Το γνωστό ιταλικό εστιατόριο στην Αγία Βαρβάρα Χαλανδρίου είχε αρκετό κόσμο την Κυριακή το μεσημέρι. Κάποια κενά τραπέζια δήλωναν τις 'διαρροές' προς εξοχικά και παραλία μεριά.Η παρέα στο διπλανό τραπέζι είχε αδιαμφισβήτητο πρωταγωνιστή τον πληθωρικό υφυπουργό Γιακουμάτο, ο οποίος αστειευόταν κάνοντας χονδροειδή λογοπαίγνια με το επώνυμο του επίσης γκριζομάλλη συνδαιτημόνα του. Ώσπου ήρθε Εκείνος για να γίνει ο τρίτος άνδρας στο γυναικοκρατούμενο τραπέζι του κυβερνητικού στελέχους.
Εξηντάρης. Μαλλί λευκό, γυαλιά τύπου 'μάσκα'. Σακάκι μπλε φοδραρισμένο με χοντρή άσπρη-μπλε ρίγα, που αναδεικνυόταν περίτρανη από τα γυρισμένα μανίκια. Τζιν παντελόνι και παπουτσάκι αθλητικό μαύρο.
"'Αλλος ένας γέρος που νεάζει!" σκέφτηκα...
'Οταν η μαύρη μάσκα έπαυσε να καλύπτει τους οφθαλμούς (και το μισό πρόσωπο του "γέροντος") αποκαλύφθηκε και η ταυτότητά του. Ήταν γνωστός δημοσιογράφος, από τους πιο λαϊκους, που μέχρι πριν από κάποιο καιρό είχε δική του εκπομπή στο κανάλι του μεγαλοασφαλιστή.
Και όχι, ένας άνθρωπος στα εξήντα του δεν θεωρείται σήμερα "γέρος". Εκτός κι αν το επιδιώξει ο ίδιος, άθελά του και προσπαθώντας ακριβώς το αντίθετο!
Η ασυνέπεια ηλικίας-ενδυμασίας είναι κάτι που το βλέπουμε τόσο συχνά και στα δύο φύλα. Αν κρίνει κανείς από το κοινό-στόχο των περιοδικών life style θα πιστέψει πως στην Ελλάδα κυκλοφορούν μόνο πιπίνια και τριαντάρηδες το πολύ.
Ο ειδικός τύπος, που να απευθύνεται σε όσους θέλουν και μετά τη συνταξιοδότησή τους να είναι δραστήριοι και κομψοί, απουσιάζει. Άρα γιατί να μη φορέσει και ο γέρων τα ίδια γυαλιά με τον πιτσιρικά παίκτη 'ριάλιτι'; Αυτά διαφημίζονται παντού άρα είναι ο μόνος τρόπος να δείχνεις trendy, ή, αν θέλετε, not dead.
Θυμάμαι το Τζορτζ και τη Χρυσάνθη, τους Ελληνοαμερικανούς φίλους μας, που συνήθιζαν να έρχονται καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα ανά δύο-τρία χρόνια. Για να περνάν ευχάριστα τις ώρες πτήσης τους, κουβαλούσαν πάντα μαζί τους διάφορα έντυπα, που μετά τα έκαναν 'πάσα' σε μένα για να εξασκήσω τα αγγλικά μου.
Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση το πόσα διαφορετικά περιοδικά απευθύνονταν στην τρίτη ηλικία και πόσες προτάσεις ευζωίας περιείχαν. Τι σύλλογοι, γυμναστήρια, εικαστικές δραστηριότητες, μόδα, εκδρομές, καλλυντικά αλλά και ιατρικά θέματα που αφορούσαν τους μεγαλύτερους. Η Χρυσάνθη θυμάμαι, εβδομηνταπεντάρα τότε, παρακολουθούσε μαθήματα creative writing.
Και τα περιοδικά περιείχαν όλα αυτά διότι όλα αυτά υπήρχαν, ήταν προσβάσιμα και, στην τελική, αποτελούσαν μία αγορά υπηρεσιών με τεράστιο κοινό.
Η "αντιδραστική Αμερική" που λατρεύουμε να μισούμε παρέχει ένα σωρό εναλλακτικές στους ώριμους πολίτες της.
Στη σούπερ Ελλαδίτσα, ένας ηλικιωμένος πιστεύει ακράδαντα ότι πρέπει να μασκαρευτεί σε κούρο για να του δώσουν σημασία. Και, μεταξύ μας, δεν έχει κι άδικο.
