de fenese lamogio atomo

Πριν από λίγες μέρες έπιασα διαδικτυακή κουβέντα με έναν άγνωστο, που δήλωσε 'χρηματιστής'.
Έχοντας ακούσει από ένα φίλο μου για αλλαγές σε γνωστή τράπεζα, 'έριξα' την 'πληροφορία' χάριν συζητήσεως. Σημειωτέον ότι η πληροφορία δεν ήταν απόρρητη αλλά κυκλοφορούσε στην πιάτσα καν'να δυο μέρες.
Ο τύπος, λοιπόν, 'το έδεσε' ότι εγώ γνωρίζω το χώρο!
Την επομένη μου έστειλε μέιλ όπου ζητούσε inside info.
Ώσπου χθες ξανάπεσα πάνω του στον messenger. Παραθέτω το διάλογο:


agnostos says:
apo info pos pas?

poupsi says:
mpardon? (κάτι χρηματιστηριακό θα εννοεί)

αgnostos says:
oikonomika enoo

poupsi says:
katselis (Δε ξέρω πως μού'ρθε! Ίσως επειδή μου αρέσει το ψωμί;)

agnostos says:
eipes kati thn proigoumenh vdomada gia pireos (Κι επειδή;! Χέι, μιστερ, δεύτερη φορά μιλάμε, ριμέμπερ;)

agnostos says:
katselis; oxi allatinh? (ακάθεκτος!)

poupsi:
Vre mi dinis vasi sto ti sou lei mia agnosti (δε μου πήγαινε να παίξω με το ψωμί του άλλου. Όσο κι τα ήθελε ο απαυτός του...)

poupsi says:
min epireazesai (Είδατε ήθος! Ε;)

agnostos:
den fenese atomo lamogio (κορυφαίο!)

agnostos says:
exis katharo prosopo (Εχω πρόσωπο στην αγορά. Άλλο που δε το ξέρω!)

poupsi says:
eimai omws plakatzou (Προσπαθώ, προσπαθώ. Να τον υποψιάσω...)

agnostos says:
plaka o katselis? (Δεν είναι μάλλον, ε;)

poupsi says:
esu kseris

agnostos says:
katse na do diagramma
ekane antidrash arxise na sximatizete kati alla oxi kathara (μπαρδόν;;;)

agnostos says:
loipon tha pari liga avrio:
den exi ogous omos

poupsi says:
…

agnostos says:
kana alo xartaki?

poupsi says:
vre xruso mouden exw idea

agnostos says:
ok

Το ότι η αξιοπιστία μου έχει τέτοια εμβέλεια, ε, αυτό δεν το περίμενα ομολογουμένως. "Δε φαίνεσαι λαμόγιο άτομο" είπε. "Άσχετα αν είσαι", θα προσέθετα εγώ.

Νεοέλληνος συνέχεια...

Από την πολυαγαπημένη μου στήλη "Πανδώρα" ("Βήμα", 25.4.2007)

"Το δημοσίευμα αναφέρεται στον κίνδυνο που εγκυμονεί ηλειτουργία οργανωμένης πλαζ στην Ύδρα για μια από τις τελευταίες αποικίες της μεσογειακής φώκιας και έχει τον τίτλο

"Ξαπλώστρες εναντίον φώκιας".

Υπό τους όρους που τίθεται το δίλημμα (φώκιες ή ξαπλώστρες) δεν αφήνει πολλά περιθώρια στον νεοέλληνα: ασφαλώς τις ξαπλώστρες, γιατί στις φώκιες δεν γίνεται να ξαπλώσεις. Αν εκπαιδεύσουν τις φώκιες ώστε να ανέχονται τους λουόμενους να ξαπλώνουν επάνω τους, τότε να το συζητήσουμε..."

On second thought...

