες μπουγάτσες μπορεί όμως να φάει κανείς; Και πόσα μπουζουκοντεσιμπέλ μπορεί αντέξει ένα μέσο ακουστικό τύμπανο; Good middle class shopping. Ωραία θέα στον Θερμαϊκό. Τίποτε άλλο...