Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2007

Πάει και το Θησείο...

Η Ηρακλειδών όπως ΔΕΝ ήταν χθες.
Η μία πίκρα μετά την άλλη. Μετά από πολύ καιρό, βρέθηκα χθες στην Ηρακλειδών, στο γνωστό πεζόδρομο του Θησείου. Πνιγμένος στα τραπεζοκαθίσματα -χαοτική η κατανομή τους, ασαφή τα όρια του ενός τραπεζιού από το άλλο- δυνατή μουσική τύπου "νταμπα ντούμπα", απίστευτη οχλοβοή. 'Οσο προχώραγες, τα πράγματα γίνονταν ελαφρώς καλύτερα αλλά ό,τι χώρος έμενε ελεύθερος από τις δραστηριότητες των επιχειρηματιών της νύχτας και της μέρας, καταλαμβανόταν από παρκαρισμένα -επί του πεζόδρομου φυσικά- αυτοκίνητα και τα μηχανάκια.
Στο βάθος η φωτισμένη Ακρόπολη έκανε ακόμα πιο έντονη την αντίθεση μεταξύ αυτού που θα θέλαμε ή θα μπορούσαμε να απολαμβάνουμε (αν είχαμε μια στοιχειώδη παιδεία) και του αίσχους που μας επιβάλλεται...

Μου έλεγε ένας φίλος ότι οι Εξαρχειώτες νιώθουν ανακούφιση που ο κύριος όγκος των θηρευτών διασκέδασης απορροφήθηκε από τον Ψυρρή κι έτσι η περιοχή βρίσκει τον παλιό οικιστικό της χαρακτήρα... Αυτή είναι η αισιόδοξη άποψη. Πως δηλαδή το κύμα της καταστροφικής για το περιβάλλον και τους κατοίκους μιας περιοχής 'ανάπτυξης' μετακινείται από μία περιοχή σε άλλη. Η απαισιόδοξη άποψη υποστηρίζει ότι οι επίδοξοι 'κακέτσηδες' δε θα αφήσουν πέτρα για πέτρα χωρίς μπαρ επάνω της. Και το κοινό έτοιμο να αποδεχθεί ή και να επικροτήσει τη μαζικότητα, την έλλειψη ποιότητας, τον εκχυδαϊσμό. Σάμπως, μας διδάσκει κανείς κάτι διαφορετικό;

1 σχόλιο:

Constantinos είπε...

Καλά τα λές, αλλά ποιος σ' ακούει...