Μιας και γίνεται λόγος (βλ.προηγούμενο post) για αξιοκρατία θα ήθελα να αναφερθώ στην περίπτωση του Χ. πολύ καλού μου φίλου χρόνια τώρα:
Ο Χ. μετά από πανεπιστημιακές σπουδές ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία.
Πολύ σύντομα έδειξε μεγάλες ερευνητικές ικανότητες και πραγματοποίησε ρεπορτάζ που έκαναν το γύρο του κόσμου.
Ξαφνικά όμως κι ενώ όλα έδειχναν πως τίποτε δε θα ανέκοπτε την ανοδική του πορεία στον κόσμο των ΜΜΕ, ο Χ. αποφάσισε να εγκαταλείψει τον κλάδο.
΄Οταν μου ανακοίνωσε την απόφασή του να συμμετάσχει σε εξετάσεις με στόχο την πρόσληψη στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, σε πόστο αξιόλογο αλλά άσχετο με τη δημοσιογραφία, "έπεσα από τα σύννεφα"....
"Μα καλά, βρε πουλάκι μου, τόσοι ντενεκέδες κυριαρχούν κι εσύ που έχεις ταλέντο θα τα εγκαταλείψεις;" τον ρώτησα εναγωνίως ελπίζοντας ότι δεν το εννοούσε.
"Κοίταξε, μου είπε. Παίρνω 400.000 δρχ το μήνα. Η τάδε όμως, που ούτε που γνωρίζει τι σημαίνει ρεπορτάζ, παίρνει τα διπλά από μένα και επίσης παρουσιάζει δελτίο ειδήσεων. Και ξέρεις γιατί; Κοιμάται με το διευθυντή".
Αν και έχουν περάσει κάποια χρόνια από τότε, δεν έχω καταλήξει ακόμη αν επρόκειτο για παρορμητική συμπεριφορά ενός νέου και ευαίσθητου ανθρώπου ή αν ο Χ., στα 27 του μόλις χρόνια, είχε την ωριμότητα να διαγνώσει την παθογένεια ενός κλάδου και να "την κάνει" με ελαφρά.
Το σίγουρο είναι οτι η έλλειψη αξιοκρατίας στοίχισε ένα ταλέντο από τα ΜΜΕ και από το κοινό τους.
Τό'πα και στο προηγούμενο post, άλλωστε:
Η επίπλευση των φελλών είναι αντιπαραγωγική.

Αυτοσεβασμός, το καλύτερο "παρασιτοκτόνο"

Τι κακό κι αυτό. Να ξεκινάς μια ημέρα με καλή διάθεση, -πράγμα σπάνιο στις μέρες μας κι ειδικά για όσους εργάζονται υπό συνθήκες στρες-, και, ούτε καν στα μισά της μέρας, να χάνεις το κέφι σου από τη μεμψιμοιρία των άλλων.
Καθημερινή διαπίστωση πλέον ότι η γκρίνια και η μεμψιμοιρία αποτελούν τη βασική στάση ζωής του μέσου Έλληνα.
Όλοι είναι "αδικημένοι", στην "απόξω", "κακοπληρωμένοι".
Συνεχείς συγκρίσεις με τον τάδε, που "γλύφει" το διευθυντή/πρόεδρο/τμηματάρχη/υπουργό κι έχει καταφέρει να 'χωθεί' ή την τάδε που είναι "καρα......ναρα" και εισπράττει χιλιάδες ευρώ μόνο και μόνο απο την προστυχιά της. Κι η σκέψη να είναι προσηλωμένη στη "λαμογιά" και στην παράκαμψη της νομιμότητας. Ακόμα κι οι "φτιαγμένοι" κλαίγονται, αγαπητοί μου...
Μιρ μιρ μιρ...μπουρ μπουρ μπουρ. Το κεφάλι μου! Τα νεύρα μου.
Σίγουρα, τα όσα συμβαίνουν γύρω μας δεν προκαλούν αισιοδοξία.
Οι φελλοί επιπλέουν. Αυτό είναι απολύτως κατακριτέο και άκρως αντιπαραγωγικό για μία κοινωνία. Αμφιβάλλω όμως αν είναι ο κανόνας ακόμα και στην ημεδαπή. Και σαφώς οι "φελλοί" δε θα πρέπει να αποτελούν πρότυπο συμπεριφοράς.
Είναι πράγματι τραγικό το να προσπαθείς να ζήσεις με 600 ευρώ το μήνα. Άλλο τόσο όμως είναι γελοίο το να θέλουν όλοι να ξεκινήσουν τη σταδιοδρομία τους από διευθυντική θέση με μοναδικό εφόδιο ένα εντεκάρι στο απολυτήριο Λυκείου.
Give us a break, will you?! Όλοι νιώθουμε αυτολύπηση συχνά αλλά από κει και πέρα υπάρχει ελεύθερη βούληση. Δε σου αρέσει κάτι; ΄Αλλαξέ το! Ή προσπάθησε τουλάχιστον. Διαφορετικά, βούλωσέ το το ρημάδι!
Οι απολαβές και τα προνόμια είναι ευθέως ανάλογα τής προσπάθειας, της αξίας, του ταλέντου. Αυτός είναι ο κανόνας. Ακόμα κι αν εδώ καταστρατηγείται σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό απ'ό,τι σε άλλες προηγμένες κοινωνίες.

