Κι όμως, δεν είμαι vegetarian

Ενα κατακόκκινο γδαρμένο ζώο. Κι όχι μόνο γδαρμένο αλλά και παλουκωμένο. Ένα σουβλί διαπερνά κατά μήκος το νεκρό του σώμα ενώ τα γυάλινα μάτια κινούνται ανατριχιαστικά και ακατάπαυστα ανάλογα με το στριφογύρισμα της σούβλας και κατά τα κέφια του ψήστη-τελετάρχη-μύστη.
Κανείς δεν αρνείται ότι είμαστε λαός κρεατοφάγος κι ότι εκατομμύρια ζωντανά θυσιάζονται προς τέρψη του ουρανίσκου μας κι όχι μόνο.
Αλλά τι σόι έθιμο είναι αυτό που συνίσταται σε δημόσια διαπόμπευση του άψυχου ζώου;
Γιατί τόση ηδονή από ένα αντικειμενικά άγριο θέαμα;
Γιατί έχουμε αναγορεύσει το ψημένο ξύγκι σε υπέρτατη γαστρονομική απόλαυση ώστε να ξυπνάμε από τις ....έξι το πρωί για να αρχίσουμε τη -σαδομαζοχιστική- διαδικασία του στριφογυρίσματος της σούβλας;
Πως εξηγείται το ότι ο χειρισμός της σούβλας προσδίδει εύσημα στον -κατά κανόνα- χοντρό, κατακόκκινο (εξαιτίας του κακού κυκλοφορικού) και κάθυδρο "στριφογυριστή";
Πως ανέχονται οι περιφερειακά της σούβλας ευρισκόμενοι εκείνους που τσιμπολογούν ασύστολα και αηδιαστικά το "έδεσμα" πριν από την ώρα του;
Kαι, στο τέλος-τέλος, γιατί τρώνε όλοι του σκασμού; Και γιατί ανταγωνίζονται ποιος θα πάθει καρδιακό επεισόδιο πρώτος ανήμερα Λαμπρή;
Τι σόι "Μεγάλο Φαγοπότι" είν'αυτό χωρίς έναν Μαστρογιάνι ή έναν Τονιάτσι;