O tempora, o mores!

Ο φίλος μου ο Π., με θητεία σε δημόσιο αξίωμα, αναρωτήθηκε με αφορμή την υπόθεση Ζαχόπουλου: "Δηλαδή αν εμένα μου την πέφτει κάποια στο υπουργείο, κάνω κάτι μαζί της και μετά μου ζαλίσει τ'.......... και θελήσω να την διώξω, θα είμαι υπόλογος; Πρόκειται για υπόθεση μεταξύ ενηλίκων. Κι επίσης τι απαξιώνεται περισσότερο ως πράξη; Η δική μου, που αποφάσισα να γευτώ αυτό που μου δινόταν στο πιάτο ή η δική της, που θέλησε να εξαργυρώσει τα θέλγητρά της με δουλειά, χρήματα, εξουσία κλπ; Γιατί οι δημόσιοι λειτουργοί πρέπει να υπερβαίνουν τις αντοχές του μέσου πολίτη;" κατέληξε ο Π.

Στο φίλο μου απάντησα ότι τέτοια ζητήματα ηθικής τάξης λαμβάνουν πλέον και νομική διάσταση στην Ελλάδα με το νόμο περί σεξουαλικής παρενόχλησης. Αν και δε γνωρίζω το περιεχόμενό του (προϋποθέσεις απαξίωσης και ποινικοποίησης σχέσεων που αναπτύσσονται σε χώρους εργασίας), εκτιμώ ότι το στοιχείο της ιεαρχικής εξάρτησης είναι ουσιωδέστατη προϋπόθεση.
΄Οταν η άλλη είναι υφιστάμενή σου, αν δεν είναι κύριος σκοπός της, πάντα σε κάποια άκρη του μυαλού της μπορεί να ενυπάρχει η επιδίωξη άλλης τινά ωφέλειας πλην της απολαύσεως της.... κορμάρας σου. Και επειδή εσύ είσαι σε θέση ισχύος, θεωρώ τη δική σου συμπεριφορά πιο ανήθικη ή κατακριτέα. Είτε γιατί της υποσχέθηκες ρητώς ή εμμέσως ανταλλάγματα είτε γιατί ενώ κατέχεις θέση ευθύνης, και δηλαδή, κατά τεκμήριο, είσαι πιο άξιος από το μέσο πολίτη να ασκήσεις εξουσία, αφέθηκες στα παρασυρθείς, όπως μπορεί να παρασυρθεί ο συνοικιακός βιοτέχνης μπροστά στα θέλγητρα της νόστιμης κοπτοραπτούς.
Αντιλαμβάνομαι ότι ο χώρος εργασίας είναι βολικός για τη σύναψη γνωριμιών. 'Οταν όμως υπάρχει σχέση εξάρτησης, τότε το παιχνίδι αλλάζει και μπορεί από κωμειδύλλιο να μετατραπεί σε τραγωδία.
Ο φίλος μου χαρακτήρισε τη θέση αυτή ως "αμερικανιά". Αντιλαμβάνομαι το πνεύμα του. Στην Ελάδα, οι ηθικοί κώδικες (και) όταν αφορούν δημόσια πρόσωπα, περιέργως πως έχουν μεγάλη ελαστικότητα. Η απόκτηση γκόμενας είναι συχνά το τρόπαιο του -μετά από πολύ κόπο και δρόμο- επιτυχημένου (και πολύ παντρεμένου, συνήθως).
Ποια είμαι εγώ που θα τολμήσω να αμφισβητήσω το δικαίωμα του λιγούρη, που μετά από δεκαετίες χυλόπιτας, ξαφνικά γίνεται το αντικείμενο ενδιαφέροντος (;) νόστιμων γυναικών;!
Αν το να γίνεις βουλευτής, υπουργός, δημόσιος λειτουργός στην Ελλάδα δε σημαίνει ΚΑΙ ΑΥΤΌ, την επιτυχία στις γυναίκες, μετά μένουν πολύ λίγα για να αξίζει τον κόπο το όλο εγχείρημα (μένει η κοινωνική καταξίωση, καμια μιζούλα... Xωρίς το αλατοπίπερο όμως, why to bother?)
Eδώ η άποψη ότι ο Ζαχόπουλος αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει μόνο και μόνο εξαιτίας της απιστίας του και των συνεπαγομένων ρεζιλικίων, καταρρίφθηκε ως εξωφρενική. "Και ποιος παντρεμένος μωρέ αυτοκτονεί επειδή απάτησε τη γυναίκα του;!" Κρίνοντας ο καθένας εξ ιδίων απορρίπτει το ενδεχόμενο μεγαλύτερης ευαισθησίας σε κάποιους ανθρώπους λες κι ο ψυχισμός όλων μας είναι πανομοιότυπος. Κλασική ελληνική τάση γενίκευσης και ισοπέδωσης των πάντων.
Δε λέω ότι ο πρώην Γ.Γ του Υπουργείου Πολιτισμού διέπραξε την απόπειρα μόνον εξαιτίας του επικείμενου ηθικού του εξευτελισμού (μέσω της δημοσιοποίησης των προσωπικών του στιγμών). Λέω ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αποκλείει και αυτό το ενδεχόμενο.
Θα ακουστώ σα θεούσα, αλλά το διαπιστώνω καθημερινά: Ζούμε μία εποχή συνεχούς έκπτωσης των ηθικών αξιών. Πιάνουμε πάτο οσονούπω. Μετά από αυτά, και παρόλο που βρίσκω αντιαισθητικό τον τρόπο έκφρασης του ιατρού -και θαμώνος των εκπομπών του Τριανταφυλλόπουλου- κ. Ανευλαβούς, δε μου μένει παρά να συμφωνήσω μαζί του και να ανακράξω: "Κύριοι, πάρτε το χαμπάρι! Εχουμε τελειώσει ως χώρα!"

Νέα δεδομένα

Μίλαγα με το φίλο μου το Σ., παλιό συμφοιτητή μου και χρόνια γείτονα εδώ στο κέντρο της Αθήνας. Ο Σ. λόγω της δουλειάς του βολτάρει καθημερινά και παρατηρεί πλείστα όσα στην περιοχή. Μου έλεγε λοιπόν τα εξής καινοφανή:

Πρώτον, οι Αλβανοί της περιοχής έχουν λιγοστέψει σημαντικά με αποτέλεσμα η παρουσία των σκουρόχρωμων να είναι πιο αισθητή. 'Φυσικά και φύγανε οι Αλβανοί' λέει ο Σ. "Τι θα κάτσουμε εδώ να μας φάνε τα πακιστάνια;!" σκέφτονται και 'την κάνουν' "! συμπληρώνει.


Δεύτερον, είναι πλέον συχνότατο φαινόμενο τα ζευγάρια τύπου στρουμπουλή αφράτη πενήντα 'φεύγα' και Πακιστανός νόστιμος κάτω από τα τριάντα. Και μου διηγούνταν ιστορία μίας γειτόνισσάς του, εξηντάρας σουλουπωμένης, που έδειχνε φιλική διάθεση και είχε μάλιστα καλέσει εκείνον και τον αδελφό του και για καφέ (η πρόσκληση δεν είχε γίνει αποδεκτή). Την είδε, λοιπόν ένα μεσημέρακι Κυριακής, στημένη έξω από τον σταθμό του μετρό,ντυμένη για ραντεβού: φουστίτσα, μπουστάκι (!), μπούκλα το μαλλί. Μετά από λίγα λεπτά 'σκάει' ένας Πακιστανός 25άρης νταβραντισμένος, που της σκάει ένα φιλί όλο πάθος.
"Τις προάλλες που βάδιζα στο δρόμο" συνεχίζει ο Σ., βλέπω μία κυρία 'μπασμένη' στα χρόνια από απέναντι να μου χαμογελάει. Που την ξέρω, που την ξέρω....Δεν την ήξερα όμως! Η κυρία χαμογέλαγε σε ένα κατάμαυρο Ασιάτη που βάδιζε από πίσω μου..."
Κατά τον Σ. δεν πρόκειται για σχέσεις στενού οικονομικού όφελους από πλευράς των μεταναστών. Εκτιμά ότι κι εκείνοι όπως και οι κυρίες έχουν ανάγκη να νιώσουν ζεστασιά. Να φάνε ένα φαγητό σπιτικό, 'να βρουν κι ένα πλυμένο βρακί, ρε παιδί μου!'. Οι δε γυναίκες, που έχουν μείνει μόνες για τον οποιονδήποτε λόγο, δεν έχουν κάτι να χάσουν.