Aprilforever

'Eνα κοστούμι Dolce & Gabbana για τον παππού μου, παρακαλώ.

Το γνωστό ιταλικό εστιατόριο στην Αγία Βαρβάρα Χαλανδρίου είχε αρκετό κόσμο την Κυριακή το μεσημέρι. Κάποια κενά τραπέζια δήλωναν τις 'διαρροές' προς εξοχικά και παραλία μεριά.
Η παρέα στο διπλανό τραπέζι είχε αδιαμφισβήτητο πρωταγωνιστή τον πληθωρικό υφυπουργό Γιακουμάτο, ο οποίος αστειευόταν κάνοντας χονδροειδή λογοπαίγνια με το επώνυμο του επίσης γκριζομάλλη συνδαιτημόνα του. Ώσπου ήρθε Εκείνος για να γίνει ο τρίτος άνδρας στο γυναικοκρατούμενο τραπέζι του κυβερνητικού στελέχους.
Εξηντάρης. Μαλλί λευκό, γυαλιά τύπου 'μάσκα'. Σακάκι μπλε φοδραρισμένο με χοντρή άσπρη-μπλε ρίγα, που αναδεικνυόταν περίτρανη από τα γυρισμένα μανίκια. Τζιν παντελόνι και παπουτσάκι αθλητικό μαύρο.
"'Αλλος ένας γέρος που νεάζει!" σκέφτηκα...
'Οταν η μαύρη μάσκα έπαυσε να καλύπτει τους οφθαλμούς (και το μισό πρόσωπο του "γέροντος") αποκαλύφθηκε και η ταυτότητά του. Ήταν γνωστός δημοσιογράφος, από τους πιο λαϊκους, που μέχρι πριν από κάποιο καιρό είχε δική του εκπομπή στο κανάλι του μεγαλοασφαλιστή.
Και όχι, ένας άνθρωπος στα εξήντα του δεν θεωρείται σήμερα "γέρος". Εκτός κι αν το επιδιώξει ο ίδιος, άθελά του και προσπαθώντας ακριβώς το αντίθετο!
Η ασυνέπεια ηλικίας-ενδυμασίας είναι κάτι που το βλέπουμε τόσο συχνά και στα δύο φύλα. Αν κρίνει κανείς από το κοινό-στόχο των περιοδικών life style θα πιστέψει πως στην Ελλάδα κυκλοφορούν μόνο πιπίνια και τριαντάρηδες το πολύ.
Ο ειδικός τύπος, που να απευθύνεται σε όσους θέλουν και μετά τη συνταξιοδότησή τους να είναι δραστήριοι και κομψοί, απουσιάζει. Άρα γιατί να μη φορέσει και ο γέρων τα ίδια γυαλιά με τον πιτσιρικά παίκτη 'ριάλιτι'; Αυτά διαφημίζονται παντού άρα είναι ο μόνος τρόπος να δείχνεις trendy, ή, αν θέλετε, not dead.
Θυμάμαι το Τζορτζ και τη Χρυσάνθη, τους Ελληνοαμερικανούς φίλους μας, που συνήθιζαν να έρχονται καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα ανά δύο-τρία χρόνια. Για να περνάν ευχάριστα τις ώρες πτήσης τους, κουβαλούσαν πάντα μαζί τους διάφορα έντυπα, που μετά τα έκαναν 'πάσα' σε μένα για να εξασκήσω τα αγγλικά μου.
Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση το πόσα διαφορετικά περιοδικά απευθύνονταν στην τρίτη ηλικία και πόσες προτάσεις ευζωίας περιείχαν. Τι σύλλογοι, γυμναστήρια, εικαστικές δραστηριότητες, μόδα, εκδρομές, καλλυντικά αλλά και ιατρικά θέματα που αφορούσαν τους μεγαλύτερους. Η Χρυσάνθη θυμάμαι, εβδομηνταπεντάρα τότε, παρακολουθούσε μαθήματα creative writing.
Και τα περιοδικά περιείχαν όλα αυτά διότι όλα αυτά υπήρχαν, ήταν προσβάσιμα και, στην τελική, αποτελούσαν μία αγορά υπηρεσιών με τεράστιο κοινό.
Η "αντιδραστική Αμερική" που λατρεύουμε να μισούμε παρέχει ένα σωρό εναλλακτικές στους ώριμους πολίτες της.
Στη σούπερ Ελλαδίτσα, ένας ηλικιωμένος πιστεύει ακράδαντα ότι πρέπει να μασκαρευτεί σε κούρο για να του δώσουν σημασία. Και, μεταξύ μας, δεν έχει κι άδικο.
Βέβαια δε θα προκαλέσει το είδος της προσοχής που ακριβώς θέλει. Μπορεί να γίνει "νούμερο". Σίγουρα όμως δε θα νιώσει "τελειωμένος".

