Same old story

Πριν από αρκετά χρόνια, η γιαγιά μου είχε βγάλει ένα σπυράκι μέσα στο αυτί. Σύμφωνα με την πρώτη γνωμάτευση, το αυτί έπρεπε να κοπεί πάραυτα. Με τοπική χρήση μίας αλοιφής, το εξογκωματάκι εξαφανίστηκε και το αυτί, φυσικά,παρέμεινε στη θέση του.

Πρόσφατα, ένα συγγενικό πρόσωπο εμφάνισε ένα επιθηλίωμα (καρκίνος δέρματος μη μεταστατικός) κάτω από το μάτι. Πρόκειται γι'αυτό που οι δερματολόγοι συχνά αποκαλούν χαριτολογώντας "γριπούλα". Αυτό βέβαια το μάθαμε αργότερα. Πριν από αυτό, τα ακούσαμε όλα: Ο δερματολόγος παρέπεμψε το περιστατικό για εκτίμηση σε πλαστικό χειρουργό. Ο οφθαλμίατρος υποστήριξε με έμφαση πως δεν θα έπρεπε να αφαιρεθεί ενώ ο πρώτος πλαστικός που ερωτήθη απεφάνθη πως έπρεπε να αφαιρεθεί όλο το κάτω βλέφαρο, να γίνει ανάπλαση με δέρμα που θα ληφθεί από αλλού, σενάριο εντελώς nip & tuck δηλαδή.

Για κάποιες ημέρες είμαστε χαμένοι στο διάστημα: Ποια ειδικότητα αφορούσε το περιστατικό; Ποια μέθοδος χειρουργικής αφαίρεσης έπρεπε να εφαρμοσθεί; Μήπως η τάδε μέθοδος, που δε γίνεται στην Ελλάδα, είναι η πιο ενδεδειγμένη; Μήπως θα έπρεπε να προτιμηθεί δερματολογικό κέντρο του εξωτερικού, όπου όλες οι μέθοδοι εφαρμόζονται και όπου θα υποδεικνυόταν η πλέον κατάλληλη;

Χάρη σε κάποιους καλούς φίλους και το πολύτιμο ίντερνετ, τελικά βγήκε μία άκρη. Δε τη βρίσκουν όμως όλοι την άκρη.

Φίλη σύζυγος καλού γιατρού είδε την υγεία της και κυρίως την ψυχολογία της να κλονίζεται επειδή κάποιος "συνάδελφος και φίλος" του άντρα της δεν έπραξε τα αυτονόητα. Ταυτόχρονα, παραλίγο να χάσει τη μητέρα της εξαιτίας της χονδροειδούς αμέλειας άλλου "καλού συνάδελφου".

Όταν οι έχοντες συνάφεια με το χώρο, τυγχάνουν τέτοιας αντιμετώπισης, ποια η μοίρα των αδαών και οικονομικά ασθενών;

Τα ιατρικά λάθη είναι σύμφυτα με την εξάσκηση της ιατρικής. Η κοινή λογική υπαγορεύει ότι στην Ελλάδα, όπου το σύστημα υγείας, κατά κοινή παραδοχή, νοσεί, το έδαφος είναι πρόσφορο για ποσοστό λαθών που υπερβαίνει τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Και δεν είναι μόνο οι ανεπαρκείς υποδομές.

Είναι το πρότυπο του πετυχημένου γιατρού που προβάλλουν τα ΜΜΕ (επώνυμες γκόμενες, πόρσε, πούρα και παπαράτσι ολούθε) που παρασύρει σε μονοπάτια εκτός επιστήμης, όσους επέλεξαν την ιατρική για το χρήμα, την κοινωνική καταξίωση και την ικανοποίηση των γονιών τους. Αυτοί οι τελευταίοι είναι υπαίτιοι για το σωρό από κουμπούρες που στριμώχνονται στα πολιτικά γραφεία προσπαθώντας να εξασφαλίσουν με το ανατολικοευρωπαϊκό (συχνά πληρωμένο) πτυχίο τους μία θέση στον τομέα υγείας.

Το γιατριλίκι ακόμη στο μυαλό του μέσου Ελληνα έχει την παλαιά αίγλη. Κι ας είναι υπεράριθμοι οι Ελληνες γιατροί.

Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι μόνη λύση είναι η αποταμίευση, ώστε όταν έρθει η κακιά η ώρα -που να μην έρθει ποτέ-, να μπορείς να έχει κανείς εναλλακτικές εκτός ελληνικής επικράτειας. Άκρως απογοητευτικό μεν, ρεαλστικό δε...