Τρίτον, κάτι ανάλογο διαδραματίζεται και στη Φωκίωνος Νέγρη. Εκεί βέβαια οι κυρίες είναι ακόμη πιο περιποιημένες από εκείνες που περιορίζονται στα στενά όρια του Αγίου Παντελεήμονα. "Αφού, κάθε φορά που κάθομαι στο Ηaagen Duzs, παρά τρίχα γλυτώνω την 'προσέγγιση' " μου εξομολογείται ο Σ. "Αν συνεχίσω να πηγαίνω, δεν υπάρχει περίπτωση να μη μου κάτσει παρέα κάποια καλοστεκούμενη"....

Χριστούγεννα στην Αθήνα

Eυτυχώς φέτος δεν είχαμε το ... μεγαλύτερο δέντρο της Ευρώπης (Σύνταγμα)

"Say cheeeese!" (Πλατεία Κοτζιά)

H χαρά του παιδιού...

Το περίφημο Καρουσέλ του Συντάγματος.

Πλατεία Κοτζιά...

Επικαιρότητα

Ο Γ.Γ του Υπουργείου Πολιτισμού 'φούνταρε' από τον πέμπτο (ή μήπως τέταρτο;). Το ροζ βίντεο, λέει, εμπεριείχε διαστροφικό σεξ (τακούνια, ζαρτιέρες...φορεμένα όχι από την παρτενέρ). Κάποιοι κάνουν λόγο και για επιχορηγήσεις για αναστύλωση διατηρητέων που δόθηκαν αφειδώς στη Μακεδονία, εκλογική περιφέρεια γιου νόου χουζ.
Η Ελεωνόρα Μελέτη δηλώνει συντετριμμένη από την κόντρα Λαζόπουλου-Καρβέλα: "Είναι τεράστιες προσωπικότητες κι οι δύο!" δήλωσε η ξανθιά αντι-Μενεγάκη (μόνο 'τεράστια' προσωπικότητα ο Καρβέλας;! "Παμμέγιστη", θα έλεγα εγώ...)
Απεργίες... Ο Μαγγίνας καλείται να πληρώσει πρόστιμο 160.000 ευρώ για τα αυθαίρετα στο Κορωπί. Η Φάνη πάλι στο προσκήνιο.
Το ένθετο της Ρούλας Βροχοπούλου στην σαββατοκυριακάτικη εκπομπή του Μικρούτσικου ματαιώθηκε με εντολή Κοντομηνά.
Ταξιτζής μου έβαλε διπλή ταρίφα μέρα-μεσημέρι στην Κηφισίας.
Ο άντρας μιας φίλης χειρουργήθηκε πρόσφατα στη Μάγιο Κλίνικ, στο Ρότσεστερ της Μινεσότας. "Ένιωσα άνθρωπος εκεί μέσα" είπε η φίλη. Τι διερμηνείς τη διευκόλυναν στην επικοινωνία της με τους γιατρούς, τι ενημέρωση για την επέμβαση του άντρα της είχε ανά μισή ώρα (όχι, δεν κυνήγαγε από πίσω τους γιατρούς να τους πάρει μία κουβέντα). Και άλλα πολλά εξωπραγματικά για τη δική μας εμπειρία...
Σήμερα περίμενα μία ώρα και δέκα λεπτά για να χτενιστώ στο κομμωτήριο. Παρά το προγραμματισμένο ραντεβού...
Πλήθος τσάντες στα χέρια των καταναλωτών αυτές τις μέρες. Βαριέμαι...Καλά Χριστούγεννα.

Η υποκρισία του «greek dream»

Από τον Αλέξη Παπαχελα

Πριν από μερικές εβδομάδες έγραφα για την εξωραϊσμένη ανάμνηση της Ολυμπιακής, που αναβιώνει στον νεοελληνικό εγκέφαλο κάθε φορά που συζητάμε το αναπόφευκτο τέλος της. Ενας καλός, και αγαπημένος, συνάδελφος με πήρε να μου πει ότι το άρθρο ήταν εύστοχο αλλά πως έχανα το δίκιο μου με μία μόνο φράση. Είχα -βλέπετε- κάνει το λάθος να αναφέρω ότι κάποτε πετούσα στηνbusiness της Ο.Α. και κάποιος από το πλήρωμα με σήκωσε από τη θέση μου γιανα κάτσουν γύρω οι συγγενείς του. «Τι το ήθελες εκείνο για την business;»,μου είπε ο φίλος και πρόσθεσε «δεν καταλαβαίνεις πώς αντιδρά ο αναγνώστης;». Ομολογώ πως όχι! Και θεωρώ πως εκεί ακριβώς είναι η ρίζα του κακού, το μικρόβιο του λαϊκισμού που έγινε επιδημία μετά τη μεταπολίτευση.
Ζούμε σεμια χώρα που το «greek dream» είναι να βγάλουμε πολλά λεφτά γρήγορα, έστω και παράνομα, να έχουμε οπωσδήποτε πισίνα, να πηγαίνουμε ταξίδια στον Μαυρίκιο και να διακηρύσσουμε τον νεοπλουτισμό μας. Από την άλλη, κάνουμε τον φθόνο μας ή το κόμπλεξ μας... ιδεολογία κατηγορώντας τον διπλανό μας γιατί απέκτησε πισίνα ή γιατί πέταξε business. Δεν ξέρω πώς το έχουμε δειαυτό το ελληνικό όνειρο, αλλά σίγουρα δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην Ευρώπη.
Υπάρχουν μερικές παραδοχές που ισχύουν σε κάθε αναπτυγμένη χώρα. Οτι δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν σκληρά, βγάζουν χρήματα, πετυχαίνουν κάτι στη ζωή τους, δεν έχουν κλέψει, δεν έχουν εκβιάσει ή μπει σε μηχανισμούς,και δικαιούνται να ζουν διαφορετικά. Οτι πρέπει να υπάρχουν σχολεία, πρότυπα δημόσια όπως ήταν κάποτε το Πειραματικό και ιδιωτικά, που βγάζουν μια ελίτ, γιατί τη χρειάζεται η χώρα. Αυτό το είδε το 1919 ο Ελευθέριος Βενιζέλος και δυστυχώς πνίγηκε ως αρχή στον παραλογισμό του τσουνάμι του λαϊκισμού του'80.
Αν θέλουμε μια σοβιετική κοινωνία όπου οι αεροπορικές εταιρείες θα έχουν μία θέση, τα σχολεία θα είναι όλα δημόσια, οι μισθοί του καθηγητή και της καθαρίστριας οι ίδιοι, είναι μια υπόθεση. Αν θέλουμε μια κοινωνία νεόπλουτων, η οποία θέλει να περνάει καλά η ίδια και να κρατά τον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή γιατί τη βολεύει είναι μια άλλη υπόθεση. Είναι άλλωστε αστείο. Οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι «διανοητές», που έκαναν καριέρα με τον λαϊκισμό είναι οι πρώτοι που έβαλαν τα παιδιά τους από την πίσω πόρταστα σχολεία της ελίτ, οι πρώτοι που καθιέρωσαν τη «μαγκιά» ως δικαιολογία για την παράβαση κάθε κανόνα και οι πρώτοι που χαίρονται τις παρέες των νεόπλουτων που δημιούργησε η περίοδος του τρίτου δρόμου στη χώρα μας. Αυτή η υποκρισία κάποια ώρα θα σπάσει. Ισως μάλιστα τα παιδιά αυτής της γενιάς που τροφοδότησε το σαράκι του λαϊκισμού να είναι τα πρώτα που θαθέλουν μια άλλη κοινωνία, γιατί θα έχουν ζήσει δυο τρία χρόνια έξω και θα έχουν πολύ πιο ανοικτά μυαλά. Μέχρι τότε φοβούμαι ότι θα έχει βάση το ανέκδοτο για τον Ελληνα στην κόλαση. Στην αγγλική ή τη γερμανική εκδοχή της υπάρχει ένας υπάλληλος με μια κουτάλαο οποίος βαράει στο κεφάλι όποιον πάει να ξεφύγει από το ζουμί που βράζειαπό κάτω. Στην ελληνική τίποτα. Γιατί; Μα μόλις πάει ένας Ελληνας να ξεφύγει, τον τραβάνε οι άλλοι από κάτω...

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_16/12/2007_252718

Καλύτερα εργάτης στη Γερμανία...