Καλό καλοκαίρι

Οι δύο ξανθές συναδέλφισσες στο γραφείο μεταλλάσσονται αργά αλλά σταθερά σε τυπικές καλιφορνέζες καλλονές. Οι μαγικές λάμπες υπεριώδους ακτινοβολίας κάνουν ακόμη μία φορά το θαύμα τους.
Εγώ πάλι πήρα τις προάλλες πράσινους φακούς οράσεως. Η φίλη μου η Διονυσία δεν κατάλαβε Χριστό: "Εεε, έχω και λίγη αχρωματοψία είν'αλήθεια!" δικαιολογήθηκε. Ο συνάδελφός μου ο Νικολάκης ενθουσιάστηκε. Θετική κριτική απέσπασα και από την Ελενίτσα. Ναι, μου πάνε. Δε με πολυβολεύουν όμως.
Είναι κατά πως φαίνεται η μοίρα μου να παραμείνω όπως πάντα με θυμάμαι. Καστανή. Με δύο διαλείμματα αλεπουδίσιας ανταύγειας (σε μετεφηβική ηλικία) κι ενός ωραιότατου "μπορδοροδοκόκκινου" (ναι, αυτού της Δέσποινας) λίγο αργότερα.
Κανείς δεν είναι ικανοποιημένος από το φαίνεσθαί του. Οι νότιοι ζηλεύουμε τα χρώματα των βορείων. Οι βόρειοι τον καιρό και το μαύρισμά μας.
Solarium, bottox, βαφές, extensions, πλαστικές και ψώνια. 'Απειρα ψώνια. To life style βρίσκει πρόσφορο έδαφος στις ανασφάλειές μας και "μας πουλά και μας αγοράζει". Καλά να πάθουμε. Και καλό καλοκαίρι.

ΠΡΟΣΟΧΗ! Oι Τσο Σεούνγκ Χούι παραμονεύουν!

Στην εταιρία όπου εργάζομαι, πραγματοποιείται ευρεία ανακατασκευή των γραφείων και αναγκαστικά οι εργαζόμενοι έχουν εγκατασταθεί προσωρινά, πολλοί μαζί, σε ακατάλληλους χώρους: υπόγεια, ταράτσες.

Ο συνωστισμός, ως γνωστόν, απελευθερώνει βίαια ένστικτα...Φανταστείτε τώρα να υπάρχει ΚΑΙ σαθρό ψυχολογικό υπόβαθρο...! Κατεβαίνοντας λοιπόν σήμερα στο υπόγειο για διεκπεραίωση γραφειοκρατικών εκκρεμοτήτων, "ξώφαλτσα" απέφυγα μία φραστική επίθεση (από μία εν δυνάμει serial killer), και καν'να δύο κατάρες...Βλέπετε εγώ παραμένω στον 2ο και εν πλήρει τάξει όροφο ... Επίσης χαμογελώ συχνά (όντως 'κάνει τους άλλους να ανησυχούν' τελικά...)

