Η Αθήνα δε μένει πια εδώ

Δεν την αναγνωρίζω πια τη γειτονιά μου...Κελεμπίες και σαγιονάρες στο καταχείμωνο. Μεθυσμένοι Γεωργιανοί πίνουν μπύρες σε σκαλοπάτια πολυκατοικιών. Καλοσιδερωμένα Πακιστανάκια βγαίνουν για την κυριακάτικη βόλτα τους στα μπουρδέλα της Φυλής. Και γκαστρωμένες Αλβανίδες. Μιλιούνια. Ημιυπόγεια καταστήματα παράνομα στεγάζουν μετανάστες. Συχνά - πυκνά, σε γωνίες, τσογλανάκια κρατάνε 'τσίλιες'... Πριν από τρία χρόνια, είχα γνωρίσει σε ρεπορτάζ έναν Ουκρανό ηλεκτρολόγο, που μόλις είχε μετακομίσει από το κέντρο της Αθήνας στον ΄Αλιμο: "Δεν ήταν περιβάλλον για παιδιά" μου εξήγησε, "Δεν μπορούσαν οι γυναίκες να πάνε μία βόλτα τα παιδιά σε ένα πάρκο, άσε που ακούγαμε και πυροβολισμούς τα βράδια!". Η Αθήνα δε μένει πια στο κέντρο. Η γειτονιά μου μετακόμισε. Στην Ασία, στην Αλβανία ... Κάποιοι, τότε που έπρεπε, 15 με 20 χρόνια πριν, δε φρόντισαν, δεν προνόησαν. Οι Ελληνες πολιτικοί. Μοιραία ανεπαρκείς. Κι εγώ, ξένη, τώρα πια, στην πόλη μου.
ps: ...κι επειδή στην 'Ελλαδίτσα εύκολα 'κοτσάρουμε' ταμπελίτσες, εξηγούμαι: Δε μου φταίνε οι φτωχοδιάβολοι με τις σαγιονάρες. Μου φταίνε όμως όλοι εκείνοι που δεν έθεσαν εγκαίρως το ρυθμιστικό πλαίσιο εισδοχής τόσων ανθρώπων, σε μία χώρα με χωλές υποδομές και, εξ αυτού του λόγου, μηδαμινή ποιότητα ζωής στα αστικά κέντρα. Η ύπαρξη αστικής συνείδησης και ο σεβασμός προς τα κεκτημένα του ευρωπαϊκού πολιτισμού θα έπρεπε να είναι αυτονόητος όρος συνύπαρξης των ανθρώπων σε μία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.
Είναι, τελικά, αυτό που συμπυκνώνει σε τρεις αράδες ο λόγος του Νικολά Σαρκοζί (απόσπασμα από τη στήλη "Πανδώρα" της εφημερίδας ΄ΒΗΜΑ' - 9.2.2007):
"Εφόσον αγαπάμε τη Γαλλία, τη σεβόμαστε. Σεβόμαστε τους κανόνες της, πράγμα που σημαίνει ότι δεν ακολουθούμε την πολυγαμία, δεν κάνουμε περιτομή στα κορίτσια, δε σφάζουμε αρνιά στο διαμέρισμά μας και σεβόμαστε τους δημοκρατικούς κανόνες" .
Και σχολιάζει ο συντάκτης της στήλης: "Δεν εξετάζω αν ο λόγος του είναι δεξιός ή αριστερός, γιατί αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο λόγος του δεν επιχειρεί να αποφύγει τα προβλήματα: σου λέει με παραστατικό τρόπου, που εντυπώνεται στο μυαλό του ακροατή, ότι η ανοχή στην ύπαρξη νησίδων ισλαμικού νόμου στη γαλλική κοινωνία απειλεί τις κατακτήσεις του ευρωπαϊκού πολιτισμού".