"Κυρία μου, ξελογιαζόμαστε από τις φυσικές ομορφιές της χώρας και νομίζουμε ότι όλα πάνε καλά!'. Τάδε έφη ταξιτζής, κοντούλης, κακομούτσουνος, πενήντα δύο ετών, κατά δήλωσή του, σε συζήτηση για την ελληνική πραγματικότητα. Αφετηρία του διαλόγου υπήρξε το ολοένα επιδεινουμενο κυκλοφοριακό. 'Δε βλέπω φως' σχολίασα για να μου απαντήσει ο ταρίφας: "Για να βελτιωθεί η κατάσταση χρειάζεται, πρώτον αστυνόμευση, και, δεύτερον, παιδεία. Δεν έχουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο! Ούτε υπάρχει πολιτική βούληση για να αποκτήσουμε". Η ώριμη σκέψη του ταρίφα μου προκάλεσε έκπληξη. Η συνέχεια ήταν εξίσου ενδιαφέρουσα:

"Πριν από 10 χρόνια προσπάθησα να πάω Αυστραλία", συνέχισε ο ταξιτζής καθώς η συζήτηση επεκτάθηκε από το κυκλοφοριακό στα άλλα τρωτά σημεία της ελληνικής πραγματικότητας (εργασία, υγεία).

"Τότε ήμουν υποδηματοποιός. Οι άνθρωποι αυτοί όμως (οι Αυστραλοί) είναι οργανωμένοι. Μου απάντησαν πως δε χρειάζονταν την ειδικότητά μου κι έτσι έμεινα εδώ (σ.σ. αυτό ακριβώς το σύστημα ακολουθούμε και στην... Ελλάδα!). Όποιος μπορεί να φύγει, κυρία, πρέπει να φύγει από εδώ. Σκεφτείτε το εξής: Έχω κάτι θείους στη Γερμανία. Εχουν πάρει σύνταξη εδώ και δέκα χρόνια αλλά στην Ελλάδα δεν επιστρέφουν. Μόνο για διακοπές έρχονται. 'Τι να κάνουμε εδώ; Θα μας ξεκάνουν μία ώρα αρχίτερα!' λένε. 'Οταν η θεία προ τριετίας είχε χτυπήσει το πόδι της στο εξοχικό στη Χαλκιδική, ο θείος την πήγε στο Κέντρο Υγείας. 'Μην την ακουμπήσετε' είπε στο γιατρό εκεί. 'Μόνο ένα πρόχειρο δέσιμο'. Πράγματι, με το που της δέσανε λίγο το πόδι, την πήρε σηκωτή και πήγαν Μίκρα στο αεροδρόμιο. Με τη γρήγορη πτήση της Λουφτχάνσα σε λίγες ώρες ήταν Γερμανία, όπου τους περίμενε το ασθενοφόρο. Άλλο πράμα η περιποίηση στη Γερμανία. Και να φανταστείτε, οι θείοι δεν είναι τίποτε προνομιούχοι. Εργάτες ήσαν οι άνθρωποι!"

Περί Δημοκρατίας...

Μπορεί ο Τζορτζ Μπους να εμμένει στην άποψή του ότι το Ιράν αποτελεί μόνιμη απειλή, μην αποκλείοντας ακόμη και το ενδεχόμενο αμερικανικής επέμβασης στη χώρα αυτή, η αμερικανική Ιντέλιτζενς όμως έχει διαφορετική άποψη. Σύμφωνα με έκθεση (Ν.Ι.Ε. -National Intelligence Estimate) των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών, που παρουσιάστηκε στον Αμερικανό πρόεδρο, το Ιράν φέρεται να έχει εγκαταλείψει τα σχέδια του περί απόκτησης πυρηνικών όπλων ήδη από το 2003.

Πείτε μου μία σύγχρονη δημοκρατία όπου ένας επίσημος -και αξιόπιστος- φορέας, σε τόσο σοβαρό θέμα, μπορεί να "αδειάζει" δημοσίως ανενδοίαστα τον πολιτικό προϊστάμενό του, και δη τον Πρόεδρο της χώρας...

Τι καλά που θα ήταν η "κοιτίδα της δημοκρατίας" , η 'αρχαιότερη δημοκρατία' να έμοιαζε έστω 'στο δακτυλάκι της' στην αμερικανική δημοκρατία...

http://weblogs.chicagotribune.com/news/politics/blog/2007/12/twice_now_bush_has_confronted.html

Παρθενοσυλλέκτες

"Παρθενοσυλλέκτες λέω αυτούς που μαζεύουν κορίτσια, για να τα καλλιεργούν. συνήθως είναι δραπέτες από χριστιανικές αδελφότητες, που δραπέτευσαν για να επιδοθούν στην περισυλλογή θήλεων και να κυριαρχούν σ'αυτά όπως ο κόκορας στις κότες του κοτετσιού... χωρίς το δίχυ της εξομολογήσεως δε θα μπορούσαν να ψαρεύουν και να ψωνίζουν θηλυκά... διότι αν προσπαθούσαν να φλερτάρουν κοπέλα όχι σαν "πάτερ" ή "διδάσκαλοι" αλλά σαν άντρες δε θα γύριζε να τους κυττάξη ούτε μία. δεν πετούν το ράσο και την 'αγαμία' τους, επειδή είναι το εργαλείο τους... οι παρθενοσυλλέκτες... βγαίνουν δέκα μήνες το χρόνο από το μοναστήρι τους σε σαφάρι εξομολογήσεως, διοργανώνουν συχνές προσκυνηματικές εκδρομές, στέλνουν τα παλιότερα 'κορίτσια' τους κατηχήτριες στις ενορίες κι εκείνες στρατολογούν τα εκλεκτότερα ...μικρά κορίτσια σε ομάδες... ιδρύουν κατασκηνώσεις και , το καρποφορώτερο, ιδιωτικά λύκεια γυμνάσια ... κι αν ο 'Χριστιανός' παρθενοσυλλέκτης φέρη τα έγχρωμα κορίτσια του στην Ελλάδα, ούτε τους γονείς των έχουν κοντά...ούτε ξέρουν ότι εδώ μπορεί να γίνει μία τέτοια καταγγελία και η δικαιοσύνη θα'αποδώσει στον καταγγείλαντα το δίκαιό του... στην πραγματικότητα αυτές οι 'επί των γονάτων κατηχούμενες και καλλιεργούμενες' είναι αιχμάλωτες δούλες ή αγορασμένες παλλακές χωρίς καταφυγή"



(υπό δρος Κ.Σιαμάκη, εκδόσεις Δόναξ-Θεσ/νίκη 2007)

Νίκος Δήμου

Σιγά τους φωταγωγούς!

ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΔΗΜΟΥ

Παρακολουθώ με απορία τον καυγά για τις δύο πολυκατοικίες στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, που χωρίζουν το νέο Μουσείο της Ακρόπολης από το μητρικό του βράχο.
Τελικά νομίζω πως είμαστε εντελώς απαίδευτοι και ακαλλιέργητοι. Δεν έχουμε κριτήρια ή προσλαμβάνουσες παραστάσεις για τίποτα. Από τη μία ο Tschumi -o πασίγνωστος δημιουργός της Villette- από την άλλη ο παγκοσμίως άγνωστος Κουρεμένος. Τι Λωζάνη - τι Κοζάνη... Από τη μία ένα επαναστατικό κτίριο που δημιουργεί νέα πρότυπα για την έκθεση αρχαιοτήτων - από την άλλη δύο συνηθισμένες πολυκατοικίες με κάπως διακοσμημένη πρόσοψη.
Αποκτήσαμε κι εμείς (επιτέλους) ένα τρίτο έργο σύγχρονης αρχιτεκτονικής (μετά την Αμερικάνικη Πρεσβεία του Gropius και τα Ολυμπιακά του Calatrava), το νέο Μουσείο της Ακρόπολης, έργο του Bernard Tschumi και του Μιχάλη Φωτιάδη. Δεν έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει τη σημασία του και συζητάμε αν θα πρέπει να ρίξουμε δύο πολυκατοικίες, προκειμένου να ενωθεί οπτικά με την Ακρόπολη. (Αλλιώς οι επισκέπτες του, αντί για τον Παρθενώνα, θα βλέπουν τους φωταγωγούς τους). Το κακό είναι ότι σε αυτές μένουν «επώνυμοι», οι οποίοι έχουν ξεσηκώσει τον κόσμο υπερασπιζόμενοι τους φωταγωγούς...
Η μία πολυκατοικία (έργο Κουρεμένου) έχει μία ενδιαφέρουσα πρόσοψη (καθυστερημένο art decο) αλλά πέραν τούτου ουδέν. Τέτοια έργα υπάρχουν άφθονα σε όλη την Ευρώπη. Κανείς δεν θα έρθει στην Αθήνα για να δει μία πρόσοψη art deco - ενώ πολλοί θα έρθουν για το Μουσείο της Ακρόπολης, αν το προβάλλουμε επαρκώς. (Μην ξεχνάμε: ένα μουσείο, του Frank Gehry, άλλαξε τη ζωή του Bilbao).
Οι ιδιοκτήτες τους έχουν προκαλέσει εκατοντάδες δημοσιεύματα (μέχρι και βίντεο κλιπ στο YouTube όπου εμφανίζονται οι Αθηναίες Κόρες να δολοφονούνται από τύπους Matrix) και τέτοιο θόρυβο, που θα νόμιζε κανείς πως επιχειρείται η κατεδάφιση του Παρθενώνα. Ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο...
«Κάποτε οι εθνικοί ευεργέτες έχτιζαν κτίρια - σήμερα θα έπρεπε να γκρεμίζουν». (Τσαρούχης). Σωστά: ανάσες χρειαζόμαστε - ανάσες!