Την "έκανα" όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Είναι κι αυτό το τρελό φονικό των 32 στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ, που μπορεί να γεννά ιδέες στους ντόπιους Τσο Σεούνγκ Χούι (και Brendas) και συνεπώς δεν είμαστε τώρα για τέτοια ρίσκα.

Δεν ανοίγεις διάλογο με ένα διαταραγμένο άτομο. Απλά σηκώνεσαι και φεύγεις (Ετσι δεν είναι, Πέτρε αρχιτέκτονα;).

Αρκεί βέβαια να είσαι τυχερός και να μπορείς να γυρνάς πλάτη. Σκέψου τώρα να τον έχεις τον άλλο μόνιμα στο απέναντι γραφείο να σε τηρά με το μάτι θολό... Οταν είχα αντιμετωπίσει μία ανάλογη περίπτωση πριν καν'να δύο χρονάκια, είχα και πάλι φύγει. For good... Δε φτάνει που προσπαθώ να βρω τις δικές μου ισορροπίες, νά'χω και την τρελάρα του καθενός από πάνω; Νo, sir!

Τώρα βλέπω Je t'aime by Annita. Soooo refreshing. Σουξεδάκια "Βας Βας ο Παρασκευάς", ή "Τας κεμπάμπ" κι άλλα ωραία, μάλλον 'καρβελικά'. Η πλάκα είναι ότι στα διαλείμματα διαφημίζουν ... Φαραντούρη!

Χμ, τώρα που το συνειδητοποιώ ... από παντού ξεπηδούν deranged! Aπό το υπόγειο της εταιρίας, από το κουτί της τηλεόρασης. Σαφώς προτιμώ τους τελευταίους. Είναι ένα από τα αντίδοτα για τους βλαμμένους της πρώτης περίπτωσης. Ισως αν τους βάλεις μαζί να αλληλοεξουδετερώνονται.

Από την άλλη όμως, θα ήταν τόσο πληκτική η ζωή μας, έτσι δεν είναι;

Stockholm

Κεντρικός δρόμος της Στοκχόλμης

(photo by poupsi -copyright reserved)

Είδατε; Μία κρύο μία ζέστη, σας πάω!

Jerusalem

Το Τείχος των Δακρύων - Wailing Wall

(photo by poupsi - copyright reserved)

Έξω από τα τείχη της παλιάς πόλης

(photo by poupsi - copyright reserved)

Tel Aviv

(photos by poupsi - copyright reserved)

Για να μου φτιάξω το κέφι...

(photo by poupsi - copyright reserved)

...μία κοσμοπολίτικη νότα από Γενεύη (denangous γιούχου-oυυυυ!!!)

Η σιωπή των γαμπρών

Ο Πέτρος είναι αρχιτέκτονας και ζει σε ένα κοσμικό νησί. Πριν απο πέντε χρόνια πήρε την απόφαση κι "έριξε μαύρη πέτρα" στην Αθήνα, όπου είχε μεγαλώσει, για να εγκατασταθεί στο νησί, καθώς εκεί οι επαγγελματικές προοπτικές ήταν σαφώς καλύτερες. Πράγματι, οι προσδοκίες του δεν διαψεύσθηκαν και σήμερα, γύρω στα 35 και με ικανοποιητικές οικονομικές απολαβές, ο Πέτρος σκέφτεται σοβαρά το γάμο. Κάτι κάποιες σχέσεις στο νησί που δεν ευδοκίμησαν, κάτι οι γονείς στην Αθήνα που πιέζουν για εγγόνια κι ο Πέτρος έχει προβληματισθεί. Τα μάλα.

Αν και επαρκώς ώριμος για να διακρίνει την ήρα από το σιτάρι, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα του νησιού με την εμβληματική "high life", τον κλονίζει συχνά - πυκνά. Έτσι, ο αγώνας εξισορρόπησης της "αβάσταχτης ελαφρότητας του είναι" -που ως ιός βιοτρομοκρατών προσβάλλει κάθε τι που κινείται στην τρυφηλή νήσο- και των βαθύτερων υπαρξιακών του αναγκών, δεν δικαιώνεται πάντοτε.