Βέβαια δε θα προκαλέσει το είδος της προσοχής που ακριβώς θέλει. Μπορεί να γίνει "νούμερο". Σίγουρα όμως δε θα νιώσει "τελειωμένος".
2 σχόλια:
Χθες το απογευματάκι όλως τυχαίως μίλαγα για αυτό το θέμα με μια φίλη μου.. Για το αν οι ενδυματολογικές επιλογές ενός early 30άρη ταιριάζουν σε κάποιον πολύ μεγαλύτερο..
Τελικά η διαχωριστική γραμμή της ασυνέπειας ηλικίας-ενδυμασίας είναι πολύ λεπτή.. βομβαρδιζόμαστε από προκάτ πρότυπα… ισοπεδωτικές εικόνες για ομοιόμορφη εξωτερική εμφάνιση.. ζούμε στην μπότοξ εποχή που υμνεί τη νεότητα και αντιμετωπίζει με φόβο τις ρυτίδες…
Ναι… τα πράγματα έχουν αλλάξει ..ακόμα και στην Ελλάδα… θυμάστε τον Κωνσταντάρα…Τρελλοπενηντάρη… ντυμένο a la mode της εποχής… τότε ήταν κάτι γελοίο… ένας γέρων που μπεμπέκιζε… που φόραγε χρωματιστά ρούχα.. που φλέρταρε.. σήμερα ένας πενηντάρης δεν διαφέρει πολύ από κάποιον σαραντάρη..
Θεωρώ ότι το μασκάρεμα ενός εξηντάρη σε κούρο… τραβάει την προσοχή όσο ένας καραφλός που στην αγωνία του να καλύψει τα επαχθές κενό φέρνει τουφίτσα που φυτρώνει πίσω από το συμμετρικά αντίθετο αυτί, έντεχνα εμποτισμένη με κολλώδεις ουσίες.. και την απλώνει ως στέγαστρο πάνω από το ..κενόν. Αν είχε αποδεχτεί το γεγονός και αντιδρούσε φυσιολογικά, θα πέρναγε απαρατήρητος..
Δύο πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ… Η αγωνιώδης υπερβολή και το κακό γούστο… και τα δύο οδηγούν στη γελοιότητα.. ανεξαρτήτως ηλικίας…
Ρώμη, Σάββατο πρωί. Στους άδειους δρόμους ένας άνδρας γύρω στα 70 έβγαζε τον σκύλο του (εναν τεράστιο Αγ. Βερνάρδου) βόλτα. Ήταν ντυμένος με ένα καλοραμμένο και άψογα σιδερωμένο τουίντ κουστούμι τριών κομματιών, κομψά και καλογυαλισμένα παπούτσια και μπαστούνι (ως αξεσουάρ όχι ως βοήθημα).
Τι εικόνα!!! ... τι εικόνα!!! ... ίσως να ήταν η εικόνα της ίδιας της πόλης.
Ήταν όμως τόσο σέξι όσο ο δημοσιογράφος της poupsi? Μια γυναίκα θα μπορούσε να πει καλύτερα ... όμως δεν έχω ακούσει να αμφισβητείται και πολύ η σεξουαλικότητα του Σον Κόνερι.
Όμως δεν είναι η μόνο η ασφάλεια του κλασικού. Υπάρχουν άνθρωποι πιο ανήσυχης φύσης που θέλουν να την εκφράσουν με την εμφάνισή τους. Θύμαμαι κάποιον τέτοιον ... στο Κολωνάκι. 65άρης, με τζην ξεβαμμένο, άσπρο πουκάμισο, κόκκινο πουλόβερ στους ώμους και ... κόκινη (κατακόκκινη) χοντρή κάλτσα. Κι όμως δεν φαινόταν ψεύτικος, ούτε 'άλλος ένας γέρος που νεάζει'. Είχε άποψη και την υποστήριζε με επιτυχία.
Κανέναν από αυτούς δεν θα σκεφτόμουν να πω γέρο. Όμως τον πενηντάρη με το δερμάτινο μπουφαν Harley - Davidson, το στενό τρύπιο τζιν και την μυτερή μπότα ... ή αύτόν που ανέφερε η poupsi ... ε ναι!!! ... αυτοί είναι.
Δημοσίευση σχολίου