Aπό το περιοδικό Lifo

Πάει και το Θησείο...

Η Ηρακλειδών όπως ΔΕΝ ήταν χθες.

Η μία πίκρα μετά την άλλη. Μετά από πολύ καιρό, βρέθηκα χθες στην Ηρακλειδών, στο γνωστό πεζόδρομο του Θησείου. Πνιγμένος στα τραπεζοκαθίσματα -χαοτική η κατανομή τους, ασαφή τα όρια του ενός τραπεζιού από το άλλο- δυνατή μουσική τύπου "νταμπα ντούμπα", απίστευτη οχλοβοή. 'Οσο προχώραγες, τα πράγματα γίνονταν ελαφρώς καλύτερα αλλά ό,τι χώρος έμενε ελεύθερος από τις δραστηριότητες των επιχειρηματιών της νύχτας και της μέρας, καταλαμβανόταν από παρκαρισμένα -επί του πεζόδρομου φυσικά- αυτοκίνητα και τα μηχανάκια.
Στο βάθος η φωτισμένη Ακρόπολη έκανε ακόμα πιο έντονη την αντίθεση μεταξύ αυτού που θα θέλαμε ή θα μπορούσαμε να απολαμβάνουμε (αν είχαμε μια στοιχειώδη παιδεία) και του αίσχους που μας επιβάλλεται...

Μου έλεγε ένας φίλος ότι οι Εξαρχειώτες νιώθουν ανακούφιση που ο κύριος όγκος των θηρευτών διασκέδασης απορροφήθηκε από τον Ψυρρή κι έτσι η περιοχή βρίσκει τον παλιό οικιστικό της χαρακτήρα... Αυτή είναι η αισιόδοξη άποψη. Πως δηλαδή το κύμα της καταστροφικής για το περιβάλλον και τους κατοίκους μιας περιοχής 'ανάπτυξης' μετακινείται από μία περιοχή σε άλλη. Η απαισιόδοξη άποψη υποστηρίζει ότι οι επίδοξοι 'κακέτσηδες' δε θα αφήσουν πέτρα για πέτρα χωρίς μπαρ επάνω της. Και το κοινό έτοιμο να αποδεχθεί ή και να επικροτήσει τη μαζικότητα, την έλλειψη ποιότητας, τον εκχυδαϊσμό. Σάμπως, μας διδάσκει κανείς κάτι διαφορετικό;

Λίγες γρήγορες σκέψεις για τη Θεσσαλονίκη

Στη Θεσσαλονίκη είχα βρεθεί πριν από κάποιους μήνες πάλι. Αυτή τη φορά όμως τα συναισθήματα μου έδειξαν να οριστικοποιούνται. Αδιάφορη. Η πόλη αυτή μου είναι αδιάφορη, ή, για να είμαι πιο ακριβής ή δίκαια- είναι από αδιάφορη έως χλιαρά συμπαθητική. Σκέφτομαι όταν, λίγα χρόνια πριν, άκουγα Θεσσαλονίκη, κι η καρδιά μου πετάριζε. Βόλτες, μπουζούκια, μεζέδες, φλερτ... Όλα αυτά, συνδυασμένα με την ξενοιασιά άλλων εποχών, είχαν προσδώσει στην μακεδονική πρωτεύουσα μία σχεδόν μυθική διάσταση.

Πόσες φορές δεν είχα υποστηρίξει δημόσια ότι πολύ θα ήθελα να ζω εκεί και "τι καλά που θα ήταν" αν τα έφερνε έτσι η τύχη και κυνηγούσα τ'όνειρο (ποιό ακριβώς άραγε;) στο βορρά.

Η απομυθοποίηση της "ριγμένης" "συμπρωτεύουσας" ακολούθησε την απομυθοποίηση της Αθήνας, όπως αυτή προέκυψε μετά από το "αναβάπτισμά μου" στο ... ευρωπαϊκό πνεύμα ή, μάλλον, στο ευρωπαϊκό εξορθολογισμένο αστικό περιβάλλον.

Η Θεσσαλονίκη είναι επαρχία. Με όλα τα μείον και ελάχιστα από τα συν της επαρχίας. Οι δρόμοι μπλοκάρουν από την κίνηση. Οι Θεσσαλονικείς καπνίζουν περισσότερο από τους Αθηναίους. Το φορτωμένο έως ... χρυσοποίκιλτο "λουκ" απαντάται στις γυναίκες πολύ συχνότερα απ'ό,τι στην Αθήνα. Το DNA του πληθωρικού, ενδεχομένως καλόκαρδου αλλά σίγουρα αφελούς καρντάση, κυκλοφορεί στους δρόμους σε μεγάλη ποσότητα.

-"Δε θα φύγεις από τη Θεσσαλλλονίκη χωρίς να σε βρω γυναίκα" ωρύεται η "καπάτσα", "καταφερτζού" κ.ο.κ. Σαλονικά προς τον τουρίστα, μη Θεσσαλονικιό γνωστό της.

Η παραλιακή, με τις καφετέριες στη σειρά, μου θύμησε αυτή τη φορά πλατεία Μπουρναζίου. Ακόμα κι αυτό που κάποτε ζήλευα, οι ήρεμοι ρυθμοί δουλειάς, ετούτη τη φορά μου φάνηκαν εκνευριστικοί. Φαγητό άφθονο. Και -συχνότερα απ'ό,τι στην Αθήνα- καλό. Πόσες μπουγάτσες μπορεί όμως να φάει κανείς; Και πόσα μπουζουκοντεσιμπέλ μπορεί αντέξει ένα μέσο ακουστικό τύμπανο; Good middle class shopping. Ωραία θέα στον Θερμαϊκό. Τίποτε άλλο...

Ελληνική τιβί

Ήταν τόσο χοντροκομένο που σε παρακινούσε να το παρακολουθήσεις. Για το χθεσινό επεισόδιο σειράς του Αlpha ο λόγος, το οποίο είχε το ... πρωτότυπο θέμα του έρωτα μιας 44χρονης με τον εικοσιπεντάχρονο γιο της κολλητής της φίλης. Σκεφθείτε ένα 'παπακαλιάτειο' σίριαλ προ ετών, προσθέστε τους πιο κοινότοπους διαλόγους που μπορείτε να φανταστείτε, θυμηθείτε τα σκηνοθετικά τερτίπια της δεκαετίας '70, και ιδού ... "μία βλακεία και μισή", για να χρησιμοποιήσω τη διαχρονική παιδική έκφραση, με την οποία εκφράζει την απαξίωσή της η ... 16χρονη φιλενάδα ενός σαραντάρη γνωστού μου (αυτός θέτει υποψηφιότητα για ήρωας άλλου post).

Εκείνος την αγγίζει κάτω από το τραπέζι. Εκείνη, πάλι, με μισάνοιχτο το στόμα, τρέμει. Εκείνος εμφανίζεται μπροστά της πάντα ημίγυμνος -φυσικά οι κοιλιακοί 'φέτες'- και πάντα στην κατάλληλη χρονική στιγμή για να την ξεμοναχιάσει. Εκείνη σκέφτεται φωναχτά: "Αχ, δε πρέπει να τον σκέφτομαι!" . Μόνο να τρέχουν στη βρεγμένη άμμο δεν τους είδαμε.Το τέλος είναι δραματικό. Εκείνος σκοτώνεται. Εκείνη πηγαίνει στο Λονδίνο, όπου ήθελαν να ζήσουν μαζί...