'Ενα προξενιό απο μακριά (με την κόρη οικογενειακών φίλων, την όμορφη και -κυρίως- την άκρως ευκατάστατη) δεν τον αφήνει αδιάφορο. Σίγουρα, το εν λόγω προξενιό το είχε στο τσεπάκι και του και πριν "ξενιτευθεί", όταν ήταν ακόμη αδημιούργητος.

"Πουλάει την κόρη ή αγοράζει εμένα;" αναρωτιέται -κατά τη διάρκεια ενός lucida intervala- ο Πέτρος για τον εν δυνάμει πεθερό.

"Η "εξαργύρωση" της επιστημοσύνης ή της ομορφιάς είναι κοινωνικός κανόνας που καλά κρατεί στην Ελλάδα του 2007;", αναρωτιέμαι εγώ...

Τη δεκαετία του '50, το 'δουναι - λαβείν' θεμελίωνε στέρεους γάμους. Καθείς είχε πλήρη επίγνωση των προσδοκιών του: Η κόρη καλής οικογενείας πρόσφερε κοινωνικό ή -και- οικονομικό εφαλτήριο στον φιλόδοξο επιστήμονα. Κι η επιστημονική ιδιότητα του γαμπρού ήταν συχνά αναγκαία και ικανή συνθήκη ώστε ο γάμος της Ελενίτσας να θεωρηθεί "καλός".

'Οχι ότι δεν υπήρχαν περιπτώσεις που "καλός γαμπρός" σήμαινε απαραίτητα "πλούσιος". Συνέβαινε κι αυτό αλλά κυρίως επηρέαζε τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Ολοι έχουμε δει μαυρόασπρες ελληνικές ταινίες άλλωστε...

Σήμερα όμως η 'συνταγή' δε φαίνεται να λειτουργεί. Οι ερωτικές προκλήσεις άπειρες, η ελευθεροφροσύνη και στα δύο φύλα κατακτά ολοένα και περισσότερο έδαφος΄, η οικονομική ανεξαρτησία των γυναικών είναι γεγονός, τα διαζύγια σχετικά εύκολα.

Γιατί λοιπόν ο παλιομοδίτικος "καλός γάμος", αν και γραφικός αναχρονισμός, εξακολουθεί να επιβιώνει έστω και ως επίμονη σκέψη στο μυαλό των συν-Ελλήνων;

Mitsos lived aboved his restaurant with only his beloved pet dog for company. One day, the dog died and Mitsos went to the parish priest and asked: "Father, my dog died. Could you do a Trisagion for the poor animal? He was like son to me..." Father Nikos shook his head: " I 'm afraid not; we cannot have services for an animal in the church. But, there's a Unitarian church on the next block, and God knows what they believe. Maybe they ''ll do something for your dog". Mitsos said: " I 'll go right away Father. Do you think 5.000 dollars is enough to donate to them for the service?" Father Nikos exclaimed: "Kyrie Eleison! Vre Mitso, why didn't you tell me the dog was Greek Orthodox?"

(ευγενική προσφορά φίλου του παρόντος blog)

Quiz no 2

WHAT THE F...K IS THIS?

Quiz

Κάτω: Ρωσίς και μίνι Ρωσίς, μοδέλα.

Δεξιά: The well known greek minister of Education mrs Marieta Yanakou

Με ποιά από τις δύο κυρίες θα περνούσατε μία βραδιά σε ένα fancy restau και γιατί;

Χρόνια Πολλά!

Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στους MARTA KAUFFMAN & DAVID CRANE για το υπέροχο Πάσχα που μου πρόσφεραν.