Αφού τελείωσε η παπαριά, αντιλήφθηκα ότι επρόκειτο για τη δραματοποίηση ιστορίας τηλεθεάτριας... Πριν από καιρό, αν θυμάμαι καλά, ο σταθμός είχε παροτρύνει το κοινό να γράψουν τη δική τους ιστορία αγάπης. Όποια κρινόταν αξιόλογη θα είχε την τιμή να παιχτεί στο γυαλί. Εστίασαν στις "πονεμένες καρδιές", δηλαδή, για να εξασφαλίσουν τζάμπα σενάρια. Αφού λοιπόν αυτή η απίστευτα κοινότοπη "πατάτα" αξιολογήθηκε ως άξια προβολής, φαντασθείτε τι άλλο έχουν να δουν τα μάτια μας. Ωραία. Μετά από το ένθετο της Ρούλας Βροχοπούλου στην εκπομπή του Μικρούτσικο, στο ίδιο κανάλι τα σαββατοκύριακα, τώρα θα παρακολουθώ και τις κλιμακτηριακές ιστοριούλες της Δευτέρας. Αδειάζει το μυαλό. Τύφλα να 'χει το "προζακ"!

Same old story

Πριν από αρκετά χρόνια, η γιαγιά μου είχε βγάλει ένα σπυράκι μέσα στο αυτί. Σύμφωνα με την πρώτη γνωμάτευση, το αυτί έπρεπε να κοπεί πάραυτα. Με τοπική χρήση μίας αλοιφής, το εξογκωματάκι εξαφανίστηκε και το αυτί, φυσικά,παρέμεινε στη θέση του.

Πρόσφατα, ένα συγγενικό πρόσωπο εμφάνισε ένα επιθηλίωμα (καρκίνος δέρματος μη μεταστατικός) κάτω από το μάτι. Πρόκειται γι'αυτό που οι δερματολόγοι συχνά αποκαλούν χαριτολογώντας "γριπούλα". Αυτό βέβαια το μάθαμε αργότερα. Πριν από αυτό, τα ακούσαμε όλα: Ο δερματολόγος παρέπεμψε το περιστατικό για εκτίμηση σε πλαστικό χειρουργό. Ο οφθαλμίατρος υποστήριξε με έμφαση πως δεν θα έπρεπε να αφαιρεθεί ενώ ο πρώτος πλαστικός που ερωτήθη απεφάνθη πως έπρεπε να αφαιρεθεί όλο το κάτω βλέφαρο, να γίνει ανάπλαση με δέρμα που θα ληφθεί από αλλού, σενάριο εντελώς nip & tuck δηλαδή.

Για κάποιες ημέρες είμαστε χαμένοι στο διάστημα: Ποια ειδικότητα αφορούσε το περιστατικό; Ποια μέθοδος χειρουργικής αφαίρεσης έπρεπε να εφαρμοσθεί; Μήπως η τάδε μέθοδος, που δε γίνεται στην Ελλάδα, είναι η πιο ενδεδειγμένη; Μήπως θα έπρεπε να προτιμηθεί δερματολογικό κέντρο του εξωτερικού, όπου όλες οι μέθοδοι εφαρμόζονται και όπου θα υποδεικνυόταν η πλέον κατάλληλη;

Χάρη σε κάποιους καλούς φίλους και το πολύτιμο ίντερνετ, τελικά βγήκε μία άκρη. Δε τη βρίσκουν όμως όλοι την άκρη.

Φίλη σύζυγος καλού γιατρού είδε την υγεία της και κυρίως την ψυχολογία της να κλονίζεται επειδή κάποιος "συνάδελφος και φίλος" του άντρα της δεν έπραξε τα αυτονόητα. Ταυτόχρονα, παραλίγο να χάσει τη μητέρα της εξαιτίας της χονδροειδούς αμέλειας άλλου "καλού συνάδελφου".

Όταν οι έχοντες συνάφεια με το χώρο, τυγχάνουν τέτοιας αντιμετώπισης, ποια η μοίρα των αδαών και οικονομικά ασθενών;

Τα ιατρικά λάθη είναι σύμφυτα με την εξάσκηση της ιατρικής. Η κοινή λογική υπαγορεύει ότι στην Ελλάδα, όπου το σύστημα υγείας, κατά κοινή παραδοχή, νοσεί, το έδαφος είναι πρόσφορο για ποσοστό λαθών που υπερβαίνει τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Και δεν είναι μόνο οι ανεπαρκείς υποδομές.

Είναι το πρότυπο του πετυχημένου γιατρού που προβάλλουν τα ΜΜΕ (επώνυμες γκόμενες, πόρσε, πούρα και παπαράτσι ολούθε) που παρασύρει σε μονοπάτια εκτός επιστήμης, όσους επέλεξαν την ιατρική για το χρήμα, την κοινωνική καταξίωση και την ικανοποίηση των γονιών τους. Αυτοί οι τελευταίοι είναι υπαίτιοι για το σωρό από κουμπούρες που στριμώχνονται στα πολιτικά γραφεία προσπαθώντας να εξασφαλίσουν με το ανατολικοευρωπαϊκό (συχνά πληρωμένο) πτυχίο τους μία θέση στον τομέα υγείας.

Το γιατριλίκι ακόμη στο μυαλό του μέσου Ελληνα έχει την παλαιά αίγλη. Κι ας είναι υπεράριθμοι οι Ελληνες γιατροί.

Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι μόνη λύση είναι η αποταμίευση, ώστε όταν έρθει η κακιά η ώρα -που να μην έρθει ποτέ-, να μπορείς να έχει κανείς εναλλακτικές εκτός ελληνικής επικράτειας. Άκρως απογοητευτικό μεν, ρεαλστικό δε...

Homo athleticus

"Δε συμφωνώ με τα τελευταία σου post", μου πέταξε στα μούτρα ο Α. Ο Α. είναι αθλητικός συντάκτης, καμιά τριανταραία...

"Οκ, δικαίωμα σου. Γράψε την άποψη σου λοιπόν!" του απαντώ.

"Επειδή βαριέμαι να μπω σ'αυτή τη διαδικασία, στα λέω εσένα...Διαφωνώ και με τα τρία τελευταία σου post, άντε με τα δύο τουλάχιστον!"
'Οταν τον ρώτησα αν απορρίπτει το διάλογο ως μέσο επικοινωνίας μου απάντησε ότι στο blog δε γίνεται διάλογος αλλά μονόλογος καθώς "εσύ γράφεις κάτι και περιμένεις απάντηση". Για τον Α. δηλαδή το blog, ή "η διαδικασία" κατά τη δική του έκφραση, δεν είναι παρά ένας λεκτικός αυνανισμός. Με κάποιους θεατές έστω, κατά τεκμήριο, όμως, ανώμαλους.

Τον "στόλισα" λίγο ότι έχει εγκλωβιστεί στην ορολογία του αθλητικού ρεπορτάζ και αδυνατεί να ξεδιπλώσει τις σκέψεις του επί θεμάτων που δεν άπτονται της επαγγελματικής του ενασχόλησης. Τον είπα και "φοβικό". Εκείνο όμως που τον εκνεύρισε ήταν το τελευταίο μου σχόλιο, το οποίο ήτο ένα γλαφυροτατο "ουγκ"... Εκείνος με απεκάλεσε "Αυνάνα" , δεν δικαιούμαι κι εγώ να τον πω κι εγώ homo neaderthalis?

ΥΓ: Δεν θέλω να βάλω τους πάντες στο ίδιο τσουβάλι. Ούτε θεωρώ ότι είμαι προκατειλημμένη αλλά επιτρέψτε μου να αναφέρω δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις κοινωνικής συμπεριφοράς δύο έτερων αθλητικογράφων, που γνωρίζω εξ όψεως και μόνον: Μου έστειλαν friend request (αίτηση να περιληφθούν στον ιντερνετικό κύκλο φίλων μου) στο face book. Ο πρώτος στο προφίλ του έχει ως φωτογραφία τον εαυτό του να ... π ιάνει τον κώλο μίας ("κυρίας" δε θα το έλεγα...) γυναίκας. Ο δε άλλος ως σχόλιο στο μήνυμα που απευθύνει προς εμένα (που ούτε "γεια" δε λέμε, επαναλαμβάνω), έχει το εξής: "Μμμ...very sexy"... Φταίω εγώ μετά ;;;;;;

ΠΑΣΟΚ

Νάτος νάτος ο πρωθυπουργός! Του 2011; Χλωμό. Του 2015; Χμ...θα σας γελάσω. Ο Γιώργος, είναι ούτως ή άλλως "πρωθυπουργός στις καρδιές" των πασόκων, αφού τον υπερψήφισαν έναντι του αλαζονικού και επικοινωνιακά επιθετικού "Μπένι".
Δεν είναι μόνο ο χαρακτηρισμός του "διαπλεκόμενου", που έκανε κακό στο Μπένι. Το γεγονός ότι θέλησε να προβάλει τις -σχεδόν- αδιαμφισβήτητες ικανότητές του καθώς και τη φιλοδοξία του, δεν συγχωρείται εύκολα σε μία χώρα, όπου η φιλοδοξία έχει ποινικοποιηθεί, σε μία χώρα που ρέπει στο να επιβραβεύει τη μετριότητα.
Πολλές δηλώσεις έγιναν για την "αλλαγή του ευρύτερου πολιτικού σκηνικού", για τη "νέα εποχή". Οι δημοσιογράφοι ρώταγαν μετά μανίας τους εκπροσώπους άλλων κομμάτων αν θα εισαγάγουν στο δικό τους καταστατικό ανάλογο τρόπο εκλογής ηγεσίας κ.οκ.
Θα μου επιτρέψετε να συγκρατήσω μια ατάκα του Θέμου Αναστασιάδη: "Αυτό που έγινε είναι μία τρύπα στο νερό!"...
Το ιδεολογικό-πολιτικό στίγμα του ΠΑΣΟΚ χάνεται κάπου ανάμεσα στη διφορούμενη δήλωση της Αννας και το χορό του Βαγγέλη με την κόρη του.
Συγχωρήστε την αφέλειά μου αλλά δεν νομίζω πως η διαδικασία εκλογής από μόνη της μπορεί να ξεδυαλύνει τη θολή πολιτική ταυτότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ούτε να ομογενοποιήσει τα διάφορα καπετανάτα εντός του κόμματος. Ούτε επίσης να προικίσει με ταλέντο όσους εκ φύσεως το στερούνται.

Αλέκος, ο ισορροπιστής των Βαλκανίων

Λείπει ο Μάρτης από τη ... Σαρακοστή; Περιμένω εναγωνίως τη συνέντευξη τύπου-θα δοθεί νομίζω απόψε στο "ΕλΒενιζέλος"- του τιτάνα της διεθνούς πολιτικής Αλέκου, που την κρίσιμη αυτή περίοδο πήγε στα Σκόπια να κάνει ... εντύπωση. Φυσικά και δεν ενδιαφέρθηκε να ενημερωθεί για το πως έχει η κατάσταση -πίσω από τις κάμερες- από το Υπουργείο Εξωτερικών. Φυσικά και δεν τον ενδιαφέρει η επίσημη ελληνική θέση. Δεν είπαμε να ταχθεί στο πλευρό της κυβέρνησης αλλά, ρε παιδί μου, έτσι από περιέργεια...Αλίμονο... Ποιο το όφελος από μία τέτοια επίσκεψη πέραν του μικροκομματικού; Α, ναι, ωφελεί και τα 'κοκκοράκια' των Σκοπίων και την επικοινωνιακή τους πολιτική αφού μπορουν να επικαλούνται τον καλό κύριο Αλέκο που σιωπηρά (;) αλλά έμπρακτα συμπάσχει με τον πόνο τους...

Στο μεταξύ, ο δήμαρχος Κακλαμάνης έθεσε θέμα μεταναστών στην Αθήνα. Επιτέλους.... Φυσικά, ο ΣΥΝ του κυρ Αλέκου αντέδρασε: "Μεγαλύτερη έκπληξη όμως, αισθανθήκαμε από όσα είπε ο δήμαρχος σχετικά με το θέμα της μετανάστευσης, ζητώντας «εθνική συνεννόηση» πάνω σε αυτό το θέμα. Παρά την προτροπή του κ. Κακλαμάνη για αποφυγή ρατσιστικών και ακραίων εξάρσεων, το περιεχόμενο των δηλώσεων του είναι γεμάτο από αυτές, συνδέοντας ευθέως την εγκληματικότητα με τους μετανάστες και κινδυνολογώντας για «βόμβες που κάποτε θα σκάσουν». Δε μας χ...., ρε ΣΥΝ;

Ζωνιανά

"Καλά, είναι πιο λεβέντες οι Κρητικοί από τους υπόλοιπους Έλληνες;" . Δε θυμάμαι ποιος το είπε αλλά είναι εύλογη η απορία. Χθες ο Λαζόπουλος, αναφερόμενος στην οπλοκατοχή στη... "λεβεντογέννα", σχολίασε καυστικά: "Γιατί μόνο οι Κρητικοί να έχουν όπλα; Οι Λαρισαίοι, δηλαδή, τι έχουν; Οι Καρδιτσιώτες; Οι Τρικαλινοί;"
Τα Ζωνιανά θα αποτελούν πλέον τον νέο αποδιοπομπαίο τράγο μας. Και δικαίως. Εκείνοι όμως που ανέχονταν ΄-αν όχι υπέθαλπαν- τη μαφία των λίγων αγροίκων και αποκτηνωμένων, αυτοί είναι άμοιροι ευθυνών; Ρεαλιστικά, στην Ελλάδα, ναι! Αυτοί οι τελευταίοι -κρητικής καταγωγής βουλευτές, δημοτικοί άρχοντες κ.α.- περιφέρουν τη μουτσούνα τους στους τηλεοπτικούς σταθμούς και με ασυναρτησίες προσπαθούν να δικαιολογήσουν -στην καλύτερη περίπτωση- το στρουθοκαμηλισμό τους.

Δε σας κρύβω ότι το επί δεκαετίες καπέλωμα των Κρητικών στην υπόλοιπη Ελλάδα, πολύ μου τη 'δίνει': Η έννοια του "Κρητίκαρου" (του αδούλωτου και γενναιόφρονα), η "κρητική κουζίνα που άλλη όμοια της δεν υπάρχει", η "κρητική φιλοξενία" κ.ο.κ. επιμελώς και συστηματικά προωθούνται και πέραν της ελληνικής επικράτειας. Με τη βοήθεια και της φυσικής ομορφιάς του τόπου, η εικόνα που έχει στο μυαλό του ο μέσος Ελληνας ή και αλλοδαπός για την Κρήτη είναι τουλάχιστον ειδυλλιακή.
Για τους πλείστους όσους αγράμματους και τραμπούκους που αναπληρώνουν την απαιδευσιά τους με την επίκληση παραδόσεων της εποχής του λίθου, ουδείς λόγος.
"Η οπλοκατοχή είναι παράδοση στην Κρήτη", έλεγε σε ραδιοφωνική εκπομπή ο πρώην Κρητικός βουλευτής Μπαντουβάς, "Δεν μπορούμε να πούμε στον άλλο που έχει ένα όπλο του παπού του από το '40 να το παραδώσει!".
Κε Μπαντουβά μου, δε μιλάμε για αντίκες αλλά για χιλιάδες καλάζνικοφ, που, όσο καλοπροαίρετος κι αν είναι κανείς, δεν μπορεί να θεωρήσει κειμήλια...
Πάνε να παντρευτούν και σκοτώνουν τους καλεσμένους τους με μπαλωθιές... Η αλληλοεξόντωση ίσως τελικά να επιτύχει αυτό που το οργανωμένο ελληνικό κράτος, με τους υπό διάλυση θεσμούς του, δεν έχει καταφέρει: Την αδρανοποίηση των μη υγιών κυττάρων της κοινωνίας.

Eastern Promises

Vincent Cassel και Viggo Mortensen, Eastern Promises (D.Cronemberg, 2007)

Είδα το τελευταίο φιλμ του David Cronenberg "Eastern Promises" ("Μυστικές υποσχέσεις", έχει αποδοθεί στην Ελλάδα).

ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟ.