SPECIAL "THANKS" TO:

Jennifer Aniston, Courtney Cox Arquette, Lisa Kudrow, Matt LeBlanc, Matthew Perry & David Schwimmer

(8ος κύκλος, τρία τελευταία επεισόδια)

As requested

Bear stories

H εξ αριστερών καφέ Σέρβα αρκουδίτσα δεν θα ήταν σήμερα ευτυχής μητέρα δύο μικρών αν ο "σύντροφός" της ομοίαζε ως προς την ιδιοσυγκρασία στον εικονιζόμενο δεξιά:
Ο Τσουάνγκ Τσουάνγκ κατοικεί μονίμως σε ζωολογικό κήπο στη βόρεια Ταϊλάνδη και το μασούλημα φύλλων μπαμπού είναι, κατά πως φαίνεται, η μόνη αρεστή σ'αυτόν ασχολία, όπως άλλωστε συμβαίνει με πολλά αρσενικά στις μέρες μας (με μικρή διαφοροποίηση ως προς το είδος τροφής). Ο Τσουάνγκ έμεινε παντελώς αδιάφορος στα βίντεο με αρκουδοπορνό (!) που ματαίως του έδειχναν επί ώρα οι υπεύθυνοι του Κήπου κι η Λιν Χούι, το θηλυκό πάντα του Κήπου, έμεινε "στα κρύα του λουτρού". 'Ετσι ακολουθήθηκε η μέθοδος της τεχνητής γονιμοποίησης για τη Λιν Χούι. Το σπέρμα ήταν του εν λόγω αρκούδου που βαριόταν. Αλήθεια, πως να το εξασφάλισαν άραγε;!

Δωράκι για το Πάσχα...

... στους άρρενες κυβερνοσυνομιλητές, μια ωραιότατη αρτίστ του Bollywood!

Κι όμως, δεν είμαι vegetarian

Ενα κατακόκκινο γδαρμένο ζώο. Κι όχι μόνο γδαρμένο αλλά και παλουκωμένο. Ένα σουβλί διαπερνά κατά μήκος το νεκρό του σώμα ενώ τα γυάλινα μάτια κινούνται ανατριχιαστικά και ακατάπαυστα ανάλογα με το στριφογύρισμα της σούβλας και κατά τα κέφια του ψήστη-τελετάρχη-μύστη.
Κανείς δεν αρνείται ότι είμαστε λαός κρεατοφάγος κι ότι εκατομμύρια ζωντανά θυσιάζονται προς τέρψη του ουρανίσκου μας κι όχι μόνο.
Αλλά τι σόι έθιμο είναι αυτό που συνίσταται σε δημόσια διαπόμπευση του άψυχου ζώου;
Γιατί τόση ηδονή από ένα αντικειμενικά άγριο θέαμα;
Γιατί έχουμε αναγορεύσει το ψημένο ξύγκι σε υπέρτατη γαστρονομική απόλαυση ώστε να ξυπνάμε από τις ....έξι το πρωί για να αρχίσουμε τη -σαδομαζοχιστική- διαδικασία του στριφογυρίσματος της σούβλας;
Πως εξηγείται το ότι ο χειρισμός της σούβλας προσδίδει εύσημα στον -κατά κανόνα- χοντρό, κατακόκκινο (εξαιτίας του κακού κυκλοφορικού) και κάθυδρο "στριφογυριστή";
Πως ανέχονται οι περιφερειακά της σούβλας ευρισκόμενοι εκείνους που τσιμπολογούν ασύστολα και αηδιαστικά το "έδεσμα" πριν από την ώρα του;
Kαι, στο τέλος-τέλος, γιατί τρώνε όλοι του σκασμού; Και γιατί ανταγωνίζονται ποιος θα πάθει καρδιακό επεισόδιο πρώτος ανήμερα Λαμπρή;
Τι σόι "Μεγάλο Φαγοπότι" είν'αυτό χωρίς έναν Μαστρογιάνι ή έναν Τονιάτσι;

Φίλοι μου αγαπημένοι, ΚΑΛΗΜΕΡΑ.

Τουντέι άι φιλ ντιπρέσντ.

Old and young....We are all on our last cruise.

(κάτι αισιόδοξο για να πάει καλά ο μήνας)

Πράσινοι και Βένετοι- Μόνο η βλακεία δεν πεθαίνει ποτέ

Ο οπαδός, λέει, του ΠΑΟ, που σκοτώθηκε τις προάλλες στο "μέτωπο" της λεωφόρου Λαυρίου, κηδεύτηκε με τη σημαία της ομάδας του να σκεπάζει το ξύλινο νεκρόκουτο.

No comments.