Ατμόσφαιρα, ωμή βία πλήρως ενταγμένη στο σενάριο (μιλάμε για ρωσική μαφία στο Λονδίνο), ερμηνείες υποδειγματικές, τελική επιβολή ρεαλιστικής αντίληψης περί ηθικής. Η σκηνή με την πάλη του γυμνού Viggo Mortensen στο χαμάμ θα αποτελέσει σημείο αναφοράς στην κινηματογραφική ιστορία.

Αθήνα διαμαντόπετρα...

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου, ώρα 21:00, Βουκουρεστίου και Σταδίου γωνία: Στη "βιτρίνα" της Αθήνας, τέτοια μέρα και ώρα, ο σωρός των σκουπιδιών διαλύει τις όποιες ψευδαισθήσεις περί ευρωπαϊκού χαρακτήρα της πρωτεύουσας: Κάιρο, και πολύ μας πέφτει.
(Λίγη ώρα μετά έγινε η αποκομιδή των απορριμάτων, η παραπάνω εικόνα όμως δε σβήνει από τη μνήμη...)

Πεζοδρόμιο κάπου στην Αχαρνών: Τραπεζοκαθίσματα, το καλάθι του delivery, σκουπιδοντενεκές, γλάστρες. Όλα στην εξυπηρέτηση του μικροεπιχειρηματία. Ο πεζός; Ας κατέβει στο οδόστρωμα, που, όπως βλέπετε, είναι και αυτό κατειλημμένο: Πίνακας με το 'μενού' του καταστήματος, το σταθμευμένο 'παπάκι' . Η κατάληψη των ήδη στενών πεζοδρομίων δεν είναι ίδιον της Αχαρνών (φωτό). Συμβαίνει παντού στην Αθήνα, από το Κολωνάκι έως την Αχαρνών, χωρίς καμία δημοτική αρχή μέχρι στιγμής να έχει μπορέσει να ελέγξει την κατάσταση.

Να γιατί οι Ελληνες δε θα ταξιδεύουν με Airbus A380

Σιγκαπούρη

Σε μία ασυνήθιστη δημόσια έκκληση προς τους επιβάτες του Airbus A380 προχώρησε η Singapore Airlines, ζητώντας τους να αποφύγουν τις ερωτικές επαφές στις σουίτες που διαθέτει το μεγαλύτερο επιβατικό τζετ του κόσμου εξαιτίας έλλειψης ηχομόνωσης...

Πηγή: www.in.gr

Δεν είναι το κόστος της πτήσης που θα μας αποθαρρύνει να ταξιδέψουμε με τον εν λόγω επίτευγμα της αεροναυπηγικής. Είναι το ότι είμαστε 'ερωτικός λαός' και δε μπορούμε να περιχαρακώσουμε το ταμπεραμέντο μας. Θα μας πουν εμάς οι σχιστομάτηδες, να 'ουμ', πότε θα μας κάνει κούκου; Έτσι δεν είναι κ. Ψωμιάδη μου;

Γουνόμπαλες.

Εξω από την είσοδο πολυκατοικίας, κοντά στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Ζηλεύω την ηρεμία τους.

Μαδρίτη-Στιγμιότυπα

Το μεσογειακό ταμπεραμέντο δε κρύβεται. Οι δημόσιες διαχύσεις είναι συνηθισμένο φαινόμενο στην ισπανική πρωτεύουσα.

Ροζ παντελόνι, πουκάμισο και pochette, κλασικό blazer. Ο κύριος έχει άποψη.

Διαβάτης...

Μεγάλη διαφημιστική εξόρμηση της Easy Jet στους σταθμούς metro. Αφίσες φιγουράριζαν και στους κεντρικούς δρόμους της πόλης...

Πρόσοψη στo κέντρο της Μαδρίτης

Alcala De Henares, περίχωρα Μαδρίτης: Κοριτσάκια διασκεδάζουν παραδοσιακά σε bar με τάπας.

Αεροδρόμιο Βarrajas... Έχει 'κάτι'. Το λευκό 'διαστημικό', σε σχήμα 'Τ', αντικείμενο εξυπηρετεί τον κλιματισμό του χώρου.

Μαδρίτη: Μητρόπολη

Τάπας μπαρ στην περιοχή Latina.

Κτήρια εμβληματικού χαρακτήρα βρίσκονται παντού.

Plaza de Colon. Μεταμοντέρνος ουρανοξύστης.

Στο μετρό, το διάβασμα είναι διαδεδομένο.

Μουσείο Reina Sofia. Εξωτερικό ασανσέρ.

Στο βάθος το τσαρδί της Real.

Ο... Ναός.

Φάτσα.

Γιαγιά με στυλ. Δε μπορούσα να μην την απαθανατίσω.

Οι Ισπανοί βγαίνουν έξω για να καπνίσουν. Από το 2006 έχει απαγορευτεί το κάπνισμα σε όλους τους δημόσιους χώρους.

Οι οροφές των κτηρίων είναι κάτι σαν κίντερ -έκπληξη

Plaza de Espana. Η περιέργεια έφαγε τη γάτα...

Mύδια, patatas bravas και pimientos de Padron. Μία στις τόσες καίει ΠΟΛΥ. Ρώσικη ρουλέτα.

Η Chueca θεωρείται gay friendly περιοχή. Είδα αγοράκια με φούστες και κολλάν. Ο gay περιοδικός τύπος, που έτυχε να ξεφυλλίσω σε ένα από τα μπαράκια, αξιόλογος...

Τυπικό μπαράκι με τάπας στην plaza de Santa Ana. Στέκι του νεαρόκοσμου κι ουχί μόνον.

Κατάστημα της αλυσίδας Museo del Jamon. Προσφέρουν καλές και φτηνές λύσεις στον πεινασμένο διαβάτη.

Τα πεζοδρόμια είναι μεγάλα και ελεύθερα...βαρών. Η πόλη είναι φιλική στον πεζό.

Tα ανάκτορα. Τα επισκέπτονται χιλιάδες τουρίστες. Η αξιοποίηση των αντίστοιχων δικών μας θεωρείται τουλάχιστον ως απόπειρα παλινόρθωσης της μοναρχίας.

H βασιλική Rolls Royce πάει να παραλάβει το βασιλιά που έπινε καφεδάκι στην plaza Mayor.

" Γαύροι" στην plaza de Espana. Λίγο πριν τη 'φάνε" -ως ανεμένετο- απο τη Real.

Photos by poupsi. Copyright reserved

Από το βορρά στο νότο. Μαδρίτη. Με έναν καιρό αρκετά ψυχρό, με πλήθη στους δρόμους, με πλατείες, μουσεία,μαγαζιά με τάπας και jamon, καλή αγορά, αριστοκράτες και ισχυρή gay community.
Η πρώτη φορά που είχα βρεθεί πάλι εδώ χάνεται στις απαρχές της εφηβείας. Η τωρινή μου εντύπωσή συνοψίζεται σε μία λέξη: "Huge!"... "Εnorme!"
Στην πραγματικότητα, μαζί με τα περίχωρα, είναι περίπου 200 τ.χλμ. μεγαλύτερη από Αθήνα και την πρώην"περιφέρεια πρωτευούσης" ενώ κατοικείται από πέντε και κάτι εκατομμύρια ψυχές. Όχι, δεν πάσχει από τον υδροκεφαλισμό της Ελλάδας, όπου ο μισός πληθυσμός της χώρας έχει εγκατασταθεί στο λεκανοπέδιο. Οι Ισπανοί είναι -ζωή να 'χουνε- 40 εκατομμυριάκια.
Οι τεράστιες λεωφόροι και τα επιβλητικά κτήρια, τα απομεινάρια της παλιάς αίγλης, -συσσωρευμένα σε μουσεία και ανάκτορα-, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία στον επισκέπτη ότι πατά το έδαφος μίας ξεπεσμένης αποικιοκρατικής δύναμης. Μιλιούνια λατινοαμερικάνοι αποτίουν φόρο τιμής "εκεί όπου ξεκίνησαν όλα". Η Μαδρίτη δείχνει -και στις καρδιές κάποιων είναι- Μητρόπολη. Επίσης δείχνει ένας πολύ ευχάριστος τόπος να ζεις.
Καταρχάς είναι η πρωτεύουσα των μεζέδων.Το φαγητό και το ποτό κατά πολύ φθηνότερα απ'ότι στην Ελλάδα: Σε ένα μέσο μπαρ μπορείς να πιεις μπύρα, που συνοδεύεται από τάπας, με 2 ευρώ.
Στα Museo del Jamon -καταστήματα που ειδικεύονται στο jamon- δύο πιάτα γεμάτα jamon serrano και τρεις μπύρες κοστίζουν μόλις 9 ευρώ. Ε-ξ-α-ι-ρ-ε-τ-ι-κ-ό κρασί, σε σε μάλλον ακριβό εστιατόριο, προσφέρεται για 16 ευρώ.
Μπορεί να μη βρίσκουμε ποικιλία στο ύφος των μπαρ, αλλά όταν έχεις σιχαθεί να πληρώνεις ένα ποτό 8-10 ευρώ (και με συνοδευτικό, στην καλύτερη περίπτωση, κατουρημένα "αράπικα"), ποιός την χ...ζει την ποικιλία...
Ήπια capuccino -καθιστή- από 1,20 έως 2,50 ευρώ.
Τα καταναλωτικά αγαθά είναι κατά κανόνα πιο φθηνά απ'ότι στην Ελλάδα. "Ολα είναι πιο φθηνά εδώ!" επεσήμανε η Pilar, που γνωρίζει από Ελλάδα καθώς η αδελφή της είναι παντρεμένη στην Αθήνα κι έρχεται συχνά. Είναι η ίδια η Pilar που σέρβιρε κρασί από το σούπερ μάρκετ, κόστους 1,30 ευρώ, σε σνομπαρία λεσβία γνωστή της, για να της τη "σπάσει". Κι όταν η γνωστή εκθείασε το κρασί, της πέταξε στα μούτρα το πόσο κάνει για να την αφήσει σύξυλη.
Εντάξει, τα ενοίκια στη Μαδρίτη είναι πολύ τσιμπημένα.Οι μισθοί όμως είναι πολύ καλύτεροι από τους δικούς μας. Ο Γιάννης, μηχανικός με διδακτορικό, έπιασε την πρώτη του δουλειά με μισθό 1.600 ευρώ. Χωρίς μέσον. Με το βιογραφικό του.
Επίσης τα ταξί είναι ακριβότερα αλλά όχι και το χάλι της Στοκχόλμης.
Είσοδος στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Reina Sofia, 6 ευρουδάκια.
Το μετρό δαιδαλώδες. Σε καλή κατάσταση, εν γένει. Κι αυτό πάει παντού. Όχι σα το δικό μας, που είναι τρεις γραμμές όλο κι όλο και έχει και 20 λεπτά ακριβότερα...
Τα ρούχα, φιρμάτα και μη, επίσης κοστίζουν λιγότερο (καλά, αυτός ο Λάκης -ο Γαβαλάς ντε, ο εισαγωγέας των Burberry στην Ελλάδα-, θέλει πολύ ξύλο).
Στο μεγαλύτερο El Corte Ingles της Μαδρίτης, προσφέρθηκαν και κόντυναν ένα παντελόνι όχι μόνο αυθημερόν αλλά μέσα σε μιάμιση ώρα: "Ε, αφού φεύγετε αύριο να σας εξυπηρετήσουμε!" Τρελλά πράγματα δηλαδή! (Την τελευταία φορά που είχα βρεθεί στον Καρούζο, μου είχαν κάνει τη χάρη να πραγματοποιήσουν μία μεταποίηση στο λογικό χρονικό διάστημα των ... 10 ημερών).
Όπως μου εξήγησε η Pilar, στο συγκεκριμένο κατάστημα, μπορείς να επιστρέψεις ο,τιδήποτε αγόρασες και δε σου άρεσε μέσα σε τρεις μήνες. Δε χρειάζεται καν να επικαλεστείς κάποιο λόγο.
Η παρουσία της αστυνομίας είναι έντονη. Το τρομοκρατικό χτύπημα στην Atocha ήταν μεγάλο σοκ για τους Ισπανούς.
Δύο άγνωστες κυρίες, καθόλα αξιοπρεπείς, έσπευσαν να μας προειδοποιήσουν να μη περνάμε από τις υπόγειες διαβάσεις πεζών ούτε καν τη μέρα. Η παρουσία πολλών Ρουμάνων, Βουλγάρων και Αφρικανών του κοινού ποινικού δικαίου στη χώρα, προκαλεί συναισθήματα ανασφάλειας στους Μαδριλένιους. Λογικό.
Η μέση Ισπανίδα είναι λιγότερο κομψή από τη μέση Ελληνίδα. Η τελευταία βέβαια συχνά ρέπει στην υπερβολή (όταν, πάντως, η Σπανιόλα είναι κακοντυμένη είναι -πιστέψτε με- πολύ κακοντυμένη. Το κιτς που είδα στη Μαδρίτη, δε το έχω δει στην Αθήνα σε τόσο μεγάλη ποσότητα).

Η Μαδρίτη δε με απογοήτευσε.

Ναι, θα μπορούσα να ζήσω (και) στη Μαδρίτη.

Στοκχόλμη Μουσείο Νόρντισκα

Η διάνθιση της έκθεσης του Μουσείου Νόρντισκαμε τους λιλιπούτειους συλλέκτες ήταν "μία δροσερή νότα", για να χρησιμοποιήσω και μία στερεότυπη έκφραση του κοσμικού ρεπορτάζ.

Η κεντρική είσοδος του Μουσείου Νόρντισκα. Δεξιά αναρτημένη η αφίσα της έκθεσης των ιδιωτικών συλλογών.

Χομπίστες και τις συλλογές τους φιλοξενούσε στην προσωρινή του έκθεση το Μουσείο Νόρντισκα. Κάθε συλλογή είχε τη δική της μικρή ή μεγαλύτερη προθήκη επί της οποίας αναγραφόταν το όνομα, η ηλικία του συλλέκτη και λίγα λόγια για τη συλλογή. Συλλογές από μικροαντικείμενα ευτελούς ή και υπολογίσιμης αξίας (δαχτυλίθρες, νοσοκομειακά οχήματα-μινιατούρες, πρες παπιέ, κηροπήγια, κι ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς) ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για να τραβήξουν το ενδιαφέρον του επισκέπτη.

Η έκπληξη της έκθεσης: Παιδιά συλλέκτες που εξέθεταν δεκάδες ξύστρες, κουκλάκια, αυτοκινητάκια. Στις δικές τους προθήκες υπήρχε και φωτογραφία με τη φατσούλα τους. Αυτό που μου έμεινε; Η συλλογή από τα παιχνιδάκια που κρύβονται στα Kinder έκπληξη. Κάθε χρόνο, λέει, βγαίνουν 150 νέα μοντελάκια και για να αποκτήσεις όσα πιο πολλά μπορείς πρέπει να έχεις μεγάλο δίκτυο γνωριμιών ανά τον κόσμο. Και όχι, η εν λόγω συλλογή δεν ανήκε σε παιδί.

Σουηδικό design

To lobby του ξενοδοχείου Clarion

Καρέκλες που έχουν την ιστορία τους (Μουσείο Νόρντισκα )

Interiors διαφόρων δεκαετιών -Nordiska Museum

Απλές γραμμές, απαλά χρώματα, λειτουργικότητα, ριγέ και καρό υφάσματα, αποφυγή υπερβολών είναι σε γενικές γραμμές τα κύρια χαρακτηριστικά του σουηδικού design, το οποίο όμως δέχεται σφοδρή κριτική τα τελευταία χρόνια εκ των ένδον, από νεαρούς κυρίους σχεδιαστές. Οι Σουηδοί σχεδιαστές δραστηριοποιούνται στους τομείς της υαλουργίας, κεραμουργίας, επίπλων, εσωτερικής διακόσμησης, υφαντουργίας, μεταλλικών κατασκευών, graphic design καθώς και στο βιομηχανικό σχέδιο, αν και αυτό το τελευταίο μάλλον τείνει να ακολουθήσει τις διεθνείς τάσεις.

Οι Σουηδοί είνα πολύ περήφανοι για το design τους. Στο Εθνικό τους Μουσείο, εκτίθενται ένα σωρό χρηστικά αντικείμενα από τον 17, 19 20 και 21ο αιώνα. Στο μουσείο Nordiska εκτίθενται εσωτερικά δωματίων από το 1870 ως το 2000.
Επίσης, ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει στρωμένα με σερβίτσια τραπέζια από το 16ο έως 19 αιώνα.

Υ.Γ: Οι φωτό μου πάρθηκαν στα κλεφτά και ως εκ τούτου δεν διεκδικούν βραβείο αρτιότητας. Πλην όμως δίνουν μία ιδέα...